Nou, hier dan eindelijk mijn beloofde verslagen 😊. Hier is deel 1, ik ga nu gelijk verder met de rest (heb toch even niets te doen 😊) maar dan staat er vast wat.
14 juli ’s middags: We Will Rock You
We zaten redelijk goed, op rij M ofzo, dus we konden het prima zien. Peter Johansson was weer goed bezig, hij speelde Galileo zoals hij volgens mij hoort: onzeker (af en toe op het irritante af), maar hij weet wel waar hij voor staat enzo (oke, dat klinkt niet helemaal zoals ik het bedoel). Hij was prima bij stem, er zat alleen 1 vals nootje in I Want To Break Free maar dat was eigenlijk juist wel mooi in de emotie. Jenna zat er bij Somebody To Love helaas een paar keer falikant naast. Het was echt heel vreemd, ze speelt de rol nu toch zo’n 3 jaar full-time en de vorige twee keer zat ze er niet naast. De laatste uithaal was vooral jammer; ze zat ongeveer een toon te hoog en corrigeerde niet. Oke, dat was een hoop gezeur over 1 liedje, maar de power was er wel en tijdens de rest van de show deed ze alles perfect. Heb weer erg gelachen om the “Rabbit in a bowler hat†grap ^^.
Brit werd gespeeld door (geen ideeeeee) en Meat werd gespeeld door Rebecca Trehearne Ik vond het in eerste instantie wel jammer dat Colin en Rachael niet speelden, maar understudies zijn ook leuk 😊. Degene die Brit speelde deed het goed, hij had niet zo’n rauwe stem als Colin en Nigel en zijn spierballen waren ook iets minder imponerend, maar hij deed zijn eigen ding en dat was heel overtuigend 😊. Rebecca vond ik niet zo goed. Meat hoort veel te bewegen, en zij stond als iemand anders aan het zingen was regelmatig stil, terwijl alle andere Meats die ik (al dan niet live) heb gezien voortdurend aan het “hupsen†waren. Haar stem was wel mooi, veel donkerder dan die van Rachael, Kerry en Julie maar dat paste wel.
Mazz was ronduit geweldig :D! Ik heb ooit gezegd dat ik haar Killer Queen niet meer imponerend vond zodra ze begon te lopen, maar dat neem ik terug. Mazz is dé perfecte Killer Queen.
Verder hadden we Alex Bourne als Khashoggi (jeeeeeej :D! Evil als altijd ^^), Craig Ryder als Pop (wat minder relaxed dan Jeff maar dat gaf niet, hij bracht alles onwijs droog dus ik heb me een hoedje gelachen ^^) en Wyn Ryder als Rebel Leader (die nu Robbie Williams heet 😊 “And now, mister Williams…let ME entertain YOU!â€).
En Nikki en anderen…helaas geen nieuwe foto van Peter, ik zal wel kijken of ik nog een van vorig jaar kan vinden 😊. Ik maak nu alleen eerst even mijn verslagen af, dan heb ik dat maar gedaan 😉.
14 juli ’s avonds: Avenue Q
Mijn broertje en ik kenden alle liedjes al uit ons hoofd. We kenden dus al een groot deel van de grappen en waren bang dat het misschien een beetje tegen zou vallen. Dit was echter absoluut niet het geval. Ik vond het echt geweldig hoe de acteurs van poppen wisselen zonder dat het storend of verwarrend is, en hoe een acteur in een gesprek de stemmen van allebei de poppen die aan het woord zijn kan doen zonder dat ook maar iemand uit het publiek dat raar vind (klinkt ingewikkeld, ga zelf maar kijken 😉). We hadden een understudy voor Gary Coleman: Matthew Henry. Het had me toch leuk geleken om een vrouwelijke Gary te hebben, maar Matthew was ook leuk ^^. Ik weet niet zo goed wat ik verder over Avenue Q moet zeggen: ik vind het concept briljant, ik vind de teksten briljant, ik vind de cast briljant (en als ik dan toch iemand moet noemen die eruit sprong: Simon Lipkin als Trekkie Monster :D). GAAT DAT ZIEN :D!
16 juli: Little Shop Of Horrors
Hier had ik de hele oorspronkelijke cast dus dat was fijn ïŠ.Ik had al een hoop goede dingen gehoord over Sheridan die Audrey speelt dus ik was erg benieuwd. Terwijl het publiek de zaal in kwam liep er eerst 1 “Skid Row bewoner†over het podium. Vervolgens kwam een volgende, die gezellig met de eerste ging staan praten. Het was leuk dat je zo eigenlijk echt in die wijk binnenkwam. Het stuk begon met een “schrik-moment†door het orkest (à la Mamma Mia en Grease), dat vond ik heel goed bij de voorstelling passen omdat het natuurlijk over een vleesetende plant in een nare wijk gaat en een schrikachtig sfeertje dan erg fijn is. De drie meisjes die de boel als het ware inleidden konden alledrie geweldig zingen :D! Ze hadden echte jazz stemmen en konden van die lekkere uithalen maken.
Sheridan Smith was erg schattig als Audrey, en ik moest bijna huilen om haar “Somewhere That’s Greenâ€, terwijl ik het in de film maar een saai liedje vond. Op een gegeven moment knalde Audrey omdat ze haar bril even afhad gezet keihard tegen de deur aan. Dit was echt hylárisch omdat ik het absoluut niet aan had zien komen en het dus volkomen onverwacht was 😊 (in Spamalot zag ik heel veel grappen wel aankomen die daardoor minder grappig waren, maar dat volgt straks 😊). Paul Keaths (tenminste, ik geloof dat hij zo heet (A)) was een sullige Seymour (en zo hoort het 😊). Zijn zang klonk af en toe niet heel erg soepel maar Seymour is natuurlijk nerveus door dat gedoe met die plant en ik vond het dan ook heel goed bij het personage passen; ik vroeg me af of hij het expres deed. Hij kan ontzettend lief wanhopig kijken ^^.
Alistair McGowan is mijns insziens de beste Dentist ooit: zijn stem paste zo goed bij zijn sadistische personage, en hij was zo heerlijk gemeen en slecht :D. Hij was trouwens ook leuk als vrouw en als de twee andere personages, maar ik vond hem als tandarts toch wel de ster van de show.
Audrey II was lekker dominant en angstaanjagend, en meneer Munshkin was netjes neergezet. Ik heb gelukkig geen nachtmerries aan de voorstelling overgehouden (dat was na het kijken van de film wel anders (A)), maar ik vond het wel gaaf ^^.
17 juli ’s middags: Spamalot
Ik heb het opzich niet heel erg op Monty Python, maar aangezien ik een paar liedjes al ken en daar na 100 keer luisteren nog om in een scheur kan liggen wou ik deze show toch heel graag zien. Dat bleek een goed idee, want ondanks dat 9/10 van de in totaal zo’n 2000 grappen heel flauw/voorspelbaar/minder leuk was, vond ik de voorstelling erg leuk. In het begin van de acte ging de tekst grotendeels langs me heen omdat er voor de grap veel moeilijke Engelse woorden werden gebruikt. Mijn Engels is goed maar ergens houdt het op 😉. Na een tijdje werd het echter weer begrijpelijk dus ach, dan had ik maar Engels moeten zijn :p.
Het verhaal was nogal absurd: Koning Arthur die van God de opdracht krijgt om de Holy Grail te gaan zoeken, Lancelot die homo blijkt te zijn (geweldig moment: tijdens zijn huwelijksceremonie zegt hij tegen zijn partner “stel je voor, over 1000 jaar is dit nog steeds controversieelâ€), een Lady Of The Lake met Laker-girls (jaja, dé woordspeling) en The Knights Who Say Ni die Arthur de opdracht geven om een West End Show te maken. De castleden vond ik stuk voor stuk briljant: als ik ooit zoveel beheersing over mijn stem zou kunnen hebben als Hannah Waddingham…wow! Wat die allemaal deed, echt prachtig! Heel hoog én heel laag en heel dun en Mariah Carey-achtig (als persiflage, don’t be scared) en gewoon mooi en vol. Degene die Lancelot speelde, Tom Goodman-Hill, had verdacht veel weg van Hugh Grant (maar Tom kon wél zingen XD). Ik kan niet zeggen dat ik dat erg vond *fuut*. Ik denk dat deze reviwue een beetje saai gaat worden want ik vond de rest van de cast ook geweldig ^^.
Spamalot was erg leuk, maar ik zou hem niet aanraden aan mensen die niet zo goed zijn in Engels. Je mist dan zoveel grappen, en het is jammer als de hele zaal steeds dubbelligt terwijl jij zoiets hebt van “wat valt er te lachenâ€. De 2e acte is echter wat beeldender en daar zijn de grappen ok wat meer “fysiek†enzo. Om de cast zou ik zeker gaan, en ik hoop dat het inderdaad een grapje is dat ze op zoek zijn naar een nieuwe Lady of the Lake, want Hannah is geweldig ^^ (ik zeg het nog maar eens zodat jullie het allemaal onthouden 😉 :p).
Zo, dat waren mijn verslagen van Londen 😊. Hinke en Bianca en anderen die binnenkort gaan: alvast heel veel plezier :D!
