Broadway Report: Grey Gardens
Gezien: 19 mei 2007, Walter Kerr Theatre New York
http://www.greygardensthemusical.com
Grey Gardens is met 10 Tony Award nominaties na Spring Awakening de tweede interessante musical van het afgelopen Broadway seizoen. De show vertelt het leven van Edie Bouvier Beale en haar dochter Little Edie die in de East Hamptons woonden in een enorm huis genaamd Grey Gardens. Opzienbarend is dat het hier twee familieleden betreft van Jacqueline Kennedy Onnassis. In de jaren 70 waren deze twee dames geheel aan lager wal geraakt: ze woonden nog steeds in het grote huis zonder electriciteit of riool. Het huis was totaal verwilderd en er leefden meer dan 50 katten in het huis. De buren schakelden de Health Authority in en er werd een wereldberoemde documentaire gemaakt over deze twee excentrieke vrouwen.
De musical valt in twee duidelijke delen uiteen: voor de pauze zien we Grey Gardens in 1941: dochter Edie wil trouwen met een piloot genaamd Joseph Patrick Kennedy Jr. Zijn ouders komen op bezoek om kennis te maken met de Bouviers en dit baart dochter Edie enige zorgen: haar moeder heeft de neiging om bij elke feestelijke gelegenheid in gezang uit te barsten en haar toekomstige schoonfamilie is nogal keurig. Moeder heeft, samen met haar homoseksuele huisvriend George Strong een heel recital ingestudeerd. Edie is “the IT girl†van de high society van dat moment: the Body Beautiful Beale. Haar vader is niet op Grey Gardens en gedurende de eerste acte komen we erachter dat het huwelijk van haar ouders niets meer voorstelt. Maar moeder houdt wanhopig de schijn op.
Grey Gardens is een kleine show met acht spelers, maar gek genoeg merk je daar weinig van. De eerste acte is een “well made play†met geweldige one-liners en twee zeer interessante hoofdrollen. De muziek (geschreven door Scott Frankel) hoort bij de tijd die geportretteerd wordt: melodieus en misschien ietwat tuttig. Als uiteindelijk het doek valt heb je diep medelijden met dochter Edie (gespeeld door Erin Davie) en heb je toch ook begrip voor haar loeder van een moeder (gespeeld door Christine Ebersole, winnaar van een Tony in 2001 voor 42nd Street).
Na de pauze ben je in een totaal andere musical terecht gekomen. Het is een wonderlijke mix tussen Sunset Boulevard (thema gestoorde diva’s) en de scherpe humor van Sondheim. Moeder en dochter (dochter nu gespeeld door Christine Ebersole, de moeder door Mary Louise Wilson-Tony als Fraulein Schneider in Cabaret) zijn “aan elkaar blijven hangen†en hebben een behoorlijke klap van de molen gekregen. Vooral Little Edie loopt tierend over het podium in zelfgemaakte kostuums gemaakt van de gordijnen. Alle woede en frustratie wordt uitgesproken: een muzikale veldslag tussen twee topvrouwen op het toneel. Het is af en toe genant om te moeten toekijken, maar adembenemend en hartverscheurend. Alle realiteit zijn de dames uit het oog verloren: ze koken mais op een hotplate naast het bed, eten kattenvoer (here’s your paté mother darling…) en wassen zich nooit. Het contrast met de eerste acte is enorm, maar nodig om het geen freakshow te maken: dat gevaar ligt namelijk op de loer.
Christine Ebersole is de onbetwiste ster van de avond en haar lijkt de Tony niet te kunnen ontgaan. Ze heeft een prachtige stem en is gezegend met een geweldige timing. Al haar teksten knallen de zaal in en uiteindelijk weet ze je met haar grote nummer “Another Winter in a Summer Town†diep te ontroeren. Mary Louise Wilson heeft de moeilijkste opgave van de avond: ze is aan bed gekluisterd en speelt een echt oude vrouw die droom en werkelijkheid voortdurend overhoop haalt. Haar stem kraakt en piept, maar op een prachtige manier.
Grey Gardens is op en top Amerikaans; de Bouviers horen bij het cultuurgoed van New York en dat merk je als je ernaar zit te kijken. De Grey Gardens documentaire laat zien hoe goed deze bizarre vrouwen zijn getroffen in deze musical productie. De regie is buitengewoon scherp (van Michael Greif-Rent), de decors precies goed en de muziek weet op het juiste moment toe te slaan. De cd die ik al een jaar in huis had is ietwat misleidend: de eerste acte geeft nou niet het beeld van een briljante score. Maar ik raad iedereen aan om vooral de tweede acte nog eens een muzikale kans te geven (vanaf The Revolutionary Costume for Today) en met mij te concluderen dat hier iets heel moois is gecreëerd.
Grey Gardens is een voortreffelijke voorstelling met humor, drama en twee geweldige hoofdrolspelers. Verwacht geen spektakel, maar een intieme en knap gemaakte show. Voor de liefhebber van Sondheim en zo…..
Jacco
