Voor de vijftiende keer naar Londen geweest. Ditmaal iets eerder in het jaar in verband met Sweeney Todd. En veel andere nieuwe shows dus. Opnieuw met de Eurostar gereist, bevalt prima. Naar Museum of Childhood, Florence Nightingale Museum en het Clink Prison Museum geweest. Veel gelopen, lekker gegeten. En op de donderdag was ik toevallig ook nog eens jarig. En voor iedereen die er nu nog vragen over heeft: op Hemelvaartsdag is in Londen dus gewoon alles open!
Op maandag begonnen we dichtbij in het Palace Theatre. Singin’ in the Rain! een eerste akte van liefst anderhalf uur. Maar nooit verveeld. Topcast, heerlijke songs en een spetterend orkest. Maar spetterend was vooral het einde. Echt, wie op de eerste vier, vijf rijen zit wordt klets- en kletsnat. Historisch natuurlijk de titelsong. Na de pauze stokt de handeling een beetje en naar het einde toe begint het typetje dat Kinsley speelt toch wel op de zenuwen te werken. Dan heb ik het eigenlijk wel een beetje gehad. Met de toegift zullen de eerste rijen dan weer niet blij zijn. De gehele cast in een waterballet. Zinderend einde van een geslaagde voorstelling.
Matilda staat op dinsdag in de planning. Niet eerder in het Cambridge Theatre geweest. Mooie plekken op de derde rij, prima zicht op het podium. Ik noem het in elk geval de schattigste musical van dit moment. En als Billy Elliot niet in Nederland zou kunnen, waarom Matilda dan wel? Kwalitatief wellicht de beste kindercast ooit. Wat een zang en spel van dit jonge gezelschap. Ontroerende scenes maar met name de fun is continue aanwezig. Heerlijke show hoewel voor de pauze het tempo wel wat hoger mocht zijn. Maar met de vijf sterren kan ik het enkel eens zijn. Jammer dat er geen souvenirbrochure van is…
Top Hat op woensdag in het Aldwych Theatre. Een voorstelling met een verhaal maar daarover later meer. Ook een show waar ik vooraf het meest sceptisch over was. Geheel onterecht! Schitterende sets en een volledige overgave aan de jaren dertig. Dan is het vooral intens genieten. De songs blijven je lange tijd bij en ook hier overdonderende orkestraties. Jammer was dat ik in de eerste akte grotendeels was afgeleid waardoor het verhaal de rest van de show lastig te volgen was.
Wat gebeurde: een stoel rechts van mij was vrij en een paar minuten voor aanvang werd deze bezet door een donkere man met lange jas en een muts op. Gedroeg zich vreemd. Keek voortdurend naar beneden. Na ongeveer een half uur stapte hij op, en liep voor ons langs de zaal uit. Irritant dus. Aan de andere kant van die stoel zaten twee echtparen. Die gingen op een moment met hun mobiel schijnen naar de nu onbezette stoel. Toen begreep ik dat ze bang waren dat de man wat achter had gelaten. Ik dus ook kijken en een vrouw achter me tikte me op de schouder. “Does he left anything?” Doordat het donker was niet goed te zien maar volgens mij niet. Weer een kwartier later stapte een echtpaar op, ook voorlangs en ook de zaal uit. Wat een gedoe. In de pauze kwam ik in contact met de man die dus aan de andere kant zat en die vertelde me dat de vrouw helemaal in paniek was en bang was dat de donkere man een bom had achtergelaten. Vandaar dat ze dus weg gingen. Na de pauze bleef het rustig maar je was toch uit het verhaal.
Helaas was de cd nog niet te koop. Maar die wil ik zeker hebben!!!
De laatste dag, op donderdag mijn verjaardag, naar Sweeney Todd in het Adelphi Theatre. De film is mijn favoriete musicalfilm. Ook genoten van deze musical hoewel er in de film zoveel meer tempo zit. Dat had wat mij betreft ook on-stage wel wat meer gemogen. Iets teveel saaie momenten. Cast maakt alles meer dan goed. Michael Ball en Imelda Staunton zijn weergaloos in hun rollen en weten allebei het beste eruit te halen. Heerlijk duister. Opvallend: de enige show waar bij het slotapplaus werd gestaan maar enkel toen Michael Ball het applaus in ontvangst nam. Dat is dan ook weer typisch Londen. Maar wat een superrol voor hem. CD nu al een aantal keren gedraaid.