24 of 30 | ‹ First  < 22 23 24 25 26 >  Last ›
Jeroen’s theaterbezoeken in Londen: de verslagen
  [ # 346 ] 24 October 2017 07:19 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Woensdag 16 augustus 14.30 Yank! (Charing Cross Theatre) ****

Een musical over homo zijn in de oorlog. Dan moet ik onmiddellijk denken aan Je negeert de waarheid, de muzikaal prachtige voorstelling van Judas avant-la-lettre, met zijn aangrijpende eerste akte, en helaas ontsporende tweede. Die voorstelling ging over WO1, Yank gaat over de tweede.
De voorstelling begint als een jongeman een dagboek vindt uit de tweede wereldoorlog van een zekere Stu, die in 1943 in het leger gaat. Waar zijn aanstaande maten afscheid nemen van hun vriendinnen, neemt hij afscheid van zijn moeder. Hoe het met hem zit, ontdekt hij als hij een oogje krijgt op een van de weinige medesoldaten die niet onaardig tegen hem is. Dat heeft een reden; deze Mitch vind hem ook leuk, al heeft hij ook een vriendin. Als het niets tussen de twee lijkt te worden, grijpt Stu de kans reporter te worden voor het blaadje Yank, en zo het front te ontlopen. Met dank aan fotograaf Artie, die direct door heeft wat voor vlees hij in de kuip heeft. Hetzelfde als hij. Deze maakt hem wegwijs in de verborgen wereld van homo’s in het leger. Maar als een van zijn oud-maten sneuvelt, en Mitch volledig van de kaart is, wordt hij als ex-buddy gevraagd om daar langs te komen, om hem op te peppen. Daar verklaart Mitch dat zijn gedachten alleen maar bij Stu zijn, en Mitch vraagt aan om een reportage te maken van de reis naar het front. Daar worden ze betrapt door een medesoldaat, waarna Artie ingrijpt en zegt dat je als je maar ontkent, er geen bewijzen zijn en je het voordeel van de twijfel krijgt. Maar dan valt het dagboek in verkeerde handen…
De tweede gay-voorstelling is van een volstrekt ander soort dan de eerste. Was daar het drama vooral drama queen, hier spelen onderdrukte gevoelens in een tijd waarin het totaal verboden was een hoofdrol. Hoewel er tijd is voor een lachje op zijn tijd, zeker als het om wel erg karikaturale karakters gaat, is het toch vooral zwaar. De constructie om te beginnen in de huidige tijd is mooi, maar leidt ook wel tot een beetje klef einde. Uitgesproken woorden, die misschien wel beter gewoon als gedachte bij de toeschouwer kan worden gelaten. Maar misschien denk ik dan te veel vanuit de eigen emotie, en niet vanuit de mensen voor wie deze gevoelens voor mensen van hetzelfde geslacht een ver van hun bed show zijn.
De muziek is heel erg passend bij die tijd, bigband/nachtclub achtig, met diverse songs die inderdaad toen op de radio te horen hadden kunnen zijn. De hoofdkarakters spelen sterk. Stu is ontwapenend, de struggelende Mitch overtuigend, en Artie is gewoon de (voorzichtige levensgenieter). Stoere soldaten en minder stoere soldaten worden door dezelfde acteurs gespeeld. Waar het de karikaturen betreft kriebelt het bij mij toch vaak wat ongemakkelijk, omdat het soms zo gemakkelijk scoren is, en dat gevoel bekruipt me hier ook wel heel erg, ondanks dat het vaak wel functioneel is voor het verhaal.
Ik zou natuurlijk kunnen afsluiten met hoe belangrijk het is dat ook dit soort verhalen worden verteld, en dat het echt geen modegril is van de laatste decennia. Ach, laat ik daar inderdaad maar mee afsluiten.

https://www.youtube.com/watch?v=mwf6Rnu14bs

  [ # 347 ] 26 November 2017 07:54 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Woensdag 16 augustus 19.30 Girl from the North Country (Old Vic)***
Er was nog een plekje over in het schema, en dat was deze avond. Geen show meer die ik heel graag wil zien, wel een flink aantal waar ik een beetje nieuwsgierig naar ben, of die ik steeds heb uitgesteld onder het motto: komt wel een keer. Motown, Thriller in de laatste categorie, King Kong, The Kite Runner, Our Ladies of Perpetual Bliss in de eerste. En dan is er nog de quasi musicals Lady Day over Billie Holiday. En dan kom ik ineens Girl from the North Country tegen. Soms als musical, dan weer als toneelstuk. In ieder geval met muziek van Bob Dylan, en ondanks dat ik mezelf geen Dylan-fan wil noemen, heeft de man toch wel een aantal indrukwekkende songs op zijn naam. En zo is de keuze gemaakt.

De voorstelling speelt zich af in de crisisjaren, halverwege de jaren dertig dus, in de geboorteplaats van de dan nog niet geboren Dylan. Plaats van handeling is een pension, waar een hoop mensen met problemen en geesten uit het verleden bij elkaar zitten De eigenaar, die als kind niet goed op zijn zusje lette, en deze zo verloor. Bovendien leeft zijn zwaar dementerende vrouw nog bij hem, nadat ze in betere tijden had aangegeven niet meer van haar te houden. De weinig succesvolle schrijvende zoon. Een zware dochter, die eigenlijk een vondeling was, en die aan de man moet (volgens de vader). De man met zijn uit de kluiten gewassen verstandelijk beperkte zoon… En zo zijn er nog veel meer. We volgen de onderlinge gesprekken en de ontwikkelingen van de cast van zo’n 20 man, deels puur instrumentalist, maar deels worden de instrumenten ook door de acteurs afgewisseld.
De nummers worden grotendeels als song gebracht, dus met microfoon en gezicht naar het publiek, ad en toe met een beetje acteerwerk. Echt een homogeen geheel wordt het zo niet. Visueel niet, maar ook inhoudelijk niet echt. Het dilemma tussen musical (is het dus niet) en toneelstuk (is het dat wel) is dus wel te begrijpen.
Het stuk is geschreven en geregisseerd door Conor McPherson, die ook the Weir schreef. Met dat stuk kon ik erg weinig, en ondanks dat hier meer gebeurt, is ook dit niet echt mijn stuk. De songs worden echter wel goed gebracht, en het acteerwerk van met name Shirley Henderson als de demente Elisabeth is angstwekkend goed. Bij het lezen van het programma kwam ik ook de naam van Jack Shalloo tegen, die voor mij altijd zal horen bij de fenomenale Our house tour van inmiddels een jaar of tien geleden. Helaas is hij de verstandelijk gehandicapte, en lijkt hij dus niets zinvols te zeggen te hebben, laat staan te zingen. Het verloop van het verhaal geeft hem echter wel een song, het nieuwst gebruikte nummer (Duquesne whistle uit 2012), en bewijst hij waarom hij ooit een eigen cd opnam.
Volgens het boekje is het geen greatest hits show: nu weet ik niet wat dat als score zou opleveren, maar Hurricane, (to) Make you feel my love, I want you, en Like a rolling stone zitten er wel gewoon in. Ok, geen blowing in the wind.

De show is me te depressief om in deze omstandigheden echt te kunnen waarderen. Het publiek denkt er grotendeels anders over.

https://www.youtube.com/watch?v=8lnEdPS6ulk

  [ # 348 ] 26 November 2017 07:57 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Donderdag 17 augustus 11.00 We’re going on a bear hunt — Live on Stage (Cadogan Hall) ***1/2
Weer zo’n vakantievoorstelling. In de ochtend, en bedoeld voor kinderen. In eerste instantie heb ik ‘m opzij gezet, want het theater ligt niet in het centrum, maar bij nadere bestudering ligt het zo’n beetje op de route ernaartoe.

Eerder schreef ik al iets over mijn scouting-verleden, en ook deze titel heeft er wat mee te maken. “We gaan op berenjacht” is een kampvuurklassieker, en altijd bijgebleven vanwege de problematische vertaling: We hebben een geweer, een kogels ook, waarbij je dan een twee-gebaar maakt.

Deze voorstelling is op basis van een kinderboek, maar het gedicht is niet wezenlijk anders. Er is dan wel geen geweer, en het ritme is niet hetzelfde, maar de strekking is hetzelfde. Je komt een aantal obstakels tegen, die je moet overwinnen,. We kunnen er niet onderdoor, we kunnen er niet overheen, dus moeten we erdoorheen.
De cast van vier speelt een vader met twee kinderen en een hond. Nou ja, eigenlijk drie kinderen, want er is ook nog een baby. Het is jeugdtheater in optima forma, met weinig middelen veel doen, en inspelen op de beleving van kinderen. Meezingen, (rappen eigenlijk), achter je (afdruk van berenpoten), waterspuiten (obstakel rivier) en geklieder met verf (obstakel modder). Het donkere bos wordt muzikaal behoorlijk eng, al zijn de dozen waarmee het is gemaakt niet bepaald angstaanjagend. Gehuil blijft dan ook beperkt tot 1 kind. De hond is vooral de muzikant van het stel, al mag hij wel in de berenpoep rollen, en zijn natte vacht uitslaan (die in tegenstelling tot het eerdere waterballet niet echt vochtig is). De spelers hebben er lol in, zeker als ze met hun waterspuiten de zaal in mogen: Jullie dachten dat je achteraan veilig zat. Euh, ja. Niet dus. De beer waarnaar wordt gezocht wordt gevonden, wat een vlucht terug door alle obstakels terug naar huis betekent. Eenmaal in bed besluiten ze het niet nog een keer, nou ja morgen dan weer. Die knipoog naar de voorstelling van morgen is meteen het slot. Opvallend is dat de meet en greet na afloop, in Nederland inmiddels gemeengoed, hier nog niet is doorgebroken.

Het theater in Engeland is vaak een tempel, en dat is in dit geval wel heel letterlijk zo. Het is een verbouwde kerk. Niet zo mooi als de Maagd in Nederland, maar wel leuk om te zien. Nadeel voor een kindervoorstelling als deze is wel dat het behoorlijk groot is, waardoor het wat minder knus overkomt. Het enthousiasme van de spelers weet de zaal echter wel mee te slepen.

https://www.youtube.com/watch?v=w7ehKsH6ujw

  [ # 349 ] 26 November 2017 08:00 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Donderdag 17 augustus 14.30 Bat out of hell (London Coliseum) ****

Bat out of hell maakt van We will Rock You Shakespeare. Met die waarschuwing vooraf ging ik deze middag naar de Jim Steinman jukebox musical. Ik zou Meat Loaf kunnen zeggen, maar een enkele song werd niet door hem uitgevoerd, maar door Bonnie Tyler, namelijk Making love (out of nothing at all). En natuurlijk zit de Celine Dion klassieker It’s all coming back to me now erin, maar die werd later alsnog door Meat Loaf gezongen, en was oorspronkelijk trouwens een song op Jim Steinman’s eigen album. Tot zo ver de popgeschiedenis.

Door naar het stukje bijbehorende musicalgeschiedenis. Want Steinman schreef de teksten voor mijn favoriete Andrew Lloyd-Webber show, Whistle down the wind, een musical die toch ook een zweem van zijn muziek heeft. Maar vooral bekend is hij natuurlijk als componist van Tanz der Vampire, waarin ook aan wat recycling wordt gedaan. Zo zit Total eclipse of the heart erin, de hit van de show. Maar vrijwel elke Duitse musicalster met een eigen album heeft daarop ook Unstillbare Gier staan, en dat is eigenlijk gewoon Objects in the Rear view mirror van Meat Loaf. En die zit dan weer in deze show.

En dan het verhaal. Tja, het zou door een middelbare scholier geschreven kunnen zijn, en dan waarschijnlijk niet het hoogste cijfer van de klas hebben gekregen. Anno 2100 is er een heerser Falco, met een dochter Raven, die 18 wordt en een uitgeblust huwelijk. In de krochten van de stad leeft een groep met een genetische afwijking: zij blijven altijd 18 jaar. Leider is Strat. Eén ervan Tink, heeft weer een extra afwijking: hij blijft 16 en is zeer gesteld op Strat. Natuurlijk ziet Raven Strat wel zitten, en vader Falco dit totaal niet. De rest is waarschijnlijk nu door iedereen in te vullen, en ik denk dat je, op de vrij wrede gevangenisscene aan het begin van de tweede akte na, het verhaal precies reproduceert. Maar in tegenstelling tot We Will Rock You wekt het verhaal geen ergernis op. Regelmatig zitten er knipogen in, om het een en ander vooral niet te serieus te nemen. Geweldig is het moment als de (Paradise by the Dashboardlight) cadillac in de diepte verdwijnt, en er niet veel later twee orkestleden en de dirigent met kapotte instrumenten uit naar boven komen kruipen.
Zoals eerder gezegd had ik graag Ruben van Keer in de hoofdrol gezien. We nomineerden hem voor revelatie/doorbraak, en ondanks dat hij niet de voorkeur van de stemmers kreeg, is het extreem leuk te zien dat hij een hoofdrol op West End speelt, al is het dan als cover. Het zit er vandaag niet in, net zo min als ik Oedo Kuipers in Mozart mocht bewonderen, door precies die ene voorstelling in Duitsland te hebben geboekt die hij niet speelde.

Maar de hoofdrolspelers van vandaag, allen a-cast, zijn fenomenaal. Wat een geweldige stemmen, met een power die de ultiem bombastische songs nodig hebben. En als ze solo zingen ook nog eens verstaanbaar, iets wat bij de koorpartijen niet echt gezegd kan worden. Maar niet alle nummers zijn even bombastisch. De show zelf eigenlijk continu wel. Grootse effecten, extreme decorstukken op een gigantisch podium in deze immense zaal, die nagenoeg vol zit, ook deze matinee, en dat met enorme toegangsprijzen. Het publiek vreet het allemaal, en breekt bij het einde figuurlijk de tent af, of eigenlijk als eerder, als Raven na een aantal keren niet thuis gegeven te hebben de tekst van Strat afmaakt. “On a hot summer night. Would you offer your throat to the wolf with the red roses” Het begin van You took the words right out of my mouth, vreemd genoeg de eerste hit in Engeland, waar Paradise by the dashboard light nooit de hitlijst haalde. Het moet voor de spelers enorm bevredigend zijn, want zij hebben alles gegeven. Want allemachtig, wat een energie.
Het is precies die energie, het spektakel, de geweldige zang en mijn liefde voor de nummers van Steinman die het voor mij een geweldige show maken. En over het verhaal moeten we vooral maar niet spreken.

https://www.youtube.com/watch?v=0eKHJ-GNdyc

  [ # 350 ] 26 November 2017 08:03 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Donderdag 17 augustus 19.30 Salad Days (Union Theatre) ***1/2

Ik was al eerder deze week in dit theatre voor één van de laatste voorstellingen van The Hired Man, nu zie ik de tweede voorstelling van Salad Days. Een contrast tussen twee voorstellingen kan bijna niet groter zijn, net als met de voorstelling van gisterenavond overigens. Want veel vrolijker en blijer dan Salad Days is nagenoeg onmogelijk. Dat betekent ook bijna automatisch dat ook de derde voorstelling van vandaag qua verhaal geen hoogvlieger is, maar met zo veel vrolijkheid maakt dat het eigenlijk alleen maar leuker. Toch is het gek te beseffen dat deze nagenoeg vergeten musical ooit de langstlopende voorstelling was, en zo bijvoorbeeld langer speelde dan My Fair Lady.

De show uit eind jaren vijftig gaat over twee schoolvrienden, die na hun afstuderen opzien tegen de zaken die de familie voor ze in petto heeft. Timothy moet gaan werken, en de familie wil een viertal belangrijke ooms inschakelen hem daarbij te helpen, en Jane moet aan de man, en een bal voor belangrijke vrienden is al geregeld. Ze besluiten tot iets rigoureus. Ze trouwen met elkaar, en besluiten dat Timothy de eerste de beste baan aanneemt die hij aangeboden krijgt. Dan verschijnt er een zwerver ten tonele die het zeven pond per week biedt om op een piano te passen, vier weken lang. Dat is werk, en dus nemen ze het aanbod aan. Maar dan blijkt de piano een heel bijzondere: zodra er iemand op speelt moet iedereen die het hoort gaan dansen. Met behulp van de gebarende Troppo, die niet spreekt als inzamelaar, zien ze het helemaal zitten. Maar dan wordt besloten dat deze piano een gevaar is voor de bevolking, en besluit een van de oom van Timothy er achter aan te gaan (niet wetend dat het Timoty is).

De voorstelling ligt qua opgewektheid in de lijn van Half a Sixpence, en ik heb wel behoefte aan dit soort voorstellingen, met muziek waarbij je bijna niet stil kunt zitten. Daar valt Salad Days ook onder. Verder worden de songs onderbroken door wat je gemakkelijk sketches zou kunnen noemen. Een spraakverwarring tussen agenten, een bijzarre modeshow, bizarre geheimagenten en zelfs een alien met een vliegende schotel. Gayer kan het bijna niet (in de jaren 50 betekenis vooral).

Ik zie de tweede voorstelling, en dit valt dus onder een try-out, en dat is waarschijnlijk ook wel deels de oorzaak van de zwakkere punten in de voorstelling. Af en toe loopt een scene niet lekker (met name degene tussen de twee moeders van de hoofdrolspelers) of is een song nog niet helemaal op orde. Een blijvend probleem is het beperkte volume van Timothy, die in deze onversterkte setting slecht en soms niet te verstaan is. Daar staat heerlijk danswerk tegenover, en een brok enthousiasme. Ook leuk, het pianowerk wordt door drie verschillende spelers gedaan. Al met al heb ik wel het gevoel te kijken naar een goede musicalschool voorstelling. Qua ervaring zou dat ook heel goed kunnen. Velen hebben deze voorstelling als eerste professionele musical vermeld staan. Jammer dat mijn tijd in Londen er nagenoeg op zit en dit niet wat later in de run kan bekijken. Dan had ik er ongetwijfeld nog meer van genoten

  [ # 351 ] 26 November 2017 08:06 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Vrijdag 18 augustus 10.30 13 (Ambassador’s Theatre)****

De laatste voorstelling van de trip is tevens de vroegste. Om half elf bij het theater, daarvoor nog inpakken en zo, dus vroeg op. Maar het is één van de redenen om naar Londen te komen, dus ik zie er niet tegenop. Op het programma staat 13, van Jason Robert Brown. Geen overspelige mannen of vrouwen dit keer, maar een voorstelling over Evan, een jongen die vlak voor de viering van zijn Bar Mitswa verhuist van New York naar de sufste plaats op aarde: Apppleton, Indiana. Weg vrienden, weg leven. Hij ontmoet er al snel een lokaal meisje Patrice, die hem wel leuk vindt. En ook op school lijkt het goed te gaan om in de smaak te vallen, als hij de stoere Brett helpt in de smaak te vallen bij Kendra, met als belangrijkste doel: de tong. Een leuke entourage van het belangrijkste feest van zijn leven lijkt gegarandeerd, totdat blijkt dat zij alleen komen als Patrice niet komt. Hij besluit haar uitnodiging door te scheuren. Via de invalide Archie probeert hij het contact met Patrice te herstellen, maar dat lukt nog niet erg. Ondertussen probeert Kendra’s vriendin Lucy het contact met Brett te remmen, en als dat niet werkt, te saboteren. Ondertussen blijkt ook Archie voor Kendra te vallen, en werkt Evan zich verder in de nesten.
Een voorstelling dus over de kleinere problemen van het leven, al zullen de dertienjarigen er op dat moment ongetwijfeld anders over denken. De show heeft in ieder geval een dijk van een score, van de overdreven kwijlebal-soul van het loflied op Kendra, tot de heerlijke reggae van Lucy’s sabotagepoging “It can’t be true”, Van het openingsnummer, het energieke 13 tot Brand new you is het een muzikaal genot. En de tekst zit vol met geestigheden. Van het gedoe rond de eerste tongzoen, maar ook venijnige grapjes in de gesproken en gezongen tekst.
De spelers maken er ook een feest je van. De jongeren van BTA ogen grotendeels de juiste leeftijd, al valt Brett als echte sporthunk daarin wel een beetje uit de toon. Maar hij speelt leuk. De rest is volkomen geloofwaardig: de meelopers met de hunk, de dromerige Kendra, de wanhopige Evan, de symapthieke Patrice en de schattige Archie, die niet schroomt misbruik te maken van zijn invaliditeit. Allemaal doen ze het even leuk. Qua zang zijn het vooral Patrice en Lucy die indruk maken, terwijl Archie daarin wat onzeker klinkt, een schril contrast met zijn spel.
Het achterdoek met de plattegrond van de plaats is leuk. Verder worden de locaties vooral met tekstborden aangegeven. Duidelijk, en meer is ook niet nodig. De school heeft schoolbanken, de bioskoop vooral met de lichamen ingevuld. Waarom zou je meer doen.
Ik zag 13 al eerder, toen door het NYMT, en genoot. Toen was er een concert van Jason Robert Brown na, waarin ook de cast optrad. Deze nieuwe versie heeft hetzelfde resultaat. Een feestje, waarin de 19 jongeren kunnen stralen
https://www.youtube.com/watch?v=oQRcbNpYJFQ

  [ # 352 ] 17 December 2017 06:13 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Welke voorstelling is met het winterse weer beter geschikt dan het tropische The Lion King? Nou, A Christmas Carol bijvoorbeeld. Want in het Lyceum, al jaren het honk van The Lion King, wordt deze avond een concertante uitvoering gegeven van Alan Menken’s en Lynn Ahrens’ musicalversie van het verhaal.


Maandag 11 december 19.30 A Christmas Carol - The Musical in Concert (Lyceum Theatre) **** 1/2
Veel voller kan het podium niet worden: een enorm orkest (London Musical Theatre Orchestra) bezet nagenoeg iedere vierkante meter. Er achter is nog wat ruimte voor wat zangers en ervoor ook, en daar moeten de acteurs het mee doen. Er zijn maar twee van deze concerten, volgende week maandag is de tweede en laatste, dus veel geoefend zal er niet zijn. De acteurs hebben dan ook een map met de tekst bij zich, maar het wordt allerminst een statisch concert. Dat begint als Scrooge de zaal via een zaalingang betreedt, en van de eerste rij eist dat ze voor hem opstaan. Eenmaal op het podium veroordeelt hij de zaal omdat ze geld uitgeven aan frivoliteiten, en de sfeer is gezet. Dat wordt nog eens extra versterkt als hij lomp en bot is tegen iedereen, maar vooral als hij een prachtig zingend klein knulletje bruut onderbreekt.
Wij kennen A Christmas Carol natuurlijk van de televisiefilm, maar het begon ooit als musicalspektakel in Carnegie Hall. Ook volledig uitgekleed blijft deze musical staan als een huis. Af en toe valt wel op dat Menken iets te veel uit eigen werk gebruikt, en krijg je de neiging om een ander liedje mee te zingen, A whole new world bijvoorbeeld, maar erg is dat niet. De vertelling is ook zodanig knap dat je al snel wat compassie met de oude sacherijn, omdat je kunt begrijpen dat de man zo is geworden. Ook ontdooit hij, in vergelijking tot andere versies relatief snel.
Wat is het een genot om zo’n groot live orkest te horen, en zeker in combinatie met deze prachtige zangstemmen. Michael Xavier - ik heb een zwak voor die man - is nog maar net begonnen om als Bob Cratchit, en de tranen stromen al over mijn wangen, misschien ook wel omdat er een ongelofelijk schattige Tiny Tim op het podium staat. Glenn Carter, wiens stem ik meteen met Jezus in JCS link, een rol die hij ook speelde, is Jacob Marley, en een genot om te beluisteren. En dat geldt ook voor de dames, die allen een behoorlijk indrukwekkend CV hebben: Rebecca Lock, Sophie-Louise Dann, Louise Jones en Gemma Sutton. Als zanger hoort Robert Lindsay in dat rijtje misschien niet thuis, maar hij is gewoon Scrooge. Wat een geweldige acteur en wat fijn dat ik deze man live heb zien spelen. In Dirty Rotten Scoundrels moest ik het met zijn understudy doen.
Natuurlijk zijn er schoonheidsfoutjes. Af en toe staan spelers te ver af van de microfoon (of worden deze te laat opengezet), waardoor het begin van zinnen niet is te horen. En de inzetten van het ensemble zijn soms een beetje aarzelend. Het draagt echter bij aan het bijzondere gevoel iets speciaals bij te wonen. Dit blijkt het tweede jaar te zijn dat ze zit doen, en het is te hopen dat ze het nog jaren zullen blijven doen. De staande ovatie zal hierbij hopelijk helpen.
De dag sluit ik af met een Gingerbread Latte en een goed gesprek, met de Nederlandse regisseur die ik al wel eens vaker toevallig in een theater in Londen tegenkwam.

  [ # 353 ] 17 December 2017 06:30 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

12 dec 13.00 Jack & the Beanstalk (New Wimbledon Theatre) **1/2
Wimbledon heeft een traditie van visueel sterke pantomimes. De eerste van i n totaal vijf panto’s die op het programma staan. En ook de eerste At this performance the role of will be played by”. In dit geval is dat dus de bekende Brit, die er vandaag niet is. Deze Al Murray zegt me niets, maar aangezien het script rekening houdt met de talenten van deze persoon, is dat bij voorbaat treurig. De vervanger vraagt ook: wie is er teleurgesteld, met een vrij stevige reactie. Dit soort interactie met het publiek hoort bij deze theatervorm,, die niets te maken heeft met de zwijgende theatervorm die wij pantomime noemen. Spelers worden begroet, slechteriken weggehoond, kijk uit, achter je, welles-nietes. Net als de drag, de flauwe grappen en aangepaste teksten op bekende songs: het hoort er allemaal bij. Sjaak en de bonenstaak is een van de gangbare titels, maar het verhaal is slechts losjes gebaseerd op het origineel.
Visueel stelt de voorstelling ook zeker niet teleur. Decor is veelal doeken, maar het oogt prachtig, in combinatie met de kostuums. Een helikopter die deels de zaal in vliefgt, een hand die de prinses ontvoert naar boven, een enorme bonenstaak, en in de tweede akte een spannend avontuur in 3D Ook vocaal klinkt het prima, zeker de soulstem van Clive Rowe, die de extravagante travestierol voor zijn rekening neemt. Maar toch komt de voorstelling niet echt van de grond. Naast de persoon die het podium op wordt gehaald, is er nog meer interactie met publiek, dat niets toevoegt. Veel grappen vallen echt dood, maar vooral: de vervanger blijkt niet goed genoeg voorbereid. In een panto kom je met veel weg, maar hier gaat echt te veel mis. Daarnaast is een act met een op hol geslagen Apple-watch (een echte appel op de pols) , waarbij steeds met een stukje song wordt gereageerd op gesproken tekst, veel te lang, en een conversatie met allerlei dranken in de tekst, die vervolgens uit een kar worden getoond precies een voorbeeld van ‘te slecht voorbereid’. Jammer, want het plaatje en de sound is prima.
Wat voorbeelden van songs: “Ain’t no beanstalk high enough”, If you leave me cow, en Hey mr. Milkman. Recente hits komen (behalve in de eerder genoemde fragmentensketch) niet voorbij, wat jammer is voor het jongere publiek. Dit is, bij afwezigheid van de bekende naam, echt een hele zwakke voorstelling. Alleen de 3d-sequence is echt de moeite waard.

[ Gewijzigd: 18 December 2017 08:49 AM by Jeroen ]
  [ # 354 ] 17 December 2017 07:41 PM
Avatar
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  713
Geregistreerd  2010-02-28

Ha die grap van de Apple Watch zit ook in de Guildford panto Dick Whittington. Aldaar is het een Ratnav met iPod functie 😊 Daar was het tempo snel, en ook al duurde dat moment wat lang, ‘t bleef grappig.

  [ # 355 ] 18 December 2017 08:48 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Dinsdag 12 december 19.30 Young Frankenstein (Garrick Theatre) ****1/2

Vanavond staat Young Frankenstein op het programma. Een musical van Mel Brooks, op basis van zijn gelijknamige film. Deze parodie op de klassieke monsterfilms heeft dezelfde vibe als The Producers. Vooral muzikaal leunt de voorstelling heel erg op de klassieke musicalmuziek die ook The Producers kenmerkt. Andere ingrediënten: een stortvloed aan flauwigheden, een stevige dosis seksueel getinte grappen flink overacting, en af en toe snedigheden als bijvoorbeeld iemand in een meute zich afvraagt waarom er in B-films altijd woedende menigtes op jacht naar het monster zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=UhLZsZiV6_Y
Young Frankenstein is volledig pretentieloos, en dat is de kracht van de voorstelling. ik zag de film nooit, maar zie een verhaalverloop dat grotendeels volledig volgens verwachting verloopt, en dan af en toe een twist krijgt.

In de musical maken we kennis met Frederick Frankenstein, de kleinzoon van de beroemde en beruchte wetenschapper. Hij geeft les op een Amerikaanse universiteit: specialiteit is het brein. Als zijn grootvader sterft, erft hij het kasteel in Transylvanie. Hij gaat erheen, zijn ‘don’‘t touch me’ fragiele, maar toch pittige verloofde achterlatend. Eenmaal bijna bij de bestemming maakt hij kennis met de gebochelde Igor en de sexy inga, die graag zijn assistente wil zijn bij de experimenten. Maar hij is helemaal niet van plan die experimenten van zijn grootvader voort te zetten. Maar iemand als Inga laat je natuurlijk niet meer gaan. Eenmaal bij het huis is daar de huishoudster frau Blücher, wiens naam alleen al de paarden schrik aanjaagt. Ze blijkt echter meer dan alleen de huishoudster te zijn geweest, en weet de jonge Frankenstein naar het geheime laboratorium te lokken. Daar ligt het grote boek van de beroemde dokter, en hoewel eerst lachterig over de inhoud, ziet hij ineens dingen staan die zomaar zouden kunnen werken. En natuurlijk: dat wil hij zien.

De voorstelling staat stijf van de woordgrappen, veel dubbelzinnig, en veel herhaling. De eerder genoemde paarden bijvoorbeeld hinniken wat af. Met de vreemde klemtonen die op de namen worden gezet is het ook regelmatig raak. Ondanks vele overeenkomsten met The Producers, zeker rond Inga, val ik toch van de ene lachbui in de andere. Waar het decor over het algemeen heel simpel is, wordt er uitgepakt met vuureffecten in het lab, en een stijgende operatietafel van groot belang voor het verhaalverloop, dat natuurlijk steeds absurder wordt.

De cast is om door een ringetje te halen en kent geen zwakke schakels. Iedereen vliegt er vol in en zo hoort het uiteraard ook. Young Frankenstein is een zeldzaam lekker feestje, inclusief het voor Amerika gebruikelijke tapnummer. Een spiegel act rond dit nummer wordt super uitgevoerd.

Laat maar komen in Nederland: als de Producers er een hit kan zijn, moet dit zeker ook kunnen. Oh, wacht…..

[ Gewijzigd: 18 December 2017 08:57 AM by Jeroen ]
  [ # 356 ] 18 December 2017 08:53 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

woensdag 13 december 13.00 A Christmas Carol (Old Vic) *****

De trip begon met een concertversie van de musical, nu is een toneelbewerking aan de beurt. Ook nu is de voorstelling vrij muzikaal: de sfeer wordt gezet met carols en met het spelen met bellen. Het theater is weer eens goed verbouwd. Er wordt centraal gespeeld, en complete stoelenblokken zijn verplaatst of gedraaid. Ik heb een plaats op het podium, met zicht dat in eerste instantie toch wat tegenvalt. Het lijkt erop dat ik een stuk niet kan zien. Dat zal later ook blijken, al valt het al met al wel mee.

Opvallend is de enorme hoeveelheid lantarens die aan het plafond hangen. Bij binnenkomst worden gratis mince pies uitgedeeld, en die blijken zeer smakelijk. Er is duidelijk geen vrachtwagen aan zompige Robinsons’s fabriekskoeken binnengereden

Elke keer verbaas ik me erover dat zo’n bekend verhaal, door het leggen van andere accenten bijvoorbeeld, zo’n totaal verschillende belevenis kan oproepen, en vloek licht van binnen als het hier al na een uur pauze blijkt te zijn. Zo geboeid zat ik in de voorstelling, en met twee van de drie geesten achter de kiezen kan het toch niet zo heel lang meer zijn. De opening van de akte maakt het enigszins goed, maar wat mij betreft was dit stuk toch in één keer door gespeeld.

A Christmas Carol is een magisch verhaal, dat me steeds weer weet te betoveren. Ook nu stromen de tranen weer bij de scenes rond Tiny Tim, maar ook al eerder als de jeugd van Scrooge voorbij komt. Tim is eng overtuigend ziek, en ik vraag me een beetje af of dat misschien niet ook voor de acteur geldt. Rhys Ifans is briljant als Scrooge, een rol waar je als goed acteur natuurlijk veel voldoening uit kunt halen. Hij speelt alle kleuren van het karakter sterk, van de sacherijnige gierigaard tot de uitbundige bekeerde aan het eind van het stuk. Een indrukwekkende voorstelling, met heel bijzondere publieksinteractie, dat war bevreemdt, maar toch wel erg goed uitpakt. Van het begin waar door het gezelschap de eerste alinea van de Dickens-tekst letterlijk wordt gedeclameerd (dit gebeurt nog een paar keer), tot verrassingen in het decor: het klinkt goed, het oogt goed.

Het weer buiten mag op dit moment meer druilerig herfst dan kerst zijn; deze voorstelling heeft me wel het kerstgevoel weten te geven. En zo kerstgevoelig ben ik helemaal niet.

[ Gewijzigd: 18 December 2017 09:01 AM by Jeroen ]
  [ # 357 ] 20 December 2017 08:18 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

woensdag 13 december Barricade Boys - Christmas Cabaret (The Other Palace) ***1/2
De vergelijking met onze eigen Jukebox Boys is snel gemaakt. Barricade Boys is een groep van vier musicaljongens, die vooral close harmony zingen. Een andere overeenkomst: ze hebben alle vier in één of andere versie van Les Miserables gespeeld. Nu hou ik van een beetje afwisseling in mijn programma en een leuk concert op z’n tijd, maar met zo veel leuke opties, waarvan er al spijtig een aantal moesten afvallen, moet dit concert wel speciaal zijn. Dat komt door de geplande gastartiesten van vandaag. Naast Caroline Sheen (ik heb ooit een cd van haar gekocht) is dat namelijk mijn favoriete musicalcomponistenduo: George Stiles en Anthony Drewe.

Zoals te verwachten bestaat een groot gedeelte van de avond uit kerstliederen, die ze prachtig zingen. Er is tussen de wat serieuzere nummers door ook tijd voor de nodige scherts, zoals een speciale versie van ‘12 days of Christmas” (On the ... day of Christmas sir Cameron gave to me). Maar ook gewone nummers uit andere genres komen voorbij: Everybody needs somebody to love bijvoorbeeld, of Man in the Mirror, De mooiste songs wat mij betreft zijn hun versie van Journey’s Open Arms en het voor mij onbekende kerstnummer ‘Just in time for Christmas. Als een van hen het tegendeel wil bewijzen van de stelling dat musicalmensen alleen musicalmuziek kunnen zingen, en dus It’s my life van Bon Jovi inzet, krijgt hij al snel een ‘musicalarrangement’ van de pianist, met riedeltjes uit allerhande musicals. De echte musicalsongs blijven beperkt tot Les Miserables, maar wel op een aparte manier. I dreamed a dream heb ik al vaker door heren horen zingen, maar de bewerking van het (vreselijke) nummer: Master of the House is opvallend anders. De afsluiting is een klassieke versie van One day More.

Maar de reden om te gaan blijkt een goede. We krijgen de primeur van een nieuwe musical die (in de VS) in ontwikkeling is: Becoming Nancy. Het gaat over een jongen die gecast wordt voor de rol van Nancy in Oliver. Hij ontwikkelt een (meer dan) vriendschap met de aanvoerder van het football team. Een heerlijk nummer, zelfs als de harmonie tussen de twee heren niet helemaal zuiver uitpakt. Het wordt opgevolgd door “A little bit of nothing (on a big white plate)”, een grappig nummer over nouvelle cuisine, dat inmiddels 30 jaar oud is (en voor de liefhebber, terug te vinden is op het album ‘A Spoonful of Stiles and Drewe’.
https://www.youtube.com/watch?v=sWwpDsyyF6U

[ Gewijzigd: 20 December 2017 08:20 AM by Jeroen ]
  [ # 358 ] 20 December 2017 08:25 AM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

donderdag 14 december 14.30 Nativity the Musical (Eventim Apollo) ****1/2

De eerste voorstelling van vandaag is in de Hammersmith Apollo, een zaal die me bij een eerder bezoek vooral aan het Rai Theater deed denken. Geen theater dus om voor je lol in te zijn, maar wel een zaal waar je soms moet zijn om een bepaalde voorstelling te zien. En dat is in dit geval de musical Nativity! Wederom een musical gebaseerd op een film die ik nooit heb gezien, en een kerstvoorstelling, wat de titel wel duidelijk maakt.

Twee jongens (Paul Maddens en Gordon Shakespeare) en een meisje (Jenny Lore) zijn al heel lang bevriend, als ze samen besluiten naar een acteeropleiding te gaan. 2 worden verliefd op elkaar (we krijgen allen 3 x 2 : 2 = 3 opties te zien), , en de derde, tja, die blijft vriend.  Maar zoals het gezegde zegt slechte acteurs worden leraar, en slechte leraren worden dat op primary school. En zo belandt Paul op een school onderaan de waarderinglijsten, en Gordon op een eliteschool. Vlak voor kerst kiest Jenny voor een producersdroom in Hollywood, en laat Paul en hun hondje achter. Beide heren produceren een kerststuk, maar waar het stuk van Gordon 5 sterren krijgt, krijgt Paul min 2. Hij besluit nooit meer een stuk te maken. Een paar jaar verstrijken, en Paul wordt alsnog gedwongen het kerststuk te maken. Hij krijgt om hem te helpen een onderwijsassistent, mr. Poppy, die vooral een groot kind met een enorme fantasie blijkt te zijn. Bij een ontmoeting met Gordon voelt Paulj zich zo gegriefd, dat hij bluft dat Jenny en een Hollywood hotshot zijn toneelstuk komen bekijken. En dankzij mr. Poppy komt heel Coventry het te weten. De burgemeester regelt voor hem de kathedraal als plaats om op te treden, en de criticus maakt Gordon uit voor passé. (Ja, nog een personage dat herkenbaar zou moeten zijn, al hoop ik niet dat ik in de basis zo vals ben). En dus moet Paul Jenny overtuigen te komen, terwijl hij haar in geen jaren heeft gesproken. Met hulp en dwang van mr Poppy belt hij haar, maar ze heeft geen tijd. En dus gaat hij met twee kinderen naar Hollywood, om haar te overtuigen. En daar wacht hem op nieuw een teleurstelling (of twee).

De plek die ik in de zaal heb blijkt erg goed, en na eerdere slechte ervaringen zit ik onmiddellijk in het verhaal, dat in een noodgang voorbijvliegt. De ene grap na de andere, lekkere songs, heerlijk spel en momenten die mij dan weer oprecht weten te ontroeren. Natuurlijk speelt een stukje onderwijsherkenning mee, maar ik leef oprecht mee met Paul, overtuigend gespeeld door Daniël Boys. Ster van de show is echter Simon Lipkin, die je in eerste instantie het bloed onder de nagels vandaan haalt met zijn kinderlijke fantasie (Ik zei al, ik leefde heel erg met Paul mee), maar natuurlijk uiteindelijk de wijste blijkt te zijn.

Een stukje stuntcasting komt met Louis Walsh, de producer die in een van de televisietalentenjachten figureert, en die een kleine rol heeft als Hollywood producer.

Nativitiy is een feestje: een eerste akte die doordendert als een trein, en een tweede waarin wat gas wordt teruggenomen. De opening daarvan is wat minder sterk, met een toeristische tour langs de huizen van de sterren, met de nodige flauwe grappen, maar eenmaal voorbij is het weer volop genieten. Het einde van de show is voor de kinderen, die al eerder lieten zien prima te spelen. Ontwapenend en vertederend, en ook weer niet te goed in hun spel en zang.

De grappen zijn voor elk wat wils. Paul vergelijkt de composities van hem en Poppy als Andrew Lloyd Webber versus Gary Barlow, Barlow wint). Poppy wil kinderen voor Jozef auditie laten doen met een nummer uit Joseph (verkeerde Jozef). De grap over de/het bal van de burgemeester is in hetzelfde genre als eerder Young Frankenstein in grossierde, maar dan wat kinderlijker. En de pretentieuze Herod the Musical van Gordon heeft een muzikale hint naar uiteraard Jesus Christ Superstar).

Wat een feest, wat een genot was deze musical, waar de zaal als ware het een pantomime volledig in meegaat. Ik zwaai ook met mijn verlichte mobiel, en het is de vraag of deze het einde van de dag haalt op de batterij. Maar dat is latere zorg
https://www.youtube.com/watch?v=5z51iY00zB0

[ Gewijzigd: 20 December 2017 08:29 AM by Jeroen ]
  [ # 359 ] 22 December 2017 06:12 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Plannen kunnen veranderen. Oorspronkelijk was het idee deze avond de pantomime in Hammersmith te bekijken. Lekker in de buurt. Maar het lijstje shows dat ik niet ingepland kreeg bleef wel branden. Omdat Nativity zo sterk was in de humor, kan deze pantomime eigenlijk alleen maar tegenvallen. Eerste optie is Pinocchio, maar dat is riskant qua tijd, dus wordt het optie twee: The Twilight Zone, die in de Metro 5 sterren kreeg, maar me als titel al aansprak.

donderdag 15 december 19.30 The Twilight Zone (Almeida Theatre) ****

La Quatrieme Dimension. Dat is , na het bijbehorende muzikale riedeltje, toch het eerste dat me te binnen schiet bij de Twilight Zone. Wie het niet onmiddellijk herkent: dat is het einde van de voorshow in de Twilight Zone Tower of Terror in Disneyland Parijs, als je niet het geluk hebt deze in het Engels te mogen aanhoren. Maar dit toneelstuk is natuurlijk niet gebaseerd op de attractie, maar op de originele televisieserie uit de zestiger jaren. Toen dat nog in zwart-wit werd uitgezonden: een kleurkeuze die in deze bewerking ook knap is doorgevoerd. Er zijn een zevental oorspronkelijke verhalen in de blender gegooid. Allen fantasierijk, soms met aliens, of andere zaken die niet direct logisch lijken te zijn.

Bij binnenkomst zien we een televisiescherm met CBS logo. Als het begint vallen we midden in een verhaal van een gestrande bus in een diner. In de buurt is een UFO gesignaleerd, en had de bus niet zes passagiers. Hoe kan het dan dat er inclusief de chauffeur nu acht gasten in de diner zijn. Regelmatig wordt er geswitcht tussen verhalen, die soms wel (een soort van) afgerond worden, en soms wat meer open blijven. Het decor bestaat uit een hemel vol sterren, waarbinnen met decorstukken de plaats van handeling wordt gecreëerd. Scènewisselingen worden gedaan door de spelers in pakken met een zelfde soort sterrenhemel en een soort vliegeniershelm en bril op, wat een bevreemdend effect geeft. Het bekende intro met de draaiende plaatjes wordt tijdens deze wisselingen fraai gereproduceerd.

Beste verhaal is dat waarin een dorpsbewoner een schuilkelder heeft voor zijn familie, en er een raketalarm afgaat. Meerdere dorpsbewoners willen ook in deze kelder. Als de bewoner de boel heeft afgesproken, gaan de bewoners met elkaar in discussie over wie het meeste recht heeft ook in de kelder te mogen. En dan laat iedereen zijn ware aard zien. Minder aansprekend vind ik de buikspreekpop, die niet echt een eigen clou krijgt.
En zo ontstaat een wonderlijke theaterbeleving. De jaren zestig acteermethoden worden gereproduceerd, inclusief vette accenten. Dat en de creatieve wijze waarop sommige dingen worden uitgebeeld, werkt op de lachspieren. Dat geldt ook voor de wat pretentieuze toelichtende teksten, die ook in de serie zitten. Tegelijkertijd is de vertelling bij tijd en wijlen echt spannend, en ben je reuze benieuwd hoe het afloopt (en soms, of je het goed hebt ingeschat, of… misschien hebt herinnerd, want ik heb een decennium geleden al die oude series wel eens bekeken. Tevreden over de keuze het programma om te gooien loop ik terug naar het hotel. Dat is een uur langer dan volgens het oorspronkelijke schema, maar het is droog, dus ondanks de rode golf waarop ik werd getrakteerd, was ook dat niet erg.
https://www.youtube.com/watch?v=DW9n1ssbNV8

  [ # 360 ] 22 December 2017 06:18 PM
Avatar
Administrator
RankRankRankRankRankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  13756
Geregistreerd  2002-11-15

Vrijdag 15 december 14.00 Cinderella (Greenwich Theatre) ****

De tweede pantomime van de trip brengt me naar Greenwich, een beetje uit de richting, maar op basis van eerdere shows wel de pantomime waarvan ik het meest verwacht. Lokaal, dus kleinschalig, en geen bekende namen die de show moeten opleuken. Wel altijd een sterk script vol (misschien wel te) goede grappen, en de juiste pantomime snaar. Nou ja, vorig jaar gingen ze wel de mist in door precies die ene Nederlander uit de zaal te halen, zodat deze ditmaal een plek achterin de zaal in het midden van het blok heeft uitgekozen. Dat overkomt hem geen tweede keer. Nu wordt er dit keer niemand op het podium gehaald, dus deze voorzorg blijkt overbodig.

Uit de collectie standaard pantomimetitels is ditmaal Cinderella gekozen (volgend jaar wagen ze zich aan Robinson Crusoe, niet één van de lijst). Zoals altijd is het verhaal vooral een kapstok, en wordt er vrij ruim mee omgegaan. De keuze voor lokaal is ook vrij gebruikelijk, maar hier in Greenwich het observatorium te gebruiken is ook voor deze toerist leuk. De vader is Baron Halley, zij is Ellla (en omdat ze veel hout sprokkelt, ook wel Cinderella). De stiefmoeder is getroffen door de bliksem en is afwezig. De twee stiefzussen zijn er wel, uiteraard is één van de twee de drag man. Ella heeft de in pantomime gebruikelijke gangmaker Buttons als beste vriend, en eigenlijk is hij wel verliefd op haar natuurlijk. De prins is een nogal verlegen type, maar krijgt hulp van een Italiaanse charmeur Dandini. En natuurlijk is er een fee-figuur.

Het verhaal begint als er een komeet langs komt (ja, die verwijzing zit er inderdaad in), en deze goednieuwsbrenger een gezant naar aarde stuurt om de geteisterde Ella te helpen. Zij brengt de prins en Ella voor het eerst bij elkaar, en als blijkt dat zij door deze ontmoeting de prins een afspraak met een coach door de neus boort, regelt ze een nieuwe. Een nogal uitbundige (wat nichterige) Italiaan. Ze besluiten van rol te wisselen, zodat de prins nu de assistent is. Het klikt meteeen, maar als Ella hoort dat ‘de prins’ er aankomt vlucht ze uit schaamte voor haar voorkomen. Om haar terug te vinden organiseert de prins een bal.

Alle elementen komen volop aan bod: veel publieksinteractie, het ah uit medelijden, boeën, de zangcompetitie tussen twee helften van de zaal, de super flauwe woordspelingen, maar ook erg sterke grappen, en natuurlijk een greep uit de muziekgeschiedenis, waarbij het heden niet wordt vergeten. Despacito is een van de grote successen, maar ook Queen en Wicked komen voorbij.
Hoewel niemand iemand van naam is, spelen ze allemaal met hart en ziel, en vol overtuiging. De zang is super, en de plaatjes zijn eveneens erg goed. Dan heb ik het niet alleen over de beeldschone Cinderella. of de buitengewoon knappe prins, maar ook het decor dat een mooie eigen stijl heeft. De stiefzussen zijn natuurlijk nooit echt mooi, en wat minder extravagant dan in eerdere shows. Ik denk niet dat ik deze trip nog een sterkere pantomime ga zien.

‹ First  < 22 23 24 25 26 >  Last ›
24 of 30