vrijdag 15 december 19.30 Everybody’s talking about Jamie (Apollo Theatre) ****1/2
De show waar ik het meeste naar uitkeek staat vanavond op het programma. Ik heb een zwak voor coming-of-age verhalen, en zeker als er een gay element in zit. Dat kun je wel zeggen bij deze musical. Jamie is 16, out, zelfverzekerd en laat zich met zijn geaardheid zeker niet mee pesten. Maar zijn droom ligt gevoeliger: hij wil drag artiest worden. Een eerste begin zijn de rode schoenen met rode hakken, die hij voor zijn verjaardag krijgt. Voor binnen; buitenshuis durft hij zich er niet in te vertonen. Zijn beste vriendin is een slim moslimmeisje, Pritti, die hem er mee verder helpt. Eigenlijk wil Jamie in drag naar zijn prom. Als hij met enige schroom in een speciale dragwinkel voor een jurk gaat kijken, krijgt hij hulp van een voormalige drag queen. De thuissituatie is niet zo rooskleurig als Jamie denkt. Zijn vader, die zijn moeder in de steek heeft gelaten, blijkt niets van hem te willen weten, maar zijn moeder houdt met kaarten en cadeautjes de schijn op. Een hoop situaties dus die als een vulkaan kunnen uitbarsten.
Waar bij Nativity nog wat positieve onderwijssentimenten opspelen, is dat bij de opening van deze voorstelling niet het geval. Een lerares met een zooitje ongeregeld in de klas, die ze niet echt onder controle heeft. Ze wil hun toekomstverwachtingen realistisch houden (dus geen profvoetballer, x-factor winnen), maar slaat daarin wel door. Zeker de droom van Jamie zit haar dwars, en later in de voorstelling laat ze zich van haar minder goede kant zien. Het toneelbeeld is grauw, te verwachten in een stad als Sheffield, en het werkt natuurlijk mooi als je een contrast met de flamboyante Jamie wil uitbeelden. Muzikaal is de voorstelling nogal eigentijds, met verwijzingen naar vrij recente hits. Dit zou de houdbaarheid van de voorstelling wel eens negatief kunnen beinvloeden. Jammer, want deze is verder zeer de moeite waard.
https://www.youtube.com/watch?v=rkVXcyKP7W4
Een uitstekende cast, met bekende gezichten zoals Mina Anwar (die me altijd zal bijblijven dankzij The Thin Blue Line met Rowan Atkinson) als de beste vriendin van Jamie’s moeder, een enthousiaste vrouw en Tamsin Caroll als de lerares. Met een groot aantal jongeren is de cast is het overgrote deel natuurlijk onbekend. John MacCrea is fantastisch als Jamie, al had ik in het eerste nummer wat twijfels. En ook de andere kids spelen goed, met een sterrol voor Lucie Shorthouse als Pritti. Opvallend zijn de choreografieën. Met name de moderne dans tussen de jonge moeder en vader van Jamie is buitengewoon indrukwekkend, maar ook de dansen van de klas zijn bijzonder.
Het verhaal is gebaseerd op een echte persoon, wat de emoties die de voorstelling oproept een stukje extra legitimiteit geeft, vooral richting de vader. Ondanks dat het echte drama vrij lang op zich laat wachten, is de vertelling vanaf het begin erg boeiend. De zaal gaf een staande ovatie, en volledig terecht. Hoewel ik niet verwacht dat er een hit als Billy Elliot in zit, een tijdje West End moet er toch wel kunnen inzitten.