Voor de zekerheid, spoiler alert.
Huishoudelijke mededeling, eerste akte duurt 70 minuten, tweede akte ongeveer een uur (excl. applaus). Bij een voorstelling die om 20:00 begon, stonden we om 22:45 weer buiten, zonder gebruik van de garderobe.
Ik was afgelopen woensdag dus bij Anastasia. Goede uitvoering van een minder goede bewerking.
Aan de cast ligt het niet, dat ging prima, uitstekend gezongen en geacteerd. Ik hou wel van dit soort decors, kostuums en kap allemaal prima. Behalve de pruik van Ellen, al kreeg ik hierdoor wel het idee dat Ellen een fantastische Miss Hannigan in Annie zou zijn.
Het verhaal is me alleen niet goed genoeg uitgewerkt. Ik ben fan van het verhaal an sich, van de tekenfilm en de film uit 1957 met Yul Brynner en Ingrid Bergman. Ik heb geen bezwaar tegen het schrappen van Rasputin & Bartok, en ik heb ook geen bezwaar tegen een meer volwassen benadering met meer de nadruk op de gevolgen van de Russische revolutie voor het Russische volk. Maar ik heb wel bezwaar tegen het schrappen van een aantal scenes bij deze bewerking van de tekenfilm.
Ik was verbaasd hoeveel ze off-stage laten gebeuren, dat er iemand oploopt en gaat vertellen wat er ergens anders gebeurd is. Ik wil sommige dingen graag zien. Zoals de eerste confrontatie tussen Anya en de douairière, en dat Dimitri de beloning afwijst. Dat zijn goede scenes vol emoties, zo zonde dat ze daar alleen over vertellen.
Daarentegen duurden sommige scenes, zoals het openingsbal, me veel te lang. Ik had veel liever in de eerste akte nog een scene met de douairière gezien dan die loze scene waarbij Anya en Dimitri een aantal dronkenlappen in elkaar slaan. En hoewel ik ‘Stay, I pray you’ een prachtig nummer vind, vind ik het voor de 3 hoofdrolspelers overbodig, ze roepen alle drie de hele tijd dat ze weg willen uit Rusland, zowel voor als na dit nummer, en dan opeens een moment van ‘oh, ik kom nooit meer terug’, waar ze daarna nooit meer op terug komen. Ik snap de bedoeling wel, perspectief van de Russische adel/intellectuelen etc., maar ik had liever wat anders gezien.
Ik denk dat je bij dit verhaal zo snel mogelijk in Parijs moet zijn. Net als bij Charlie en de Chocolate Factory wordt het verhaal pas interessant als je in de fabriek komt (kon ik ook niet bij uitstaan hoe lang die eerste akte was). Jekyll & Hyde begint pas echt bij de eerste transformatie. Het zijn punten waar je zo snel mogelijk naar toe moet. Het duurt maar en het duurt maar bij Anastasia.
Ik heb ook bezwaar tegen zinloze wijzigingen. In de tekenfilm herkent Anya de geur van pepermuntolie in de handcreme van de douariere. In de musical is het oranjebloesem in het parfum. Niet nodig om te veranderen. Daarbij is pepermunt een sterkere geur, waarvan ik het eerder geloof dat het een herinnering oproept. En dan zijn er nog dingen die niet kloppen, zoals Anya zegt aan het eind dat ze niets wist van de beloning, terwijl dat haar in de eerste akte door Dimitri verteld wordt.
Maar de zwakste schakel in het verhaal is de rol van Gleb (wat je niet moet uitspreken als ‘Klep’ wat sommige mensen deden). Rene doet wat ie kan, maar het is een slecht geschreven rol. Dit is gewoon van alles net niks.
Andere soort gelijke rollen: Che in Evita, wordt interessant door het commentaar en het sarcasme. Valentin in Kiss of the Spiderwoman heeft zijn passie. Dan heb je nog de rollen voor mannen die overtuigd zijn van hun eigen gelijk zoals Javert in Les Miserables die tenminste nog standvastig. Frollo in Notre Dame net zo.
Vanaf het moment dat Gleb Anya voor het eerst ziet, weet je ‘deze man is zwak’, nergens wordt ie echt dreigend en aan het eind is ie nog steeds zwak. Hij duikt overal handig op, als een soort Gandalf, om overal net op het juiste moment informatie af te luisteren.
Zijn finale was een flater, er kwam uit de zaal zelfs een korte lach op het moment Gleb het pistool op Anya richt en dan zegt ‘oh nee, ik doe het toch niet’. Het kwam zo plotseling, ‘ik geloof je nu wel’, en toen liep die het toneel af. Als ie nog a la Javert daarna zelfmoord had gepleegd had het personage nog iets van die standvastigheid gekregen.
Dat was nog iets geweest wat je off-stage had kunnen doen zonder verder 1 woord te zeggen. Hadden we nadat Gleb afliep een pistoolschot gehoord, dan was het goed geweest. Ik snap dat dat niet kan, want we hebben al een pistoolschot-zelfmoord gehad in de eerste akte (van een personage dat we twee seconden daarvoor pas hebben leren kennen).
Een tweede zwakke schakel vind ik ook de vertaling. Terwijl ik Daniel Cohen als vertaler heel hoog heb zitten, is dit niet zijn beste werk. De vertaling van de tekenfilmnummers vind ik geforceerd, de nieuwe nummers gaan beter, maar het klinkt vaak vertaald. Ik heb een paar rare zinnen gehoord, meer lettergrepen dan er noten zijn etc.
Ik had een tweede gratis kaartje voor zondag, maar ondanks de goede prestaties van de cast is de voorstelling niet genoeg om op korte termijn een tweede keer te gaan. Misschien over een jaar.