Afgelopen zaterdag in het intieme Greenwich Theatre in London genoten van The Last 5 Years.  Na de afgelopen jaren gegrepen te zijn geworden door de prachtige muziek en teksten van Jason Robert Brown maakte ik een kleine vreugdedans toen ik recent de aankondiging van een ultrakorte tour van deze musical zag. Een handvol voorstellingen in London en Brighton, uitgesmeerd over een periode van slechts een kleine 2 weken,maakte de uitdaging om er bij te zijn behoorlijk groot…. Maar de wereld is klein, London is gelukkig relatief dichtbij en de gedachte deze show te missen was redelijk onverteerbaar….. hetgeen nog werd versterkt door de verhalen van mijn vrouw en dochter, die de voorstelling nog maar 3 jaar geleden dolenthousiast hadden opgesnoven in het Tabard Theatre, destijds met Lauren Samuels en Christopher Pym.
De verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen ik zaterdag het Greenwich Theatre binnenwandelde, het zoveelste pareltje onder de kleine theaters in London. Een klein zaaltje met een geweldig geluid en de voor de in London gevestigde off west end theatres zo karakteristieke intieme sfeer.

The Last 5 Years vertelt het verhaal van de 5 jaar durende relatie tussen Cathy en Jamie. Het bijzondere van de voorstelling is dat ‘zij’ het verhaal achterstevoren vertelt en dus begint bij het eind, terwijl hij het verhaal vanaf het begin chronologisch vertelt.  Tijdens de voorstelling ‘ontmoeten’ beide verhaallijnen elkaar eenmaal…...

De rol van Cathy wordt ditmaal vertolkt door Danielle Hope - bekend als Dorothy in The Wizard of OZ, nadat ze de winnaar was geworden van de BBC/Lloyd Webber contest ‘Over the Rainbow’, en daarna nog als Eponine in Les Mis.  Danielle Hope zet de rol van de treurende/boze/onzekere Cathy verdienstelijk neer, al lijkt ze aan het begin van de voorstelling even wat moeite te hebben de juiste snaar te raken en het publiek voor zich te winnen. Ze herpakt zich echter fantastisch en laat zien wat zij -vooral vocaal - in huis heeft. Haar acteren is uiteindelijk dermate overtuigend, dat haar pijn en andere emoties goed voelbaar zijn. 

En dan haar tegenspeler, Jon Robyns, bekend van oa Avenue Q en Les Miserables (Marius)op West End. Robyns staat er vanaf minuut 1 voor 200% en draagt de voorstelling op een onnavolgbare wijze. Zijn vocale capaciteiten zijn indrukwekkend, zijn gevoel voor humor en timing idem.  Robyns laat regelmatig vocale acrobatiek horen waardoor hij op een aantal momenten -m.i. in positieve zin -afwijkt van de vertolkingen op het originele castalbum. Daarnaast vult hij de rol van de zelfverzekerde, laconieke vent die gek is op Cathy maar ook op andere vrouwen en zichzelf, zodanig in dat je de verwijten die Cathy hem maakt goed gaat begrijpen…....
Enig gevoel dat mij bekruipt is dat Robyns deze voorstelling zo sterk begint, dat de kwalitatieve balans tot Hope even enigszins zoek lijkt; een balans die gelukkig snel na de opening alsnog gevonden wordt.

Hope en Robyns slagen er middels hun performance in om deze kleine, intense voorstelling de juiste lading te geven en je te raken.  Het maakte voor mij de reis naar London meer dan de moeite waard.  Ben je de komende dagen toevallig in London, pak de trein naar Brighton (erg leuk ook met dit weer lekker aan het strand…) want daar is de voorstelling vanaf woensdag t/m zaterdag nog te zien….

Tenslotte nog credits voor de staf van het Greenwich Theatre. Nog nooit meegemaakt dat een theater zorgt voor een gesigneerde poster van de voorstelling als ze in de gaten hebben dat je speciaal uit Nederland komt om deze voorstelling te zien…...  Dat is toch de kers op de taart te noemen!