Gisterenavond Aida gezien in een half gevuld Circustheater.
In het kort: het was oké. Ik ga waarschijnlijk nog wel eens kijken.
In het lang: qua opening mis ik denk ik toch wel Het gaat altijd over liefde, als een moment om mij meteen te overtuigen te blijven zitten. Nu viel ik voor mijn gevoel midden in een kabbelend verhaal dat nog even doorkabbelde en dan blijkt dat kabbelen achteraf toch wel mee te vallen (if it makes sense). De opening is belangrijk om je publiek het verhaal te introduceren. Meestal is dat door een een punt (of uitroepteken) te maken en nu is het heel tam. Het cirkeltje met het einde is wel heel mooi (die projecties, wow!).
De musical zag ik niet eerder, alleen een concertante, maar de muziek ken ik wel redelijk goed. De wijzigingen daarin geven een dubbel gevoel. Met het nieuwe arrangement van “Te ver gegaan” heb ik niets, de kracht is er nu uit. De wijziging van volgorde lijkt me prima, het zit ‘m in de bridge.
Ook “Gezegend Nubië” heeft wat mij betreft aan kracht ingeboet. Het arrangement vind ik wel mooi.
Qua performances: het is al veel genoemd, maar Gaia is echt een wervelwind. Ik geloof haar strijd.
April acteert goed en ze zingt goed, maar het zingen is m.i. te veel zingen en te weinig voelen; ik heb haar dat in andere rollen beter zien doen. Daarnaast heb ik issues met haar tekstbehandeling en dictie. Ik had steeds echo’s van Willem Nijholt in mijn hoofd, “de zin begint met het eerste woord”. Jammer, ik hoop dat ze hierin een verandering gaat maken.
Ook bij Naidjim voel ik de klik tussen zang en spel niet. Daar heb ik bij hem minder last van dan bij April, omdat ik sowieso niets met hem heb.
Qshans maakte op mij een betere indruk dan in Come From Away, m.n. vocaal.
De decors en kostuums waren prachtig, het minimalistische kwam op mij niet over als goedkoop.
