Greg & Baud is (onder andere) bekend voor hun groots aangepakte en kwalitatief hoogstaande kerstproducties. De productie van dit jaar is “Elf, de musical”, gebaseerd op de gelijknamige film met Will Ferrel in de hoofdrol.
Het verhaal is eenvoudig genoeg, voor jong en oud te volgen. Op de Noordpool leeft de overenthousiaste dertiger Buddy, die als baby in de zak van de kerstman is gekropen en door de elfen is opgevoed als een van hen. Wanneer hij er echter achter komt dat hij geen elf maar een mens is, reist hij, met maillot en puntmuts bekleed naar New York om zijn vader, een vooraanstaande uitgever van kinderboeken op te zoeken. Meneer Hobbs, de vader in kwestie, heeft ook met de kerst ernstige werkstress en een verwaarloosd gezin waarin Buddy na een DNA-test met tegenzin wordt opgenomen. Werkzaam als kerstelf in een warenhuis ontmoet hij de onzeker Jovie waar hij verliefd op wordt. Door haar, zijn vader en uiteindelijk heel New York ervan te overtuigen dat kerst een feest van liefde en vreugde is redt hij de kerstman, wiens slee tegenwoordig alleen maar door de kracht van de kerstgedachte kan vliegen en zorgt hij ervoor dat iedereen een gelukkig kerstfeest kan hebben.
“Elf” is zo Amerikaans als maar kan, en daarom staat of valt alles met een goede vertaling van tekst en handeling. Dit is vertaler Marc-Peter van der Maas die Elf voor Greg & Baud vertaalde en regisseurs Yuri Nikerk en Caroline Das bijzonder goed gelukt. Lastige liedteksten als de showstopper “Sprankelfonkelglittertwinkelheid” of het hilarische openingsnummer “Alle dagen blij” liggen ook in het Nederlands lekker in het oor en de dialogen werken prima, zonder dat het stijfjes of gekunsteld overkomt. Wat echter de algehele feestvreugde ietwat verminderd is de duur van de eerste akte, die met anderhalf uur niet alleen voor de kleinere bezoekers een uitdaging is.
Het sterkste punt van Elf is de casting. Ties Brunt speelt Buddy met de onschuld en kinderlijke energie die het karakter tegelijkertijd aandoenlijk, komisch en op momenten bijzonder irritant maken. Buddy is een grote zangrol met meerdere solo’s en veel tekst. Dit vormt voor Brunt geen uitdaging, hij zingt zich vlekkeloos door zijn pittige partijen en blijft op in alle disciplines sterk zonder in te zakken. Om zijn uitbundigheid te temperen heeft hij in de loop van het stuk drie belangrijke tegenpolen. Jeroen Janssen (de kerstman) vormt een scherp contrast tot zijn overdreven blije elven, die in tegenstelling tot het origineel door kinderen worden gespeeld. Met een gezonde portie sarcasme is hij vooral voor de volwassen toeschouwers makkelijk om zich mee te identificeren. Maar ook de vaderlijke, zachtmoedig kant wordt door Janssen overtuigend neergezet. Buddy’s vader wordt gespeeld door Pieter Heessels die de moeilijke taak heeft om het norse overspannen karakter van Walter Hobbs geloofwaardig neer te zetten zonder te onsympathiek te worden, een taak die hij uitstekend vervuld waarvoor hij wordt beloond met een aantal van de mooiste, kwetsbare momenten in de show. En ten derde is daar Lieanne de Haan die Buddies vriendinnetje Jovie vertolkt. Met een dijk van een stem en de grootste ontwikkeling van alle karakters wint zijn de harten van het publiek makkelijk voor zich.
Dan zijn er nog Jojanneke van der Linden en Sanne Veeneman, die respectievelijk Buddy’s moeder en zusje (geen broertje zoals op Broadway) spelen en met duetten op kritische momenten in het stuk de handeling een heel andere kleur mogen geven. Beiden zijn sterk zowel op zanggebied als ook in hun spel.
Ondersteund worden de solisten door een groot ensemble van grote verscheidenheid. Dit zorgt voor een gevuld toneel en een volle klank van de koornummers. Zuiver is het altijd, en bijna altijd verstaanbaar. De energie ligt het hele stuk hoog, ook bij het dansen, waarbij het grote enthousiasme en de grotendeels strak uitgevoerde choreografie voor een echt Broadway-gevoel zorgt. Alle kleinere rollen zijn liefdevol vormgegeven en goed vertolkt. Het zijn er teveel om op te noemen, maar ze blijven allemaal bij, ondanks het hoge tempo waarmee zij soms verschijnen en weer verdwijnen. Sterk ensemblewerk op de hele lijn. Een juweeltje is het nummer van de nep-kerstmannen in de tweede akte.
Voor de aankleding heeft het team gekozen om een grote koepel te bouwen die het toneel omvormt tot een soort ‘snowglobe’, zoals Buddy ook van de kerstman ontvangt. In de koepel zijn projectieschermen verwerkt die de show modern over doen komen zonder te zeer af te leiden. De belichting is sfeervol en de instrumentals van uitstekende kwaliteit. Ook is er geïnvesteerd in nieuwe sneeuwmachines die de finale van de musical net dat sprankje magie geven dat een familievoorstelling nodig heeft. Voor de rest worden decorstukken door de spelers zelf verplaatst, wat met uitzondering van een enkele vallende stoel soepel en snel verloopt. Een bijzonder goede vinding zijn de beweegbare halve muren waarmee op eenvoudige manier een indrukwekkend beeld wordt gecreëerd.
Conclusie: “Elf de musical” is wederom een aanrader voor jong en oud. Amerikaans, spetterend, overdreven en hartverwarmend, prachtig vormgegeven en met een uitstekende cast zonder zwakke schakels. Een enkel minpuntje is misschien de duur van de eerste akte, dus een toiletbezoek vooraf is zeker geen overbodige luxe.
Elf is nog te zien tot zondag, 8 januari in het Kwadrant Theater in Zoetermeer. Kaartjes en meer informatie over de show via http://www.greg-baud.nl/index.php/elf.html
