De bouw van de grote piramide van Cheops verloopt niet voorspoedig. De graantoevoer stagneert, de bouwvakkers hebben geen brood, dus laat de oplevering van het levenswerk van Koning Cheops (Jeroen Phaff) lang op zich wachten. De rampspoed is het denkwerk van grootvizier Hemioenoe (Jasper Kerkhof) die hiermee een huwelijk af wil dwingen met Cheops’ dochter. Maar deze Mira (Nienke Latten) heeft alleen maar gevoelens voor de simpele, rechtvaardige sleper Amon (Soy Kroon). De belangenstrijd koerst langzaam maar zeker af op een tragedie die zijn weerga niet kent.
Jammer dat er twintig jaar geleden al zo’n prachtige musical is verschenen met gelijkende Egyptische elementen, anders waren de avonturen van Mira en haar Amon een prachtige basis geweest voor een geweldige m…, maar wacht: ondanks het prachtige Aida heeft producent Roel Pieters heel dapper een tweede Egyptische musical durven te maken. ONE de musical bewandelde weliswaar een moeizaam en lang productiepad, maar dit jaar is het prestigeproject eindelijk in première gegaan.
Het eindresultaat biedt acteur Soy Kroon (Mamma Mia) een mooie kans om eindelijk in een hoofdrol zijn musicalvaardigheden tentoon te spreiden. Vorig jaar leek het voor Kroon even te gebeuren met een formidabele rol in Goodbye, Norma Jeane, maar de pandemie sneed hem de pas af. Maar in ONE ziet Soy eindelijk zijn kans schoon. In de rol van de zwaar geplaagde love interest van prinses Mira krijgt Soy vooral veel songs te zingen en dat doet hij geweldig. Zijn tegenspeelster Nienke Latten vindt in Mira helaas een meer stereotiep karakter, maar ze heeft een indrukwekkende zangstem die uitermate geschikt is voor de powerballads die haar toebedeeld zijn. Een ware verrassing biedt Quinten De Smedt, die Amons onbetrouwbare neef uitermate intrigerend speelt. Deze Paneb houdt van zijn neef, maar hij is ook niet ongevoelig voor de worst die Hemioenoe hem voorhoudt. Hij is dus niet compleet slecht, maar balanceert tussen goed en kwaad. Dat voortdurende wiebelige balans zoeken weet Quinten geraffineerd te visualiseren in zijn motoriek.
Een goede basis dus voor een fijne aanwinst in de musicalcatalogus, maar ONE zal bij lange na niet in aanmerking komen voor een plek in de favorietenlijst van de musicalliefhebber. En dat komt echt niet door de veel te grote nadruk op de hypermoderne en peperdure technologie die ONE ondersteunt. De hippe videocontent is goed te verteren (de openingsbeelden die suggereren dat het publiek compleet bedolven wordt door verstikkend zand, zijn zelfs leuk bedacht) en de rijkelijke bombastische orkestratie veroorzaakt nauwelijks ergernis.
Maar het is toch echt het script van Roel Pieters waarin ONE zijn Waterloo vindt. Allereerst doet de scriptschrijver veel te hard zijn best om ‘diep’ te zijn. Al in de eerste scène blijken we al op zoek naar een ‘alomvattende’ waarheid, waarbij we vooral ons hart moeten openen, want alleen dan zullen wij vinden wat we zoeken. En als wij ook nog onze oren en ogen moeten sluiten om echt te kunnen luisteren en zien, dan weten we het. ‘Diep’ staat in One gelijk aan ‘holle frasen’. En dan hebben we nog maar net de openingsscène gehad. Terwijl het voor schrijvers een sport is om de dingen niet bij de naam te noemen, maar er vaardig ‘omheen te schrijven’, worden in ONE de beestjes gewoon bij de naam genoemd, het liefst ook nog als eerste woord in de eerste zin van het lied. Wel zo duidelijk, zal Pieters gedacht hebben. Tja, als we de erbarmelijke omstandigheden van de piramidebouwers willen schetsen, waarom dan niet openen met ‘werk, werk, werk’? Of als slechterik Hemioenoe de sfeer onder de werkers wil sussen met een overdaad aan alcohol, dan zingen we in de song toch voortdurend ‘dronkenschap, dronkenschap, wat is er mooier dan dronkenschap?’ Geen misverstand mogelijk. En het blijft er niet bij, wat te denken van het lied over de honger onder de werkers dat ‘voedsel, voedsel, voedsel, voedsel is schaars’ laat echoën?
Ook vertoont ONE grote verhaaltechnische gaten. Zo blijken de grote verboden gelieven elkaar al sinds hun veertiende te beminnen, ver voordat de voorstelling begint. Allereerst een gemiste mooie kans om die allesverpulverende liefde in een reeks mooie scènes te laten zien. Maar belangrijker is nog dat de liefde tussen Mira en Amon op deze manier een vanzelfsprekendheid is, waardoor wij als toeschouwer nooit te weten komen en nooit begrijpen waarom die twee elkaar zo liefhebben. Waarom dan meehuilen op het ontroerend bedoelde einde?
Dan is er naast dat schoolopstelgehalte van ONE nog zoiets als originaliteit. Het lijkt alsof de schrijver zijn favoriete musicals in de blender heeft gestopt, de aanknop heeft ingedrukt en de mix op een vel wit papier heeft uitgestort. En zo hebben we een opening als die van Les Misérables (Jean Valjean als dwangarbeider), de acrobatiek van Pippin, de bombast van Roméo et Juliette, de sfeer van The Lion King, de tech savviness van Sky en de al genoemde motieven van Aida. En zet je schrap voor een fraai Miss Saigonnetje.
Ronduit zonde van zoveel waar talent op en achter de schermen. En dan toch, als het einde van de voorstelling nadert, wordt ons musicalhart ineens weer gestreeld. Het is een duet tussen - alweer - Soy Kroon en - alweer - Quinten De Smedt, waarin bij eerstgenoemde het vermoeden rijst dat zijn neef hem verraden heeft. De song ‘Waar was jij?’ duurt nauwelijks twee minuten. Wie weet zijn er ergens tussen die achteloos verfrommelde proppen papier op de vloer onder de schrijftafel meer kleine lichtpunten te ontwaren.
