sorry, het heeft even geduurd voor Dag 3.. maar het is ook een hele lange dag geworden:
DAG 3:
Omdat we nog geen kaartjes voor vandaag hadden besloten we VROEG op te staan en OPTIJD te vertrekken naar London. Dus dat deden we.
Daar stonden we dan, VROEG op het station in de rij voor een kaartje.
Maar toen kwam het schokkende nieuws, de ‘daytraveler’ was pas geldig vanaf aankomst NA 10:00uur in London en het was pas 8:30uur. Dus we konden kiezen, of wachten tot 9:30 of een ‘daytravelcard’ kopen van 27pond. De keuze was snel gemaakt, wachten dus!!
Een uur later hadden we eindelijk de trein en vertrokken we weer richting London Liverpoolstreet. In de trein besloten we het vandaag eens te proberen bij ‘getintolondontheatre’. We hadden de shows die wel graag wouden zien als gezien, dus gingen we door naar de categorie “ook leuk”. Dus besloten we kaarten te gaan ritselen voor Wicked, Chicago en Mary Poppins.
Aangekomen bij het verkooppunt van ‘getintolondontheatre’ vertelde de vriendelijke kassajuf dat ze alleen nog kaarten hadden voor iets sufs. De rest as uitverkocht vanwege de vakantie. Maar we moesten maar naar de theaters zelf gaan, daar hadden ze vast nog kaarten.
Dus op naar het Apollo Victoria theater, want daar speelt Wicked. Ze hadden nog kaarten voor de laatste 2 rangen, dus wat doen we dan. Juist de kaarten nemen voor de laatste rij voor 15 pond!
Toen hadden we dus kaarten voor de middag… Toen nog opzoek naar de avond. Chicago vind ik al jaren een briljante musical, maar had de show nog nooit live gezien. Dus op naar het Chicago theater. Ja hoor, ze hadden nog kaarten. Ook voor de laatste rang, achter een reling van het trapgat. Natuurlijk waarom niet, zo erg kan het niet zijn.
We hadden nog tijd over, dus besloten we kaartjes de gaan regelen voor de donderdag. Morgen zou Sarah langskomen, een oude vriendin van Marly. Omdat ze elkaar allang niet mee gezien hadden en veel bij te kletsen zouden hebben, besloten we alleen voor de avond kaartjes te kopen. Mary Poppins was de enige musical die ons nog trok, een bijkomstig voordeel was dat op de donderdagmiddag een rondleiding word gegeven door het theater. Dat leek ons ook erg leuk om te doen.
Daar konden we geen kaarten voor kopen, we moesten morgen gewoon om 10 uur aanwezig zijn en dan kaarten kopen. Wel kochten we drie kaartjes voor Mary, aangezien Sarah vast wel mee zou willen.
We besloten nog de toerist uit te gaan hangen en The Tower Bridge en Buckingham Palace te gaan bezoeken.
Eerst maar eens opzoek naar de beroemde brug… Na niet zo heel lang zoeken stonden we eindelijk er op, het voelde als een droom die uitkwam (NOT). Maar ach het is best grappig om er op te staan en het verschil te zien tussen de toeristen en de gewone voorbijgangers.
(goed zoeken, ik sta ook ergens op die foto!)
Daarna via een om weggetje en een nep ruzie richting Victoria te gaan. We waren weer eens veel te vroeg, dus op naar Buckingham Palaca dan maar.
Vervolgens was het tijd voor
Wicked:
We bleken weer eens op de achterste rij te zitten, ons zicht:
(beetje bewogen zonder flits)
Onze buurvrouw had ons verenkijkertje gejat, maar we kregen hem snel terug. Natuurlijk waren we zo slim om hem niet terug vast te klikken, maar zelf te gebruiken.
Wicked viel tegen. We hadden twee understudy’s, Shona White als Elphaba en *** als The Wizard. Shona kwam pas na Defiying Gravity op gang, helaas is het dan pauze. Na de pauze was ze beter op dreef en echt overtuigend als heks tegen wil en dank.
** als Glinda vond ik een rare keuze. Ik vond haar stemgeluid niet mooi maar eerder vervelend. Je geloofde haar Glinda wel, haar omschakeling van oppervlakkig dom blondje naar gekwetst en emotioneel in de war goede hekst.
In de eerste akte maak je vooral kennis met de karakters, pas in de tweede akte maken ze ontwikkeling door. Vooral tegen het einde is het erg mooi.
Teleurgesteld was ik op een aantal vlakken.
Het licht zag er op sommige momenten erg goedkoop uit, hele simpele lampjes met motiefjes moesten sommige vlakken uitlichten. Het zag er nep en goedkoop uit. Jammer.
Rond Wicked is er een enorme hype ontstaan. Iedereen heeft het er over en vind het helemaal geweldig. Nou om eerlijk te zijn, zo geweldig is het niet. Oke het is een leuke musical, maar niet briljant. Doordat iedereen de musical de hemel in prijst, schept dat hoge verwachtingen. En deze vallen tegen. Het is een leuke musical, maar er zijn betere.
Ik ben blij dat ik Wicked gezien heb, nu weet ik zeker dat hij van mij niet naar nederland hoeft te komen. En kan ik ten minste mijn eigen mening geven en niet een mening die door de hysterie is gevormd.
Na Wicked zijn we richting ‘China Town’ geweest. Het Chicago theater lag daar vlak in de buurt en we hadden zin in chinees, dus een en een is twee!
We hebben zeker bij 8 Chinese restaurantjes op de menukaart voor het raam staan kijken. Maar op ze allemaal vonden we niks geschikts.
Toen ontdekte we ‘The Friendly Inn’, op de menukaart stond genoeg lekkers en het zag er gezellig uit. Maar helaas wel vol… toen we weer weg wilde lopen wenkte een vrouw ons binnen en vertelde dat boven ook nog tafels waren. Dus wij de trappen op, boven was alle sfeer weg, het was er tochtig, koud en ongezellig. Daar zaten we dan, op een vervallen boven verdieping met bediening die alleen gebrekkig engels spreekt.
Het bleek dat je het vlees en de rijst los moest bestellen. Dus uiteindelijk kreeg ik een schaaltje met stukjes kip en een schaal met rijst met stukjes kip er in en een kommetje. Zeer vreemd allemaal.
We waren niet tevreden. Toen we de rekening vroegen stond er niet alleen de prijs op van het eten, maar ook 1,65 pond voor de service. Wat voor de service, welke service???
Toen hebben we er in het nederlands onder geschreven dat we het slechte service vonden en een vreselijke bovenverdieping. We gaven het geld aan het meisje, maar ze kwam maar niet terug met ons wisselgeld. Dus zijn we booskijkend blijven zitten met ons jassen aan. Ongeveer 10 minuten later kwam de bazin naar ons toe en zei dat we beneden ons wisselgeld zouden krijgen. Gelukkig kregen we dat!
Toen was het tijd voor Chicago, tenminste dat dachten we. We waren, zoals gewoonlijk, weer veel te vroeg. Dus besloten we nog even snel een kopje koffie naar binnen te gieten.
Het klein ogende theater van de buitenkant:
Chicago:
We zaten dit keer niet op de laatste rij, maar wel een van de laatste. Zowel links als rechts is een trapgat met een reling. Er zijn volgens mij een stuk of 15 stoelen die daar precies achter zitten, dus goedkoper zijn. Deze plaatsen hadden wij dus. Maar aangezien onze rij helemaal leeg was konden we 10 pond opschuiven! Vervolgens zagen we dus perfect
Chicago is een show waarin de acteurs hun eigen dingetjes kwijt kunnen. Alles staat wel vast, maar de acteurs kunnen zelf een beetje spelen met hun karakter en de danspassjes worden aangepast aan de actrice.
Wij hadden een ijzersterke cast! Aoife Mulhollandals Roxie, zij maakt van Roxie meer dan een dom blondje. Ze haf haar iets mafs en gestoords mee wat heerlijk was om te zien. Ongelofelijk dat zij eerst in de race zat voor Maria in The Sound Of Music, aangezien ze zo perfect bij Roxie paste.
Annette McLaughlin was een hele andere Velma dan dat ik gewent was (Pia…) maar ze was erg goed! Haar “All That Jazz” en “When Velma Takes The Stand” waren krachtig en sprankelend. Helaas viel haar “I Can’t Do It Alone – reprise” tegen, het liedje was net niet goed getimed waardoor het helemaal weg viel. Gelukkig maakte ze weer veel goed met “Class”. Dit zong ze samen met een jong ogende Brenda Edwards als Mama Morthon. Branda heeft ondanks haar kleinere lengte een krachtige uitstraling. Doordat ze er jong uit ziet krijgt de rol een hele andere lading.
Tobias Walbom was een jonge Amos Hart, maar hij stal de show met “Mr Cellophane”. De ‘bekende’ Tony Hadley speelde de rol van Billy Flynn. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van hem gehoord. Maar hij was lekker achterbaks en glad als Billy, hij had een prettige stem om te luisteren.
Het ensemble was indrukwekkend. Ongelofelijk hoe ze dansten, zongen en de verschillende rollen aannamen. Het bijzondere is dat het ensemble alle bijrollen vervuld, maar toch geloofwaardig blijft. Het ene moment wordt hij nog dood geschoten en het moment erna is hij een journalist, maar het valt niet op.
De kracht van Chicago is het abstracte decor met alleen een aantal toevoegingen (vooral veel stoelen) en de standaard kostuums. Het concept is simpel, maar doeltreffend. Ik kan me niet voorstellen hoe Chicago op het podium kan werken met veel decor en spektakel.
Chicago blijft een genot om naar te kijken en te luisteren. Het is een show die ik keer op keer weer zou kunnen zien zonder dat het gaat vervelen.
Chicago staat op nummer 3 in mijn London musical lijstje.
Dit zijn wij tijdens een van onze pogingen ‘maak een foto van onszelf op onze stoelen in het theater’. 
de best gelukte poging nogwel!
Omdat we morgen de rondleiding wouden doen hadden we op 10:30 AM met Sarah afgesproken op station Victoria. Of we dat zouden halen was de vraag. Eerst maar eens lekker slapen in ons vreemd ruikende hostel!
