Once (Broadway)
change_status
Avatar
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  669
Geregistreerd  2010-12-20

Hallo allemaal, het is hier nu 10:42 en ik ben gesloopt! Maar vanmiddag heb ik Once gezien en ik vond het briljant.

Er volgt nog een (veul) langer bericht, dit is natuurlijk wat suf. Maar mochten jullie nog dingen te delen hebben kunnen we het daar over hebben 😊

  [ # 1 ] 29 August 2012 01:16 AM
Avatar
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  669
Geregistreerd  2010-12-20

Once - Liever nog een paar keer

Alweer meer dan een half jaar geleden zag ik voor het eerst de Youtube-preview van de nieuwe musical Once. Het filmpje duurde ongeveer een minuut maar mijn interesse was gewekt. Toentertijd wist ik al dat ik met mijn vader naar New York zou gaan deze zomer en nu heb ik Once eindelijk mogen en kunnen zien.

De ervaring begint bij binnenkomst in het theater. De cast is op het podium al bezig met muziek maken, en als je vroeg genoeg bent kan je er op het podium bij komen staan. Als de show eenmaal echt begint duurt het even voordat het zaallicht uit gaat, en dat maakt dat het publiek zich nog meer betrokken voelt bij de show. Hiernaast helpt het dat het Bernard B. Jacobs theater erg knus is, wat perfect is voor deze show. De set is erg simpel, het podium is een halve cirkel met langs de achterwand erg veel spiegels van verschillend formaat. Deze geven een bijna geheel overzicht over het podium en in de spiegels kun je soms leuke kleine details zien.

Qua verhaal lijkt het in eerste instantie niet veel voor te stellen. Een jongen (Guy, gespeeld door Steve Kazee) wordt verlaten door zijn vriendin en geeft de hoop en zijn passie voor muziek op totdat een meisje (Girl, gespeeld door Cristin Milioti) hem weer op het goede pad probeert te krijgen. Er ontstaat een ‘zullen ze of zullen ze niet’ dynamiek, die zich snel ontvouwt. Tegen het eind van de eerste akte is er een verassing die het verhaal de nodige spanning geeft, maar dit lijkt in de tweede akte toch weer wat in te zakken. Vanwege het lage tempo in het verhaal vroeg ik me tijdens de tweede akte regelmatig af of het verhaal wel genoeg zou blijken. Het eind van het stuk neemt deze twijfel geheel weg, hierbij wordt pas duidelijk hoeveel impact de ontmoeting van Guy en Girl heeft. Naast deze ontmoeting spelen er nog wat ontwikkelingen binnen het huis van Girl en de mensen die Guy tegenkomt. Ook van deze verhalen lijken deze tijdens het stuk vrij weinig impact te hebben, maar op het eind valt dit ook op zijn plek. Alles aan het stuk onderstreept hoe belangrijk muziek is en hoe muziek kan genezen.

De muziek is veruit het sterkste aan Once. De eerste solo van de show is voor Guy met “Leave”. Steve gooit hier zoveel gevoel en passie in dat ik het gelijk al niet droog kon houden. Bijna gelijk hierna komt het bekendste nummer uit het stuk, “Falling Slowly” aan bod. Steve en Cristin klinken prachtig samen en als de muziek zijn toppunt bereikt wordt ik voor de tweede keer geraakt. In de tweede akte zijn “The Hill” door Girl en “Gold (A capella)” door het ensemble ook weer bijzonder sterk. Het stuk eindigt met de reprise van “Falling Slowly”. De perfecte begeleiding door het ensemble, de zang van Steve en Cristin, de manier waarop het verhaal in elkaar valt en het verdriet dat Steve hierin weet te leggen maken dit een onuitwisbaar sterk einde. Het is onmogelijk om niet door dit prachtige einde geraakt te worden. 

Het meest unieke aan het stuk is dat er geen orkest aanwezig is. Alle muziek wordt op het podium gemaakt, dus iedere acteur speelt een of meerdere instrumenten. Er wordt bijna alleen maar gebruik gemaakt van snaarinstrumenten en voor de beat wordt de voorkeur gegeven aan voeten en houten kisten. De spelers zijn goed op elkaar ingespeeld en alle muziek klinkt foutloos en vol. Verder wordt er soms ondertiteling geprojecteerd, deze laat de Tsjechische vertaling zien wanneer twee Tsjechen aan het praten zijn. Het is even wennen dat de betreffende spelers blijkbaar Tsjechisch aan het spreken zijn, omdat het vaak over iemand gaat die erg dichtbij staat. Toch is het een mooie creatieve oplossing waarmee het stuk erg goed te volgen blijft.

Gedanst wordt er nauwelijks in deze show. De Tsjechische vrienden van Girl gaan los tijdens “Ej, Pada, Pada, Rosicka” en de jongere dames van het stuk dansen samen met Girl tijdens “If You Want Me”. Verder zijn er enkele gechoreografeerde momenten te bespeuren, maar deze zijn vooral aanwezig om de muzikaliteit van het stuk te benadrukken en ondersteunen.

Omdat Steve Kazee dit jaar de Tony voor beste mannelijke hoofdrol in een musical heeft gewonnen waren mijn verwachtingen hooggespannen. Hij maakte dit, zoals eerder geschreven, tijdens het eerste nummer al waar. Zijn stem is prettig om naar te luisteren, zowel in de rustige stukken als wanneer hij zijn volledige gevoel erin legt. Het wordt niet schreeuwerig of afgeknepen. Mijn enige puntje van kritiek is dat hij, wanneer hij ‘voluit’ moet zingen qua zowel volume als inleving, nog wel eens zijn ogen wil sluiten. Dit is niet erg, maar het komt elke solo weer terug, en dat is jammer. Daar staat weer tegenover dat bij de reprise van Falling Slowly weinig subtiel zal te huilen, hij nam zelfs de staande ovatie huilend in ontvangst, dus ik kan het hem vergeven. Cristin Milioti heeft veruit de grappigste rol in het stuk. Zeker in de eerste akte kan ze vreselijk droog en direct uit de hoek komen. Dit wordt geholpen door haar Tsjechische accent, maar het is ronduit hilarisch. Dat er zoveel grappen in het stuk zaten verbaasde me erg want het strookt niet met de muziek, maar dit geeft de nodige balans aan het stuk. De chemie tussen Cristin en Steve verkoopt het stuk, en hier staat de show des te sterker door. In het ensemble maken Andy Taylor als de vals zingende Bank Manager (het nummer “Abandoned in Bandon”), de energieke Lucas Papaelias (met de geweldige uitspraak ‘more soul, less pants’) en Paul Whitty’s baard een onuitwisbare indruk.

Een show met een geweldige cast, een simpele doch creatieve set, een zwak verhaal met een ijzersterk eind en prachtige muziek. Tijd om deze show naar deze kant van de oceaan te halen zodat jullie dit hopelijk snel ook mogelijk ervaren.

  [ # 2 ] 09 October 2013 07:57 PM
Avatar
Alternate
RankRankRankRankRank
Totaal aantal Reacties:  669
Geregistreerd  2010-12-20

Deze keer in NY weer Once gedaan. Dit keer met Arthur Darvill (DOCTOR WHO’S RORY!!!) als Guy en alternate Girl Laura Dreyfuss. Deze show blijft staan als een huis. Simpel, effectief en zo giga emotioneel. Wetende hoe het verhaal in elkaar zit is het verhaal en het eind zoveel sterker!! De reprise van Falling Slowly, je kon me opvegen..