vrijdag 15 december 19.30 Everybody’s talking about Jamie (Apollo Theatre) ****1/2

De show waar ik het meeste naar uitkeek staat vanavond op het programma. Ik heb een zwak voor coming-of-age verhalen, en zeker als er een gay element in zit. Dat kun je wel zeggen bij deze musical. Jamie is 16, out, zelfverzekerd en laat zich met zijn geaardheid zeker niet mee pesten. Maar zijn droom ligt gevoeliger: hij wil drag artiest worden. Een eerste begin zijn de rode schoenen met rode hakken, die hij voor zijn verjaardag krijgt. Voor binnen; buitenshuis durft hij zich er niet in te vertonen. Zijn beste vriendin is een slim moslimmeisje, Pritti, die hem er mee verder helpt. Eigenlijk wil Jamie in drag naar zijn prom. Als hij met enige schroom in een speciale dragwinkel voor een jurk gaat kijken, krijgt hij hulp van een voormalige drag queen. De thuissituatie is niet zo rooskleurig als Jamie denkt. Zijn vader, die zijn moeder in de steek heeft gelaten, blijkt niets van hem te willen weten, maar zijn moeder houdt met kaarten en cadeautjes de schijn op. Een hoop situaties dus die als een vulkaan kunnen uitbarsten.

Waar bij Nativity nog wat positieve onderwijssentimenten opspelen, is dat bij de opening van deze voorstelling niet het geval. Een lerares met een zooitje ongeregeld in de klas, die ze niet echt onder controle heeft. Ze wil hun toekomstverwachtingen realistisch houden (dus geen profvoetballer, x-factor winnen), maar slaat daarin wel door. Zeker de droom van Jamie zit haar dwars, en later in de voorstelling laat ze zich van haar minder goede kant zien. Het toneelbeeld is grauw, te verwachten in een stad als Sheffield, en het werkt natuurlijk mooi als je een contrast met de flamboyante Jamie wil uitbeelden. Muzikaal is de voorstelling nogal eigentijds, met verwijzingen naar vrij recente hits. Dit zou de houdbaarheid van de voorstelling wel eens negatief kunnen beinvloeden. Jammer, want deze is verder zeer de moeite waard.

https://www.youtube.com/watch?v=rkVXcyKP7W4

Een uitstekende cast, met bekende gezichten zoals Mina Anwar (die me altijd zal bijblijven dankzij The Thin Blue Line met Rowan Atkinson) als de beste vriendin van Jamie’s moeder, een enthousiaste vrouw en Tamsin Caroll als de lerares. Met een groot aantal jongeren is de cast is het overgrote deel natuurlijk onbekend. John MacCrea is fantastisch als Jamie, al had ik in het eerste nummer wat twijfels. En ook de andere kids spelen goed, met een sterrol voor Lucie Shorthouse als Pritti. Opvallend zijn de choreografieën. Met name de moderne dans tussen de jonge moeder en vader van Jamie is buitengewoon indrukwekkend, maar ook de dansen van de klas zijn bijzonder.
Het verhaal is gebaseerd op een echte persoon, wat de emoties die de voorstelling oproept een stukje extra legitimiteit geeft, vooral richting de vader. Ondanks dat het echte drama vrij lang op zich laat wachten, is de vertelling vanaf het begin erg boeiend. De zaal gaf een staande ovatie, en volledig terecht. Hoewel ik niet verwacht dat er een hit als Billy Elliot in zit, een tijdje West End moet er toch wel kunnen inzitten.

https://www.youtube.com/watch?v=hiWyYkEvYqU

https://www.youtube.com/watch?v=NJDQYEBKbb4

Zaterdag 16 december 14.30 Hamilton (Victoria Palace) ***

Heilige grond, of toch niet. Het theater, waar ik een flink aantal keren genoot van Billy Elliot, is grondig verbouwd. Als we naar de buitenkant kijken mag je zeggen, wordt verbouwd. Van binnen is het onherkenbaar, op de vormen van de zaal na natuurlijk. In die zaal staat nu de hotste voorstelling van het moment: Hamilton. Exorbitante kaartprijzen in de VS, en een run op de kaarten, ook voor deze in Engeland. Ik heb de tref dat ze kennelijk hadden verwacht dat het paneel van de technicus groter zou zijn, waardoor er dus een extra stoel in de zaal vrij is gekomen. En die ene stoel is voor vrijwel elke voorstelling nog beschikbaar. Achter in de zaal, maar ook redelijk geprijsd. en dat is in dit geval ook wel belangrijk. Want ik heb , zo vooraf, niets met de voorstelling.
De CD is niet om door te komen, en ik kan nou ook niet echt zeggen dat het onderwerp me erg aan het hart ligt. De muziek is voor het grootste gedeelte rap, en als er een genre is dat me snel de neus uit komt, is het wel rap. Saai geneuzel. De musical vertelt het levensverhaal van Alexander Hamilton, een van de founding fathers van de Verenigde Staten. Een immigrant die het via leger en politiek ver heeft geschopt, en daarbuiten ook wel het nodige heeft meegemaakt.

Qua vormgeving is de voorstelling fraai. Veel wordt uitgebeeld in beweging, en de choreografieën zijn prachtig. Het draaiende podium wordt gedoseerd gebruikt, en het verder statische decor is functioneel. Tot mijn verbazing zitten er toch wel een paar songs in die best goed zijn (The room where it happens vooral, en de songs van king George), al blijft het meeste voor mij monotoon gedoe. Prettig is wel dat vrijwel iedereen goed is te verstaan. Alleen met de acteur die Jefferson en de Lafayette speelt heb ik moeite, zowel qua verstaanbaarheid als qua spel maar dat kan ook de invulling van de rol zijn.

Kijkend naar de musical mis ik een aantal essentiële zaken die voor mij belangrijk zijn. Ik heb graag binding met of sympathie voor een of meer van de karakters. Daar is hier geen sprake van. Daarvoor zien we of te weinig karakter, of uiteindelijk minder sympathieke trekken. Emotie en rap zijn ook twee lastig verenigbare dingen.. Je kunt luider of zachter, sneller of langzamer, maar echte emotie wordt lastig. Waar dat hier zingend gebeurt, gebeurt dat op een vrij gekunsteld soultoontje wat me aardig snel tegenstaat. Daarnaast staat me de vertelmanier, met een hoog ‘en toen..’-gehalte, me niet echt aan. Het gaat wel heel snel. De tip om mezelf in te lezen was zeker een goede.

De zaal is dolenthousiast; na elke nummer is er een daverende ovatie. Er wordt gelachen op grappen, die ik op z’n hoogst een glimlach waard vind, en soms wordt er gereageerd op dingen die ik niet snap, of toch in deze omgeving van jonge blanke Europeanen niet. Er zijn verwijzingen te over, onder andere naar een van de oer-rapnummers The Message. Ik voel me duidelijk niet helemaal op mijn plek. Ik voel me de king George in de voorstelling, een maffe outsider, waarom ik overigens wel kan lachen.
Ik snap dat de voorstelling in de VS een hit is, en dat er allerlei dubbele bodems in zitten die vooral daar van belang zijn. Als geschiedenisles is het voor de jeugd daar een ideale vorm. Maar dat iedereen hiermee wegloopt is me echt een raadsel. Meegesleept door een hype. Is dit als een nieuwe Sondheim: moet je het goed vinden of vind je het echt goed? Ik zie echt niet waarom een nuchtere Europeaan hier echt enthousiast over zou moeten worden. Mij viel het (na de soundtrack CD) uiteindelijk mee, maar daar is ook alles mee gezegd

vrijdag 16 december 19.30 Big fish (The Other Palace) ****

Na het spektakel van Hamilton ligt de avondvoorstelling om de hoek. Dit theater programmeert voorstellingen in ontwikkeling, of wat meer experimentele shows. The Other Palace heeft echter één nadeel. Ondanks dat het theater maar een jaar of 5 oud is, heeft het de minste beenruimte van alle theaters in Londen. Ik heb een prachtige plaats op de tweede rij, en de mazzel dat de mensen naast me niet kwamen opdagen. De show van vanavond is Big Fish, gebaseerd op een boek dat ik nooit las, en ook de film heb ik nooit gezien. Wel zag ik eerder een voorstelling van de Frank Sanders Akademie (met onder andere Buddy Vedder en Esmee Dekker), gebaseerd op hetzelfde verhaal (specifiek de film), dus de vertelling is me wel bekend. Op de affiche staat een heel bekende naam: Kelsey Grammer, vooral bekend als Frasier uit Cheers en Frasier.

Grammer speelt Edward Bloom, een man die fantasievolle verhalen vertelt over zijn eigen leven. Een heks, een reus, een meermin; hij is het wel tegengekomen. Zijn zoon Will heeft er wat moeite mee, en verbiedt hem het woord te nemen op zijn bruiloft binnenkort. Edward voelt dat Will iets achter houdt: de zwangerschap van zijn vrouw. Will laat Edward beloven dit niet te zeggen, maar op de bruiloft zelf brengt hij het toch theatraal naar buiten. Will is woedend, en tijdens de ruzie wordt Edward onwel. Hij blijkt Will niet gezegd te hebben dat hij ongeneselijk ziek is. Will is er nu meer dan ooit op gebrand te achterhalen wie zijn vader nu echt is. Met flashbacks worden het ziekenhuis nu afgewisseld met de avonturen van toen. Hoe Edward als jonge jongen (een andere acteur) met twee vrienden op zoek ging naar een heks om hun toekomst te horen (en dus ook over hun dood), hoe hij wat ouder het dorp beschermt tegen een reus en zichzelf, en met deze reus de wijde wereld intrekt, zijn jeugdliefde achterlatend, en hoe hij zijn echte liefde tegenkomt, en wat hij allemaal doet om haar uiteindelijk terug te vinden. Als klankbord voor de verhalen van Edward verschijnt een kleine jongen van een jaar of acht ten tonele, die reageert op de verhaalontwikkelingen. Is ook dat een fantasiefiguur? En zijn we niet te snel geneigd iets fantasie te noemen?

Zoals mag worden verwacht speelt Kelsey Grammer erg overtuigend, en zoals in Londen gebruikelijk is geldt dat ook voor de rest van de cast. Ik voel mee met Will, en vraag me af of na de rotstreek ik nog geraakt zal worden door het onvermijdelijke einde van de voorstelling. Het blijkt weldegelijk het geval. De vreemde figuren worden doorgaans groot gespeeld en de bijzondere situaties tot hilarische proporties uitvergroot. Inclusief een achtervolging door de zaal, en een persoon op de eerste rij die even de klos is. Sommige situaties worden fraai met techniek opgelost, zoals de reis door het bos met zaklampen, waar daar waar wordt geschenen de takken te zien zijn. Andere situaties zwaar geïmproviseerd, zoals de reis door de lucht, uitgebeeld met een ladder. De kostuums zijn mooi waar het een eenheid is, zoals het groen in het geboortedorp van Edward, inclusief groene en behoorlijk enge kat, of het blauw in het circus. Losse kostuums, als dat van de heks of de zeemeermin, ogen minder fraai.
De score van Andrew Lippa is fraai en de uitvoering is uitstekend. Vooral de jongeren zingen prachtig, en hebben behoorlijk power. Grammer blijkt een heel behoorlijk zanger, maar dit is dan ook niet zijn eerste musical. Big Fish is de slechte zit dus zeker waard.

https://www.youtube.com/watch?v=rDgLD6_yWIM

zondag 17 december 11.45 A Very Hungry Caterpillar (Ambassador’s) ***

Wie heeft het vroeger niet gelezen, Rupsje Nooitgenoeg. Het prentenboek over het rupsje dat door alles heen eet, en dus een boek vol gaten oplevert. Het is de basis van een theatervoorstelling, en ik was heel benieuwd hoe ze van misschien 24 pagina’s een voorstelling van een klein uur van zouden kunnen maken. Het antwoord is vrij simpel; dat doen ze niet. De voorstelling bestaat uit 4 verhalen, afgesloten door de bekende. Het begint met een schilder die dieren in aparte kleuren schildert. De tweede is een zeepaardje dat met de eitjes op zak andere zeedieren ontmoet, die veelal ook eitjes bij zich dragen. De derde is een vuurvliegje op zoek naar soortgenoten, die steeds licht tegenkomt, maar niet dat van andere vuurvliegjes. Tenslotte is er dan de gulzige rups. Waar bij de eerste vooral stil wordt gekeken, wordt bij de laatste wel erg actief meegedaan. Meetellen, en de slotzin wordt mee gedeclameerd: but he was still hungry.

Het is natuurlijk een voorstelling voor de allerkleinsten, en er wordt voor de voorstelling al wat af gejankt. Gelukkig mindert dat als de voorstelling begint, in ieder geval toch in mijn hoek. Het tempo ligt enorm laag, en de vertelling is uiteraard heel simpel, met veel herhalende teksten. In de eerste drie verhalen is er dan steeds een andere ontmoeting: met een raargekleurd beest dat de schilder heeft geschilderd, een vis die op een andere manier zijn nageslacht met zich meeneemt, of een of andere verlichting, En tussen de rupsmaaltijden zit flink at tijd.

De poppen zijn (voor zover ik ze herken) trouw aan de tekeningen uit het boek, en worden goed bewogen. Zeker de landdieren hebben de motoriek die ze erg herkenbaar maakt. In 2018 wordt de voorstelling ook in Nederland gebracht. Zeker een aanrader voor iemand met kleine kinderen. Wel eerst het boek lezen natuurlijk, om zeker te weten dat je het kunt volgen.  😉

https://www.youtube.com/watch?v=TTq9wRUCoxA

zondag 17 december 15.00 The Hound of the Baskervilles (Jermyn Street Theatre) ****

Jermyn Street Theatre is waarschijnlijk het kleinste theater in hartje Londen. Op de eerste rij kun je wel lekker je benen strekken, maar het nadeel is dan wel dat de acteurs bij je buren op schoot belanden. Een knus vlakke vloer theater, waarin ik dus ga kijken naar een klassiek Sherlock Holmes-verhaal. Drie acteurs spelen alle rollen, en dat is al een aanwijzing dat dit waarschijnlijk geen serieuze thriller gaat zijn. Ondanks de verplichte waarschuwing vooraf, omdat er tijdens een eerdere voorstelling iemand uit het publiek niet heeft overleefd. Ja, het wordt zo’n middag, vol kolderieke verkleedpartijen, waarin het verhaal de kapstok is voor allerhande grappen, verrassend en voorspelbaar. De aanwijzingen liggen er nu duimendik bovenop, Watson is onnozeler dan ooit, en een van de spelers wordt er zelf een beetje bang van. Nou ja, een beetje, tegen de pauze heeft hij medische assistentie nodig. Na de pauze heeft de acteur die Holmes speelt een nare tweet opgepikt in zijn richting (71 keer gedeeld), en dus wordt de eerste akte nog een keer gespeeld, en wel versneld. En dus komt het hele verhaal, inclusief de ‘fouten’ in sneltreinvaart voorbij. Ik krijg daadwerkelijk bijna een hartverzakking als vlak hierna een lijk vlak voor mijn voeten op de grond ploft.

Het is ultieme kolder, maar ontzettend leuk. De grimassen zijn onbetaalbaar, of ze nu echt bij het karakter horen (die natuurlijk allemaal grootser dan groot zijn), of horen bij de acteur, omdat er iets geks gebeurt. De eerste twee rollen van een van de acteurs worden echt afgesloten, met een applaus. De effecten zijn schattig knullig (een hand vol bladeren als er buiten een herfststorm bezig is. De paar toneelkisten die voor alles en nog wat worden gebruikt. De manier waarop in het moeras wordt weggezakt. Ik ben verkocht.

Dit is comedy in optima forma, waarvan het te hopen is dat het in Nederland ook weer terugkomt. Het Thriller Theater heeft het een tijd lang uitstekend gedaan, maar dat gat is bij mijn weten nog niet opgevuld.

https://www.youtube.com/watch?v=8KWO1M15550

Zondag 17 december 19.00 Only Men Aloud Christmas Tour 2017(Cadogan Hall) ****

Een nieuwe locatie die ik mijn vorige trip ontdekte was Cadogan Hall. Bij het plannen zag ik dat Only Men Aloud zou optreden, en dat was een goede reden om dit te boeken. Only Men Aloud is de winnaar van de korenwedstrijd Last Choir Standing en mocht zingen bij het ontsteken van de olympische vlam. Het aantal leden is wel wat gekrompen (en er zijn nieuwe bij gekomen), maar de kwaliteit is gebleven. Dat het een kersttour is, is wel een beetje jammer. De sterkste songs van de avond hebben namelijk niets met kerst te maken. Een wonderschone Caruso is nog maar nauwelijks begonnen en de tranen stromen al over mijn wangen. En ook Bruno Mars’ Count on me is van een ongekende schoonheid. Naast een moderne hit als ‘Let is go’, komt ook een Bond-medley voorbij, met naast de gangbare ‘Live and Let die’ en ‘For your Eyes only’ ook het minder ‘Nobody does it better’. Jammer is dat veel van de songs worden gebracht met een geluidsband. Juist als de begeleiding beperkt blijft tot de piano, of als zelfs deze ontbreekt, ontstaan de mooiste en meest breekbare momenten. Dat geldt bijvoorbeeld voor de twee songs in Welsh. Een beetje musical komt voorbij met een Godspell-medley, al lijkt het in dit geval om de religieuze kant te gaan. Er zitten vrij veel religieus getinte kerstsongs in. Van het prachtige ‘O holy night’ waarmee het concert (quasi) wordt afgesloten, tot de draak ‘the Lord’s Prayer’, waarmee de pauze wordt ingegaan. Het programma wisselt deze twee songs; een wijze aanpassing. De sfeer is ontspannen, met tijd voor een grapje. De toegift White Christmas wordt in kersttrui gezongen.

Het voorprogramma, Natasha Cook Jenkins (jong meisje met gitaar die een aantal covers zong) had nog wat last van een niet goed werkende microfoon. Gelukkig hadden de heren daar geen last van. Al zouden ze waarschijnlijk zonder micro’s de boel nog hebben weggeblazen tijdens de power-songs.
https://www.youtube.com/watch?v=yPY3m_XPJl0
https://www.youtube.com/watch?v=bVx2QhxjhYU

Jeroen - 26 December 2017 06:49 PM

Zaterdag 16 december 14.30 Hamilton (Victoria Palace) ***

(*cut)

Helemaal mee eens! Super strakke show. En ik had zeker wel wat kippenvel momentjes, maar al met al, niet mijn ding. Ook het licht irritante extreem juichende publiek hielp niet mee.

maandag 18 december 14.00 Rapunzel (Theatre Royal Stratford East) ***

https://www.youtube.com/watch?v=jdIaSMEnTHQ

Je hoeft de Nederlandse Rapunzel niet gezien te hebben om te beseffen dat het verhaal van Rapunzel niet bepaald een stevige basis is voor een volledige voorstelling. Dat blijkt ook wel uit deze versie, die weinig meer met het oorspronkelijke verhaal te maken heeft. De basis is er nog wel. Er zit een meisje in een toren, die denkt dat haar moeder haar daar heeft opgesloten om haar te beschermen tegen de boze buitenwereld. Het blijkt echter een heks, die het kind heeft gestolen omdat haar moeder tijdens de zwangerschap heeft gegeten van de rapunzelbloem. die paars met geel is. De heks had de bloem nodig voor haar jeugdelixer, en heeft het kind gestolen om haar paarse haar. Dit blijkt echter niet genoeg. Ze heeft ook iets geels nodig, en ze is inmiddels aanbeland bij het door haar hulpjes laten ontvoeren van een vrouw met geel haar. Zij gaat in de mangel, en alleen het haar blijft over. Ook dit blijkt echter niet te werken. Ondertussen ontdekt familie beer dat er van hun pap is gegeten, op hun stoelen is gezeten, en dat er iemand in hun bed ligt. Het blijkt Goldilocks, op zoek naar avontuur. Als ze van de heks hoort, wil ze Rapunzel bevrijden, maar haar poging gaat de mist in als Rapunzel niet mee wil, en de heks hen betrapt. Goldilocks wordt ontdaan van haar haar, Rapunzel ook, en ze worden beiden naar beneden gegooid. De heks schranst het haar op, en het doek valt. In de tweede akte moeten de twee, die zussen blijken te zijn, hun wederzijdse aversie opzij zetten om de heks te verslaan. Deze slaagt, ondanks dat ze haar plan niet helemaal had overdacht, toch beneden te komen. Maar veel hebben de twee niet nodig; de heks blijkt te veel te hebben gegeten en wordt dus steeds jonger… Al levert dat wel een laatste probleem op.

Een aantal elementen van pantomime komen weer aan bod. Er wordt (aan het begin dit keer) gezongen voor de jarigen (een tweeling van 35 dit keer), en uiteraard komen de ‘achter je’, de ‘welles’‘nietes’, het meedoen en meezingen weer ruim aan bod. De heks is drag (en enige bijrollen ook) en het bombardement aan woordspelingen, waaronder ook ondeugende, wordt niet overgeslagen. Wat minder pantomime is is de titel, die niet uit de standaardlijst komt, en de muziek. Op een aantal korte fragmentjes na is namelijk alles zelfgeschreven. Een bonte collectie aan genres, met een sterk ska nummer, en een fraai nummer op Afrikaans ritme als hoogtepunten. Ook is er geen bruiloft (want geen prins). De voorstelling is leuk, maar geen hoogvlieger. Een van de bijrollen vind ik minder sterk vertolkt, en de gezongen teksten zijn slecht te verstaan. Niet zo zeer mijn probleem, maar het is voor de kleinere kinderen toch aardig gruwelijk, De vrouw in de mangel keert terug als geest, de twee gevallenen blijken het wel te overleven, als is dat wel zeer ongeloofwaardig, gezien het decor. Als een ware Phantom Manor lift (het verblijf gaat naar de nok van het podium, maar de ondersteunende paal loopt nog een tijdlang door) blijkt het verblijf van Rapunzel wel enorm hoog te zijn. Een ongewenste Grenfield gedachte komt er wel bij me op.
Aangenaam pluspunt is de leuke (in alle opzichten) papagaai, die een dubbelrol speelt (als papagaai, maar hij gaat ook de mangel in). Een aardige pantomime al met al, maar Greenwich was vele malen beter. Ik ga er nog een zien: de grootste van allemaal, als afsluiting van de trip. Dat wordt die rare pantomime-titel Dick Whittington.

maandag 18 december 20.00 Six (Arts Theatre) ****

De laatste keer dat ik in Londen een opening night meemaakte was bij Made in Dagenham, een leuke musical, maar een overkill aan decor. Daar hoef ik dit keer niet bang voor te zijn. Het Arts Theatre is te klein voor overdreven aankleding. Sterker, Six heeft alleen belichting. Opening night is misschien niet helemaal waar. De voorstelling speelde al ooit op de Edinburgh Fringe, maar in een andere bezetting. Ik hoorde pas over de show toen ik in Londen was, en natuurlijk was de voorstelling uitverkocht. Dus een plaatsje op de wachtlijst gevraagd, en tijdens Rapunzel bleek ik inderdaad te zijn gebeld. Dus ik was erbij.

Six is een voorstelling over de zes vrouwen van Henry VIII. Het is vormgegegeven als een popconcert, en de dames hebben veel weg van een girlband. Ook de songs die worden gebracht zijn eigentijds, maar zeker geen eenheidsworst. De voorstelling begint met een tijdsbeeld als er een klassiek klinkende greensleeves wordt gespeeld. (Eigenlijk is dat nummer van een halve eeuw na Henry VIII maar soi. Mijn generatie kent het overigens vooral van Candleligt, of van de Remia reclame), maar de openingssong gooit het over een hippere boeg, al komt het motief wel met enige regelmaat terug in de song. Op het podium staan zes bewuste vrouwen, die willen uitmaken wie het nou het meest tragisch heeft gehad. Devorced, Beheaded, Died, Devorced, Beheaded, Survived. Je zou zeggen dat er in die zin wel twee uitspringen, maar ook de andere vier hebben tragische verhalen. Dat levert twee ballads en vier uptempo songs op. Anna van Kleef krijgt nog een soort extra introductienummer, “Haus of Holbein”, een hysterisch dansnummer, met Gangnam Style trekjes, waarin de rol van de schilder wordt benadrukt. Anna (from Cleves) viel namelijk na het zien van haar portret in het echt nogal tegen. Ze blijkt echter na haar huwelijk het goed voor elkaar te hebben gehad. Dat kan Anna Boleyn natuurlijk niet zeggen, en ze laat ook regelmatig horen dat ze het toch wel slechter heeft gehad, zodra een van de anderen de wedstrijd lijkt te winnen. En zo herhaalt iedereen zijn of haar leed.

Ik vind de hele voorstelling hoogst amusant, ondanks dat ik er niet in slaag de inspiratiebronnen per nummer te herleiden. Ik ben ergens in de jaren 90 blijven steken met het herkennen van uitvoerenden, zeker als ze tijdsgebonden zijn. De normale nummers van deze tijd (en dan moet je wel de Nederlandse grens over) vind ik doorgaans nog best wel leuk, maar wie wat gemaakt heeft, geen idee. Dit concert swingt ongekend, en de manier waarop de karakters hun geschiedenis vertellen is zowel amusant als leerzaam. De 70 minuten vliegen voorbij, maar na een toegift in de vorm van een soort samenvatting (waarin de coupletten stammen uit de oorspronkelijke solos) is het toch onherroepelijk voorbij. Jammer.

https://www.youtube.com/watch?v=Wv37jCMBcJs

Dinsdag 19 december 15.00 Bananaman (Southwark Playhouse) ***

Een superheld waarvan ik nog nooit had gehoord, maar het blijkt wel een bestaande. Wel eentje in de categorie, nou ja, held, want behalve spieren zit er niet veel meer in. De musical begint als twee slechteriken besluiten samen te werken om een meteoriet te vinden. Eentje gaat undercover op een school in de buurt. In de klas zit de nerderige Eric Wimp, en de streberige reporter Fiona. Eric wil haar overtuigen van de nieuwswaarde van de hemelverschijning, maar ze is niet echt overtuigd. Eric gaat toch kijken, en de steen stort vlak bij hem neer. Als hij vervolgens een banaan eet, verandert hij in Bananaman, een krachtpatser van het meest onnozele soort. Onwetend van deze gebeurtenissen proberende slechteriken (doctor Gloom en generaal Blight) nog steeds om de meteoor te pakken te krijgen, omdat deze hen de macht over de wil van de mensheid zou geven.

Bananaman is vooral een spoof. Er zitten veel woordgrappen in, (ingewikkeld maar ook heel simpel. Als de dorpelingen het commando Kneel krijgen, stapt Neil naar voren. En je raadt wel wat er gebeurt als er “Shoot at will” wordt geroepen als de muzikaal leider Will heet) maar ook verwijzingen naar de ‘echte superhelden verhalen. Als er bananenballonnen als teken worden gesuggereerd, wordt er een opmerking gemaakt over dat het onheil in Gotham kennelijk alleen in de nacht plaatsvindt. En als Bananaman uit de gratie is gevallen, meldt alter ego Eric dat hij de films allemaal kent waarin dit de superheld overkomt, maar dit is niet zo’n verhaal. De slechteriken zijn enorm karikaturaal, en de decoratie zeer cartoonesk.

Ondanks een lekkere score en een best aardig verhaal duurt de voorstelling, en dan vooral de eerste akte wel wat lang. Deels komt het omdat het geluid niet heel lekker is afgesteld, en de verstaanbaarheid dus niet altijd even goed is. De zaal heeft een U-vorm opstelling, maar er wordt nauwelijks naar de zijkanten gespeeld. En ook de decorstukken lopen niet heel soepel, zodat je stage hands en spelers ziet zwoegen om deze te verplaatsen. Het lijkt dus dat ze er niet helemaal klaar voor zijn, al spelen ze al bijna een week.

De spelers doen het leuk. De pratende kraai, die dan weer totale verbijstering veroorzaakt, dan weer totale gelatenheid alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Naast de schurken is ook de politiechef, een aardige man maar het buskruit heeft hij niet uitgevonden, een karikatuur, lekker plat onnozel. Grappig is dat de rol van generaal Blight wordt gespeeld door een totaal onherkenbare Carl Mullaney, die ik ooit ‘in Concert’ heb gezien in het Landor, een van de tofste musicalconcerten die ik ooit bijwoonde. Zo jammer dat daar niets meer gebeurt.

https://www.youtube.com/watch?v=OTXkTcvYEUM

https://www.youtube.com/watch?v=TWJOBquzdzI

Een studioopname van een van de leuke songs:
https://staticcdn.entstix.com/sites/default/files/show-images/6456-1513767153-calltoaction201217bananaman.mp4

Dinsdag 19 december 20.00 Barnum (Menier Chocolate Factory)***

Humbug. Een woord dat ik onmiddellijk associeer met A Christmas Carol. Maar het is natuurlijk een gewoon woord: een woord dat ook een belangrijke rol speelt in Barnum. Want dat is wat Barnum verkoopt, humbug. Met zijn museum, eerst vast, en daarna reizend, als The Greatest Show On Earth. Een vrouw van 166 jaar is nog niet gek genoeg, ze moet ook kindermeisje van een president zijn geweest. Een lilliputter krijgt de rang van generaal. Het bost wel wat met zijn vrouw, een lerares, die vooral nuchter is. Maar het gaat al met al best goed; belangrijke keuzes worden met de worp met een muntje opgelost.

Barnum is een vertelling van het leven van de bekende showman, aangekleed als een soort circusvoorstelling, waarbij optredens een parabel zijn voor wat er in zijn leven gebeurt. Ondanks dat er wel wat drama in de voorstelling zit wordt dit nauwelijks uitgespeeld.

De acrobatiek en ander ‘circuswerk’ is de ruggengraat van de voorstelling, en deze is dan ook bijzonder sterk. Al in de foyer worden er trucjes vertoond, en ook in de zaal voor de beide aktes is er behoorlijk wat interactie. Ook in de voorstelling trouwens, en wat ben ik blij dat ik niet op de eerste rij van die tribune zat. Toen was ik wel even blij met mijn ‘niet erkende slecht zicht’ plaats. Een pilaar stond in de weg bij de eerste spelscene. Gelukkig vonden de buren de voorstelling niet zo leuk, zodat ik twee plaatsjes kon opschuiven.

Marcus Brigstroke. de acteur die de titelrol vertolkt maakt qua spel en zang niet echt indruk. Het beste wat hij laat zien is een balanceeract op een koord. De softere liedjes kan hij wel aan, maar waar wat power nodig is. blijft deze uit. Hij klinkt zo hees dat het maar de vraag is of hij het einde van de reeks haalt zonder uitvallen. Wel heel sterk is zijn vrouw, vertolkt door Laura Pitt-Pulford. De rol wordt in alle subtiliteiten gespeeld. en vocaal is ze ook erg sterk. Natuurlijk laat Celinde Schoenmaker als operazangeres Jenny Lind horen dat ze een vocaal kanon is. De kleinere rollen zijn vocaal dan weer minder indrukwekkend, waarschijnlijk omdat er vooral gecast is op wat ze met hun lijf kunnen doen. En dat is, zoals ik eerder zei, best indrukwekkend.

Barnum is natuurlijk een bijzondere titel, omdat Joop van den Ende hiermee zijn musicalgeschiedenis begon. Die voorstelling zag ik nooit. Bij het zien van deze snap ik ook niet echt waarom je deze zou uitkiezen. Het was een leuk avondje entertainment, maar heel bijzonder is de musical niet, zowel qua script als muziek niet.

repetitiebeelden:
https://www.youtube.com/watch?v=wSiaZ4g56Z4

woensdag 20 december 14.30 The Woman in White (Charing Cross Theatre)***

Kansen en herkansingen. Was mijn bezoek aan Hamilton het ‘een kans geven’, de musical van vanmiddag krijgt een herkansing. The Woman in White is een van mijn minste Andrew Lloyd Webber-musical ervaringen. Dit komt mede omdat ik hoofdpijn kreeg van het decor van de oorspronkelijke productie. De projecties op een rond draaiend decor deden mij geen goed. Maar ook in algemene zin vind ik The Woman in White niet de meest interessante composities. Het signatuurnummer, I believe my heart, is niet bepaald erg sterk, en bij andere songs in deze musical schieten andere songs van de componist onmiddellijk te binnen. Er is geen musical die in mijn gevoel zo sterk is geinspireerd op eigen werk als deze. En er zitten wel heel veel trage ballads in

Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het theater is kleiner en knusser als destijds; de cast bevat geen grote namen. En op technische hoogstandjes reken ik niet. Dat blijkt goed ingeschat. De voornaamste beweging zit in een aantal panelen, waarvan de beweging dan wel weer vrij overdadig wordt toegepast.

Het gekke is dat dit in mijn beleving misschien wel het meest interessante verhaal is dat Andrew Lloyd Webber heeft gebruikt, en toch is het in de eerste akte weer raak. Ik vecht tegen wegdommelen, en als ik in de pauze de balans opmaak, merk ik dat ik, ondanks dat ik dacht het gered te hebben, niet helemaal heb gewonnen. Ik mis duidelijk informatie. De tweede akte lukt het wel. Misschien omdat het muzikaal wat gevarieerder is, ook omdat het natuurlijk de ontknoping bevat.

In de voorstelling maken we kennis met een tekenleraar, die op een station in the middle of nowhere door een spoorwegbeambte wordt aangesproken, omdat hij een droom heeft gehad over een dodelijk ongeluk. Even later ontmoet hij ook een mysterieuze vrouw in wit, maar die is net zo snel weer verdwenen als ze verscheen, Eenmaal op de plaats van bestemming blijken zijn beide leerlingen, halfzussen, zeer gecharmeerd van hem, en hij voelt ook wel wat voor de jongste. Deze echter al vergeven, en uiteindelijk trouwt ze ook met deze man. Exit tekenleraar. Maar de bruidegom blijkt snode plannen te hebben, hierbij geholpen door een Italiaanse graaf/dokter. En drama ontvouwt zich.

De nieuwe cast weet van wanten. Alle hoofdrollen worden uitstekend gespeeld en gezongen, en de simpele setting doet het stuk goed. Weg is de rat bij count Fosco’s zelfgenoegzame lied, en je mist het geen moment. Maar het is toch de score die roet in het eten gooit. Te weinig pakkend.

Een eerste akte dus die ik als ‘slaapverwekkend’ moet betitelen, een tweede die de boel grotendeels redt. Laten we deze musical maar op de plank leggen, en ons richten op de echt interessante stukken die we al een tijd niet hebben gezien. Whistle down the Wind en The Boys in the Photograph (The Beautiful Game), en By Jeeves wil ik ook wel eens zien.

https://www.youtube.com/watch?v=K4JCqummp4A

https://www.youtube.com/watch?v=MsWuEfd8Spk

woensdag 20 december 19.30 Dick Whittington (London Palladium) ****

Officieel gaat dit door voor pantomime, maar het heeft ook heel veel weg van een revue. Veel optredens staan nogal los van het verhaal, en het verhaal zelf wordt ook nauwelijks uitgewerkt. Dick Whittington is de meest vage uit de pantomimelijst, waar verder vooral sprookjes op staan. Dick Whittington trekt naar Londen, waar op dat moment een rattenplaag heerst. Degene die het probleem oplost, mag burgemeester van Londen worden. Verder zit er een verre reis in, en een moment waarop Dick een kat vindt, die het probleem voor hem oplost. In deze versie is de kat er al vrij snel en is de ‘eindstrijd’ op het schip, maar een sterk verhaal is er allerminst. Dat maakt ook niet uit, want de optredens zijn sterk, en de hoeveelheid pracht en praal is enorm. Alles wordt uit de kast getrokken. Waanzinnige kostuums en decors, een gigantische rat, en een vliegende dubbeldekker die een stuk de zaal in komt, fraaie choreografieën en energie en lol.

De titelrol wordt gespeeld door Charlie Stemp, die veel indruk maakte in Half a Sixpence, en ook hier weer die uiterst charmante uitstraling gebruikt voor zijn rol. Uiteraard komt Flash Bang Wallop voorbij met een snoepwinkelcontext. De slechterik, koningin de ratten, wordt gespeeld door Elaine Paige. Zij mag zowel de diva uithangen, als haar grote hits vertolken, met alternatieve tekst. Sunset Boulevard, Evita, Piaf. Maar het meest opvallend zijn Memory (heel kort, want ze is het vergeten) en I know him so well, een uitermate dubbelzinnig duet met de engel van het klokkenspel, Julian Cleary, over Dick. Nodigt Dick uit tot de nodige schunnigheid, dan krijg je de overtreffende trap als je Julian Cleary cast. Deze ‘beroepsnicht’ leeft op dubbelzinnigheden, maar het grappige is dat ook Elaine Paige zich niet onbetuigd laat. Running gag is de serieuze oudere acteur Nigel Havers, die graag een substantiële rol wil spelen, maar waar toch veel mee wordt gesold. Zowel Cleary als Havers waren er vorig jaar ook, maar dat stoort niet echt. Jammer is wel dat ook Pauk Zerdin weer terug is. Een geweldige buikspreker, maar wel een act die we nagenoeg hetzelfde vorig jaar ook hebben gezien. Ashley Banjo & Diversity zorgen voor een tweetal enorm strakke dansroutines, die ik als electric boogie zou benoemen, maar dat klinkt meer gedateerd dan de act is.

Pantomime is eigenlijk bedoeld voor de hele familie. Deze Dick Whittington is qua grappen wel heel erg volwassen, waardoor deze toch wat minder geschikt is voor kinderen. Aan de andere kant zitten er weldegelijk dingen in die ‘speciaal voor kinderen’ zijn, of zo worden betiteld. Het meezingen bijvoorbeeld, waarbij vier kinderen het podium op worden gehaald. Het levert een hilarisch stuk theater op, waarbij Zerdin het even echt lastig krijgt. Als hij bij kind vier zijn eigen stemmetje gebruikt voor de antwoorden, zegt kind 3: “Ik zag je lippen bewegen” Na nog wat bijdehante opmerkingen verzucht Zerdin dan ook: “Never work with children and animals”. Ander hoogtepunt is de puinhoop die ontstaat bij de kerstklassieker 12 days of Christmas, waarin Clary, Havers en Zerdin samen met Gary Wilmots (die de eigenaresse van de snoepwinkel speelt) een alternatieve tekst brengen, met gevonden afval op de zeebodem. Ook hier is Havers weer continu de klos, omdat zijn voorwerpen steeds weg zijn, maar het onderlinge vliegen afvangen wordt erger en erger. Het lijdt tot de tweede bijna-hartverzakking tijdens deze trip, als er een ontploffing vlak voor mijn neus is, op de plek waar eerder voor de zekerheid een losse lamp is weggehaald. Het is nog niet eens de climax in de chaos overigens.
Voor volwassenen is deze voorstelling een ongecompliceerd feestje, en zo lang je niet op de eerste rij gaat zitten, redelijk veilig. Ik heb in ieder geval genoten.

https://www.youtube.com/watch?v=aoFrAkRalC8
https://www.youtube.com/watch?v=xrlgzO6YHHg

Donderdag 21 december 12.00 Wilde Creatures (Vaudeville Theatre) *****

Wat kan theater toch fantastisch zijn. Dat bewijst deze ‘extra’ voorstelling maar weer eens. Het is een van de shows die zo vroeg begint, dat ik er nog twee na kan doen. En wat prettig is dat, want deze had ik voor geen goud willen missen. En dat was anders zeker wel gebeurd.

Wilde Creatures is een voorstelling op basis van een aantal sprookjes van Oscar Wilde. De voorstelling is 5+ volgens de poster, maar ik vraag me af of het voor de jongsten niet wat heftig is. Het zijn namelijk niet bepaald lang en gelukkig verhalen. De voorstelling wordt gespeeld door een cast van vier, die niet alleen de rollen vertolken, maar ook muziek spelen. Viool (ik ben klassiek geschoold), gitaar. bas en klarinet. Zo stellen ze zich voor, al speelt de klarinetactrice op dat moment op een uit de kluiten gewassen tamboerijn (zal ongetwijfeld een andere naam hebben). De basis van de vertelling is een dorp met een ijdele burgemeester. Deze heeft een nieuw standbeeld nodig, en de burgemeester ziet zichzelf als het ideale onderwerp. Helaas moet er gestemd worden, en dus krijgen de dorpelingen een uur om andere personen aan te dragen. Dit levert drie verhalen op: vriendschap, wijsheid en schoonheid. De eerste vertelling gaat over een molenaar, die vriendschap hoog in het vaandel heeft staan. Zijn beste vriend is de bloemenman, waar hij regelmatig wat bloemen gaat scoren. In de winter, als zijn vriend niets kan verkopen en dus nauwelijks te eten heeft, negeert hij hem. Dat zou hem alleen maar jaloers maken. Maar als het voorjaar is, en de bloemist zijn kruiwagen verkocht blijkt te hebben, biedt de molenaar hem zijn oude aan. Daar moet echter wel wat tegenover staan. De tweede vertelling gaat over een student, die alles weet behalve over hoe hij zijn liefde moet uiten. Hij heeft gelezen dat een roos daarbij helpt, maar nergens een roos te vinden. Een nachtegaal is geroerd, en brengt een ultiem offer. Verhaal 3 gaat over een prinses, die zich door het volk laat entertainen, maar ze raakt snel verveeld. Totdat er een wilde jongen wordt binnengebracht. Zijn totale gebrek aan manieren vindt ze fantastisch. Ze geeft hem een witte roos, en de jongen denkt dat ze van hem houdt. Totdat hij in een zaal belandt, en zijn spiegelbeeld ziet.

Ik word oprecht geraakt door de thematiek van de voorstelling, en ben nu, drie kwartier later, nog steeds niet helemaal tot rust gekomen. De vorm is simpel. Een decor van kratten, met af en toe een verrassing, een paar attributen, en geweldig acteerwerk. De liedjes zijn aangenaam. en fraai geïntegreerd in de voorstelling. De goede personages zijn ronduit ontwapenend, en stelen je hart. Als we als volk worden gevraagd of deze een goed onderwerp voor het standbeeld zijn, ligt het NO gemakkelijk op de tong. Nee, natuurlijk niet.
https://www.youtube.com/watch?v=tzQTUFpkHYg

21 december 2017 14.30 Follies (National Theatre) ****

Er zijn songs die je van haver tot gort kent zonder dat je de bron ooit hebt gezien. Dat kan bijvoorbeeld worden gezegd van Broadway Babies (wat ik, denk ik, bijvoorbeeld elke Frank Sanders Akademie heb horen zingen) en Losing my mind. De laatste vooral in de Lisa Minelli/Pet Shop Boys uitvoering. De show waar het uitkomt speelt al enige tijd in het National Theatre, was uitverkocht, maar ala Hamilton bleek er toch nog een kaartje beschikbaar tijdens het plannen.

Follies is vooral een relatie-stuk, en dat maakt het niet meteen een voorstelling waar ik naar uitzie. Maar het is ook een stuk met Imelda Staunton, en zij is dan echt weer fenomenaal, wat de tegenzin over het stuk zelf weer volledig opheft. En na het zien van de voorstelling weet ik zeker: Het is niet mijn stuk, maar wat een geweldige uitvoering wordt er hier gegeven. Geheel volgens verwachting is Staunton de ster van de show, maar er zijn nauwelijks zwakke schakels in de cast. Eigenlijk werkt alleen de oudere sopraan me op de zenuwen, maar gelukkig heeft zij niet zo’n grote rol.

Follies gaat over een reünie van oud-Follies sterren, op het moment dat het gebouw, waar ze vroeger optraden, wordt gesloopt. Natuurlijk komen de herinneringen aan vroeger naar boven, maar ook de huidige relaties, en de zwaktes, komen uitgebreid aan bod. De vormgeving is prachtig. Een vervallen muur op de draaischijf draait wel iets te lang door, maar de manier waarop heden en verleden worden vermengd is prachtig. Bij de scenes in het heden zijn de geesten van vroeger eigenlijk constant in beeld. Als de dames van nu de trap afkomen, zien we op de achtergrond dezelfde mensen, maar dan in de jonge versie. En af en toe is er weer interactie tussen personen in heden en verleden, om de herinnering of illusie duidelijk te maken. Het stuk eindigt met een aantal Follies, waarin de hoofdrolspelers uit een voorstelling een hoofdrol in spelen. Met als absolute hoogtepunt, Staunton’s kwetsbare Losing my mind.

Nadeel is wel dat het stuk zonder pauze wordt gespeeld. Zo meeslepend vind ik het verhaal niet, en twee uur en een kwartier aan één stuk is een lange zit, zelfs als de zitplaatsen wel redelijk de ruimte geven.

Het zit er bijna op. Nog één voorstelling te gaan, en dan is het theateren in Londen echt voorbij.

https://www.youtube.com/watch?v=yZrs8DlHPLY