donderdag 21 december 19.30 The Grinning Man (Trafalgar Studios)***1/2

Er zijn voorstellingen die je moet laten bezinken. Deze laatste voorstelling van de trip is daar één van. Een voorstelling op basis van een verhaal van Victor Hugo, dat moet toch wel drama zijn. De enige vraag is dan, loopt het relatief goed af of helemaal niet, met voorbeelden als Les Mis en Notre Dame de Paris. Maar dit is een rare mengeling van drama en melodrama, en af en toe wat comedy. Dit komt deels omdat het een voorstelling in een voorstelling betreft, maar eigenlijk gebeurt het op alle niveaus. Op het hoogste niveau wordt het verhaal verteld door een nogal creepy clown. Het gaat verhaal over een jongen die misvormd is. In zijn jonge jeugd is hij met een zeis bewerkt, maar het hoe en wat weet hij niet meer. Wel dat hij een baby heeft gered en vervolgens is opgevangen door een man, die zijn vrouw tijdens dezelfde scheepsramp is kwijtgeraakt als de jongen zijn moeder. De man heeft een enorme wolfshond. De jongen wordt een kermisattractie, en wordt daar gezien door de prins, die ondersteboven is van zijn act. Tijdens de act blijkt zijn vader, de koning, te zijn overleden, maar dat is geen reden terug te gaan naar het paleis. Geen van de andere kinderen geeft wat om hun vader. De oudste is wat meer bijdehand, de jongste is een onverzadigbare nymfomane. Zij wordt meegenomen naar de act en raakt op slag onder de indruk van de jongen. Uiteindelijk ontrafelt de geschiedenis zich, en worden alle losse eindjes aan elkaar geknoopt.

Als de jongeren nog kinderen zijn, worden ze uitgebeeld door poppen, min of meer op de manier zoals we ook in Nederland zien. De hond echter is van War Horse niveau, waarbij het achterlichaam een persoon is, en de kop apart wordt bediend. Het levert een fascinerend beeld op, dat levensecht is. De royals zijn nogal karikaturaal. De nieuwe koningin heeft een Blackadder-koningin stemmetje, en gedraagt zich soms ook zo, al is ze wel redelijker. De prins heeft ook wel een beetje weg van de domme Hugh Laurie prins uit dezelfde serie, al wordt het hem op een gegeven moment ook wel echt ernst. Leuk voor ons Nederlanders is dat het zusje van the Grinning Man wordt vertolkt door Sanne den Besten, die minder high profile dan Celinde Schoenmaker of Willemijn Verkaik toch al een leuk CV in Londen heeft opgebouwd, met onder andere Les Mis (cover Fantine) en Mamma Mia (Sophie). Dat doet ze goed, zoals de hele cast het goed doet.

Opvallend is het gebruik van de zaal in de voorstelling. Een bassiste staat soms op een platform in de zaal, en de bovenkant van de opening voor de onderste rijen wordt als zitplaats gebruikt. De spelers komen op het eind zelfs nog verder de zaal in.

Al met al dus een vreemde voorstelling, die op punten prachtig is, maar in zijn geheel niet helemaal op z’n plaats valt.

https://www.youtube.com/watch?v=9IZr3x3z15c

Het was alweer december vorig jaar dat ik er voor het laatst was, en ik heb daardoor wel al een aantal shows gemist die ik eigenlijk wel had willen zien. Nu heb ik, weliswaar vrij kort de tijd en zijn er twee die ik erg graag wil zien, maar die wel erg populair zijn. Nee, geen Hamilton, maar wel Fun Home en Heathers.
Gelukkig blijkt er voor de eerste meteen op de woensdag middag nog een plek vrij. Heathers staat op volledig uitverkocht. Maar daar komt af en toe verandering in, al blijkt de eerste knop met bestel toch een canard. De zaal bleek nog steeds vol. Een dag van tevoren is het echter toch raak, en kan ik een kaartje boeken. Zo zijn de twee belangrijkste voorstellingen binnen. Nu ook het vliegtuig geen vertraging had, (al was de wandeling op Rotterdam The Hage airport een stuk langer dan verwacht vanwege een verbouwing)), kan de reis meteen goed beginnen.

woensdag 11 juli 2018 14.30 Fun Home (Young Vic) ****

De musical werd in Amerika overladen met prijzen, en dat voor een musical gebaseerd op een ‘ze maken ook overal een musical van’ onderwerp. In dit geval is dat een autobiografisch stripboek (al heeft dat als het intellectueler wordt ineens graphic novel). De schrijfster tekent fragmenten uit haar leven, waaronder haar coming-out en de moeizame relatie die zij met haar vader had. In de musical staan drie Alisons centraal. Die van nu, die beschouwend terugkijkt, het kind, dat altijd al wat jongensachtig was, en de jongvolwassene, die haar eerste liefde tegenkomt. Regelmatig zijn er sprongen in de tijd, die door de verschillende hoofdrolspelers volkomen duidelijk zijn. De luchtigheid, voornamelijk rond de verliefde Alison, en het drama die rond de zelfmoord van haar vader blijkt te hangen zorgen voor een aangrijpende beleving.
Ik zeg altijd dat binnen de LGB en welke letters je er allemaal achter wilt plakken de eerste twee het verst van elkaar afstaan. Immers als G ben je geen vrouw, en heb je ook geen amoreuze gevoelens voor vrouwen. Daar staat tegenover dat je in dit rijtje wel allerlei ervaringen hebt die horen bij het afwijken van de norm. En uiteraard zijn die wel herkenbaar. Al denk ik niet dat dat het belangrijkste aan deze voorstelling is. Die zal je boeien ongeacht achter welke letter je jezelf wil plaatsen,
Waar kinderen in Londen eigenlijk altijd goed zijn, ben ik toch weer zeer onder de indruk van de jonge Alison, maar ook de rest van de cast is uitstekend. Een verrassing in het decor, de muziek die op zijn plaats valt, waar deze me op CD niet echt kon boeien, het was het verblijf op de banken van het Young Vic theater waard. Want een uur en drie kwartier is eigenlijk erg lang om op beperkt zitcomfort te zitten.

woensdag 11 juli 2018 19.30 Heathers the musical (The Other Palace) ****

Ik moest aan Doe Maar denken in hun hoogtijdagen. De muziek was leuk, maar je een fan noemen deed je niet, want je wilde voor geen goud geassocieerd worden met het hysterische gedoe dat daarmee werd geassocieerd. Bij aanvang lijkt het nog leuk. Fans die zich hebben verkleed, maar tijdens de voorstelling is het bloed irritant, als ze regelmatig weer in hysterisch gekrijs uitbarsten. Of andere reacties die totaal ongepast zijn bij wat er op het podium gebeurt. Het haalt een deel van de lol weg bij deze voorstelling, die precies in mijn straatje valt.

Want waar Fun Home me op CD niet kon bekoren, deed de pittige pop van Heathers dat duidelijk wel. De film is me destijds ontgaan, maar het is wel een verhaal dat me aanspreekt. Een standaard highschool met de populaire girls (in dit geval drie meiden die Heather heten) en boys die de boel regelen, de wanna-be die wordt gedwongen te breken met haar ‘verleden’, en de mysterieuze vreemdeling die de boel op zijn kop zet, in dit geval wel heel stevig.

Ook hier weer een sterke cast, hoewel de stem van de tweede Heather me wat minder kan bekoren. Het geluid staat de hele tijd al hard, maar als zij zingt doet het echt wel pijn aan de oren. Er is veel energie, en de voorstelling heeft veel vaart. Een mooi standaard-decor wordt met wat draaien van onderdelen ervan een overtuigende andere locatie. En als extra traktatie worden twee van de mannenrollen de tweede akte nagenoeg alleen in onderbroek gespeeld, wat in hun geval behoorlijk aangenaam kan worden.
Een lekkere voorstelling, die dus een beetje verpest wordt door een deel van het publiek, dat bij het verlaten van het theater meteen wel een stuk rustig was. Bij aanvang stond Engeland nog met 1-0 voor, en in de pauze was het 1-1. En erna, ach, het is jammer voor ze. maar een ‘net goed’-gedachte viel niet helemaal te onderdrukken..

https://www.youtube.com/watch?v=Sw2mY6n3aDE

donderdag 12 juli 2018 14.30 Killer Joe (Trafalgar Studios) ****

Ik meen altijd vrij ongevoelig te zijn voor casting van bekende namen, maar Rowan Atkinson en Burn Gorman in Oliver bijvoorbeeld zorgden er wel voor dat ik die Oliver moest zien. Nu is Oliver sowieso een favoriet. Maar wat doe je als er een voorstelling speelt waarin het knapste lijk uit de serie Midsomer Murders meedoet? Toch eerst even kijken waar de voorstelling over gaat. Dat lijk werd overigens later wereldberoemd dankzij Pirates of the Caribbean en Lord of the Rings, zodat we het wel over een echt bekende naam hebben.
Het toneelstuk speelt zich af in het trailer trash milieu van Amerika eind vorige eeuw. Chris is door zijn moeder het huis uit gegooid (nadat hij haar heeft gemolesteerd), en heeft een groot probleem. Hij heeft een schuld van 6000 dollar aan heel verkeerde types, omdat zijn coke is verdwenen. Zijn vader lijkt het nauwelijks te deren, en hij heeft het geld ook niet. Hij woont in de trailer die het decor biedt van de voorstelling, samen met Dottie, zijn nogal simpele en dromerige dochter van 20. Dan komt Chris met een idee. Hij heeft gehoord dat zijn moeder een levensverzekering heeft van 50000, met Dottie als begunstigde. Hem is ook een man getipt die voor 20000 haar wel uit de weg zou willen ruimen. Na wat aarzeling en onderhandeling over de verdeling van het geld stemmen vader, en zijn nieuwe vriendin in met het plan. Killer Joe, een politiedetective met wat bijverdiensten komt langs, maar weigert op de pof de opdracht uit te voeren. Hij verlangt Dottie als onderpand. Ook daar wordt na de nodige twijfel mee ingestemd.

In het begin van de voorstelling zit genoeg zwarte humor om regelmatig te gniffelen. Naarmate de voorstelling vordert krijg je vooral sympathie voor de arme Dottie, al lijkt Joe misschien geen gevaar voor haar. In de tweede akte, als Chris wat meer achtergrond krijgt en wroeging, schuift de sympathie meer zijn kant op. Tegelijkertijd wordt het verhaal donkerder, en verontrustender, om uiteindelijk een interessante ontknoping te krijgen. Het slot voelt wel wat onbevredigend.
Orlando Bloom mag de grote naam hebben, en de rol van griezel heel subtiel opbouwen, de sterkste vertolkingen zijn die van Chris en Dottie. Pittige, tegengestelde rollen, maar geweldig vertolkt. De opening van de voorstelling is visueel fascinerend, en maakt je meteen alert. Een flinke dosis geweld, het een en ander aan naaktheid (waaronder de blote billen van Bloom), het is een milieu wat ver van mij af staat. Gelukkig, maar boeiend is deze voorstelling wel.

https://www.youtube.com/watch?v=ETdvIoQQRL4

donderdag 12 juli 2018 20.00 Spamilton (Menier Chocolate Factory) ***

Weer zo’n lastige beslissing. Ik hou van goede parodie-voorstellingen als Forbidden Broadway, maar Hamilton als voorstelling kan me gestolen worden. Zou ik Spamilton dan wel kunnen waarderen. Van de makers van ..., maar wel met Hamilton als basis. De enige manier om erachter te komen is het toch maar proberen. Net als bij Hamilton zit ik achter in de zaal, al is dat in dit theater een stuk minder ver van het podium dan in het Victoria Palace. Naast de techniek, al zit er een gordijn tussen. Het is try-out periode, en af en toe hoor ik gevloek, als er bijvoorbeeld een microfoon niet op tijd open is gezet.
De twijfel blijkt terecht. Ik kan niets met de rapmuziek uit Hamilton, en ondanks dat er goed wordt gearticuleerd, en de teksten best ok zijn, heb ik moeite daar de aandacht bij te houden. Ook in de verering van Lin Michael Miranda als de held van het verhaal kan ik niet echt mee, al wordt daar later gelukkig wel de draak mee gestoken. Toch zitten er ook wel leuke stukken in de voorstelling, maar die hebben slechts zijdelings met Hamilton te maken, of nog minder. Een mash-up van Mamma Mia en Les Miserables is geweldig, gevolgd door nog een paar aardige. Parodieen op bekende mensen als Liza Minelli, Judy Dench en Barbra Streisand zijn ook beresterk (zij komen als begger woman (Sweeney Todd) om kaarten bedelen). Liza heeft ook nog eens een kritische song over rapmuziek die me uit het hart gegrepen is. En net als in Hamilton blijkt koning George ook hier het Hamilton-hoogtepunt. Vooral de verwijzing naar de bouwput rond het Victoria is bijzonder grappig, en toont tevens aan dat deze Spamilton geen kopie is van de eerdere off-Broadway show.
Kenners en liefhebbers van Hamilton hebben vast een leukere avond dan ik had, maar over het geheel genomen heb ik me toch wel geamuseerd.

vrijdag 13 juli 11.00 The Tiger Who Came To Tea (Piccadilly Theatre) ***

De tijd van vrijdagmatinees is voorbij. Het was altijd even puzzelen vanwege de late aanvangstijd van de shows die er waren, zodat je nog wat tijd had een hapje te eten, maar als theaterliefhebber was dat ook wel weer leuk. Geen middagvoorstelling dus, wel eentje in de ochtend. Het is vakantietijd, dus zijn er extra kindervoorstellingen. Zoals We’re Going on a Bear Hunt, die ik vorig jaar al heb gezien, en die erg leuk was. En deze tijger op theebezoek.
De voorstelling is gebaseerd op een veel verkocht kinderboek, en heeft, net als bijvoorbeeld Rupsje Nooitgenoeg, niet een heel uitgebreid verhaal. [spoileralert 😉 )Sophie’s vader gaat werken. Na de melkboer en de postbode komt er een tijger langs. Hij eet al het eetbare in het huis op (nee, net Sophie en haar moeder), en drinkt de kraan leeg. Vader komt thuis, ze gaan uit eten en halen de volgende dag nieuw eten. De tijger komt daarna nooit meer langs.
De voorstelling is heel traditioneel in zijn genre. Veel strakke publieksinteractie, duidelijk gearticuleerd en uitgespeeld, met karikaturale bijfiguren. Ik ben vooral benieuwd naar de tijger, en hoe een zaal vol jonge kinderen erop zal reageren. Ondanks de twee meter blijkt hij toch niet veel schrik aan te jagen. Het huilen blijft tot een beperkt, en dit duurt ook niet lang. Natuurlijk ziet de fluorescerend oranje tijger niet superrealistisch. Waar de voorstelling verder volgens de gebaande paden verloopt, is er bij het slotapplaus toch een verrassing. Waar de tijger in mijn beleving werd gespeeld door de ‘vader/melkboer/postbode’, komt hij het drietal acteurs toch versterken. Hebben ze een stage manager van dezelfde lengte? Of toch een extra acteur ingezet.

https://www.youtube.com/watch?v=-ZY41M3mkZ4
De middag ligt nog open, en een beetje shoppen ligt voor de hand. En zo kom je automatisch in de actualiteit terecht. Trump is in Londen, en er is genoeg volk dat van hem walgt, zelfs in een stad waar Boris Johnson burgemeester kon worden. Aan de demonstratieve optocht lijkt geen einde te komen. De man zelf zal ongetwijfeld niet onder de indruk zijn, maar ik ben het wel.

vrijdag 13 juli 19.00 The King And I (London Palladium) ***

Soms moet je een beetje geluk hebben bij de loterij. Ik had al op een eerder moment Today Tix geprobeerd, maar deze kwam toen met een plek op het tweede balkon. Ditmaal is het een plek in de stalles, weliswaar wat achteraan, en helemaal aan de zijkant. Dat laatste is qua beenruimte vaak wel prettig. Extra voordeel: de plekken voor me zijn leeg, en blijven dat. Dat is bij een voorstelling die zo vroeg begint wel altijd afwachten, want laatkomers zijn dan wel gegarandeerd.
De voorstelling is een klassieker van Rodgers & Hammerstein, in Nederland vooral synoniem met ‘The Sound of Music’. Dat betekent dus klassieke, aangename musicalmuziek, en een klassiek tempo in het vertellen van het verhaal. De voorstelling is een reproductie van de Broadway-revival, met de hoofdrolspelers die daar ook speelden. Een keuze die deels te begrijpen valt, maar wat mij betreft ook deels niet.
De voorstelling is een plaatje. Meteen is er een schip op het podium, en overgangen en decors zijn stuk voor stuk prachtig. Helaas is dat ook meteen het enige waar ik echt enthousiast over ben. Ik raak maar niet in het verhaal, en als er in de tweede akte ook wel wat pittigere ontwikkelingen zijn laten deze me behoorlijk koud. Waar dat aan ligt is me niet helemaal duidelijk. Misschien komt het omdat ik Ken Watanaba’s steenkolenengels (bewust, de koning van Siam is het Engels natuurlijk niet goed machtig) maar niet kan verstaan. Misschien is het ook wel een beetje het ongemak van de superioriteit van de Westerse cultuur van Anna, logisch in het tijdsbeeld dat de voorstelling werd gemaakt, maar nu toch wat minder vanzelfsprekend.

https://www.youtube.com/watch?v=4F7bJUw3Vdo
The King and I speelt zich af in het midden van de 19e eeuw, als Anna in Siam aankomt om daar de kinderen van het hof te onderwijzen. (Echt gebeurd, de voorstelling is gebaseerd op haar boeken). Ze is minder gedienstig dan de koning gewend is, en de kinderen zijn gek van haar. Verwikkelingen ontstaan als er een Engelse gezant komt, terwijl er al rapporten liggen dat de koning een barbaar is, en als een van de aan de koning uitgehuwelijkte vrouwen een lover blijkt te hebben.
Kelli O’Hara is prachtig als Anna, maar tegenspeler Ken Watanaba kan mijn goedkeuring niet wegdragen. Zijn zang is bijzonder matig, en zoals eerder geschreven, ik kan m nauwelijks verstaan. De zang van de rest van de cast is weer prima. Het weerzien met Dean Owen-Wilson valt tegen. Ik heb m twee keer gemist als Aladdin (een rol die ik hem graag had zien spelen), maar snap niet dat hij daarmee gestopt is om deze ‘lover’rol te spelen. Zingen met onze eigen Na-Young jeon gaat hem goed af, maar de chemie spat helaas niet van het podium af. Eigenlijk voel ik deze chemie ook nergens. Het blijkt te klinisch.
Bij het slotapplaus blijkt dat anderen een duidelijk andere ervaring hadden, en is er een staande ovatie, al lijkt dat voornamelijk bedoeld voor O’Hara.

zaterdag 14 juli 15.00 Brief Encounter (Empire Cinema) ****

Een aparte locatie ditmaal. Niet een theater, maar een oude bioscoop. Brief encounter maakt dan ook gebruik van filmbeelden. Het stuk is gebaseerd op de film Brief Encounter, die weer is gebaseerd op een toneelstuk van Noël Coward. Het speelt zich af aan de vooravond van de tweede wereldoorlog. Een getrouwde vrouw heeft op een station iets in haar oog gekregen, en een man helpt haar daarbij. Deze korte ontmoeting is het begin van wat een relatie wordt. We krijgen haar saaie gezinsleven te zien, met een buitengewoon passieve man, en zeurende kinderen, en de leuke dingen die de twee samen doen. Als achtergrond dienen twee andere stelletjes: tussen de eigenaresse van het stationsrestaurant, die wat aanrommelt met de stationschef, en tussen de wat simpele jonge hulp van het restaurant en de stations verkoper, een kalverliefde.
Niet meteen een verhaal dus dat me meteen aanspreekt, maar de voorstelling zelf is bijzonder fraai. De ambiance speelt daarbij al mee: een oude bioscoop (met prima stoelen), ‘personeel’ dat musiceert en zingt, en dat uiteindelijk ook het stuk speelt. De muziek wordt ook deels door de spelers verzorgd. Een enkele keer is er een trucje met filmbeelden, iets primitiever uitgevoerd, maar verder wel heel erg Cinemaque-achtig. De totale sfeer is ook klassieke film achtig. De krant, meegevoerd door de wind, wordt bijvoorbeeld gebruikt. Andere effecten zijn vooral komisch: de voorbij denderende trein waarbij alles gaat trillen, of het geluid van het uitwringen van de natte kleren, dat als bij een hoorspel zichtbaar word gemaakt. En dat wordt dan weer afgewisseld door meer indringende scenes: het intimiderende bezoek van twee soldaten. En soms is er een mix: als bekenden van de vrouw haar dreigen te betrappen. Karikaturaal grappig, en tegelijkertijd wil je als publiek niet dat het uitkomt.

Al met al dus een bijzondere voorstelling

https://www.youtube.com/watch?v=iirkftuR-9Q

De laatste voorstelling is de grootste gok. Ik heb besloten toch naar “A Monster Calls” te gaan. De show lijkt me prachtig, maar het onderwerp is wel heel confronterend. De voorstelling gaat immers over een jongen, wiens moeder kanker heeft, en bij wie behandeling na behandeling niet aanslaat. Een onderwerp dat eng dichtbij ligt.

zaterdag 14 juli 19.30 A Monster Calls (Old Vic) *****

Ik ben meer een seriekijker dan een filmkijker en meer een theaterman dan een bioscoop man. De film A Monster Calls heb ik dus nooit gezien. Ook het boek heb ik niet gelezen, maar de samenvatting, en foto’s fascineren me.
Het stuk gaat over Conor, een jongen van 13. Zijn moeder heeft kanker, maar heeft er goede moed in dat het allemaal wel weer goedkomt. Connor wordt op school gepest door een groepje, met een duidelijke leider. Als een vriendin voor hem opkomt, wordt zij daarop aangesproken, en ontkent Conor dat er een probleem was. Als grootmoeder komt helpen ziet hij dat helemaal niet zitten, en het wordt nog erger als hij tijdelijk bij haar moet blijven. Grootmoeder dringt aan op een goed gesprek tussen Conor en zijn moeder, maar beiden willen daar niet aan.

Conor heeft nachtmerries, en op een gegeven moment wordt hij geroepen. Het blijkt de yew tree, de boom in de achtertuin. Deze zal hem 3 waargebeurde verhalen vertellen, daarna moet Conor een vierde vertellen: de waarheid van zijn droom. Dus tussen de ernstige gebeurtenissen in het leven van Conor door, vertelt de boom zijn verhalen: verhalen waar in de ogen van Conor steeds de verkeerde wordt gestraft. Verhalen ook die steeds dichterbij komen.
Als het om vormgeving gaat ben ik behoorlijk allergisch voor gekunstelde artisticiteit, maar goed uitgevoerd kan ik ervan smullen. Deze voorstelling is een voorbeeld van het laatste. Geeft het podium in eerste instantie de aanblik van een spierwitte gymzaal op touwklim-dag, die touwen zijn essentieel voor de vorming van de boom. En er zijn andere momenten waarop touw voor decor zorgt: als autogordel bijvoorbeeld, of stuur. De acteurs zitten aan de zijkant als ze niet in de actie zitten, om vervolgens in beweging te komen: rekwisieten worden aangegeven, of op de grond gegooid, als dat nodig is. Dit levert soms een stukje humor op: als vader op bezoek komt en niet weet waar de lepel in haar huis ligt, zwaait zij ermee vanaf de zijlijn. Er zijn meer grappige situaties, of opmerkingen, wat uiteraard weer helpt om keihard toe te slaan.

Conor wordt fenomenaal gespeeld door Matthew Tennyson, inmiddels al wel een stuk ouder dan 13 jaar. Rondom hem een uitstekende cast, waarvan met name oma (Selina Cadell) nog extra indruk maakt. Maar ook de vormgeving zorgt dus voor een prachtige beleving. Het mag dan niet griezelig-eng worden: dreigend is het wel.
Een vergelijking met The Curious Incident of the Dog in the Nighttime doemt op: ik denk dat beide voorstelling even veel indruk hebben gemaakt. De betrokkenheid bij het onderwerp zal ongetwijfeld hebben meegeholpen, maar wat was dit een intense beleving. En dan is het wel prettig dat je in de lekkere buitenlucht met een half uur wandelen weer een beetje tot rust kunt komen…

https://www.youtube.com/watch?v=2YeEhfmVAQU

18 augustus The Beautiful Game (The Other Palace) ***1/2

The Beautiful Game zag ik zo’n 18 jaar geleden, als nieuwe voorstelling, en met een onderwerp als de IRA betekende dat toen extra veiligheidsmaatregelen; maatregelen die nu zo gewoon zijn. Al is de controle nu nog ‘strenger’: je mag geen etenswaren mee naar binnen nemen. Iets wat ik in een theater nog nooit heb meegemaakt, en voor een toerist in een stad ook totaal bespottelijk is.
Sinds die tijd is er ook het een en ander in de voorstelling veranderd. De singlehit Our Kind of Love was oorspronkelijk bedoeld voor Phantom 2, en toen deze voorstelling ook daadwerkelijk op de planken kwam, is dit nummer uit deze voorstelling gehaald, en een nieuw nummer geschreven, ‘The Boys in the Photograph’,wat ook meteen de nieuwe titel van de voorstelling werd, en het script werd wat aangepast. Het NYMT gebruikt de oude titel. Het verloop van de voorstelling is nauwelijks veranderd. Het gaat over een jong Noord-Iers katholiek voetbalteam. Daarin onder andere twee vrienden, John en Thomas, een verdwaalde protestant Del, een straatcrimineel Daniel en de wat sullige Ginger. Het staat onder leiding van een door voetbal bezeten priester. John, ster van het team, droomt van een voetbalcarrière, maar krijgt ook oog voor Mary. Wat betreft de Ierse zaak staan Mary en Thomas lijnrecht tegenover elkaar. Zij is voor vreedzaam protest, Thomas voor gewapende strijd. Hij werkt Del uit het team. Als het team het kampioenschap wint (ondanks een schofterige overtreding van Thomas en bijbehorend rood), is het feest. Na het feest wordt Ginger, die net verkering heeft gekregen, door protestantse jongeren vermoord. In de huwelijksnacht wordt John door Thomas gebeld: hij wordt achterna gezeten door de politie en is zijn bril kwijt. Ondanks protest van Mary gaat Thomas zijn vriend helpen. Een keuze die een hoop levens zal veranderen.
Deze voorstelling wordt gespeeld door het NYMT, een jongerenamateurgezelschap dat bewezen heeft goede voorstellingen te kunnen spelen. De spelers zijn dus ongeveer zo oud als de rollen. Een grote cast vult regelmatig het niet zo grote podium volledig. Op basis van eerdere ervaringen valt het spelniveau een beetje tegen, met name bij de mannelijke hoofdrollen. De dames brengen het er beter van af, en ook qua zang zijn zij in deze voorstelling de sterkere partij. Natuurlijk hebben zij de rollen waar je het meest mee meevoelt, en hoeven zij de meest energieke choreografieën niet te doen, waardoor ze op adem kunnen blijven. Want waar spel en zang wat achterblijft, wordt veel goed gemaakt door de geweldige danspartijen. Met name de voetbalwedstrijden zijn bijzonder indrukwekkend, en het gutsende zweet wat op rij 1 natuurlijk goed te zien is, begrijpelijk.
Dat ik niet zo enthousiast was over de scriptveranderingen had ik eerder aangegeven. Het einde is ronduit jammer. Waar er in het oorspronkelijke script toch weer hoop is voor een nieuwe generatie als de priester weer een team leidt, is er nu geen sprong in de toekomst (de synopsis van de nieuwe voorstelling vermeldt wel een afkondiging met ‘toekomstmuziek’).
De voorstelling is met het terugpakken van Our Kind of Love er dus niet sterker op geworden, mede door het toevoegen van een vrij slap (titel)nummer, en te veel sentiment met gedoe rond een foto. Toch ben ik blij de voorstelling weer eens gezien te hebben. De goede herinnering aan toen is er (ook zonder groepsfoto) nog steeds. En dit was al met al zeker een onderhoudende avond. Een lange, vermoeiende dag, die dankzij technische problemen in de pauze ook nog eens 20 minuten langer duurde, zorgt ervoor dat ik, aangekomen op mijn hotelkamer, als een blok in slaap val.

Wat gaaf al die verslagen! Als ik weer een keer naar Londen ga, ga ik zeker a monster calls bekijken! Lijkt me erg mooi. Ik ken het boek en de film ook niet. The curious incident of the dog in the nightime was ook zo’n verrassing. Kende ik van te voren ook niet en was echt geweldig. Toen heb ik van te voren wel even vluchtig het boek gelezen omdat mijn engels niet enorm goed is maar was achteraf gezien niet nodig geweest denk ik. Hoe is dat voor a monster calls denk je? Makkelijk te volgen?

Dan hoop ik voor je dat A Monster Calls wordt hernomen. Vooralsnog is eergisteren de laatste voorstelling gespeeld. Ik ben (afgezien van de synopsis vantevoren lezen) zonder verdere voorbereiding de voorstelling ingestapt, en kon het prima volgen.

Dank Jeroen.
Helaas speelt niks van deze voorstellingen meer tegen de tijd dat ik weer eens in Londen ben..

Dat zal bij de acht die er nog aan zitten te komen ook hoofdzakelijk het geval zijn. De keuze valt altijd eerst op die voorstellingen die ik zelf zou missen als ik ze ‘nu’niet bekijk, Dus minder aansprekende titels als Motown, of Tina komen vast wel een keertje als ik een wat langere periode naar Londen ga.

Oh nee echt? Wat jammer.🙁Hopelijk komt a monster calls nog terug dan…