Het Charing Cross Theatre, het theatertje met 263 zitplaatsen gelegen onder het gelijknamige metrostation, heeft niet mijn voorkeur. Ik zag er een aantal jaar geleden Lost Boy en toen viel de ongunstige zaalindeling op. Een klein, zeer hoog podium en een smalle diepe zaal. Front row moest je hier niet zitten, want naast nekpijn miste je een deel van de actie die zich achter op het podium bevindt.
We zijn inmiddels een paar jaar verder en inmiddels zwaait Thom Southerland (oa Titanic, Parade, Grand Hotel) er de scepter en mogen we dit seizoen genieten van liefst 4 musicals in het Charing Cross, welke door Theo reeds eerder in dit topic genoemd zijn.
Titanic is de eerste in het rijtje en het betreft dezelfde uitvoering als 3 jaar terug in het Southwark Playhouse. Destijds zag ik de laatste voorstelling die fantastisch was. Een aaneenschakeling hoogtepunten van 2 u 30 min.
Nadeel van zo’n laatste voorstelling is dat als je betoverd raakt, je niet nog een keer kunt gaan. Naast het feit dat de programma’s bijna altijd op zijn.
Toen bekend werd dat Titanic zijn reprise zou krijgen waren de tickets snel gekocht. Heerlijk geprijsd overigens, voor GBP 29.50 zit je op de eerste paar rijen en de premier tickets kosten een tientje meer. Er zijn zelfs 2 bankjes aan de zijkanten waar je voor 17.50 kunt zitten. Wel enigszins met een beperkt zicht.
Afgelopen dinsdag mocht ik de voorstelling bijwonen, ditmaal vanaf rij 4, net ver genoeg om alles te kunnen zien zonder nekpijn te krijgen. Na een aantal keer in NL de voorstelling te hebben gezien (prima uitvoering destijds met een uitstekende cast) en dus eenmaal in het Southwark zal dit de 5e keer Titanic zijn geweest. En wat heb ik weer genoten.
Het verhaal van het onzinkbaar geachte schip mag bekend verondersteld worden. De musical geeft een beeld van het verloop van de fatale tocht alsmede een blik op het leven op het schip van bemanning en reizigers. Ik zeg bewust “blik” want de musical beslaat slechts een periode van een paar dagen en om die reden is er van diepgaande karakterontwikkelingen van de personages eigenlijk geen sprake. Wel krijg je in korte tijd een goede eerste indruk van de personages en tevens hoe zij omgaan met het ongeloof rond de naderende ramp, de pogingen te ontkomen en de houding ten opzichte van de andere aanwezigen aan boord. Er komen aardige thema’s aan de orde, zoals het verschil tussen arm en rijk en de impact die dat heeft op de faciliteiten op het schip (tot en met de reddingsboten aan toe!), het bezwijken onder commerciele druk ten koste van de veiligheid aan boord en de impact die dit alles heeft op de beslissingen die genomen worden bij de pogingen het schip te evacueren. Triest te zien hoe sommigen zich op basis van hun rijkdom verheven voelen boven anderen en zij, die zich verantwoordelijk zouden moeten voelen, zich “drukken” over de rug van anderen. Met het aan het einde van de voorstelling tonen van de namen van de vele, vele slachtoffers als indrukwekkend bewijs.
We zijn inmiddels een eeuw verder maar nog steeds zie je bij rampen bepaalde in de musical getoonde aspecten in de werkelijkheid terugkomen. Waarbij het natuurlijk wel altijd de vraag blijft hoe je zelf zou reageren onder de enorme stress die doodsangst met zich mee zal brengen.
De personages aan boord zijn divers. De eigenaar van de boot die maar een belang heeft: het pleasen van de rijken aan boord door hen zoveel mogelijk luxe te bieden ten koste van reddingsboten, zo snel mogelijk in New York te komen en om die reden de snelheid van het schip tot gevaarlijke hoogte op te blijven voeren; Een kapitein die wel zijn twijfels heeft maar niet de ballen echt tegengas te geven, in de wetenschap bijna met pensioen te gaan en geen smetje op zijn mooie carriere wil oplopen geeft hij tot overmaat van ramp ook nog vlak voor het fatale moment zijn regie over het schip uit handen, waardoor de waarnemend kapitein zichzelf uiteindelijk de schuld geeft en geen uitweg meer ziet ; En de architect die het schip onzinkbaar dacht te hebben laten bouwen, maar bedrogen uitkomt. De heren zijn na de botsing met de ijsberg vooral bezig met zichzelf, het elkaar de schuld geven en het stellen van de vraag “wat als?”. Allemaal niet fraai maar het levert wel een prachtige samenzang op in “The Blame”.
Een aantal andere personages is ook interessant, zoals de stoere stoker Barrett; de drie Kates die vol dromen naar Amerika afreizen en waarvan Kate Mc Gowan het meest opvalt; Edgar en partner Alice, een wannabee VIP die van iedere gelegenheid gebruik maakt zich beter voor te doen dan ze is en als 2e klasser graag aansluiting zoekt bij de 1e klasse; Het oude echtpaar Strauss dat samen wil sterven en Pitman/Etches, tot het bittere einde dienstbaar aan de reizigers en toonbeeld van onbesproken gedrag.
De cast is sterk en hoewel Titanic een echt ensemble stuk is valt een aantal acteurs op. Zonder iemand tekort te willen doen pak ik er twee uit. Allereerst Rob “Marius” Houchen die zich af en toe wel eens zal verbijten dat hij zo weinig de kans krijgt zijn vocale kwaliteiten te laten zien. En doet hij dat zelf niet, dan heb ik dat al voor hem gedaan. Wat een fantastische stem en wat moet je er lang op wachten hem solo te horen. Maar hij pakt zijn moment als uitkijk in de mast en daarmee wordt “No Moon” een hoogtepunt. Ook later in “the Foundering” pakt hij nog even uit.
En dan Victoria Serra. Haar vertolking van de rol van Kate Mc Gowan is perfect. Slimme meid, krachtig, dromertje, charmant, verliefd, assertief, Serra speelt alle karaktertrekken gemakkelijk weg en ze heeft een fijne podiumuitstraling.
Maar zoals gezegd is Titanic vooral een musical die het van het ensemble moet hebben, zowel in zang als in spel. De score is fijn met prachtige songs als “Still”, “We’ll meet tomorrow”, “Autumn”, “The Blame” en met als opening en finale “Godspeed Titanic” wordt je als toeschouwer heerlijk van je stoel geblazen. Wat een power en dan stijgt Victoria Serra daar nog eens even heel gemakkelijk bovenuit met de eindnoot. Machtig! Conclusie na 2uur 30 minuten: een prachtige avond en “mooier"zal de Titanic niet vaker gezonken zijn. Af en toe reed vanavond de metro boven de zaal en dat bracht onheilspellend gekraak met zich mee. Hoe symbolisch….
