Wist even geen betere titel, dus als iemand dat wel weet, verander hem gerust 😉

Ik was, door de opmerking van Gaby in het topic “castbus in lopen” op dit topic gekomen. Zij had het daar over het feit dat ze vroeger soms shows bezocht meer om de persoon die erin zat dan dat het stuk nou kwalitatief echt zo goed was.

Dit maakte me nieuwsgierig naar andere forummers. Hoe vormen jullie je mening over theater en hoe bepalen jullie of je een productie wel of niet gaan bekijken en of je die goed vindt of niet? Ga jij voor een bepaald iemand? Of omdat alle andere liefhebbers roepen dat je echte klassiekers als Les Mis, Cats en Phantom echt gezoen moet hebben en vind je die producties dan goed omdat je denkt dat dat “zo hoort” en “omdat iedereen dat vindt”?

En zijn er mensen die echt objectief bij voorstellingen zitten of denken jullie dat iedereen altijd wel bepaalde vooroordelen/ een gekleurde mening heeft?

Voor mij staat verhaal altijd op 1. Ik heb een gruwelijke hekel aan verhalen met gaten en onlogische stappen, onuitgewerkte personages. Ik hoef niet elk detail te weten, en absoluut voor artistieke vrijheid, maar graag wel een beetje logisch.

Ik vind wel dat je klassiekers gezien moet hebben, sommige stukken zoals Anatevka zijn niet kapot te krijgen, maar een gouwe ouwe als Guys & Dolls mag van mij op de plank blijven liggen. Je kan pas een mening vormen als je het gezien hebt, dus als je Phantom niet gezien hebt omdat het je niet aanspreekt, of omdat je de muziek niets vindt, kan je eigenlijk er weinig over zeggen. 

Ik ben niet heel erg acteur-vast, maar Wim van den Driessche stelt me eigenlijk nooit teleur. En ‘geregisseerd door Frank van Laecke’ is vaak ook al goed genoeg om me een kaartje te laten kopen.

Het gebeurt me zelden dat ik volkomen objectief een voorstelling in ga, je weet vaak toch al een beetje door een synopsis te lezen, interviews met acteurs gezien/gelezen.
Ik denk dat ik maar 1 keer echt volledig blanco een voorstelling in ben gegaan. DAt was The Toxic Avenger in New York. Ik had onverwacht een gaatje in mijn theaterplanning en moest snel beslissen. Hele aparte voorstelling die ik met voorkennis niet snel had uitgezocht, maar wel de moeite waard (en een van de weinige keren dat ik een staande ovatie zag TIJDENS een voorstelling).

Interessant topic!
Bij mij is het wel veranderd in de loop der jaren. Toen ik net begon met musicals bezoeken ging ik vooral voor de grote bekende titels van vooral Stage Entertainment. Zoals Lion King, Beauty and the Beast en Tarzan, maar ik was ook al meteen geïnteresseerd in musicals als Elisabeth, Phantom en Miss Saigon. Die zijn net zo bekend als de Disney shows maar qua beleving en verhaal toch wel heel anders.
In de loop van de jaren ben ik veel kritischer geworden. Enerzijds komt het omdat je gewoon meer hebt gezien en dus beter weet wat mogelijk is. Als je voor het eerst gaat, is alles geweldig. Hoe meer je ziet, hoe meer vergelijkingsmateriaal je hebt en in mijn geval dus hoe kritischer ik werd. Tegenwoordig staan muziek en verhaal voor mij ook met stip boven spektakel. Musicals die het echt van special effects en grote decors moeten hebben om het leuk te maken doen me weinig over het algemeen. Spektakel kan leuk zijn, maar het moet geen “spektakel om het spektakel” zijn. Heeft ook wel te maken met dat ik in die jaren ook volwassener geworden ben. Sunset Boulevard bijvoorbeeld vond ik wel goed zoveel jaar geleden, met Pia/Simone en Antonie Kamerling, vanwege de muziek vooral, maar het verhaal raakte me vorig jaar toen ik de Engelse versie zag veel meer, omdat ik in die tussenliggende jaren volwassener was geworden.

De cast, en soms ook wel de producent of het creatieve team, zijn bij mij ook een factor die meespeelt. Ik ben niet echt “fan” van iemand, maar ik weet dat mensen als Brigitte Heitzer, René van Kooten, Line van Roosendaal, Pia etc etc eigenlijk gegarandeerd staan voor kwaliteit. Andersom zijn er ook acteurs die ik vermijd omdat ik ze juist niet goed vind. Het is niet de enige beweegreden om te gaan, de rol die ze spelen en de musical an sich zijn dat ook, maar het speelt wel mee. Hetzelfde geldt dus voor producenten. Na mijn zeer positieve ervaringen met Sweeney Todd en Bridges of Madison County, heb ik vrijwel blind kaartjes geboekt voor The Color Purple toen die werd aangekondigd zonder dat er verder iets bekend was.

En daarnaast spelen reacties van mensen op dit forum ook wel een rol. Als hier heel hard geroepen wordt dat een productie die ik eerst links had laten liggen toch wel heel goed is, ga ik dat regelmatig wel heroverwegen. En andersom ook.

Ik ben een fan van Willemijn Verkaik en Celinde Schoenmaker, dus probeer wel elke productie te zien waar zij in staan. (Soms lukt dat niet, vaak omdat het te kort van te voren wordt aangekondigd.) Maar ja, soms is niet alles goed. Ik zat laatst bij West End Women en hoewel ik de drie headliners (waaronder Celinde) heel goed vond, vond ik het concert an sich maar matig.

Qua musicals probeer ik zo veel mogelijk te zien en ga ook graag naar kleine producties. Maar sommige dingen spreken me echt niet aan en dat geldt (helaas) vooral voor shows van Nederlandse makelei. Steeds meer wordt met cast en nieuwe musicals ingespeeld op wat haast wel een commercieel succes moet worden; soapie hier, biografische musical daar, en dit succesvolle tv-format gieten we in een musical-mal. En ondertussen wordt bezuinigd op muzikanten, op microfoontechniek, op nieuwe musicals. Het neem bij mij de zin weg om überhaupt nog naar iets te gaan kijken.

Klassiekers zie ik dus ook en ik kom er zo bijvoorbeeld steeds meer achter dat de Lloyd Webbers niet mijn ding zijn. Qua muziek meer dan als musical als geheel. Terwijl massas mensen weglopen met The Phantom of Cats. Een paar seizoenen terug wist Morning Blossoms weinig publiek te trekken, maar ik vond het fantastisch. Ik kon de directeur van het theater waar ik het zag daar niet van overtuigen…

Mijn mening laat ik afhangen van de vormgeving, de inhoud van het stuk (verhaal, muziek, ...) en de kwaliteit van de spelers. Door de huidige trends in Nederland Musicalland merk ik dat die laatste steeds meer de doorslaggevende factor wordt. 😊

Leuk topic!

Om op je laatste vragen terug te komen: ik geloof niet dat iemand ooit volledig objectief naar een voorstelling kan kijken. Zelfs als je niks van het verhaal/cast/creatives etc. van het stuk waarnaar je gaat kijken weet zal je mening van tevoren al beïnvloed zijn door wie je bent, wat je doet, waar je vandaan komt en wat je allemaal gezien en meegemaakt hebt. Dat soort factoren komen niet per se altijd duidelijk naar voren als men een mening uit, maar ze spelen m.i. wel mee en voorkomen daardoor een 100% neutrale positie. 

*Cultural Studies-modus uit*

Aangezien ik nog studeer hou ik niet veel geld over om voorstellingen te bezoeken en ben ik dus heel kieskeurig.  Ik kies voorstellingen voornamelijk uit op verhaal en cast, en ik merk dat het verhaal t.o.v. vroeger steeds belangrijker wordt v.w.b. mijn mening na afloop. Ik heb als tiener best vaak musicals gezien waarin goede mensen een slecht verhaal speelden, maar toen heb ik eigenlijk nooit een slechte avond gehad. Nu heb ik veel meer verhalen in het theater, in films en op tv gezien en verwacht ik gewoon andere dingen. Vernieuwende en/of relevante thematiek, round characters (Nederlandse term hiervoor?), logische verhaalontwikkeling etc.  Ik heb het idee dat je dat hier in NL voornamelijk in de meer dramatische musicals krijgt, en durf daarom eigenlijk nooit zo goed voor een 100% feelgood-musical te boeken. Ik reken er dan eigenlijk op dat je een avond stereotypen in een uitgekauwd, dun verhaaltje krijgt, maar dat is wellicht te wantrouwig 😉

Als we het over castvoorkeuren hebben: ik zou nooit voor één acteur een kaartje kopen. Ik ben ook niet echt fan van een bepaalde acteur bedenk ik nu, dat heb ik dan toch meer met muzikanten. Binnen de musicalwereld zijn er overigens best wel wat acteurs die ik graag zie, maar die zijn dan meer onderdeel van de reden dat ik een show wil zien dan de gehele reden. Overigens is stuntcasting voor mij wel een reden om een productie nà­et te zien.

Grappig trouwens dat je over vormgeving begint June, daar sta ik zelf van tevoren eigenlijk nooit heel erg bij stil. Het komt vaak ter sprake als we een eigen versie van een Amerikaanse/Engelse musical krijgen, maar ik weet vrijwel nooit hoe de originele productie eruit zag en kan me er dus ook in zo’n geval niet zoveel zorgen om maken.

Wat een leuk topic! Erg interessant om te lezen hoe ieder zo z’n eigen kijk op dingen heeft en de een juist het een belangrijk vindt, terwijl een ander dat totaal niet belangrijk vindt.

Ik herken veel dingen die hierboven geschreven zijn. Mijn allereerste musical was Drie Musketiers en ik weet nog dat ik destijds als 12-jarige met open mond heb zitten kijken. Achteraf gezien denk ik dat ik veel van het verhaal niet begrepen heb en als ik nu de dvd aanzet dan vind ik de show, ondanks steengoede mensen als Stanley, Henk en Pia, ongelooflijk langdradig terwijl ik het toen het allerbeste ooit vond. Ik zag daarna toen ook voornamelijk alle grote shows van Stage Entertainment (Beauty, Tarzan, Les Mis etc.) en vond het prachtig. Hoe meer spektakel, hoe mooier ik het vond.

Toen ik ging studeren veranderde dat. Ik zag meer kleinere producties en begon het verhaal en de kwaliteit van zang, spel en dans steeds belangrijker te vinden, evenals een goed verhaal. Het liefst een verhaal dat raakt. Al moet ik heel eerlijk bekennen dat een incidenteel avondje pure feel good op z’n tijd ook best een guilty pleasure is.

Ik heb wel bepaalde momenten dat ik een voorstelling blind durf te boeken. De producties van OpusOne waren de afgelopen jaren voor mij zo goed dat ik daar zonder bij na te denken een kaartje voor boek. Zelfde geldt voor voorstellingen met muziek van Sondheim (al zit ik dan wel een beetje met geknepen billen of het we goed uitgevoerd wordt). Met klassiekers heb ik een soort haat/liefde-verhouding. Aan de ene kant wil ik ze wel zien, maar tegelijkertijd worden sommige producties zo dusdanig opgedrongen als zijnde klassieker terwijl ik die helemaal niks vind en ik dus echt die jubelstemming eromheen niet begrijp.

Helemaal objectief naar een voorstelling gaan….daar geloof ik ook niet in. Je hebt vrijwel altijd al voorkennis en vaak ook wel een mening over de spelers vanuit de media of eerdere producties. Bij bepaalde namen (een aantal zijn hierboven al genoemd) weet je dat ze kwaliteit zelf ook hoog in het vaandel hebben staan en dat geeft me meer vertrouwen als ik zulke namen bij een cast zie staan. Er zijn 2 mensen die ik trouw volg en waarvan ik probeer al hun producties te bezoeken. Ik moet daarbij wel eerlijk bekennen dat er ook producties bij zitten die ik zeer zeker niet zou gaan zien als zij er niet in zouden zitten…

Leuk om jullie antwoorden te lezen!

Uiteraard bestaat absolute objectiviteit niet. Toch zijn sommige mensen beduidend beter in staat een zo objectief mogelijk oordeel te geven dan anderen. Maar behalve als je als recensent dat pretendeert te zijn, is dat ook niet nodig. Er zijn een aantal zaken natuurlijk wel objectief te beschrijven. Zuiver of niet, geluidsbalans, verstaanbaarheid, dingen die op een of andere manier niet kloppen. Kwaliteit wordt al subjectiever, en hoe je het beleeft is dat vaak al helemaal. Toch kun je, ook als het onderwerp jou persoonlijk niet raakt, je vaak toch wel in anderen verplaatsen die meer met zo’n onderwerp hebben. Als schrijver van recensies betekent dat ook dat ik op die momenten anders in de zaal zit, dan als ik als mezelf gewoon een voorstelling bezoek. Dan kan ik wat meer achterover leunen, en het laten inspelen op mijn persoonlijke emoties.

De artiestenuitgangleeftijd heb ik nooit gehad (nou ja, natuurlijk wel, maar in dit tijd was ik niet idolaat van theater(mensen)) en ik was en ben ook niet idolaat van bepaalde spelers, al heb ik natuurlijk ook voorkeuren qua manier van spelen of zingen. Er zijn wel spelers die ik ken dankzij de dingen die ik voor Musicalworld doe en met wie ik persoonlijk contact heb als ik ze tegenkom. Juist omdat ik ook recensies schrijf, zoek ik die contacten juist niet heel bewust op, maar toch ontstaan die soms. Buitenvoorstellingen die last hebben van weersomstandigheden zijn daar een voorbeeld van: samen lijden. Maar tenzij bewust van tevoren afgesproken ga ik niet in de kou bij een deur staan wachten tot er spelers naar buiten komen.  En zelfs als ik mijn favoriete Dr. Who op straat tegenkom laat ik hem met rust; nou ja, een vriendelijk knikje dat werd geretourneerd.

Wat maakt een voorstelling een goede voorstelling. De ideale voorstelling klopt gewoon. Die weet me te raken dankzij een mix van script, (als het een musical is) muziek, vormgeving en uitvoerenden. Als een van die onderdelen sterk ondermaats is, zal ik me gaan ergeren. Het idiote script van de Bodyguard, de staging van Dirty Dancing, de vormgeving van de M-lab Spring Awakening, de muziek van Je Anne (ook de Antwerpen-vormgeving trouwens) of de hoofdrolvertolking in Man van la Mancha zijn daar voorbeelden van. Dan komt het vaak ook niet meer goed.
Natuurlijk valt het ene wel wat te compenseren met het andere. Spektakel kan een zwakker verhaal toch het zien meer dan waard maken. (Anders zouden Cats en Starlight Express inmiddels toch echt wel uit de theaters zijn verdwenen).
Ik ben dol op coming-of-age verhalen. Billy Elliot en Whistle down the wind zijn 2 van mijn all-time favorites. Our House, 13, Oliver, Matilda, The Secret Garden, Soho Cinders en Legally Blonde zijn nog zomaar wat titels die me erg boeien. Van voorstellingen in die hoek heb ik dus vaak wat hogere verwachtingen.Net als van goede parodieën trouwens, ook daar kijk ik (in het buitenland) enorm naar uit.

Wat betreft wat me doet besluiten wel of niet naar een voorstelling te gaan. Voorstellingen in Nederland kies ik niet bewust uit. Ik wil eigenlijk alle musicals zien, ook al trekt deze mij op voorhand misschien niet helemaal. Cast wordt pas interessant als er meerdere zijn, waarbij een vertolker van zo’n dubbele bezetting juist niet zo in de smaak valt. Ik heb vorig seizoen een bezoek uitgesteld omdat een speler die ik wel goed vind ziek was, en zijn vervanger juist niet tot mijn favoriete acteurs behoort. Of als juist een van de weinige uit het contactenlijstje understudy is voor een rol bijvoorbeeld. Moeten ze niet natuurlijk niet met The Voice mee gaan doen natuurlijk, dan wordt het lastig.
En zeker als de verwachtingen niet hoog zijn kun je nog wel eens aangenaam worden verrast. The Sound of Music was altijd een mwoah musical, totdat ik overdonderd werd in Regent’s Park. Company vond ik geen doorkomen aan totdat ik deze afgelopen Londentrip zag: wat heb ik toen genoten. Ik zag gloednieuwe musicals als Nativity (wilde nog een keer) en Eugenius! (ging nog een keer), maar ook Wasted (en zag als ramptoerist de tweede akte) en Too Close to the Sun (en kon de tweede akte echt niet opbrengen). Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar theater is emotie, dus waarom niet ook alle emoties beleven.

Oh wat betreft de laatste twee voorstellingen, wat achtergrond voor wie de titels niets zegt|:
https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/theatre-dance/news/stop-laughing-its-not-a-comedy-bell-tolls-for-hemingway-musical-1760704.html
Over Wasted was de meeste pers wel positief: ik kom me meer vinden in:
https://www.thetimes.co.uk/article/theatre-review-wasted-at-the-southwark-playhouse-se1-mk8rjznj6

Voor mij staat ook het verhaal bovenaan mijn lijstje. Vergelijk het een beetje met het lezen van de cover van het boek: als ik de samenvatting van het boek leuk vindt, dan wil ik dit lezen en met theater en musicals is het bij mij net zo. Ik bekijk altijd wel even de recensies van mensen die het stuk al hebben gezien, maar laat me er niet door leiden. Wanneer was een theatervoorstelling of een muscial voor mij geslaagd? Als ik er na afloop nog kan bij wegdromen 😊

Leuk topic !

Ik herken veel in wat er hier gezegd wordt, o.a door Inge over het kritischer/selectiever worden in de loop van de jaren. Er was een tijd, dat ik meende dat ik elke voorstelling die als musical werd betiteld moest zien. Dat is nu wel heel anders.

Ik kies vooral op verwachting van kwaliteit. Daarin zijn componist, inhoud, creatives, producent en cast factoren die meespelen. Ook uiteraard ervaringen uit het verleden. Mijn mening over de voorstellingen die ik zie vorm ik eigenlijk altijd primair op basis van hoe ik de show beleefd heb. Of de voorstelling me geraakt heeft in iets. Inhoud, kwaliteit van het verhaal, maar ook kwaliteiten van spelers en regie, choreografie kunnen daar dan weer belangrijke elementen in zijn. Het is echter niet zo dat ik bij een voorstelling over een prachtig verhaal altijd laaiend naar buiten kom en bij een niemandalletje nooit een leuke avond heb gehad. Of iets met liefde, zorg en aandacht gemaakt en uitgevoerd wordt,  speelt hierin erg mee. Maar de basis vormt voor mij toch wel meestal het verhaal/inhoud in combinatie met de muziek. Van iets met een dramatisch slechte basis als laten we zeggen Grace the Musical, valt met geen topcast, megadecor of wat dan ook nog een voorstelling te maken waar ik enthousiast de zaal uitkom. Anderzijds moet je het wel heel bont maken wil ik na een avond Rent niet geroerd de zaal uitkomen.

Ik merk dat -uitzonderingen daargelaten- ik de laatste jaren het meest te spreken ben over de wat kleinere /  minder commerciele producties. In mijn beleving worden daarin spannendere keuzes gemaakt en wordt het met meer bezieling gemaakt en gespeeld. Dus naast mijn favoriete componist Sondheim, zal ik sneller voor dit soort producties kiezes. Ook mijd ik principieel de Mamma Mia / Lion King voorstellingen in NL. Niet omdat ik dat nou per se zo’n slechte shows vind, maar vanwege de ergernis die ik al in het Mamma Mia topic heb geuit. Ik vind dat als ik me daar aan erger, ik ook consequent moet zijn en en statement moet maken door mijn geld niet aan die voorstellingen uit te geven.

Onbevooroordeeld zijn is volgens mij een illusie. Ik ben het in ieder geval eigenlijk nooit. Vaak is het wel handig als ik me van bepaalde vooroordelen bewust ben, zodat ze niet de beleving van mijn avond gaan overheersen.
Ik laat me zeker ook leiden door reacties hier op het forum (van het éne forumlid meer dan het andere) en ook door recensies.

Mark - 04 March 2019 04:59 PM

Het is echter niet zo dat ik bij een voorstelling over een prachtig verhaal altijd laaiend naar buiten kom en bij een niemandalletje nooit een leuke avond heb gehad. Of iets met liefde, zorg en aandacht gemaakt en uitgevoerd wordt,  speelt hierin erg mee.

Dit vind ik inderdaad een hele mooie toevoeging op veel dingen die hierboven ook al werden gezegd Mark! Vooral de laatste zin!

In de bovenstaande reacties herken ik vele punten.  Ik koop tickets voor een voorstelling als ik vermoed dat ik een goede avond ga beleven.
Ik laat me daardoor leiden door een verhaal dat me aanspreekt. Acteurs die meespelen waarvan ik weet dat ze (in mijn ogen) garant staan kwaliteit. 
Wie de producent is doet ook heel veel. Creaties van Judas boek ik vrijwel direct , terwijl ik bij bijvoorbeeld Stage toch twee keer zal nadenken.

Van het jaar heb ik me voor het eerst ook laten leiden door een optreden op musical sing-a-long of musicalawards. Na het optreden van Brigitte op de musical sing-a-long heb ik direct tickets gekocht, terwijl ik hier eerst toch over aan twijfelen was.

Zo leuk om ieders mening te lezen! Heel interessant!

Zijn jullie ook weleens halverwege (in de pauze) een show weggegaan? Of zijn jullie van mening dat je een show altijd af moet kijken?

Anne-Saar - 06 March 2019 02:11 PM

Zo leuk om ieders mening te lezen! Heel interessant!

Zijn jullie ook weleens halverwege (in de pauze) een show weggegaan? Of zijn jullie van mening dat je een show altijd af moet kijken?

Er is 1 musical waarbij ik dat wilde doen en dat was Grace, maar ik dacht misschien wordt het nog beter, maar wat een vreselijk slechte voorstelling was dat en dat lag niet aan de cast. Het is te lang geleden om er nog wat van te melden, ik denk ook dat ik het verdrongen heb.

Anne-Saar - 06 March 2019 02:11 PM

Zijn jullie ook weleens halverwege (in de pauze) een show weggegaan? Of zijn jullie van mening dat je een show altijd af moet kijken?

Ik heb het meerdere malen (Grace, Carlie, Daddy Cool) wà­llen en wellicht ook moeten doen. De herinnering is er met het blijven zitten niet beter op geworden. In de praktijk ben ik ook maar 1 x daadwerkelijk in de pauze linea recta naar buiten gelopen en dat was bij een internationale productie van JCS in Carré. Ik vond het niet om aan te zien én horen en toen heb ik mezelf gegund om die kwelling niet nog een hele 2e akte te moeten doorstaan.

Ik ben maar 1 keer weg gegaan in de pauze, en dat was bij een cabaretvoorstelling, maar ik kan me totaal niet herinneren wie het was, maar het was ca. 20 jaar geleden dus hopelijk is dat een goed excuus 😉

Waarbij ik me wel herinner dat ik in de pauze had willen weggaan was bij Yab Yum.  Niet gedaan. Ik had gehoopt dat die voorstelling de verrassing van het seizoen zou worden. Dat werd het niet.