The Railway Children - 29 september 14.30 (Waterloo Station)
Na twee jaar in York is deze voorstelling nu voor het tweede jaar te zien in het Waterloo Station. De oude terminal van de Eurostar is omgebouwd in een soort theater (De trein is verhuisd naar het Harry Potter station), waar het comfort wel wat beperkt is. Rond een spoor staan aan weerszijde tribunes, met klapstoelen en weinig beenruimte. Net als Road trip eerder dit jaar dus weer een show die twee kanten op wordt gespeeld.
The Railway Children behoort tot de bekendste jeugdboeken van Engeland.  De voorstelling wordt gepresenteerd als een soort terugblik van deze kinderen, met als praktisch voordeel dat de kinderen gewoon door volwassenen kunnen worden gespeeld.
Drie welgestelde kinderen, van oud naar jong Roberta (Bobbie), Peter en Phyllis, zien op een dag hun vader voor langere tijd verdwijnen. Niet veel later verdwijnt het personeel, en vervolgens verhuizen ze ook nog eens naar het platteland. Waar een trein eerst een speeltje was, is het nu (voor het eerst) hun vervoermiddel, en als ze eenmaal in het dorp wonen blijft het spoor hen aantrekken. Inmiddels is het rijkeluisleven wel voor ze gedaan, en kan er bijvoorbeeld op een zomeravond niet meer gestookt worden. Peter besluit vervolgens de kolen te stelen, al heeft hij er een mooie omschrijving voor. Hij pakt nooit de buitenste, dus delft hij ze. Als hij wordt betrapt, en zijn zussen die hem gevolgd waren de schuld delen, krijgt hij enige clementie van de stationsbaas. Als moeder ziek wordt,  weet Roberta een vreemde oude man, die dagelijks op de trein zit, de dure spullen die moeder nodig heeft mee te laten nemen. Als ze niet veel later bij het spoor spelen, is er een instorting. Het spoor is geblokkeerd, en een trein nadert. Weten ze dit op te lossen? En hoe zit het met de Russische schrijver die plotseling kwam opdagen en zijn vrouw en kind zoekt. En wat is er eigenlijk aan de hand met vader?
The Railway Children is echt familietheater.  Het voordeel daarvan is dat het makkelijk te volgen is, het nadeel is dat je soms iets meer diepgang zou willen. Maar het is een goedgemaakte voorstelling, met een paar (al dan niet) spontane meedoe-momenten, en meesterlijke overgangen. Op het spoor worden plateaus met (een minimaal aantal) decorstukken op en afgereden, die soms mede door het geluid, voor zichzelf spreken. Ondanks dat een aantal avonturen los van elkaar staan, zit er een enorme vaart in de show. Uiteraard is de opkomst van de echte stoomlokomotief uiteindelijk indrukwekkend, al zou de voorstelling ook zonder kunnen. De uitstekende regie geeft je nooit het gevoel dat je net aan de verkeerde kant zit, en dat je overburen het beter zien.

Billy Elliot - 29 september 19.30 (Victoria Palace Theatre)
Dayseats, het is een bizar fenomeen. Ik heb ook deze trip weer mijn zinnen gezet op Billy Elliot, en die eerste rij, en met name hoekplaats A10 blijft trekken. Je mist soms het totale plaatje, maar kunt de spelers bijna aanraken. Dat betekent dus vroeg op, en om 9 uur sta ik bij het theater. Bij aankomst lijk ik niet de eerste, maar de vrouw loopt op een gegeven moment weg. Anderhalf uur later heb ik het begeerde ticket, voor 19,50. Het is tijdens het wachten wel schrikken als een stel touristen komt informeren of Billy Elliot inderdaad ergens volgend jaar zal stoppen. De cassiere zegt dat daarover niets bekend is, maar het zal toch niet waar zijn dat deze ultieme musical zal stoppen (waar sommige baggershows het langer uithouden).
Nou ja, het is niet iets waar ik wat aan kan doen, behalve duimen, en dat zal ik ook zeker doen. Ik besluit af en toe eens niet te letten op de hoofdlijnen van het verhaal, en er vallen me allerlei kleine nieuwe dingetjes op. Alle karakters leven natuurlijk ook door als de hoofdrolspelers aan zet zijn, en ze blijven knap in hun rol. Een drietal understudies op minder belangrijke rollen. Ook deze understudy haalt het niet bij dé oma, Ann Emery, maar speelt evengoed goed. Mr. Braithwaite is ook in deze vertolking weer uitstekend, en George, ja, dat is wennen. De rol wordt gespeeld door een acteur die ik al minstens 2 x als vader heb gezien (en daarmee dus vaker dan de huidige eerste cas vader, dus er zijn momenten dat ik even denk dat hij vader is. Maar hij doet de rol van George wel prima.
Maar natuurlijk zijn de kinderen de sterren van de show. Michael is briljant;  Connor Kelly had me de twee vorige keer al helemaal betoverd; wat een gigant. En dan natuurlijk Billy Elliot. Was de vorige Billy die ik zag gewoon goed, deze jongen is fenomenaal. Eigenlijk kent hij geen zwakke punten. Zijn blik is al een beetje triestig, wat zijn emo-momenten al behoorlijk versterkt. Hij acteert heel sterk, kan goed zingen, en is als danser fenomenaal. Was ik bang dat alle salto’s uit de voorstelling waren gehaald (wat ik snap want ik houd elke keer toch weer mijn hart vast als ze het doen), niets blijkt minder waar. Met een enorme souplesse worden ze uitgevoerd. Wat een kanjer
Billy Elliot blijft natuurlijk gewoon de topper op het West End, en nadat mijn vorige (korte) Londen-trip een keer geen bezoek aan deze show bevatte, zal dat de volgende weer wel het geval zijn.

Jeroen - 30 September 2011 09:59 PM

Was de vorige Billy die ik zag gewoon goed, deze jongen is fenomenaal. Eigenlijk kent hij geen zwakke punten.

Wie was deze jongen?

Ryan Collinson

Jeroen - 02 October 2011 02:35 PM

Ryan Collinson

Die heb ik ook gezien en hij is idd fenomenaal. Maar ik heb alleen maar hem gezien.

Wat zou ik graag met je meegaan, zo’n tripje lijkt me onbetaalbaar.

Ga je steeds alleen? En zo ja, hoe doe je dat dan als je niet in een theaterstoel zit?

Omdat mijn beslissing om te gaan vaak nogal laat wordt genomen ga ik inderdaad meestal alleen. Hoe betaalbaar zo iets is hangt natuurlijk af van je budget, en de keuzes die je maakt. Ik kies voor een comfortabel hotel (en dat zijn dan ook meteen de hoogste kosten).
Als je naar de kaartjes kijkt is het merendeel al vooraf tegen gereduceerd tarief aangeschaft (blood brothers 10 pond bv). Waar kortingen tegen de helft van de prijs lopen bestel ik vooraf, anders wacht ik tot de dag zelf en koop ze bij tkts (en vraag evt naar kortingen van de komende dagen). Alleen Rock of Ages en Shrek heb ik tegen vol tarief gekocht.
Met een travelcard van 27 pond en een beetje kun je een week lang overal komen.

Wat ik doe als ik niet in het theater zit: Natuurlijk bovenstaande verslagjes schrijven. Lekker door de stad lopen, winkels bezoeken in de interessesfeer (cd/dvd/boek/gadget), een museumpje pakken (natuurhistorisch, science) of naar de Tower (geweldige rondleidingen). En het was nu zo heet dat ik veel op bankjes in het park van de zon heb genoten met een krant, tijdschrift en een lunch.

Het is echt een vooroordeel dat London heel duur is. Je kunt het gewoon zo gek maken als je zelf wilt. Heb je geen geld voor een hotel kun je ook in een hostel gaan slapen, veel musea zijn gratis, veel musicals die al wat langer spelen zijn makkelijk met korting te boeken en gewoon rondlopen in een van de prachtige parken of door de stad kost helemaal niets. Slecht weer? Bij de meeste grote boekwinkels hebben ze van die luie leren banken staan. Kun je ook gewoon een tijdje gaan zitten en lekker een boek lezen. Voor eten geldt hetzelfde. Geen geld voor een restaurant? Ze hebben daar ook gewoon een McDonalds en je kunt natuurlijk ook gewoon iets halen in de supermarkt en ergens op een bankje opeten.

Kuch, Ik bedoelde met onbetaalbaar niet niet te betalen maar prachtig. Jeroen, bedankt voor de tips.

Gisteren ben ik weer naar Billy Elliott geweest en ik had wéér het geluk dat ik Ryan mocht zien als Billy. Verslag volgt nog, ben net thuis.

Een verplichte vakantie in de eerste week van januari. Het werk in detachering kan soms rare eisen stellen. Maar omdat de eerste week eigenlijk een drukke werkweek was, werd besloten deze verplichte vrije dagen een paar weken op te schuiven. En zo vertrok ik donderdagavond 19 januari voor ruim een week naar Londen. En zoals gebruikelijk had ik een gevarieerd programma samengesteld van grote en kleine shows, en ditmaal een meer dan gebruikelijk aantal niet-musicals ingepland.

20-1 19.30 A spotlight on… Liz Robertson (Landor Theatre)
Eigenlijk een foutje, deze voorstelling.  Het Landor Theater (lees een zaaltje boven de Landor Pub) heeft een maand elke avond een andere musicalartiest, en ik had George Ure willen zien. Hij speelde echter de dag voor aankomst, dus omgeboekt naar Liz Robertson. Ik had vorig jaar al eerder een dergelijke voorstelling gezien in dit theater, van de voor mij onbekende Sam Harrison. Het was op zondagavond, dus geen theateralternatieven voor handen, en die voorstelling was zeer amusant. Meest interessante naam voor mij was Tim Driesen, maar hij speelde al weken eerder.
Liz Robertson dus, een naam waarvan ik me afvraag of deze wel zo bekend is in Engeland als ze zou moeten zijn. Ze speelde hoofdrollen in The Sound of Music en My Fair Lady, en recent nog Velma von Tussle in Hairspray en Madame Giry in Love Never Dies, en het Phantom-concert.
Een dame met een rijk musicalleven vol ups en downs. Ze was getrouwd met Alan Jay Lerner, maakte successen en flops mee, en vertelt daar in deze voorstelling over. Uiteraard zingt ze ook liedjes uit voorstellingen die ze speelde.
We horen dat ze op haar derde begon met dansen, dat ze dit professioneel ging doen met slechts enkele strategisch geplaatste veren, dat ze vervolgens bij The Young Generation op TV belandde (en we krijgen een demo van de dansjes die ze toen deden, met veel zwaaien met armen en hoofd) en er zo achter kwam dat ze dit niet wilde blijven doen.  En zo ging ze zingen, en kwam in de musicalwerld terecht.
We krijgen anecdotes over The King And I, met Rudolf Nurejev, die amper oefende om zo een excuus te hebben als men het niet goed vond (en het was niet goed). Hoe hij tijdens een optreden in koud Miami in een poncho en goudgeverfde klompen opkwam. Over haar optreden in Song and Dance, waar ze Song (Tell me on a Sunday) deed, en blij was dat ze ook Dance mocht afsluiten, totdat bleek dat ze met Wayne Sleep moest dansen, en dus niet helder was wie er nu leidde. Over de Broadway-voorstelling Dance a little closer, waar journalisten bij een repetitie wisten binnen te dringen, die vervolgens beweerden dat alle prijzen voor deze voorstelling moesten worden gereserveerd, en hoe anders dit uitpakte. Opening night werd meteen ook closing night. En dat ook een compilatieprogramma rond Jerome Kern flopte.
Een leuke avond, hoewel de muziekkeuze toch vooral uit ballads bestond en zo ietwat uit balans was. Leukste momenten: het gastoptreden van de Freddie uit haar 3e My Fair Lady (Robert Meadmore), die zijn kans schoon ziet als Liz even weg is. Hij kan eindelijk ‘I could have danced all night’ zingen. Uiteraard komt Liz quasiboos terug. De andere gast is Elaine Delmar, met wie ze in het liedjesprogramma Jerome Kern Goes to Hollywood stond. Andere hoogtepunt, een medley vol bizarre overgangen van de Maria-liedjes uit The Sound of Music, waarmee de avond wordt afgesloten (voor de toegift dan).

21-1 14.30 Cinderella (Stratford Theatre)
Regelmatig las ik dat bekende Engelsen meedoen in de Christmas-pantomime, en het leek me daarom leuk om zo’n voorstelling eens te bekijken. Nu ben ik nooit met kerst in Londen, dus dat bezoek wordt zo een probleem. Ik kwam er echter achter dat dit weekend nog 1 pantomime speelde; deze Cinderella. Goede kritieken, dus ik zag mijn kans schoon.
Vanaf de tweede rij van de dress circle had ik goed zicht, en was ik beschermd tegen ongewenste opgedrongen participatie. Want tijdens zo’n Christmas pantomime moet je als publiek wel meedoen. Pantomime betekent niet dat er in deze voorstelling niet gesproken wordt, hoewel er in deze voorstelling in 1 scene wel echt gemimed wordt. Gelukkig dat een deel van het publiek weet wat er van ze verwacht wordt, want als Hollandse theaterbezoeker ben je dit niet gewend. Booh roepen, Aaaah roepen uit medelijden, of als de verteller vertelt dat Ella een vriendin is maar dat hij niet verliefd op haar is, “Oh, yes you are” roepen.  Er wordt soms aardig geïmproviseerd, vooral in het contact met het publiek. Een van de gasten is de pineut als zij de huwelijksceremonie moet doen, daar hulp bij krijgt met een drietal papiertjes, maar een noodzakelijke vierde nog ergens in het decolleté van de stiefmoeder moet zitten en dus moet ze helpen deze te vinden.
Een andere element van de Christmas pantomime is namelijk travestie. In deze Cinderella worden de rollen van de slechte stiefzussen en hun moeder door mannen gespeeld, die er uiteraard alles behalve mooi uit zien.
Het verhaal heeft een stevige bewerking gekregen.  Het verhaal wordt min of meer aan elkaar gelijmd door Buttons, een charmante typisch Engelse jongen, die een goede vriend is van (Cinder)ella. De moeder van (Cinder)ella is overleden; haar vader is een berooide baron die schilderijen maakt, maar ze niet weet te verkopen. Totdat er een vrouw verschijnt de ze allemaal koopt (met een cheque) en meteen ook maar met hem trouwt.  Zij heeft ook twee dochters, die haar oogappels zijn.
De wetten van het koninkrijk waar we ons bevinden eisen dat, als er geen erfgename voor de troon is, de prins voor zijn 18e verjaardag moet trouwen.  Prins Leo heeft hier niet zo’n trek in, en chillt liever met bro Don Dini. Zo komt hij ook Ella tegen, die niets van deze arrogante knul moet hebben, en totaal niet onder de indruk is van de prins. De koningin, die genoeg heeft van haar troon, organiseert echter een bal, waar Leo zijn bruid dan kan kiezen. De uitnodigingen worden verspreid door Don Dini, die het helemaal niet zint dat de prins moet trouwen. Zijn plan is derhalve om de lelijkste vrouwen voor het bal uit te nodigen, die hij dan na zijn huwelijk kan ontvluchten, zodat de prins weer de leuke dingen met hem kan doen. En bij de barones wonen de lelijke vrouwen. Zo ontvangt ook Ella een uitnodiging, maar uiteraard wordt er een stokje voor gestoken door haar stiefmoeder. De uitnodiging wordt verscheurd, de mooie jurk ook, maar door ingrijpen van fairy Godmother kan ze toch naar het bal. Niet voor de prins, maar om eindelijk weer eens te kunnen dansen na de dood van haar moeder. Maar op het bal ontstaat er toch een klik, en krijgen we de bekende zoektocht met het glazen schoeisel. Een van de stiefzussen bewerkt haar voet zodanig met een hakbijl (een intermezzo waarin het publiek wordt gewaarschuwd, eindigend met stewardess-achtige instructies voor wie de zaal wil verlaten, volgt) en past de schoen. Een huwelijksceremonie dreigt, en het publiek moet deze proberen te verstoren, met een lied. (Stop Stop Stop, before it is too late. That woman is a liar, that woman is a fake. Stop Stop Stop, You’re making a mistake. Please don’t do it, just wait.)
Het decor is duidelijk geinspireerd door Gaudi, vol kleurrijk tegelwerk, en met weinig rechte lijnen. Waar het in eerste instatie vrij eenvoudig lijkt met een muurtje dat opgereden wordt als buitendecor, zien we vervolgens draaiende trappen en dergelijke. Niet zo simpel dus. Bijzonder fraai is de koets, met vlooien als paarden (Buttons heeft een vlooiencircus) en muizen als lakeien.
Een geslaagde voorstelling wat mij betreft, en als ik weer de kans krijg een Christmas pantomime te zien, zal ik dat zeker niet laten.

21-1 19.30 Matthew Bourne’s Nutcracker (Sadler’s Wells)
Wederom geen musical, maar sinds ik in Antwerpen Matthew Bourne’s ballet van Edward Scissorhands heb gezien, heb ik me voorgenomen dat mocht ik de kans krijgen ooit zijn Nutcracker te zien, dat ik dat zeker zou doen. Die kans deed zich nu voor; in Sadler’s Wells werd de voorstelling nog een paar keer opgevoerd. En dus dacht ik, doen.
Ik heb niets met wat ik cliché ballet zal noemen. Mensen in strakke pakken die moeilijke dingen doen,  (hoe smakelijk de inhoud van die pakken dan ook mag zijn), maar Matthew Bourne’s voorstellingen zijn anders. Je kijkt je ogen uit, zeker als er veel mensen op het podium staan die allemaal hun ding doen. Zoals in het weeshuis waar de voorstelling begint, en waar ieder kind zijn eigen aardigheden (of eigenaardigheden) heeft. De bevoorrechte pestkoppen en de vreselijke eigenaren vallen extra op, maar we zien bijvoorbeeld ook een wees stiekem roken, en een ander onder de rok van een popje kijken. Het is een plaatje, en zeker als de grauwe weeshuiskostuums in de tweede akte worden vervangen door glazuurspringend zoete extravagante pakken is het één groot feest, ondanks dat het verhaal niet zo goed lijkt uit te pakken voor de hoofdrolspeelster. Bizarre dans, en een enorme taart als decor. Hoe gek wil je het hebben? Maar ook, hoe leuk kan dat zijn?
Bij een blik op het castbord valt één naam onmiddellijk op. Liam Mower, waar kennen we die ook alweer van? Nou ja, die vraag hoefde ik me niet te stellen natuurlijk. Liam Mower speelde Billy Elliot de eerste keer dat ik de musical zag. En dan blijken de extravagante manier van kleden (inclusief allerlei plastic pruiken en dergelijke) ook een nadeel; ik herken hem in eerste instantie niet. Meer door deductie denk ik te weten wie het is, en pas als hij in de tweede acte als Cupido opkomt (een rol die op het bord stond) blijkt de deductie juist. Even heeft hij een serie passen die me aan het stukje in Billy Elliot waarin hij met zijn oudere ik danst doet denken. Leuk om te zien dat de speler van Billy Elliot het ook echt doet: professioneel balletdanser worden, en dan ook nog eens in één van de weinige voorstelling die in de musical met naam wordt genoemd; al is het dan door Michael.

22-1 15.30 Pippin (Menier Chocolate Factory)
Een theater met gemengde gevoelens, een stuk met gemengde gevoelens. De Menier Chocolate Factory heeft een doorgaans interessante stukkeuze, en is zeker het Off-West End theater met de meeste West End Transfers. Een ervan was La Cage Aux Folles, zonder welke we de voorstelling in Nederland waarschijnlijk ook niet hadden mogen zien, een ander, Sunday in the Park with George, mogelijk ook niet. Maar de zitplaatsen zijn er veelal vreselijk. Vorige keer viel het mee, en deze keer ook weer, al ben je bij banken meer dan ooit afhankelijk van de mensen naast je.
En dan Pippin. Een aantal jaar geleden hadden twee opleidingen deze zelfde voorstelling op het programma staan. De een, onder regie van Daniël Cohen was prachtig, de ander was een regelrechte verschrikking. Regisseur Barry Stevens slaagde er in alles te doen om de hoofdrolspeler het leven zuur te maken. Bij scriptgrappen werd de aandacht afgeleid door ensemble acties en ook de muziek klonk afgrijselijk. Hoe kun je een stuk kapot maken? Want laten we wel wezen: Pippin moet het niet hebben van een geweldig script, maar van de prachtige nummers in de show.
Pippin is een vrij eenvoudig coming-of-age verhaal, oorspronkelijk zich afspelend in de Middeleeuwen. In deze versie is het omgezet naar een computerspel, waarin gamer Pippin belandt. Grappig is dat je, als je naar de zaal gaat, door de kamer van deze puber loopt, vol SF knipsels en posters, en dat je hem ook echt achter een PC ziet spelen. Al zal een groot deel van het publiek dit pas later zich realiseren natuurlijk.
Eenmaal in het spel moet hij een aantal levels door, levenslevels, met als belangrijkste doel,  een doel in het leven. Het moet toch meer zijn dan dit. In het spel is hij een prins, troonopvolger, met een halfbroer die alles is wat hij niet is, sterk en stom. In tijden van oorlog prima kwaliteiten.  Zijn vader, koning Charles, is een bruut, zoals dat in de Middeleeuwen gebruikelijk was.  Op zoek naar zijn doel wil Pippin ook meevechten, en hij krijgt uiteindelijk zijn zin. Maar de slag en slachtpartij is niet wat hij wil, zeker niet als hij in gesprek raakt met het hoofd van een gesneuvelde tegenstander.  Hij vlucht naar zijn grootmoeder, die een soort pluk de dag-mentaliteit heeft. Maak je niet zo’n zorgen, leef. Ook dat blijkt niet Pippins’ding, en als hij door de verteller wordt gewezen op de tirannie van zijn vader, besluit hij in opstand te komen, in dit geval dus via moderne media als Twitter en Facebbook. Maar aangespoord door zijn stiefmoeder moet hij ook daden verrichten, en dus zijn vader doden. In eerste instantie onmachtig doet hij dit, aangespoord door zijn eigen vader. Maar als hij, als koning, zijn idealen uitvoert, blijken deze desastreuze gevolgen te hebben. En op verzoek wordt deze episode teruggedraaid. Zo belandt hij in een burgermansleven, als hij een weduwe en haar zoon ontmoet, en deze hem verzorgt tijdens zijn depressie. Zou dit het leven zijn dat hij wil?
De voorstelling is heel erg modern qua vormgeving. Een computerwereld, met projecties, en schijnbaar onzichtbare openingen waar mensen kunnen verdwijnen en verschijnen. Het ziet er apart, maar ook zeker tof uit. De kostuums van het ensemble zijn futuristisch, al kon het volgens Pippin nog wel wat meer Tron zijn.
Er wordt uitstekend gespeeld. Harry Hepple is aandoenlijk, en weet je mee te nemen op zijn reis. En een geweldig zanger, zoals eigenlijk iedereen in deze cast geweldig zingt. Met uitzondering misschien van understudy Bob Harms voor de verteller, die dit uitstekend compenseert met prachtig spel. Ik zag Harry Hepple al eerder tijdens het ensemblestuk 25th annnual Putnam County Spelling Bee als de met een erectie stoeiende scout, maar hij bewijst nu dat hij nog veel meer kan dan dat. De andere rollen zijn niet zo groot; Frances Ruffelle is fraai als stiefmoeder Fastrada en Caroline Quentin speelt (in haar laatste voorstelling) een mooie grootmoeder. Carly Bawden en Stuart Neil zijn een mooie weduwe Catherine en zoon Theo.
De scriptwijziging in de ontknoping van het stuk doet het zeker goed. Het is zeker allesbehalve briljant, maar geeft het toch nog iets. En de uitvoering ervan, bij het verlaten van de zaal, is dan ook erg leuk gedaan. Aan het einde komt Pippin voor de keus te staan om met glans te sterven door zichzelf in brand te steken, Hij kiest uiteindelijk voor het burgerleven, maar door de belichting is duidelijk dat Theo de volgende is die een dergelijk avontuur gaat beleven. Bij het verlaten van de zaal zien we nu Theo in de puberkamer zitten

22-1 19.30 A spotlight on… Carl Mullaney (Landor Theatre)
Hoe verschillend spotlights kunnen zijn blijkt deze avond. Was het publiek bij Liz Robertson redelijk op leeftijd; ditmaal is het publiek over het algemeen jong en gay of vrouw. Ditmaal ook niet slechts een piano, maar ook een slagwerker en gitarist.  Misschien moet het ons niet verbazen,  maar de drummer Craig Mather speelt Marius, en de gitarist Robert Vickers is understudy Jean Valjean. Carl Mullaney is zelf ook een stuk jonger (en, “voor die mensen in het publiek die het niet was opgevallen”, homo) en heeft dus een minder grote carrière om uit te putten. Toch blijkt dat niet uit te maken. Carl is een podiumbeest, ondanks dat hij voor deze avond nog best nerveus is. Hij vertelt over zijn eerste musical, waarin hij de hoofdrol mocht spelen. Joseph, in de gekleurde theedoeken van zijn moeder. Over het vertrek naar de grote stad, de mooie jaren tijdens zijn toneelstudie en over de voorstelling Cabaret, waar hij natuurlijk MC zou moeten spelen. Hoe hij de rol van Herr Schultz kreeg (om vervolgens met zijn Frau Schneider van toen, Hannah Spicer) nogmaals het Ananas-duet te doen.Spicer zingt Unusual way uit Nine ook nog, fenominaal.
Natuurlijk komt zijn eerste grote rol aan bod; Mary Sunshine in Chicago. Hij zingt het lied waarmee hij auditeerde, ongelofelijk hoog en zuiver, en vervolgens de monoloog van Roxy. Want wie wil dat niet zingen. Hij krijgt vervolgens gezelschap van de huidige Killer Queen uit We Will Rock You, Brenda Edwards, die het lied van Velma zingt. Ik wil die rol wel spelen, maar wil niet 5 stone afvallen”. Een duet-medley tussen Velma en Roxy volgt.  Hij vertelt ook over Frank’s closet, de musical waarin hij tot leven komende jurken van bekende personen speelde. De rol, The Diva, was op zijn lijf geschreven. Hij zingt er twee liedjes uit. Eerst een voor mij onbekende naam (uit Vaudeville denk ik?) en een erg dubbelzinnig liedje, volgt een kippenvel-lied van Judy Garland. Uit deze show maakt ook Laura Tebbutt haar opwachting, met een prachtige The Life of the Party (the wild party).
Andere gastartieste is Portia Emare, die haar pijlen richt op een solocarriere na een van de Priscilla-engelen gespeeld te hebben.
Uiteraard komt ook The Sound of music aan bod. Die ene kadobon van een tante werd besteed aan die film op VHS. (Ben ik echt de enige van de familie die die film niet op jonge leeftijd verslond?) En zijn huidige show: Les Mis. Om platgetreden paden te vermijden wordt het ‘I Dreamed a dream’, in het Frans. Hij zat namelijk ook in de Europese jubileumtour, die in Parijs optrad, maar toen wel in het Engels.
Uiteindelijk volgt nog een duet met langdurige vriend (niet vriendje, als ik de gebeurtenissen aan de tafel voor me goed interpreteer) en huisgenoot Andrew Derbyshire (ooit Gallileo in We Will Rock You), en wel For Good. De voorstelling wordt door een oprecht emotionele Carl Mullaney feestelijk afgesloten met The Edge of Glory, uit een voor mij onbekende musical. …. Of is er al een Lady GaGa-show.