Die noodzaak om het verhaal te vertellen heb ik bij Miss Saigon altijd wel gevoeld, maar bij Les Miserables nooit. Wat ik al eerder aangaf, Les Miserables heeft als groot mankement het complexe verhaal en de vele personages. Ik ben bij Les Miserables altijd onder de indruk van het verhaal en de muziek, maar niet doordat ik met de personages kan meeleven. Het zijn er zo veel die allemaal hun aandeel in het verhaal moeten vertellen. Ze geven meer mededelingen, maar ik heb nooit echt een band gekregen met de personages. Dit heb ik ook met The Pirate Queen. Wat Grace meemaakt, is belangrijker voor mij dan wat ze doormaakt.
Karakterontwikkeling
Innerlijke ontwikkeling van een personage. Het is vaak een moeilijk punt in een musical. Elphaba en Glinda zijn makkelijk, maar wat is de innerlijke verandering van The Phantom.
Als je bijvoorbeeld kijkt naar Kim in Miss Saigon, om bij dezelfde makers te blijven, Kim maakt nauwelijks ontwikkeling door. Haar overkomt een vreselijk drama en ze brengt een offer wat je niet kan bevatten aals je niet in dezelfde positie zit. Maar dat zou ik geen innerlijke verandering willen noemen. Haar onzekerheid en liefde voor Chris blijven vrij constant, net als haar vechtlust om te overleven, of om haar zoon te laten overleven zit er vanaf het begin af aan al in. Die zien we bij ‘This Money is Yours’ al. Hetzelfde verhaal met The Engineer, vanaf het begin tot eind haast hetzelfde personage. Chris wil vanaf het begin af aan mensen helpen, daarom tekent ie bij. Hij in Amerika heeft zoveel en in Vietnam hebben ze zo weinig. En aan het eind wil ie Kim helpen. Op afstand, vanuit Amerika, waar ie lekker getrouwd blijft, alsof Kim een Foster Parents kind is, geld sturen is genoeg. Ik heb Chris nooit echt sympathiek gevonden.
Valjean daarentegen, heeft zijn omslag in de eerste 5 minuten van de show, maar blijft daarna wat ie voor de wet is, een dief op de vlucht. Javert blijft zeer hardnekkig aan zijn karakter en geloof vasthouden, en als dat ‘verkeerd’ blijkt te zijn, kan hij die verandering niet aan en maakt zichzelf van kant en verandert niet.
Waarom is het bij deze personages niet erg of valt het niet op, in vergelijking met The Pirate Queen?
Elizabeth’s levensverhaal is natuurlijk een musical op zich waard. Als je kijkt naar de vele films en boeken waarin ze verschijnt, zal dat niet lang meer kunnen duren. Maar in The Pirate Queen wordt haar deel juist beperkt tot Elizabeth’s relatie met Grace als ‘koningin’ van Ierland en met Grace als vrouwelijke leider. Voor mijn gevoel komt dit haar personage juist ten goede, haar drijfveren en haar conflict is helder en begrijpelijk. Ik zou haar, ook al is haar rol minder dramatisch benaderd en heeft ze de wat meer komischere zinnen (Judi Dench als Queen Elizabeth in Shakespeare in Love kende trouwens ook aardig wat komische momenten), niet als een karikatuur willen bestempelen (tenzij je natuurlijk met karikatuur wat anders bedoelt). Het is niet Elizabeth’s verhaal, dus we hoeven niet meer van haar te weten dan haar aandeel in Grace’s leven. Haar tegenstelling met Grace is voor mij voldoende. Het verschil in management so to speak.
Ik denk dat aangezien The Pirate Queen in opdracht geschreven is, dat er mee te maken heeft dat dat gevoel van het ‘moeten’ vertellen van een verhaal, ontbreekt. Wat natuurlijk jammer is, maar waar ook vraagtekens bij te plaatsen zijn. Hoeveel musicals laten je die noodzaak wel voelen? En ik zou toch ook graag willen wijzen naar het nummer “It’s a Business†uit Curtains. Musical is natuurlijk deels kunst en theater, maar het gaat ook om het verdienen en omzetten van geld.
Gedateerd
“Deze manier van musical maken is gedateerd.†Ik begrijp niet goed wat je hiermee bedoeld. Er wordt een verhaal verteld in het theater met behulp van zang, muziek en dans. Wat de meeste musicals toch doen (in meer of mindere mate). My Fair Lady en Wicked, zo’n 50 jaar na elkaar geschreven, beiden succesvol en beiden hetzelfde format, een bookmusical. Bedoel je dat doorgecomponeerde musicals vandaag de dag niet meer gemaakt zou mogen worden of bedoel je wat anders?
Voor elke musical is publiek, hoe afgrijselijk het stuk ook is. Er is altijd wel publiek dat het wil zien. Ik kan persoonlijk helemaal niets met Rent, maar ondanks dat ik het niks vind is er wel publiek voor.
Met de term ‘stripverhaal’ kan ik niet zoveel. Kun je dit ook toelichten?
Kijk je trouwens wel uit dat je niet namens het gehele publiek spreekt, een eigen mening hebben is voldoende 😉
Een beetje musical heeft een ietwat ordinaire scene in een kroeg, bordeel, herberg, of iets in die richting. Klassiekers als Les Miserables, Phantom en Miss Saigon, maar ook Avenue Q, Curtains en Spamalot. Als Donal zich voor zijn huwelijk met zijn vrienden wil vermaken met drank en vrouwen is een kroeg een vrij logische plek om de scène te laten plaats vinden.
Dat met die vlag kan ik me niet echt voor de geest halen, in welk nummer zat dat? Ik gok op iets met de Engelsen.
Boeketreeks
Ik weet niet wat jij precies onder Boeketreeks-roman verstaat, maar over het algemeen bevatten ze een liefdesgeschiedenis met veel hobbels voor het koppel en een happy end. Zo goed als elk liefdesverhaal is daarvoor bruikbaar, zelfs variaties als de musicals Elisabeth en Aïda, die geen standaard happy end hebben, zou je om kunnen schrijven tot zo’n roman. Ik ken Martin Guerre niet, maar als ik het verhaal goed gelezen heb is dat ook wel Boeketreeks-materiaal. Les Miserables is lastig, aangezien het om twee mannen gaat die geen liefdesrelatie hebben, maar ik denk dat met een beetje goede wil er een wel een romannetje in zit. Miss Saigon zou het helemaal prima doen, Picture this: Jonge vrouw met moeilijk leven komt een man tegen die om haar geeft, ze hebben 3 heerlijke weken. Haar neef komt haar opeisen als zijn bruid. De man jaagt de neef weg en de man en vrouw hebben elkaar weer. Door de woedende oorlog verliezen ze elkaar, hij is totaal getraumatiseerd (wel getrouwd in de tussen tijd, maar getraumatiseerd), zij heeft een kind van hem en leidt weer een verschrikkelijk leven. Als haar nu rijke en succesvolle neef haar weer komt opeisen en achter haar geheim van haar kind komt, schiet ze de neef dood en vlucht weg. Dan met behulp van een goede vriend vinden de man en vrouw elkaar weer. Maar het is te laat. Zij is erachter gekomen dat hij getrouwd is en beneemt zich het leven. Ze sterft in zijn armen en laat haar kind bij hem (en zijn vrouw) achter. Boeketreeks of hitmusical. Het is maar hoe je het bekijkt.
The Pirate Queen mist op dat punt ook nog het Boeketreeks-aspect dat de liefde uitbundig van beiden kanten moet komen (in de Boeketreeks is het nog gebruikelijker elkaar eerst te haten, maar ondertussen te aanbidden, of tegen wil en dank met de vijand moeten samenwerken) eerst individueel, daarna een gezamenlijke liefdesverklaring. Van Tiernan’s kant krijgen we die individuele liefdesverklaring. De gezamenlijke verklaring krijgen we ook, twee keer zelfs, maar vanuit Grace, blijft het betrekkelijk stil. Voor haar draait het veel meer om hoe het met haar volk gaat. Ze stapt vrij makkelijk in haar huwelijk met Donal, ze is verstandig bezig: dit is goed voor haar volk, wat zij zelf voelt voor Donal of voor Tiernan doet nauwelijks voor haar ter zake. Donal stuurt ze weg omdat ie Ierland verraden heeft. Ook al ze na haar gevangenschap terugkomt bij haar volk en haar zoontje, draait het voor haar om hoe ze haar volk kan helpen niet om Tiernan die in Engeland zijn vrijheid voor haar opgeofferd heeft vrij te krijgen. Bij Elizabeth vraagt ze om gerechtigheid voor haar volk. Daar is ze meer mee bezig dan haar oppervlakkige liefdesrelatie. Dat ze Tiernan uiteindelijk ook mee terugkrijgt klinkt meer als een Tellsell-bonus dan als een personage uit een Boeketreeks.
Een historische Boeketreeksroman kent als laatste belangrijke kenmerk dat er minstens 2 expliciete seksscènes in zitten. Harten die kloppen in de keel, adem die stokt, een weelderige boezem en natuurlijk zijn mannelijkheid dat groeit c.q. zwelt in zijn broek. Bij The Pirate Queen gaan we niet verder dan een kus. Grace krijgt een kind dus er is ergens een keer gemeenschap geweest, maar we zien niet waar, wanneer en al helemaal niet met wie. Ik zou eerder in de richting van avonturenroman gaan dan Boeketreeks.
