23-1 19.30 Crazy for you (Novello)
Als er één musical een niets-aan-de-hand musical is is het wel Crazy for you. Een vrij eenvoudig liefdesverhaal, vol misverstanden en tegenwerking, en happier end dan in het echte leven voor de hand ligt. Wegdromen dus voor de dromers, en genieten van een vrolijk spektakel voor de wat realistischer geesten.
Deze Crazy For You is een transfer vanuit het Regent’s Park Open Air Theatre, waar elk jaar onder andere een musical wordt opgevoerd (Komend seizoen Ragtime). De verwachting qua decor is dus laag; zo veel kun je tenslotte buiten niet doen. Maar ondanks dat er weinig decorstukken zijn werkt de draaischijf met twee grote “huizen” die aan weerszijde wordt gebruikt erg goed. Knap verwerkte kleine veranderingen maakt van een buitengevel eenvoudig het interieur van een saloon, al moet je je wel voorstellen dat er een groot raam is van waaruit je het theatertje van het dorp ziet.
In Crazy For You draait het om Bobby Child. Hij is een rijkeluiszoontje, en droomt van een carrière op het podium, en hangt veel rond in het theater van Bela Zangler, waar hij alle danseressen kent. Maar als hij auditie doet wordt hij keihard afgewezen. Zijn moeder vindt deze dromen maar niets, en wil dat hij wat doet voor het familiebedrijf. Daartoe moet hij in een dorp in Nevada een schuld ophalen, of het gebouw onteigenen. Naast een dominante moeder heeft Bobby ook al vijf jaar lang een verloofde, de rijke Irene, die nu eindelijk wel eens wil trouwen. Bobby echter niet, en dit doet hem toch besluiten om te vertrekken naar Deadrock.
Het gebouw waar het om gaat is een theater. De eigenaar, Everett Baker, loopt achter met de hypotheek. Vroeger trad zijn vrouw er op, maar sinds deze is overleden doet het gebouw dienst als postkantoor. Zijn dochter Polly is een kranige jonge vrouw, maar droomt ook wel van het theater. Als Bobby meer dood dan levend na een lange wandeling in de zon in het dorp arriveert klikt het tussen hem en Polly, - ze willen wat met het theater gaan doen- totdat hij zijn naam zegt. Zijn komst en het doel van deze reis was namelijk aangekondigd. Om toch het theaterplan uit te voeren vermomt hij zich als Bela Zangler, en nodigt de danseressen uit, die toch vakantie hebben. Samen met de dorpelingen, die wel van theater houden (ze spelen beroemde vuurgevechten na) maar ook wat simpel, maken ze een show, maar het publiek blijft weg.
Als verloofde Irene en de echte Bela Zangler in het dorp arriveren is de chaos compleet. De dorpelingen willen opgeven, Bela Zangler stopt zijn energie in de show om de vrouw van wie hij houdt te imponeren, en Polly en Bobby draaien om elkaar heen. Zou dit goed aflopen, en zou het mogelijk een script te maken waar elke single hoofdfiguur de liefde vindt?
Zoals gezegd, Crazy for you is vrij inhoudsloos. Maar deze voorstelling is wel het beste dat er met dit script kan worden gedaan. Een lekker tempo, heerlijke dansen en veel humor, zowel visueel als met woorden. Op twee scènes na die wat te lang duren (de pauzefinale I got Rhythm en de solodans van Bobby) dendert de voorstelling door. De verstaanbaarheid is goed, behalve bij de opening van de tweede akte (The Real American Folk Song), en de vier momenten dat de technicus te laat is met zijn schuifje.
De cast is uitstekend, met bij de mannen ook andere maten dan standaard. Een beetje als bij Billy Ellliot, waaruit we 1 van de castleden herkennen. Phil Snowden zag ik al in diverse rollen in de musical over de balletjongen. De hoofdrollen worden mooi vertolkt. Sean Palmer is erg goed als Bobby Child; Clare Foster prima als Polly Baker, al kan de emotionele snik bij haar dramanummers ietwat minder. De bijfiguren zijn grappig (vooral de naarlingen) of aandoenlijk, waarbij Polly’s vader Everett (Sidney Livingstone) nog eens extra scoort. Ook understudy Amy Griffiths is als de gevatte, bitchy Irene bijzonder goed op dreef.
De vorige West End productie van Crazy For You stond er drie jaar; deze show is het beste wat Feel Good West End te bieden heeft. Toch doet de zaalbezetting vermoeden dat de drie jaar ditmaal niet wordt gehaald (al is maandagavond natuurlijk geen theateravond). Aan de andere kant is een West End transfer waarschijnlijk meer dan waar de makers van de buitenproductie op hadden gehoopt.

24-1 15.00 The Woman in Black (Fortune Theatre)
Een toneelstuk dat al 23 jaar in dit theater staat; het was dus eigenlijk wel eens tijd om deze voorstelling te gaan zien. Een griezelverhaal, en dat staat me wel aan. Bij binnenkomst blijkt het theater veel kleiner dan ik had verwacht, en ik kan me voorstellen dat een voorstelling zo wel heel lang kan blijven staan. Tegelijkertijd maakt het de voorstelling wel intiem.
De voorstelling begint vooral grappig. Een man, Arthur Kipps genaamd, gaat langs bij een acteur (het is omstreeks 1950 in ditzelfde theater), omdat hij wil vertellen aan zijn familie wat hem is overkomen, en zo deze episode uit zijn leven afsluiten. Hij heeft het allemaal opgeschreven. De man is weinig theatraal, dus het kost hem moeite de juiste verteltoon te vinden, wat hem kritische opmerkingen van de acteur oplevert Ze besluiten het . Om het verhaal te vertellen zal de acteur de rol van Arthur Kipps spelen, en Arthur Kipps de andere personages ui t het verhaal.
In een klein kustdorp is weduwe Alice Drablow overleden, en Arthur Kipps wordt er naartoe gestuurd om de papierwinkel af te handelen. De overledene woont in een huis dat, als het vloed is, volledig van de buitenwereld is afgesloten. Bij aankomst bezoekt Kipps eerst de begrafenis van de oude vrouw, en ziet daar voor het eerst de vrouw in het zwart. Als hij iets later zijn gezelschap vraagt wie deze ziekelijk uitziende jonge vrouw is, wordt hij meegesleurd,en wordt hem verteld dat er niemand was. De volgende dag wordt Arthur met pony en wagen naar het huis gebracht door een zekere Keckwick. Er blijkt meer werk te zijn dan verwacht; er zijn stapels papieren. Bij het verkennen van het huis en omgeving ontdekt hij ook een begraafplaats,  waar hij opnieuw de vrouw in het zwart ziet. Aan het eind van de dag doemt een dikke mist op. Arthur probeert terug te komen naar het vasteland, maar verdwaalt.  Als hij vervolgens weer naar het huis terug wil hoort hij de pony-wagen, en wil weer omkeren.  Dan hoort hij dat de kar in moeilijkheden is, en in het drijfzand belandt en de mensen erop verdrinken. Geschokt gaat hij toch weer terug naar het huis, waar hij een afgesloten deur vindt, maar geen sleutelgat. Een paar uur later arriveert Kenwick.    Hij was het dus niet die eerder die nacht verdronk. Het is Arthur inmiddels wel duidelijk dat hij met iets bovennatuurlijks te maken heeft.
In de tweede akte wordt langzaam duidelijk wat er aan de hand is, als onder andere de deur opeens open is (en er het piepende geluid van een schommelstoel vandaan komt). Een ontknoping, met gruwelijke gevolgen.
Slechts twee acteurs (Da vid Action als Arthur Kipps en Ben Deery als de acteur)maken er een boeiende voorstelling van.  Ok, er is nog een derde, maar de vrouw in het zwart krijgt geen credits. Het toneelstuk is dus al een paar decennia oud, en het griezelen is vooral van een ‘boe’ niveau, als de vrouw in het zwart opeens verschijnt, of juist het afwachten of ze zal verschijnen. Zeer fraai is het moment als de acteur als Arthur met een kaars door het huis loopt, en er een schaduwhand te zien is die hem lijkt te grijpen, om er als publiek vervolgens achter te komen dat hij deze schaduwhand zelf heeft gemaakt.
Vooral de tweede akte kan er volop worden gegriezeld, en zijn er meerdere momenten dat het publiek de longen uit het lijf gilt. En dat met minimale middelen als geluid, rook licht en een enge geest. Ook de groep pubers uit de schoolklas blijkt te hebben genoten, en verlaat de zaal enthousiast.
Het oorspronkelijke verhaal, waarvan ik de toneelbewerking zag, is recent ook bewerkt tot een film, die binnenkort in de bios te zien zal zijn; de première is de volgende dag. Een blockbuster met een enorm budget, met Harry Potter in de hoofdrol. Ik ben benieuwd of die net zo effectief zal zijn, als deze intieme voorstelling.

24-1 19.30 Ghost (Piccadilly)
Ik zag Ghost al eerder. Toen kwam ik met gemengde gevoelens de zaal uit; moest ik het nog een plaats geven, maar kwam ik uiteindelijk tot een positief eindoordeel. Omdat de hoofdrolspelers van toen zijn verhuisd naar   Broadway, en te kijken hoe het overkomt als je de show al eerder zag, besloot ik tot een herbezoek.
Het begon met een verrassing; mijn Get Into London Theatre-kortingsplek, Q27, is met stift veranderd in H15, wat neerkomt op midden rij 8. Naast me zijn plaatsen vrij; de rest van de rij is ook gevuld met met stift aangepaste kaarten. Kennelijk is er met het boeken van deze voorstelling niet helemaal goed gegaan, maar dit soort upgrades mogen ze vaker doen. Maar naast deze positieve verrassing is er ook een minder positieve; de rol van Sam zal worden gespeeld door de understudy. Niet multitalent Mark Evans, maar West End debutant Samuel Edwards. Jammer is dat dan vervolgens niet alles is aangepast; als we groot een aantal foto’s van Sam en Molly te zien krijgen lijkt het of Molly een overspelige vrouw is; dit is niet onze Sam. Ik snap best dat het lastig is als je 3 mogelijke Mollys hebt en 4! Sams en dus 12 mogelijke combinaties, maar ik vind het wel een deel van de beleving.
Het oordeel over de show is in deze bezetting behoorlijk bijgesteld. Ghost is eigenlijk maar een zeer middelmatige show, die het moet hebben van het podiumbeeld, dat met zijn lichtmuren en prachtige visuele effecten (soms hi-tech, soms heel simpel) zeer indrukwekkend is. Hoe belangrijk de acteerprestaties zijn blijkt in deze bezetting, als ze niet fenomenaal zijn en je dus niet meeleeft met Molly en Sam. Op de zang is niets aan te merken, maar er is duidelijk geen chemie tussen dit koppel. Samuel Edwards speelt niet onaardig, maar mist nog podiumpersonality. In een groep raak je hem kwijt. Toch lijkt het euvel niet echt bij hem, maar bij Siobhan Dillon te liggen. Als ze gewoon kan acteren is het niet onaardig, maar als er ook nog eens moet worden gezongen, dan wordt er gezongen. Dan is het bijna alsof je naar een concert zit te kijken, en is vrijwel al het acteren weg.
Andrew Langtree als Carl vond ik het vorige bezoek al de zwakke schakel. Zijn eerste zangoptreden is ondermaats, en hij is meteen al een enorme creep. Ik prijs me dus gelukkig dat Sharon D Clarke er nog is (de voorstelling hiervoor was ze er niet), want zij steelt echt de show als Oda Mae Brown. Een geweldige zangeres, die geweldig met de komische momenten omgaat. Vooral haar optreden maakt dat ik nog wel van deze show kan genieten.

25-1 14.30 Matilda (Cambridge)
Een vloed aan superenthousiaste recensies kreeg deze voorstelling bij de première, dus de verwachtingen zijn hooggespannen. De CD van de voorstelling heeft dit enthousiasme verder aangewakkerd.  Wederom niet de volledige a-cast: de actrice die mrs Wormwood speelt is er niet; zij wordt vervangen door de kok. Nou ja, Verity Bentham, die als rol in de castlijst kok heeft.
Het theater is volledig in thema. Veel schoolborden met teksten, waaronder ook enkele praktische, zoals welke kinderen deze middag spelen. Eén bekende naam staat er tussen: Fleur Houdijk (als Hortensia). Behalve dat het een Nederlandse naam is, speelde ze eerder in Billy Elliot. Het podium en de podiumlijsten bestaan uit vierkante houten blokjes; sommige voorzien van letters, als scrabble.  Het houdt je bezig in afwachting van de voorstelling, op zoek naar de woorden die zijn verborgen.
De opening is vrolijk en blij; allerlei ouders die zo trots zijn op hun kroost. Het zorgt voor het bittere contrast met de ouders van (aanstaande) Matilda. Als mrs Wormwood bij de dokter vraagt wat er toch met haar loos is blijkt ze dus hoogzwanger te zijn. Lastig, want ze heeft een danswedstrijd. Als Matilda geboren is constateert mr Wormwood dat het misvormd jongetje is; er ontbreekt wat aan. En zo groeit Matilda op met een moeder alleen met zichzelf en de danspartner bezig is, en een vader die haar continu als jongetje aanspreekt, en die meer geeft om haar achterlijke oudere broer, die tenmiste gewoon televisie kijkt. Matilda leest graag, en komt vaak in de bibliotheek, alwaar ze de bibliothecaresse verhalen vertelt. Ook school is een hel, eerst door de oudere jaars, vervolgens dankzij de schoolleidster miss Trunchbull, een Olympisch kampioene hamerslingeren in ruste. Gelukkig is haar lerares miss Honey van een andere orde. Zij erkent dat Matilda speciaal is, en stimuleert haar. Maar waar zowel de bibliothecaresse als de lerares verwachten dat haar ouders wel trots zullen zijn, blijkt dat niet het geval. Bijvoorbeeld omdat Matilda de deal afkeurt die haar vader wil maken. Een groot aantal auto’s met teruggedraaide kilometerstanden aan een rijke rus verkopen. Om dit te voorkomen grijpt ze naar drastischer middelen. Want een verkoper met groen haar wordt toch niet vertrouwd. En wat kun je niet allemaal met superlijm doen.
Wat fraai is zijn de contrasten in de voorstelling. De liefdevolle momenten, vooral in de bibliotheek, als Matilda haar verhaal vertelt, en soms in de klas, en de verschrikkingen, met name als miss Trunchbull op het toneel verschijnt. De kinderen zijn dan de klos.  Als de staartjes van één van de kinderen haar niet aanstaat (maar haar moeder vindt ze mooi), slingert ze haar als een hamer de zaal in, een waanzinnig effect waarin we het kind echt rondgeslingerd zien worden, en iets later (na strobo en blackout) wordt ze in de zaal opgevangen. Als een jongetje een stuk cake van haar heeft gejat wordt deze gedwongen de hele cake op te eten, een cake ongeveer half zo groot als de jongen zelf. Ze haat dus kinderen, en gelooft niet dat er iets goeds in hen zit.
De ballads in de voorstelling zijn niet onaardig en zeker effectief, maar de hoogtepunten zijn toch de ensemblenummers. De schoolsong bijvoorbeeld, waarin alle letters van het alfabet worden gebruikt als klankwoord (Y is why,  C is see), en als blokken in het schoolhek worden gestopt.  En natuurlijk het afsluitende Revolting Children, dat heerlijk aanstekelijk is.

Na de pauze heeft mr Wormwood een conversatie met de zaal, waarin hij zijn excuses aanbiedt voor de onverantwoorde zaken die op het podium gebeuren. “Don’t try this at home.” En dan heeft hij het natuurlijk over lezen. Als er op zijn vraag wie van de volwassenen wel eens een boek leest, is een vrouw op de eerste rij de pineut. Hij vraagt hoe ze heet, en als er dan een oubollige voornaam wordt genoemd, reageert hij met gebaar, om verder te gaan met zijn tirade. Om vervolgens de televisie te verheerlijken in een nummer, dat de achterlijkheid van zijn zoon Michael, die alleen het woord Tellie meezingt nog eens versterkt.
De spelers zijn zonder enige uitzondering geweldig, zowel de volwassenen als de kinderen, de understudy niet uitgezonderd. Sophie Kiely is een mooie Matilda, zowel in haar spel als in haar zang. Ook de andere kids klinken als nachtegalen, en zijn aandoenlijk in hun spel.  Bertie Carvel (inderdaad een man) is heerlijk afstotelijk als miss Trunchbull, maar weet toch een grijns op je gezicht te toveren als ze weer eens kinderen afkraakt. Paul Kaye is precies die onbetrouwbare tweedehandsautoverkoper, en Lauren Ward de lerares met geloof in haar leerlingen, maar verder kwetsbaar. En Verity Bentham die egocentrische vrouw, die slechts geeft om uiterlijk en dansen, en die daarmee doet denken aan een Koefnoen-personage.
De voorstelling heeft eigenlijk maar 1 nadeel. Het theater, of eigenlijk het podium is wat te klein. Vanaf rij 1 wordt het zicht toch regelmatig geblokkeerd door met name personen, maar soms ook rekwisieten voor op het podium. Maar omdat de zaal niet echt oploopt moet dit euvel toch zeker voor veel rijen gelden. Maar dat doet niets af van het feit dat net als de beste show van het West End ook de één na beste show kinderen in de hoofdrol heeft. Matilda is na Billy Elliot het beste wat er in Londen te zien is.

25-1 19.30 The Sword and the Dope (Greenwich Playhouse)
Eén avond was nog niet van tevoren ingepland. Een tweede Billy Elliot was een optie,  het uitverkochte One Man Two Guv’nors proberen met dayseats een andere, maar zeker de tweede optie zou uren wachten betekenem. Maar bij het eerste bezoek aan het Landor zag ik een foldertje van the Sword and the Dope. Monty Python achtige humor, in een Spamalot achtig verhaal.  Interessant. En zo werd ‘vier uur’ wachten een mailtje sturen om deze voorstelling te reserveren.
De Greenwich Playhouse is een theater met 85 plaatsen, waarvan het grootste deel aan weerszijde van het speelvlak; mindere plaatsen dus. Het was vrije plaatsen, dus er een beetje vroeg bij zijn is verstandig…. Als de voorstelling druk bezocht zou zijn. De zaalbezetting is met zo’n 5% echter dramatisch. Er staan 3 x zo veel mensen op het podium dan er gasten in de zaal zitten. Jammer, want een best melige voorstelling als deze kan wel wat publiek en reactie gebruiken.
De cast heeft echter de moed niet opgegeven, en speelt alsof er een volle zaal zit. Vol energie en enthousiasme. De term Pythonesque in combinatie met het Koning Arthur-verhaal wekt echter verwachtingen die niet kunnen worden waargemaakt. Maar deze the Sword and the Dope is wel een onderhoudende voorstelling.
De voorstelling wordt aan elkaar gepraat door twee Middeleeuwse figuren: Bosstock, voorzien van een Robinhoedje, en zijn weinig snuggere sidekick Rumpkin. De voorstelling speelt zich echter af in the Dark Ages, het jaar 536, waar Koning Arthur zijn zwaard Excalibur niet heeft, het best lastig is om aan een ronde tafel te komen en hij bedreigd wordt door the Black Knight. Deze wil van Brittannië een Marxistische staat maken. Het echte gevaar komt echter van de schurk Sir Backstabber en zijn hulpje Guttersnipe. Maar om de boel te redden komt alles op de schouders van de ridder in opleiding Casey; hem wordt voorspeld dat hij de held zal zijn… Een held met een meisjesnaam.
Het verhaal zit uiteraard vol anachronismen, waarvan dat soms wel, en dan weer niet wordt duidelijk gemaakt. Na een verwijzing naar Satan wordt aangegeven dat er in die tijd nog allerlei goden waren, maar verwijzingen naar de hedendaagse politiek uiteraard niet. Soms worden mannenrollen gespeeld door vrouwen (en dat ook weer uitgesproken, of uitgezongen) en vrouwenrollen door mannen. Uiteraard is alles heel vet aangezet, en wordt tevens de spot gedreven met de weinig overtuigende rekwiesieten. “Ben je niet dood?”” Nee joh, het was een plastic zwaard.”
Veel idiote figuren komen voorbij. Zoals de extravagante PR die sir Backstabber inhuurt om wat aan zijn imago te doen en Merlot, de dronken en slechte tegenhanger van Merlijn. Merlijn is overigens een vrouw, waarbij de verbazing erover natuurlijk gezien wordt als vrouw onvriendelijk. Ook Frankrijk krijgt er van langs. Melige woordspelingen te over, waarbij die van knight-night vaak voorkomt, en als er niet wordt gereageerd op deze flauwe grap wordt ie nog uitgelegd. Of als wordt gezegd dat een grap al eerder was verteld, wordt er domweg gezegd dat er de eerste keer niet op werd gereageerd. Meligheid alom dus, maar zelfs in deze uitgestorven zaal blijft het wel leuk.
De opening van de voorstelling is heerlijk:  Het lied Long long ago, dat maar duurt en duurt, met bijbehorende tekst en blikken, en wat uiteraard terugkomt bij de afsluiting. Ander briljant moment is de Pet Shop Boys imitatie: “A servant’s Lot”
In de tweede akte zitten de wat zwakkere momenten, die aan amateurtoneel doen denken. Met name de talkshow rond JK is niet snedig genoeg, al kan de persiflage op zich best goed zijn; ik ken de presentatrice die model heeft gestaan niet. Ook het slot had sterker gekund, al is de twist dat de voorspeller niet helemaal volledig was in haar voorspelling wel goed gevonden.
Jammer voor de cast dat de zaal zo leeg was. De voorstelling verdiende beter. Geen hoogvlieger, maar nog altijd leuker dan een aantal shows die al jaren op West End staan.

26-1 14.30 War Horse (New London Theatre)
Ik zag deze voorstelling al eerder, op de goedkoopste plek van het theater, met behoorlijk beperkt zicht.  War Horse maakte toen zo’n indruk, dat ik de show ook eens wilde zien van een goede plek.  Omdat de voorstelling vooraf was uitverkocht, had ik weinig hoop dat dit deze trip zou gaan gebeuren, maar toch de stoute schoenen aangetrokken om te kijken of ze nog kaarten hadden. Tot mijn verbazing was er nog wat plaats, en ook op de zeer goede (en ook wel zeer dure) plaatsen.
Deze kans greep ik, en ik heb er geen spijt van. Waar je tijdens je eerste bezoek natuurlijk wordt verrast door de beelden en de ontwikkeling, en in spanning zit door het verhaal, is dat de tweede keer niet meer het geval. Toch blijft er ook een tweede keer genoeg te genieten. Zo valt eindelijk te zien wat er aan de linkerkant van het podium gebeurt, en beleef je de loopgravenscène in de tweede akte optimaal.
Het meest verbluffende aan deze voorstelling blijft de beweging van de paarden Joey en Topthorne, die er voor zorgt dat je echt in deze beesten gaat geloven. Opvallend is ook dat het verhaal, net als de Eerste Wereldoorlog erg bloederig is, en er zeker geen levens gespaard worden omdat het voor kinderen is. Natuurlijk is er wel gezorgd voor ontspanning, met name door de gans op de boerderij, die onder andere probeert het huis binnen te komen, of de slechterik aanvalt.

De tweede show die in dit jaar als film is verschenen, en ook bij dit verhaal kan ik me niet voorstellen dat de film net zo goed zal zijn als de toneelbewerking.

26-1 19.30 The Phantom of the Opera (Her Majesty’s Theatre)
Een echte klassieker natuurlijk, die ik ooit in Scheveningen zag, en twee keer in Essen. De Engelse heb ik echter nooit gezien, of tenminste niet dat ik me kan herinneren. Maar nu ik hem opnieuw heb gezien zou het zomaar kunnen van wel. Als die eerdere voorstelling dezelfde kwaliteit had.
Over het verhaal hoef ik natuurlijk niets meer te zeggen. Dat kennen we allemaal nu wel.
The Phantom wordt gespeeld door Earl Carpenter, die ik eerder heb gezien als Javert. Als Phantom kan hij bij mij geen potten breken. Ik verwacht een vollere stem, en volledige songs (dus niet de eerste drie woorden weglaten bijvoorbeeld). Er straalt voor mij niets van hem af, maar dat is een euvel waar de hele cast aan lijdt. Niemand weet me te bereiken;  ik zie beweging, hoor zang, maar raken doet ’t me niet. Niet de Portugese Sofia Escobar als Christine Daaé, niet Killian Donnely als Raoul. Wendy Ferguson speelt een slecht acterende Carlotta, maar overtuigt ook niet.
Wat me verder verbaast is de magere effecten die in de show zitten. Dan bedoel ik niet de decorwisselingen, of de kroonluchter, die werken nog steeds prima. Maar als Meg Giry met haar stok op de grond slaat verwacht je ook wat te horen. Als Raoul in het water springt ook. De vuurballetjes op de begraafplaats of de vuureffecten op het podium zijn van een buitengewoon schamel niveau. Wel begrijpelijk dus dat sommigen het spook niet serieus nemen, maar volgens mij niet de bedoeling.
Met deze voorstelling in het achterhoofd zou het me niet verbazen dat ik over een paar jaar denk dat ik de voorstelling nog nooit in het Engels heb gezien. Zo weinig memorabel was deze uitvoering. Dat anderen er anders over dachten blijkt dat de halve zaal een ovatie over had voor Earl Carpenter. Onbegrijpelijk, wat had dat gegeven als bijvoorbeeld Ethan Freeman daar had gestaan.

27-1 19.30 Billy Elliot (Victoria)
Als je uit gaat eten en je heb er al eens eerder iets heel lekker gegeten, dan is de overweging altijd: Probeer ik iets nieuws, of neem ik wat ik lekker vind. Bij een herbezoek aan Billy Elliot heb je geen keuze. Of je degene krijgt die je al hebt gezien en die je goed vond, of een voor jou onbekende. Het werd het eerste. Voor de derde keer Ryan Collinson als Billy Elliot, en minstens voor de derde keer ook Connor Kelly als Michael. Beiden zijn absoluut top, dus teleurgesteld kon ik allerminst zijn. Na het floppen van Betty Blue eyes is ook Ann Emery weer terug als oma, en ook dat is een positief punt. En zo zijn er sinds november meer nieuwe castleden.
De kids spelen wederom magistraal; ze bespelen het publiek als rasacteurs,en vertolken hun rollen fenomenaal met duidelijk afgewogen stiltes.Wat minder enthousiast ben ik over de nieuwste Debbie (Macy Stasiak); ze valt bij deze kanjers duidelijk in het niet en moet nog behoorlijk groeien. Ook de nieuwe vader (Deka Walmsley ) vergt wennen. Zeker de eerste helft vind ik zijn optreden weinig sterk, maar de tweede akte neemt hij revanche en vertolkt hij de rol erg mooi. De nieuwe Tony is geweldig: Michael Peavoy is een aanwinst. De nieuwe mr. Braithwaite en mrs Wilkinson zijn er niet, maar understudies Ryan Pidgen en Caroline Deverill doen het prima; al vind ik een corpulente Braithwaite op leeftijd interessanter dan deze wat jongere en minder dikke uitvoering.
Aan de voorstelling lijkt nog steeds te worden gesleuteld; er zijn weer choreografieën veranderd en verbeterd, en ik zie dingen die ik nog niet eerder zag (Tony in onderbroek?), maar dit kan ook komen omdat ik ditmaal echt in de zaal zat, in plaats van op de voorste rij waar ik doorgaans via dayseats zit. Meesterlijk, deze voorstelling. Laten we hopen dat deze nooit zal verdwijnen. De staande ovatie overtrof weer alle geziene voorstellingen, dus als dat een teken aan de wand is….

28-1 15.00 The Producers (Artsed)
De laatste voorstelling is een voorstelling van de vierde en dus laatstejaars van de musicalopleiding van Artsed, in het eigen theater. Natuurlijk zit de prachtige Nederlandse productie nog vers in het geheugen, dus moet er wel tegen dat beeld worden geknokt. Al weet je natuurlijk ook dat een opleiding niet de grootsheid heeft van de Vijn-show .
Toch doet het podium al verbazen: dat ziet er echt heel verzorgd uit. Geen amateurischtische decors, maar een toepasselijke projectie boven het podium ter illustratie (zo hoog dat je m soms mist, maar missen doe je deze ook weer niet. Al is de foute schildering bij huize Debris wel heel komisch) en verder grote letters die de naam van het theater vormen, met de B die oplicht bij Max Bialystock, de L die oplicht bij de komst van Leo Bloom, de S die de vorm heeft van een bliksemschicht, en die gezelschap krijgt van een tweede ten tonele bij de schrijver van Springtime for hitler, en als we even later bij huize Debris zijn licht ook nog een a op voor de twee s-en. Ook de kostuums zien er fantastisch uit. Vooral de extravagante kostuums die bij Springtime for Hitler horen zijn oogverblindend overdadig en prachtig.
Het verhaal mag bekend zijn. Ooit succesvolle Max Bialystock produceert nu de ene flop na de andere en als een accountant terloops opmerkt dat er met een flop veel geld valt te verdienen (of eigenlijk verduisteren), pakt de producer dit op. De accountant droomt van een carriere als een producer, maar is ook een schijtluis. Na een verschrikkelijke dag op kantoor besluit deze Leo Bloom toch om met Bialystock de uitdaging aan te gaan. Op zoek naar het slechtste script komen ze uit bij Springtime for Hitler, een lofzang op de voor schrijver Franz Liebkind geliefde leider, op zoek naar de slechtste regisseur bij Roger Debris, een nicht met een nog nichterige PA, en productieteam (en een pot voor decorbouw). Bij de casting wordt besloten dat Liebkind zelf de rol van Hitler zal gaan spelen. Als Bloom voor de premiere iedereen succes wenst, schrikken de spelers zich een hoedje; dat is not done. En terwijl Bialystock vervolgens het noodlot tart met allerhande succeswensen en het lopen onder ladders, corrigeert Bloom zijn fout met de juiste wens: break a leg. Als Liebkind zich het theater in haast, breekt hij inderdaad zijn been. Geen understudy, maar wie kent alle teksten? Inderdaad, regisseur Debris, en mede door de aansporingen van PA-plus Carmen Ghia neemt hij de uitdaging aan. Vervolgens wachten Bloom en Bialystock af op de vernietigende kritieken….
Natuurlijk is het naast het zien van een leuke mooie voorstelling een fraaie bijkomstigheid het talent voor de toekomst te zien optreden. Matthew Corner doet het goed in de moeilijke rol van de toch al wat oudere Max Bialystock. Piers Bate is prachtig als vertederende loser Leo Bloom. Verder valt op dat ook in Engeland de nichtenrollen sterk worden gespeeld, en waarschijnlijk ook wat dichter bij het eigen karakter liggen. Robbie Boyle is heerlijk fout als Carmen Ghia, Lewis Kirk mooi als Roger Debris. Hij doet bij tijd en wijlen denken een jonge Hugh Laurie (Blackadder, niet House). Ook de rest van het productieteam (een de schoonmaker met alleen een schort (Nou ja, ook een string) aan; toch eigenlijk een andere show dacht ik) weet die paar minuten sterk te overtuigen. De dames zijn vooral als ensemble sterk. Vocaal is het allemaal dik in orde, en het zou me verbazen als er niemand van deze groep in een paar jaar een belangrijke rol te pakken heeft. In het ensemble van een willekeurige productie zouden ze zeker passen.

Leuk verslag van Crazy For You. Als ik ‘t moet omschrijven, is het voor mij een beetje een klassieke show, zoals ze ze nu niet meer maken. Grote (tap)dansnummers, veel slapstickachtige humor en niet een super geweldig verhaal. Bij ons was de zaal goed vol en ik had er erg van genoten.
Sowieso gaat de show over een tijdje weg, omdat Mamma Mia! naar dit theater schijnt te verhuizen (las ik ergens op de site).

Wat betreft Matilda ben ik het helemaal met je eens! De effecten zijn echt gaaf en ik moest geweldig hard lachen om Ms Trunchball. Een van de weinige slechteriken die je geen BOO geeft aan het einde maar een geweldig applaus! Heerlijke show!

Bij het typen van je verslag van The Woman in Black heeft je musicalbrein het even overgenomen bij de titel 😊

Maar heerlijk verslagen. Ik moet echt hoognodig weer eens naar London.

Erg leuk om alle verslagen weer te lezen Jeroen.

Bij ‘The Phantom Of The Opera’ moet je zeker geluk hebben qua cast. Ik heb de afgelopen jaren erg zwakke maar ook zeer sterke voorstellingen gezien. De laatste keer dat ik de musical zag met John Owen Jones, Katie Hall en Killian Donnelly was ik toch aardig onder de indruk.

Ik ben ook erg benieuwd naar ‘Crazy For You’ maar die gaat eerder sluiten dan gepland en speelt op 17 maart al de laatste. En ik denk niet dat ik voor die tijd nog in Londen kom. Die komt op het steeds langer wordende lijstje van voorstellingen-die-ik-graag-had-willen-zien-maar-waarvoor-ik-de-kans-niet-meer-kreeg 😊

Mooie verslagen weer! Het klopt wat je denkt over War horse. Ik heb na het toneelstuk inmiddels ook de film gezien. En hoewel de film mooi is, kan die bij lange na niet tippen aan het toneelstuk.

Is de film eigenlijk op het toneelstuk gebaseerd of op het boek waar het toneelstuk ook op gebaseerd is.

Volgens mij ook op het boek. Er zitten wat kleine verschillen in de film, maar grotendeels zijn de gebeurtenissen wel gelijk.