Les Miserables is een topvoorstelling, waar ik wekelijks wel een keertje kan zitten. Maar om niet te overdrijven zit ik op een planning van 1 keer in de maand, met een voelspriet voor speciale voorstellingen. Zoals Richard als Valjean, of binnenkort Guido als Javert. Als moderator van het forum komt daar dan wel eens een uitnodiging tussendoor. Zoals voor de voorstelling van gisteren, zodat ik de voorstelling morgen voor de tweede keer in drie dagen zie.
En het was een geval van mazzel. Pieter van Nieuwenhuyze speelde Marius en Kirsten Cools speelde Mme Thenardier, en beiden had ik nog niet in die rollen gezien. Een gevalletje kleine pech was er ook: Guido zat in de zaal. Normaal is de bisschop-scene voor mij het eerste moment dat er tranen vloeien, en hoewel Dirk Postma het als bisschop prima doet, bleven de tranen ditmaal weg.
De voorstelling is gelukkig technisch vrijwel foutloos; nagenoeg geen fouten in het aanzetten van microfoons. Wel lijkt het of het orkest harder speelt, wat voor mij niet zo hoeft.
Pieter is een prachtige Marius. Hij speelt de student echt goed; een geloofwaardig student, en met een duidelijk verschil in emotie tussen de twee vrouwen in zijn leven.
Kirsten is wat minder spontaan-ordinair dan Marjolijn, maar doet het verder ook wel goed als mevrouw Thenardier.
Voor het eerst zie ik de voorstelling nu van een afstand (rij 14) en ik moet zeggen dat ik liever dichterbij zit. Waar ik dacht nu eindelijk eens mooie overzichtssituaties te zien, viel me dat toch wat tegen. Natuurlijk zijn de massa-scenes overzichtelijker, maar echt nieuwe dingen heb ik niet gezien. De details die je op de voorste rijen ziet en van veraf mist zijn daarmee vergeleken toch echte pareltjes. Het verstaan van de ruis-teksten in het ensemble (als ze bijvoorbeeld Fantine belagen, of Cosette observeren), of het in elkaar zetten van het vlaggetje door Gavroche.
En dan natuurlijk hetgeen waarvoor ik er was: de uitreiking van de CD door Paul de Leeuw. Hij was blij met deze nieuwe cd; Omdat Joop er toch niet was durfde hij zelfs zijn mening te geven: degene waarop hij mee zong had een veel te zacht orkest.
Dan doet hij iets wonderlijks: hij reikt de echte cd uit aan iemand van het ensemble. Omdat hun aandeel altijd wordt vergeten. Op de terugweg nog wel even vermeldend dat hij geen idee had wie het was. Ikzelf kon vanaf mijn plek ook niet zien wie het was geweest. En natuurlijk: René krijgt als ster van de show de grote formaat-uitvoering. (die van karton).
En passant heeft Paul ook nog Max uit de coulissen getrokken, en blijkt dit dus een van de spaarzame keren dat Gavroche meedeelt in het applaus. Hij is er wat onwennig onder.
Voor de foto’s en het nieuwsbericht: zie hier
