Er komt maar geen eind aan het verrassende succes van Soldaat van Oranje. Waar in deze crisistijd andere theatermakers vooral met kortingen de zalen moeten vullen, is de Theaterhangaar in Katwijk (Vliegveld Valkenburg) dagelijks vrijwel kortingloos gevuld. Het is dan ook een theaterstuk van formaat, en vooral een visueel spektakel. De zwakkere punten zitten vooral in ‘de musical’, met niet altijd overtuigende of noodzakelijke liedjes, en hoofdrolspelers, waarbij zingen niet tot hun sterkste punten behoort. Een voorstelling die ook zonder liedjes zou staan als een huis, maar die dan waarschijnlijk nooit zo lang had gestaan als de voorstelling nu.
De verlenging van de speelduur betekent dat er opnieuw een grotendeels nieuwe cast op de planken staat; cast nummer 3. Opnieuw is regisseur Theu Boermans met hen aan de slag gegaan om de rollen (ook persoonlijke) invulling te geven, en opnieuw mag het resultaat er zijn. Het lastigst is dat voor de hoofdrol van Erik. De vertolking en uitstraling van Matteo van der Grijn was dermate meesterlijk dat vergelijken bijna oneerlijk lijkt. Dragan Bakema speelt nu dé Soldaat van Oranje, en doet dat aanvaardbaar. Hij mist wat charisma en postuur, waardoor je hem in de massa niet altijd kunt terugvinden, is net als zijn voorgangers geen geweldig zanger, maar slaagt er (vooral in de tweede akte) uiteindelijk toch in een overtuigende vertolking van de rol neer te zetten. De lastigste rol in de musical is misschien wel voor Fred. Waar de andere hoofdrollen worden vertolkt door de feuten in de eerste scene, is hij bij deze ontgroening (sowieso al een bespottelijk fenomeen) een agressor, die behoorlijk over de schreef gaat. Als publiek ben je misschien niet zo vergevingsgezind als slachtoffer Erik. Harpert Michielsen speelt de arrogante naarling, die tegelijkertijd de grootste held in het verhaal is, goed. Joey Schalker is meesterlijk in underdog-rollen, en dat maakt dat de rol van Paul hem op zijn lijf geschreven is. Hij is geen held, maar doet gewoon mee, en komt door de omstandigheden in een onmogelijke positie. De wat lompe en niet zo snugger lijkende Chris wordt nu gespeeld door Thijs Steenkamp, die het vertederende van deze rol goed weet over te brengen: zijn op het oog idiote plan om via Alaska naar Engeland te gaan, en zijn liefde voor de hofdame.
Rutger Bulsing maakte deel uit van het ensemble, maar is nu eerste cast Bram, de Joodse jongen, die van dansen houdt, en die met een spagaat indruk maakt op het publiek. Uiteraard botst hij met Anton, zoon van een Duitse moeder en een NSB-er. Het is aan Robbert van den Bergh om deze Anton te spelen. Hij krijgt klappen door de afwijzing van Erik als hij hem vraagt mee te gaan naar zijn opgepakte moeder in de eerste dagen van de oorlog, Het zal ongetwijfeld een belangrijke oorzaak zijn geweest bij het besluit zich bij de bezetter aan te sluiten. De vertolking is zo goed dat je een heel eind in zijn beslissing kunt meegaan, totdat hij zich als een echte schoft gaat gedragen. Maar ook als schoft is hij erg sterk. Eén van de drie beste vertolkingen in deze cast.
De andere twee hoogtepunten zijn twee vrouwen. De eerste is Charlotte. Linde van den Heuvel speelt de rol al wat langer. Ze pakt je zodra ze op het podium is en laat je niet meer los. De andere is Trudy de Jong, die zowel de komische noot als de tragiek van Koningin Wilhelmina goed over het voetlicht weet te brengen.
Met ruim drie uur is Soldaat van Oranje een lange voorstelling, die voor het gevoel omvliegt. Scèneovergangen duren in dit draaiende theater langer, maar worden door de geprojecteerde beelden nooit saai. Het oorspronkelijke ensemble won terecht de Musicalworld Award 2011, en ook nu zorgt het ensemble voor de prachtige visuele en vocale ondersteuning. Het blijft echter jammer dat veel van de zang van de hoofdrolspelers net te weinig indruk maakt. Tijdens deze première ontspoorde het dubbele liefdesduet ‘Kom terug bij mij’ bijvoorbeeld volledig. Het is een kleine smet op een verder prachtige voorstelling.
De Dailymotion-versie van deze reportage:
