Soul Sister de West End “musical” over het leven en de muziek van Ike en Tina Turner staat in Nederland. Een van de nieuwste jukeboxmusicals die ongeveer drie maanden in het Savoy Theatre stond in London en nu voor beperkte tijd in het World Forum in Den Haag te zien is.
De show begint met Tina die zich klaar maakt voor een comeback optreden maar voordat ze opgaat blikt ze terug op haar leven. Op haar 19e komt Anna Mae (zoals Tina toen nog heette) uit Tennessee in aanraking met Ike. Ike is onder de indruk van haar talent en laat haar beloven om niet te vertrekken wanneer ze eenmaal succesvol zijn. Wat volgt is een chronologische vertelling van muziek, zwangerschappen, huiselijk geweld en drugsgebruik die eindigt met Tina die eindelijk de moed verzamelt om Ike te verlaten. Hierna keren we weer terug naar het comeback optreden van Tina.
De chronologische vertelling maakt het verhaal goed te volgen maar heeft ook z’n nadelen. De nummers worden, als je geen fan bent, steeds bekender, maar “River Deep, Mountain High” is het pauze-nummer en “Proud Mary” opent de tweede akte en dat is toch wel het hoogtepunt. Op het eind wordt alle pretentie dat we nog naar een musical zitten te kijken overboord gegooid en mogen we heerlijk dansen op nummers als “Addicted To Love” en “The Best”. Lekkere nummers, maar knallen doen ze niet en dat is toch een gemiste kans.
Het schort in de musical niet alleen aan de muzikale opbouw, maar ook op het script is wel wat aan te merken. Tina blijft, totdat ze bij Ike weggaat, het zielige meisje uit Tennessee. En Ike is niet veel meer dan een bezitterige, drugsgebruikende, overspelige man. Antwoord op vragen als waarom Tina bij Ike blijft of waarom Ike zich verliest in drugs worden niet behandeld en dat is een gemiste kans.
De set is simpel, de band komt automatisch naar voren wanneer het nodig is en set-wissels worden uitgevoerd door twee grote zwarte palen. Tussen scènes bewegen deze telkens in tegengestelde richting over het podium en de cast loopt hier achter op en af waardoor ze ‘ineens’ verdwijnen of verschijnen. Simpel maar effectief, hoewel er soms wat broeken te zien zijn.
Maar het grootste gebrek is toch wel de manier waarop het verhaal verteld wordt. Achter op het podium hangt een zwarte wand die als projectiewand wordt gebruikt. Hierop staat in cartoon stijl het jaartal en locatie, eventueel met wat informatie over wat er dat jaar gebeurd is (bijvoorbeeld “1963; The band is soundchecking in a freezing cold theatre; And Martin Luther King Jr says “I have a dream”). Soms wordt het scherm gebruikt om filmpjes te vertonen, bijvoorbeeld wanneer Tina wat uit ‘moet’ leggen zonder dat ze op het podium hoeft te staan. Klungelig, lui en weinig creatief. En het toppunt van de filmpjes is toch wel in de tweede akte als Ike met een aantal willekeurige blanke mannen aan het bellen is om er achter te komen waar Tina is. Ridicuul en slecht te verstaan.
Maar waar het verhaal mogelijk niet zo lekker werkt, is de cast wonderbaarlijk goed en redden zij de voorstelling.
Emi Wokoma speelt Tina Turner en dit doet ze heerlijk. Haar energie spat van het podium, de bewegingen van Anna Mae en vooral later van Tina zitten in haar lijf en ze speelt het voor elkaar om de hele zaal mee te krijgen en dat is een knappe prestatie. Dat haar zang op een enkele noot tekort lijkt te schieten is haar daarom gemakkelijk te vergeven.
Daarnaast staat Chris Tummings als Ike, die vooral beperkt wordt door het script. Hij speelt de rol van de slechterik prima en de zaal schrikt telkens wanneer hij Tina slaat, maar veel meer krijgt hij niet te doen. En wanneer Tummings de gitaar pakt om mee te spelen met de band klinkt het heerlijk.
Achter Tina schitteren de Ikettes gespeeld door Rochelle Neil, Hannah Fairclough, Aisha Jawando en Joanne Sandi. Solo krijgen ze vrij weinig te doen, op “I’m Blue” na, maar ze schitteren naast Wokoma in dans en zang.
Verder staat er een briljante band die er voor zorgt dat je bij elk nummer met je voet gaat zitten tappen.
En aan het eind van de avond? Dan realiseer je je dat je naar een geweldige cast hebt zitten kijken, die heerlijke muziek mag maken en waar de energie vanaf spatte. Dat het verhaal niets voorstelt en de projecties best wel irritant waren, dat is te vergeven. Een uiterst goed geslaagd tribute-concert, dat was het!
Dus als je van de muziek van Tina Turner houdt is de reis naar Den Haag het zeker waard, maar wacht niet te lang, 6 januari spelen ze de laatste voorstelling alweer.
De Dailymotion-versie van deze reportage:
