VIDEO + RECENSIE: Aida in Concert ⭐⭐⭐

Na het succes van de concertante uitvoeringen van ELISABETH werd de Elton John-musical AIDA als opvolger aangewezen. De fans van de oorspronkelijke Nederlandse productie met RENà‰ VAN KOOTEN en Antje Monteiro juichten, maar op de première van AIDA IN CONCERT blijkt de keuze niet helemaal gelukkig.

De voortekenen waren gunstig. Componist ELTON JOHN is op dit moment populairder dan ooit. Met een sterke biografische film in de bioscoop (ROCKETMAN) en twee uitverkochte afscheidsconcerten in de Ziggo Dome kon AIDA IN CONCERT zich geen betere ondersteuning indenken. Bovendien is de Nederlandse productie uit 2001 de geschiedenis ingegaan als een van de beste vaderlandse musicals. Aida betekende ook de doorbraak van acteurs Carolina Dijkhuizen, Antje Monteiro en René van Kooten. Maar terwijl in het doorgecomponeerde Elisabeth meer dan veertig liedjes gestopt zijn, heeft Aida slechts de helft van dat aantal. Elisabeth moest indertijd zelfs voor de concertante uitvoering worden ingekort. Het lijkt of Aida in Concert een paar extra liedjes kan gebruiken. Hoewel voorafgaand een stem het publiek het verhaal van de verboden liefde tussen een slavin en haar overheerser uit de doeken doet, worden de geschrapte spelscènes node gemist. Door de lage ‘lieddichtheid’ rust de last van het vertellen van het ontroerende verhaal van Aida minstens voor de helft op de schouders van de spelscènes. Maar juist die zijn voor deze uitvoering bijna alle verwijderd. Zo wordt het meeslepende begin van de musical - Radames viert oorlogsoverwinning, maakt kennis met gevangene Aida, raakt prompt geïntrigeerd door haar vurigheid - gereduceerd tot een medley van drie opeenvolgende songs. Die mensen in het publiek die voor het eerst kennismaken met Aida, zullen aantekeningen moeten bijhouden om het verloop te doorgronden. Maar ook de fans zullen door de voelbare hiaten aardig wat moeite hebben zich te laten meevoeren met het verhaal dat hen vroeger zo in vervoering bracht.

Maar niet alleen het publiek zal last hebben van deze afstandelijkheid. Het lijkt ook of de acteurs nooit de kans hebben gekregen om in hun personages te duiken. Natuurlijk, Willemijn Verkaik en April Darby leveren uitstekende, soms geweldige prestaties. Maar die prestaties drijven vooral op de professionaliteit van de actrices. We kijken naar gepokte en gemazelde harde werkers. Met bewondering, maar het ziet er toch anders uit dan die ploeterende beginners in 2001, die misschien niet perfect presteerden, maar wel speelden alsof hun leven ervan af hing. Wie koestert niet de herinnering aan Antje Monteiro die in ‘Ik weet het nu’ bijna stikkend van emotie toegeeft aan een gedwongen en liefdeloos huwelijk. Of aan een Carolina Dijkhuizen die met weliswaar overslaande stem in een hartverscheurende ‘Vergeet hem’ de onmogelijke wens van haar vader probeert in te willigen. Op de première zagen we April Darby een fantastische versie ten beste geven, maar zonder scène met een strenge vader vooraf wordt de toeschouwer wel erg hard aan het werk gezet om de losse eindjes aan elkaar te knopen.

Gelukkig herbergt Aida in Concert nog veel moois. Achter de al genoemde Verkaik en Darby staat een orkest onder leiding van Maurice Luttikhuis dat uitstekend op dreef is met de muziek van Elton John. Het is bijna niet te geloven dat John naast Aida verder alleen nog muziek heeft geschreven voor LESTAT, THE LION KING en BILLY ELLIOT. De laatste titel wist zelfs het ongelooflijke aantal van tien Tony Awards te winnen, waaronder de award voor originele muziek voor de goede man zelf. Het is te hopen dat Elton na het allerlaatste afscheidsconcert in 2020 zich zo stierlijk verveelt, dat hij zijn componistenpen weer oppakt voor een nieuwe Billy of Aida.