Live vanuit New York! Ik breng momenteel een spoedbezoek aan New York (ik zou naar een concert gaan dat nu voor de 2e keer is afgelast en ik niet aan de gang kan blijven met mijn eigen reis en vrije dagen verzetten eindig ik toch in New York)
In het vliegtuig met Frits Sissing, mocht iemand zich afvragen waar die man zich op dit moment bevindt. Geland om 16:20. Kilometers lange rijen bij de douane, waar Frits (en ik ook) keurig in gaan staan, maar ja… op een zondagavond in New York bijna geen shows en wat er is begint om 18:30, 19:00 of 19:30! Dus ik besluit vals te spelen 😊 Ik loop naar de man van de douane die staat bij de mensen die een doorverbinding moeten halen. “Ik ben een KLM-medewerker reizend op een duty ticket, ik moet snel de stad in mag ik door?” En ja hoor, een half uurtje (17:30) later zit ik op mijn vervoer naar de stad te wachten. Nog een half uur later (18:00) is de bus al in de stad. Nadeel: gedeelde taxi en ik ben pas de vierde stop! Bij mijn hotel aangekomen (18:45) snel inchecken, alles op het bed gooien en rennen naar de TKTS! (19:00).
Goed dan de keuze, wat is er vanavond nog te krijgen: Billy Elliott, American Idiot, Chicago en Mamma Mia. De keuze was eigenlijk tussen de eerste twee. Waar ga je voor, Billy is natuurlijk prachtig (in London gezien zo’n 5 jaar terug), maar met Amerikaanse accenten :S American Idiot is waarschijnlijk niets voor mij, maar ken ik nog niet. Moeilijk moeilijk, dilemma dilemma. Uiteindelijk wordt het American Idiot, a. dus omdat ik het nog niet ken, b. ik ben behoorlijk uitgeput en deze show duurt maar 1,5 uur zonder pauze.
Dus bij deze een korte impressie van American Idiot!
Zoals ik al zei, deze show is waarschijnlijk niets voor mij (Jacco, hier staat dus, het is wel voor jou 😉 ) Ik ben niet van musicals als Rent en Spring Awakening heb ik in NYC jaar na jaar zorgvuldig overgeslagen. Had ik dat ook met AI moeten doen? Nee, ben blij dat ik hem gezien heb, al is het maar om de show te kunnen voegen aan mijn lijstje.
Allereerst de positieve kanten, de staging is fantastisch, dat is ook wat je bij blijft, al is het niet echt nieuw allemaal, het ziet er goed uit. Ook de actrices scoren bij mij hoog, de mannen nauwelijks. Van de liedteksten heb ik nauwelijks iets verstaan (als je zegt dat ze in het Russisch zongen geloof ik je onmiddelijk), maar het verhaal wordt door de beelden goed verteld. Ik had de synopsis alleen eigenlijk nodig voor het feit dat Johnny en St. Jimmy dezelfde persoon zijn, dat kwam er voor mij niet echt goed uit.
Billy Joe speelde zelf mee als St. Jimmy en dat bracht een ‘licht’ hysterische sfeer in de zaal. Voor de betrekkelijk korte tijd dat hij op het toneel staat ging de zaal volledig uit zijn dak. Ook het moment dat hij de hoofdrolspeler aanzet tot (metaforische) zelfmoord krijgt luid applaus….
Wat minder was, was de muziek. De ballads zijn prachtig, maar er blijft niets hangen. Naast de ballads kent de muziek 2 standen: Hard en harder. Zelfs als je je oren dicht houdt (wat ik geregeld heb gedaan, oordopjes waren geen luxe) dreunt het nog keihard binnen. En het verhaal, ik hou niet van mensen die zeggen ‘de wereld is k*t en dat vind ik niets, maar ik ga niet proberen er wat aan te doen behalve klagen.’ Voor referenties zie de mensen die reageren op nieuwsberichten op Telegraaf.nl. Bij Hair bijvoorbeeld zijn de mensen ook ontevreden over de wereld om hen heen, maar ze proberen door ‘let the sunshine in’ er nog wat van te maken. Dat kwam hier dus niet in terug. Het is meer zoeken naar vergetelheid. Maar dan kun je je dus eigenlijk net zo goed meteen van kant maken.
Ik heb vaak gedacht van ‘moet dit/mag ik naar huis’, maar toch zaten er een paar momenten in die het draaglijk maakte, voornamelijk dus door de dames en ook de celliste en violiste die in de band zitten.
Op naar wat anders! Op naar Chicago met Brent Barrett!
