De bevestiging voor Andrew Lloyd Webber’s Birthday in the park én de opvoering van Our House in Wimbledon, beiden binnen dezelfde week, dat was de gelegenheid om weer naar Londen te gaan om daar wat musicalbezoeken af te leggen. Door het in de gaten houden van de aanbiedingen was het rooster gedeeltelijk gevuld; de rest zou ik ter plekke aanvullen door bezoekjes aan TKTS en evt de theaters voor day-seats. Met de nachtboot en de trein is het allemaal prima te doen.

Dinsdag 9 september

Gezien mijn adoratie voor Billy Elliot, en wilde ik die voorstelling zeker nogmaals zien; en als je toch voor dayseats gaat staan, waarom dan niet op een dag dat deze 2 x wordt opgevoerd, de zaterdag bijvoorbeeld. Om na te vragen of dat wel mocht trok ik na het afgeven van de bagage als eerste richting Victoria Station. Bij aankomst bleek echter nog de beste dayseatplaats voor dezelfde avond beschikbaar, en ook voor de zaterdagmiddag was nog een plek op de tweede rij vrij. Een wijziging van plan dus, en het antwoord op de vraag moet ik iedereen dan ook schuldig blijven.
De avondshow was geboekt; dus even kijken voor de middag. Ik wist dat Jersey Boys en the Phantom matinee hadden. TKTS had geen van beiden en met in het achterhoofd dat zelfs Billy Elliot nog dayseats beschikbaar had maar eens kijken hoe dat zat bij Jersey Boys. En jawel, er waren er nog. Met dit programma kunnen we deze dinsdag bestempelen als Succesmusical-Dinsdag.

Jersey Boys.
De show kreeg goede kritieken, en loopt ook erg goed. Voor mij is het een gok. Ik vind de muziek van Frankie Valli/the Four Seasons wel ok, maar ben zeker geen grote fan. Bovendien zou dit een jukebox-musical worden over de band zelf, en dat zijn doorgaans zeker niet de meest spannende scripts die er zijn.

Wat dit laatste betreft: het klopt. Het scriptis voorspelbaar, maar mede door de mafia-connecties en het bandlid dat de anderen min of meer belazert is het toch niet al te saai. Een mooie truc om het allemaal nog wat meer tot leven te brengen is door het verhaal uit de ogen van verschillende bandleden te vertellen. Zo krijg je periodes soms twee keer te zien, maar dan vanuit ander perspectief.

De rollen worden goed vertolkt: Ryan Molloy heeft de juiste vocale capaciteiten om de soms idioot hoge noten van Frankie Valli zuiver krachtig en lang te laten horen. Glenn Carter is prima als Tommy de Vito. Maar ook de rest van de cast speelt prima

Wat jammer is is dat slechts zelden de liedjes inhoudelijk deel uitmaken van het verhaal. Het liedje verschijnt meestal als liedje, de song waar de band op dat moment mee optreedt of scoort. Daar staat tegenover dat er veel humor in zit (zoals de running gag over het beginnen van een eigen band) en dat de manier waarop de voorstelling wordt gepresenteerd echt prachtig is. Het spelen met perspectief, en “camerabeelden” is prachtig gedaan. Het geluidsniveau is soms wel erg hoog: de opening, het franse rapnummer op basis van oh what a night is hierdoor bijvoorbeeld niet te verstaan. Gelukkig blijven de bastonen hierna binnen de perken.

Jersey Boys is een smakelijk tussendoortje, maar meer ook niet. Ik zou ook zeker niet ervoor pleiten om deze voorstelling hier in het Nederlands neer te zetten. Daarvoor is zowel de inhoud als de aantrekkingskracht van “the Four Seasons” hier te beperkt. Ook in Londen zat de zaal vol Amerikaanse toeristen. De bijna bejaarde naast me had wel de middag van zijn leven. Zo zong hij lekker mee en stootte hij enthousiaste klanken uit. Hoogstirritant natuurlijk. Daar staat tegenover dat de oproep voor de voorstelling om nu de snoepjes uit de papiertjes te halen er eentje is die overal navolging mag krijgen. Daar heb ik geen last van gehad deze keer.

Billy Elliot
Na de drie voorgaande keren betreed ik het theater al met kippenvel, en beginnen tranen bij bepaalde scenes al te rollen voordat ze zijn gespeeld. Een beginnoot kan al voldoende zijn. Billy Elliot is een open doekje.
De dayseats waren verder niet verkocht, en ik zat dus in mijn eentje op de eerste rij. Dat kon weer leuk worden vlak na de pauze; ik zag de bui al hangen.
Ik had vooraf niet gekeken wie Billy en Michael zouden spelen. Ook in de zaal dit keer geen volwassen kerels met fanshirts van de jonge acteurs, dus het zou een verrassing zijn. Het bleek Fox Jackson-Keen, en als ik het goed heb Lewis Cope als Michael. Een kleine zwartharige Billy, en een erg straight-overkomende Michael. Op basis van de eerste indruk een wat mindere bezetting dan twee eerdere bezoeken, maar dat was al snel verdwenen. Michael ontpopt zich super, en Billy blijkt een eersteklas topper. Gezien zijn reacties op het publiek zou je zeggen dat het een van zijn eerste optredens is. De groeiende lach als het applaus maar niet stopt bijvoorbeeld. Het is niet zo, maar zijn enthousiasme en puurheid is er niet minder om. Fox is de meest atletische die ik tot nog toe zag; iets minder elegant in zijn dans als Joshua, maar wat een sprongen.
Billy Elliot blijft de topper vol humor en emotie. Lach en traan zijn nergens zo verweven als in Billy Elliot. Met een cast die elke keer weer super is, understudy of niet, nieuw , blijvend of terug van weggeweest. Het maakt allemaal niet uit. Elke keer is er diep in me de angst dat de betovering een keer verbroken zal worden. Maar elke keer word ik weer gerustgesteld.

Woensdag 10 september

De dag dat Marguerite op de planning stond voor de middag, en de avond nog niet was ingevuld. Op dus naar TKTS met in het achterhoofd Zorro. Bij aankomst bleek echter ook Les Mis voor halve prijs aangeboden te worden, en dat is de show die ik elke keer dat ik er ben oversla. Onder het motto: die is er de volgende keer ook nog wel. En met Boubil en Schonberg in de middag is het natuurlijk wel een mooie combi.  En zo is het plan om Zorro zaterdagavond te gaan doen, maar dit keer eindelijk de Engelse Les Mis te bezoeken.

Marguerite
De show zou die zaterdag voor de laatste keer worden opgevoerd, en daarmee eerder dan gepland sluiten. Geen commercieel succes dus, maar de CD klonk zeker niet onaardig, en ook het verhaal sprak me wel aan. Ruthie Henshall is ook een grote naam, en bij het theater stonden fragmenten uit lovende kritieken. Dus dit kon heel goed zo’n show worden die geweldig was, maar niet door het publiek werd opgepakt.
Het verhaal van Marguerite is een “bekend” verhaal. Een femme-fatale maakt gebruik van haar omgeving totdat ze verliefd wordt op de man die niets heeft en het dilemma geld/status vs liefde ontstaat. Een prachtig concept dat zeker kan werken als er chemie is tussen de vrouw en de man die ze lief heeft.
Helaas: ik kan geen chemie ontdekken tussen Ruthie Henshall en Julian Ovenden. Ik las dat Ruthie ziekjes was, en dat heeft misschien een rol gespeeld, maar ik vond haar niet echt overtuigend in haar liefde voor de jonge muzikant Armand. Ook van zijn kant geloofde ik geen moment in de liefde die hij voor haar voelt. Dat hij een talent is is evident, maar ook dat hij nog moet groeien. Er zit geen balans in zijn optreden, dat vooral luid zingen behelst. Dat doet hij overigens uitstekend.
Ander probleem is dat we eigenlijk voor geen van de hoofdrollen sympathie kunnen voelen. Niet voor de muzikant die zijn vrienden in de steek laat in de naam van liefde, niet voor de berekenende Marguerite, en uiteindelijk ook niet voor de duitse officier die door Marguerite wordt belazerd en zeer sterk wordt gespeeld door Alexander Hanson
Meeste indruk maakt echter het decor van schuivende muren en de draaischijf die uit het midden van het podium is geplaatst. Dat je daar meer op let dan op het spel is al een teken aan de wand. Deze voorstelling is niet wat ze moet zijn, en de keuze van het publiek om weg te blijven lijkt me een juiste. Volgende show please.

Dat Marguerite muzikaal geen topper is valt extra op als je dezelfde avond naar de topper van (deels) dezelfde componisten bekijkt

Les Miserables
Met de geweldige Rotterdamse voorstelling in het achterhoofd is het niet zo moeilijk positief gestemd naar de voorstelling te gaan. Ze is jaren geleden verhuisd naar een kleiner theater, dus dat deze gevoelsmatig waarschijnlijk kleiner zou zijn had ik al wel ingecalculeerd.
In de hoofdrol Drew Sarich, een bekende naam die over de globe zijn sporen heeft verdiend.  Earl Carpenter is wat minder een globe-trotter, maar deze Javert mag ook zeker tot de grote namen worden gerekend. En het zijn ook zij die tijdens deze Les Mis de meeste indruk maken. Het is wel even wennen aan de Amerikaanse knauw van Valjean, maar qua spel is hij fantastisch. Javert wordt extreem stijf neergezet, en zingt fantastisch. Dieptepunt is het optreden van Jimmy Johnston als Thenardier. Hij straalt echt niets uit, is noch komisch noch eng, maar vooral kleurloos.
Het podium blijkt nog kleiner dan ik verwachtte, maar toch is de show voor het overgrote gedeelte qua uiterlijk gelijk aan die van Rottterdam. De kleinere ruimte maakt het bij de vollere scenes echter wel wat onoverzichtelijker. Wie er aan het woord is of wat er gebeurt; het zicht is soms wat belemmerd.
Hoewel deze voorstelling niet slecht is mogen we in Nederland blij zijn met onze Les Mis. Deze is namelijk op alle fronten minimaal gelijkwaardig, en op vele fronten beter. Vrijwel alle rollen zijn bij ons door eerste cast en understudies beter bezet dan de engelse. Enige uitzondering is die van Cosette. De suffe rol met de in mijn ogen meest verschrikkelijke muziekstukken uit Les Mis kan in Nederland maar niet tot leven komen. Bij de Londense understudie voelde ik zowaar wat bij Cosette; een compliment aan haar adres.
Opvallend is ook dat Gavroche in Londen wat meer te doen heeft; het geeft zijn rol iets meer diepgang. Jammer dat dat in Nederland ook is verdwenen.

Donderdag 11 september

Deze dag was al van te voren ingevuld, mede omdat ik overdag de stad zou verlaten om een voorstelling te bekijken in Wimbledon. Daar kon ik namelijk de fout die ik gevoelsmatig had begaan rechtzetten. De fout: het missen van Our House op West End enige jaren geleden. Voor de avond stond Never Forget op het programma. En stond donderdag op het programme als een vrolijke jukebox musical dag. Achteraf kan ik ook zeggen, blote billen dag

Our House
Als er een band in aanmerking komt om door mij genoemd te worden als band waar je fan van was dan ik het wel Madness. Vrolijke ongecompliceerde muziek die je energie gaf in periodes dat je het moeilijk had, of gewoon je goede humeur kon versterken. Toen bleek dat er een musical werd gemaakt van hun materiaal moest ik daar natuurlijk heen. Maar het kwam er niet van, en toen de aangekondigde tour steeds maar uitbleef koesterde ik de DVD van de West End Show van de voorstelling die ik had gemist.
Tot dit jaar ineens bleek dat de tour er daadwerkelijk van kwam. “In de gaten houden”. Maar weer vergeten tot ik wakkerschrok en tot mijn grote geluk bleek dat de voorstellingen in Wimbledon prima uit kwamen.
En zo belandde ik voor het spotprijsje van 20 pond bij de middagmatinee van Our House. Helaas blijkt de zaal maar voor een kwart gevuld; had ik een foute keuze gemaakt?

We Will Rock You en Mamma Mia mogen dan de bestlopende jukebox-show zijn; de beste is in mijn ogen Our House. Wat zijn de schrijvers er goed in geslaagd een mooi origineel verhaal te maken van de liedjes en de muziek van Madness. Het publiek was dan ook uitzinnig. Zelfs bij deze minimale zaalbezetting ging het dak er af, en werd de cast beloond met een daverende staande ovatie.
Hoewel de voorstelling ten opzichte van de West End Show wel wat is aangepast verdient ook deze tourproductie een finale op West End. Decor, cast en show zijn het zeker waard. De tomeloze energie van de castleden is aanstekelijk De manier waarop songs terugkeren in het verhaal met andere teksten is zeer goed gedaan.
Het verhaal gaat over Joe Casey, die op zijn zestiende verjaardag met zijn vriendin Sarah inbreekt in een in aanbouw zijnd appartementencomplex. Ze worden ontdekt en vervolgens wisselt de show steeds tussen wat er gebeurt als hij het goede doet en zich aangeeft of als hij vlucht
Een geweldig compliment verdient Chris Carswell die Joe Casey speelt. Zijn stemgeluid is wat nasaal, maar dat stoort slechts zelden. Hij speelt de rol echt als was hij het zelf. Maar ook de andere rollen worden uitstekend vertolkt. Zwakste schakel is Steve Brookstein, die de overleden vader van Joe speelt. Deze X-factor winnaar heeft wat weinig uitstraling, maar speelt de rol niet onaardig. Waar voor de overige acteurs superlatieven te kort schieten”. De dubbelganger-trucs en snelle verkledingen (waarvan degene achter wat paraplu’s niet zou misstaan in een circusact) zijn indrukwekkend.

Humor en energie, lief en leed, stereotypen die toch ook weer heel “echt” zijn; ze zitten allemaal in deze Our House. De uitbundige bizarre danspassen doen eer aan de band Madness. Het afscheid tussen Joe en zijn vader heeft wel wat “Billy Elliot” in zich. En voor de liefhebber tot twee keer toe een paar “functionele” blote billen.

Als de voorstelling is gedaan is er maar een gedachte: nog een keer. En zo wordt een kaartje gekocht voor de avondvoorstelling van zaterdag. En is Zorro definitief van de baan voor deze vakantie

Never Forget
Ook deze show zag ik al op DVD. Ik was geen fan van Take That (sommige liedjes waren wel in orde) maar de show vond ik zeer geslaagd. Die wilde ik ook wel live zien. En zo belandde ik in het Savoy theater, wat op afstand de lelijkste zaal is die ik deze vakantie tegenkwam.  Theaterstoelen in verschillende verschoten tinten: het was geen gezicht. Never Forget is natuurlijk vooral een show vol humor, en eentje die je niet te serieus moet nemen. Over the top is het motto zo lijkt het, en daar zijn ze zeer in geslaagd.

Als ik me nu afvraag was ik aan deze show nooit zal vergeten dan is dat waarschijnlijk niets uit de show, maar vooral het schaamteloos asociale deel van het publiek. Stil is het geen moment. In de eerste akte wordt er enorm veel gepraat, en in de tweede akte wordt door een stel overjarige bakvissen (m/v) die niet kunnen zingen meegezongen met ballads. Ballads horen bij gevoelige momenten, maar het gevoel is meteen ver te zoeken als je atonaal het lied om je heen hoort. Jammer, want Never Forget is een heel amusante voorstelling. De stereotypes, de overacting, de strakke dansen van de dansers, de leuke vertolkingen van de hoofdrollen; ze zijn het herinneren meer dan waard.

Het verhaal heeft weing om het lijf. Voor een Take That-coverband worden een vijftal onwaarschijnlijke mensen gecast. De “Gary Barlow” heeft echt talent en wordt een eigen contract aangeboden. Hij heeft behoefte aan geld, want de pub van zijn moeder wordt door schulden met sluiten bedreigd. Kiest hij voor het geld of voor de mensen uit de band, waaronder zijn beste vriend..

Dean Chisnall is Ash Sherwood, de Gary Barlow. Hij heeft een fenomenale stem en speelt zijn dilemma’s overtuigend. Craig Els is als Jake Turner zijn beste vriend, en heeft hiermee een wat serieuzere rol. De vlaamse Tim Driesen speelt de verlegen kantoorman Adrian Banks, die soms weer heel verrassend uit de hoek kan komen. Bewust met een imitatie van de manager, of onbewust het showen van een wel heel bizarre outfit (de tweede show met blote billen op 1 dag), De extreme reacties zijn van de wel erg naieve, dommige ex-stripper Dirty Harry,  vertolkt door understudy Jamie Hughes-Howard en het spaanse moederskindje Jose Reize (Stephane Anelli). Zij zorgen voor de komische noten. De eerste stappen op dansgebied zijn natuurlijk lachwekkend, zeker in contrast met de “professionals”, maar ze worden al snel wat beter.

De regen- pauzefinale is een prachtige mix van humor en techniek, als de bandleden steeds in de “droge plekken” van de regen zingen. Steeds als er 1 naar voren treedt is er precies daar geen neerslag. Als vervolgens het ensemble in regenpakken wel de volle laag krijgen is dat het smakelijke toetje. Koffie na is er dan ook nog eens met de teksten die in de regen te zien zijn. Fenomenaal, en een prachtige manier om de pauze, of moet ik het dweilpauze noemen in te gaan.

De fans genieten, en een staande ovatie is de verdiende beloning voor de geslaagde show. Jammer dat de mensen die deze beloning geven deels zelf niet weten hoe je je hoort te gedragen.

Vrijdag 12 september

De dag van de persiflages. Spamalot was al gereserveerd voor de avond. De show zag ik eerder dit jaar al een keer, en was toen een van de hoogtepunten. Daar het doek valt rond de jaarwisseling voor deze show wilde ik de kans aangrijpen deze nogmaals te zien. Op de vrijdag niet echt matinee’s, maar wel enkele voorstellingen die rond etenstijd worden gespeeld. Spamalot is daar 1 van, maar ook Eurobeat hoorde daarbij. Songfestival is natuurlijk al een parodie op zichzelf, maar ik was zeer benieuwd of een parodie daarop zou werken

Eurobeat
Een voorstelling uit Australië. Voor hen is het Eurovisie Songfestival natuurlijk ver weg; voor ons heel dichtbij. Wij falen jaar in jaar uit om de finale te halen.

Om het songfestival zo goed mogelijk na te bootsen krijg je bij binnenkomst een button van het land. In mijn geval Duitsland. Dat is dus jouw land, daarop mag je niet stemmen. Na de optredens kun je een SMS sturen met jouw keuzes; zonder extra kosten: “we willen je niet bestelen; dat hebben we al gedaan met de verkoop van de klaphandjes”. Meligheid, dubbelzinnigheid, bekende maniertjes en overacting. Het zijn de ingredienten die van Eurobeat als show een geslaagde voorstelling maken. Het zwakke punt zit m in de liedjes. Er doen er maar 10 mee “omdat de rest bagger was” maar ook bij deze 10 songs zitten wel erg slechte nummers. Vooral Zweden (Abba-pastische) en IJsland zijn wel heel erg, en Duitsland’s tekstloze song had niet eens mee mogen doen. Natuurlijk zien we de metamorfose (Griekenland), de wannabe-boyband (Rusland), de volksmuziek-bewerking van Hongarije, de extreme Bjork-achtige onzin van IJsland, de lolita-pop die ditmaal aan Italie is toegewezen en de cliche-powerballad van Ierland.
Maar als je er zit maal je er niet echt om. De duo-presentatie van dit festival vanuit Sarajevo door Boyka en Sergei. Cheesier dan dit stel hebben we nog nooit gezien. Komiek Les Dennis is in zijn element als Sergei, maar krijgt goed tegengas van Mel Giedroyc. Soms zijn de songs een onwelkome onderbreking van de subtiele onderlinge sneren.

De indeling is als het echte festival. De 10 nummers voor de pauze, de gelegenheid tot stemmen, plassen en drinken halen, een opvul-act (met het fantastische I’m Sarajevo, taste me) en dan de puntentelling. De winnende act mag dan het nummer nog een keer laten horen en dan komt iedereen weer op het podium.  De puntentelling is ook super gedaan: via een videoscherm zien we de bekende flauwekul met mensen in de landen, de misverstanden. Er wordt komisch ingespeeld op de actualiteit (bij Engeland over de bereikbaarheid: brand in de kanaaltunnel en het faillissement van de 3e touroperator van het land)  maar ook via standaardgrappen over “democratisch” rusland.

Meestemmen is leuker, zeggen ze, en dat is zo. Als de uitslag van deze avond ook nog eens precies jouw top 3 oplevert is dat alleen maar nog leuker. Dat is op het echte festival nog nooit gebeurd. En zo konden we tweemaal genieten van de Poolse (op de cd nog aan Estland toegekende) coming out act, die voor Rusland en Griekenland won.

Wie niet van plat vermaak houdt heeft niets te zoeken bij Eurobeat. Hoe vaker je het hebt gezien, hoe meer je zult herkennen in Eurobeat. Het is dus vooral een show voor de liefhebbers van het songfestival. De haters zien hun vooroordelen natuurlijk wel bevestigd, maar of je daarmee een leuke avond hebt is de vraag.

Spamalot
Monty Python & the Holy Grail, waarop de musical is gebaseerd, hoort bij mijn favoriete films. Ik zag de show begin dit jaar al een keer, en vond het zeker de moeite waard voor een herbezoek. Sommige rollen zijn inmiddels bezet door anderen. De Lady of the Lake wordt nu gespeeld door de onbekende Nina Soderquist (winnaar tv-auditie), die het briljant doet. Heerlijk diva-gedrag, geweldige stem, gewoon top. De rol van koning Arthur wordt vertolkt door Sanjeev Bhaskar. In Nederland geen bekende naam: ik ken de man van de Kumars-talkshow, maar in Engeland is de man zeer bekend. Zoals de naam doet vermoeden iemand uit de voormalige Britse kolonien, en in de show speelt hij ook af en toe met het accent. Zo gebruikt hij (zoals Arjan Ederveen het in Oliver ook deed) zijn komisch talent af en toe als grappig uitstapje binnen de show
Spamalot is een aaneenschakeling van absurditeiten en grappen, van enorme showblokken tot kleine visuele grappen. Een show Monty Python waardig.
Een show ook met publieksparticipatie: aan het eind komt een “peasant” uit de zaal het podium op. En deze keer ontstaat een bizar komische situatie. De persoon blijkt een Griek, en eentje met een lage dunk van de Engelsman als het gaat om het uitspreken van zijn naam. Als Arthur het in één keer goed blijkt uit te spreken zegt hij dat Arthur de eerste Engelsman is die het goed zegt. Waarop Sanjeev Bhaskar gevat antwoordt dat dit de eerste keer is dat hij Engelsman wordt genoemd. “Je hebt absoluut gelijk, ik heb een Engels paspoort en zo, maar toch ben je de eerste die me Engelsman noemt”.

Spamalot is een leuke show; het is jammer dat deze binnenkort zal sluiten.

Zaterdag 13 september en Zondag 14 september

Zaterdag: herhaling van de hoogtepunten.

In Biily Elliot dezelfde volwassen cast als de voorgaande keer, met Joshua Fedrick en Shaun Malone als Michael en Billy. Beiden zag ik eerder en wederom was ik onder de indruk. Joshua speelt wat meer naturel, soms iets te, maar is een elegant danser. Shaun is briljant als Michael. Genieten.

Bij Our House was het dak weer gerepareerd (😉). De zaal zat ditmaal wel vol en ook de socializing elite van Wimbledon genoot met volle teugen. Wederom een ongekend positieve reactie uit de zaal. En wederom, volkomen verdiend.

Zondag: Andrew Lloyd Webber’s Birthday in the park.

Zie hier

Wat een fijne verslagen…...
Our House is ook hier een favoriet; zag ik gelukkig wel live. Jammer dat je Zorro gemist hebt…ga kijken of ik die volgende maand kan meepakken (al klinkt Never Forget opeens ook heel aantrekkelijk….)

Ik vind Billy Elliot nog steeds prachtig en ergens zou ik hem zo nog een keer willen gaan zien. Maar ik durf niet… om precies dezelfde reden als jij…

Al was het met enige jaloerse opwellingen: leuke verslagen om te lezen. Our House zou ik ook nog zo graag willen zien, was in een periode dat ik wat musicals gemist heb en deze betreur ik ook zeer. Nu nog (weer) meer :sad: Tsja en Billy…als ik in Londen zou wonen, zou ik daar denk ik iedere week zitten…gaaf dat het niveau van de voorstelling nog steeds zo hoog is. Ik heb toevallig gisteren tijdens een lange autorit marguertie geluisterd: ik vond het nà­et om aan te horen. China doll is een mooi nummer en daar rondom heen is de muziek pruimbaar, maar naar het einde toe voor mij histyrisch gekrijs en gewoon lelijk. Zat me al te bedenken toen dat een voorstelling met zo’n muziek nauwelijks kans heeft om een succes te zijn in het theater. (Ruthie overtuigde me op de cd zelfs ook al niet trouwens). Jersey Boys heb ik maar besloten dat het zo’n show is die ik in NY moet zien als ik daar nog eens kom, geeft ook weer meer ruimte voor Londen.
Hoe dan ook: ben weer geprikkeld om zelf een Londentrippie te gaan plannen en vooral gaaf van die Our House !

Leuk verslag! Ben zelf, als Monty Python fan zijnde, nog steeds niet naar Spamalot gegaan. Reden temeer om toch écht nog voor het eind van het jaar Londen weer eens te bezoeken. It’s now or never.
Jersey Boys heb ik vorige maand in NY gezien (twijfelde tussen Spamalot en Jersey Boys en koos voor het laatste vanwege de combi NY/verhaal over Jersey en Spamalot/Brits). Ben blij dat ik hiervoor heb gekozen, het publiek in NY werd gek. Alleen al bij de zin “...to be honest, we put Jersey on the map.” ontstond een een massaal luidkeels “Yeah!” en applaus vanuit het publiek.

Bedankt voor de fijne verslagen, Jeroen! Ik zat toevallig ook in deze periode in Londen, van 4 - 14 september, maar heb over het algemeen heel andere voorstellingen bezocht. Ik zou op 11 september met de Eurostar terug gaan, maar dat ging niet door vanwege de grote brand in de Channel Tunnel. Zo kon ik pas de 14de terug. Als het die dag niet was gelukt was ik zeker ook naar het Lloyd Webber concert in Hyde Park geweest. Fijn om via jouw verslag er toch nog een impressie van te krijgen. Het concert wordt overigens op 12 oktober op BBC Radio 2 uitgezonden (programma: Friday Night). Wanneer ik tijd heb zal ik mijn verslagen hier ook plaatsen. Nu zal ik even kort reageren op de shows die jij hebt gezien.

Ik ben het met je eens Billy Elliot is een meesterlijke show. Wat mij betreft de beste die de Engelsen in zeer lange tijd geproduceerd hebben. Ik heb het al een tijd geleden gezien. De show was toen aan het try-outen met Liam Mower. Die avond was toen echter zo perfect, dat ik het niet meer hebben willen zien. Dat gevoel kan (voor mij) toch nooit meer gedupliceert worden.

Jersey Boys vond ik persoonlijk een sterke musical (zeker vergeleken met wat de Britten de laatste tijd hebben gecreerd). Het is een erg Amerikaans rags-to-riches verhaal waar je van moet houden, maar erg goed geesceneerd door Des McAnuff en geacteerd (vooral Ryan Molloy als Frankie Valli). De diverse perspectieven van het scripten de vele rake onliners houden de varieteit er in. Ook vind ik de nummers geweldig. Een heerlijke feel good show.

Marguerite zag ik al eerder dit jaar en verliet de show weinig onder de indruk. Het verhaal (van Boublil, Schonberg en de regisseur) en de personages zijn zo cliche en voorspelbaar, de muziek van meester Michel Legrand weinig aangrijpend (m.u.v. “China Doll”), en de liedteksten van Herbert Kretzmer (“Les Miserables”) abominabel slecht. Ruthie Henshall en vooral Julian Ovenden doen wat ze kunnen met het materiaal, maar stranden uiteindelijk toch in een emotioneel niemandsland. De show ziet er wel schitterend uit. Elk moment kan zo in een frame aan de muur hangen, maar dat maakt nog geen succesvolle musical.

Ook ik ben dit jaar - voor het eerst sinds 12 jaar - weer naar Les Miserables gegaan, omdat de huidige cast mij wel aansprak. Ik zal mijn uitgebreide ervaring hier nog wel plaatsen, maar de show kwam op mij vooral ietwat gedateerd over, alhoewel producent Cameron Mackintosh er duidelijk voor zorgt dat het niveau van alles hoog wordt gehouden. Respect.

Our House zag ik jaren geleden toen het in het Cambridge Theatre speelde. Ik heb er toen erg van genoten, terwijl ik niet eens zo bekend was met de muziek van Madness. Het verhaal en de staging (Matthew Warchus) daarvan was gewoon bijzonder aanstekelijk gedaan. De choreografie van Peter Darling was trouwens ook briljant! Zijn werk zou hij een paar jaar overtreffen met “Billy Elliot”.

Never Forget heb ik ook op DVD gezien en het kon mij niet overtuigen om het in het theater te zien. Het verhaal kwam op mij vooral over als een b-versie van die van “The Full Monty” (een veel betere show). Ik heb dit jaar wel een leuk optreden van de cast meegemaakt in de legendarische G-A-Y club -helaas kortgeleden gesloten - in Soho, waar ze diverse nummers uit de show brachten voor een uitzinnig publiek.

Eurobeat heb ik wel bezocht en heb in een deuk gelegen. Dit is veel leuker (en korter) dan Eurovision (wat ik vreselijk vind)! Het is dus toch mogelijk Jeroen om je bij deze show te vermaken, zonder liefhebber van het Songfestival te zijn. Ik was Rusland en heb die avond ook nog gewonnen. Het was een lekker luchtige afsluiter van mijn reis. Uitgebreider verslag volgt.

Spamalot is een show wiens humor mij ontgaat. Ik heb het een keer gezien (met Tim Curry) en dat was meer dan genoeg. De muziek is ook zo middelmatig. Er zijn veel betere show biz spoofs - waaronder The Producers - wat mij betreft.

Jeroen, ben jij voor ‘Our House’  naar het New Wimbledon Theatre geweest ?  Hoe is dat theater qua bereikbaarheid, en is het aan te raden voor ‘s-avonds en een solo-reiziger ?  😄

Tja, het is zo vijf a tien minuten lopen vanaf station Wimbledon. Ik was er op de zaterdag-avond en je komt dan uitgaanspubliek tegen. Het was dus niet verlaten. Ik weet niet hoe dat op minder gangbare avonden is, maar mag aannemen dat na afloop wel meer theaterbezoekers richting station (trein en metro) lopen en het dus niet heel erg spannend wordt….. Ben nu wel benieuwd voor welke voorstelling je wilt gaan: Witches of Eastwick? West Side Story of Edward Scissorhands?

Jeroen - 24 September 2008 04:22 PM

Tja, het is zo vijf a tien minuten lopen vanaf station Wimbledon. Ik was er op de zaterdag-avond en je komt dan uitgaanspubliek tegen. Het was dus niet verlaten. Ik weet niet hoe dat op minder gangbare avonden is, maar mag aannemen dat na afloop wel meer theaterbezoekers richting station (trein en metro) lopen en het dus niet heel erg spannend wordt….. Ben nu wel benieuwd voor welke voorstelling je wilt gaan: Witches of Eastwick? West Side Story of Edward Scissorhands?

Ik ga tijdens mijn Londen-bezoek in Oktober op een donderdagavond naar West Side Story.  Kijk ik heel erg naar uit.  😄

Is een donderdag ook een uitgaansavond ?

Hier volgen de Londen-theaterverslagen van een tweede moderator. Mijn liefde voor theater is echter breed, dus het gaat niet alleen over musicals. Hopelijk vinden jullie het ook interessant om over ander Brits theater te lezen en zoniet, dan kun je de niet musical-berichten gewoon overslaan.

Donderdag 4 september: “Tory Boyz” van het National Youth Theatre (Soho Theatre).

Dit boeiende nieuwe toneelstuk van James Graham onderzoekt de vraag of de Britse conservatieve politieke partij klaar is voor homo’s aan de top. Heden en verleden lopen in het stuk op ingenieuze wijze door elkaar heen. Volgens de argumentatie van Graham is er namelijk niet zo veel verandert sinds de dagen van voormalig premier Edward Heath. Van deze wordt beweerd dat hij zijn homoseksualiteit onderdrukt heeft vanwege zijn politieke ambities in de conservatieve partij. Om dit punt te maken wordt het verhaal van Heath afgewisseld met die van een hedendaags idealistische — en homoseksuele, conservatief partijlid.

Alhoewel de cast uit jongeren bestaat was de acteerkwaliteit van indrukwekkend niveau. M.n. Shaun Rivers als de moderne, emotioneel geconstipeerde, conservatieve homo en Dan Ings als zijn opportunistische homofoob van een baas waren bijzonder goed. Niet vreemd gezien dat The National Youth Theatre al decennia lang Britse sterren aflevert, waaronder Dame Helen Mirren en Daniel Craig. Het zou me niet verbazen als enkele van deze castleden ook een glorieuze toekomst tegemoet gaan.

Binnen anderhalf uur weten de jongeren een topproductie neer te zetten — voor een uitverkochte zaal — die zowel vermaakt als belangrijke actuele onderwerpen aankaart. Een goed begin van mijn mini theatermarathon en iets waar wij in Nederland alleen jaloers op kunnen zijn.

Het Soho Theatre is overigens een erg fijn, intiem theater - met redelijk geprijsde kaartjes - waar vaak spannend nieuw theater wordt gepresenteerd. Hans Teeuwen heeft hier nog niet zo lang geleden ook opgetreden.

Vrijdag 5 september: “Now or Later” (Royal Court Theatre).

Deze dag hield ik het bij nieuw werk en politiek. Ditmaal echter gesitueerd in Amerika.

Het stuk van de jonge Amerikaanse Christopher Shinn speelt zich geheel af in de hotelkamer van John, de homoseksuele zoon van de democratische presidentskandidaat. Zijn vader kan elk moment op tv als overwinnaar uit de bus komen. Er lijkt echter al een schandaal aan te komen met potentiële mondiale gevolgen. Er zijn nl. foto’s op internet verschenen van John — verkleed als Mohammed — op een studentenfeest, waar hij orale seks met een dildo simuleert.

Gedurende 70 minuten proberen de ouders van John - en hun staf — hem over te halen om publiekelijk zijn excuses aan de moslimgemeenschap aan te bieden. Zal John zwichten of bij zijn principes van vrijheid van meningsuiting blijven staan? Het eind lijkt een principiële compromis, maar grote persoonlijke groei voor John.

Het actuele debat (o.a. verwijzingen naar de controversiële Deense cartoons) dat op toneel — met veel humor — gevoerd wordt is constant stimulerend en kundig geregisseerd door Dominic Cooke (artistiek leider van het theater). Mijn enige kritiekpuntje zou zijn dat het stuk misschien iets te compact is om zoveel grote issues in te behandelen.

Het sensationele spel van Eddie Redmayne als John geeft het verhaal een electrische emotionele lading. Hij is praktisch constant op toneel en boeit van begin tot eind. Redmayne heeft op film al tegenover grote sterren - als Matt Damon en Angelina Jolie — gespeeld, en maakte dit jaar ook grote indruk als de emotioneel beschadigde zoon van Julianne Moore in “Savage Grace”. Geweldig om te zien dat zijn werk live ook zo effectief is en weer een memorabele avond in het theater.

Het Royal Court - in het chique Sloane Square - is altijd een bezoekje waard. Het legendarische theater is schitterend gerestaureerd (met een geweldig cafe-restaurant en boekwinkel) en heeft heerlijke zitplaatsen (uitzonderlijk in Londen). Wereldwijd staat het theater bekend om — sinds de wereldpremière van “Look Back in Anger” — het presenteren van uitdagende nieuwe toneelstukken.

Zaterdag 6 september: “They’re Playing Our Song” (Menier Chocolate Factory).

Vandaag stonden 2 stukken op het programma, waaronder mijn eerste musical in Londen: “They’re Playing Our Song”. Na het zien van deze slappe revival vroeg ik mij echter af waarom een gerenommeerd theater als het Menier dit middelmatige stuk had geprogrammeerd?

Het verhaal gaat over de relatie tussen een gevierd componist — Vernon (Alistair McGowan, onlangs nog MC in “Cabaret”) en een opkomende liedtekstschrijver — Sonia (Connie Fisher, winnaar van “How to Solve a Problem Like Maria?”).
Elke scène is een variatie op hetzelfde: hun werk en relatie wordt onderbroken door de ex van Sonja. Er zijn enkele sterke one liners, maar deze zijn vaak geen organisch onderdeel van het verhaal. Het scriptis van Neil Simon — een van de meest commercieel succesvolle Amerikaanse toneelschrijvers — maar net als zo veel van zijn oeuvre komt het nu erg gedateerd over.
De nummers van Marvin Hamlisch (“A Chorus Line”) en Carole Bayer Sager (op wiens relatie de musical is gebaseerd) komen ook bijzonder gedateerd en totaal niet theatraal over. Ik zou bijna zeggen: elevator music.

Dat de voorstelling niet compleet dood slaat en toch lichtelijk vermaakt is te danken aan de charmes van Fisher en McGowan. Ook is de show knap vorm gegeven door Matthew Wright. Het speelt zich af op een ronddraaiende LP, die is omgeven door noten en teksten.

Een middelmatige middag in een theater, dat in het verleden veel spannendere stukken heeft afgeleverd (“Tick, Tick…Boom!”, “Sunday in the Park with George”).

“Piaf” (Donmar Warehouse)

Zaterdag bleek de dag van de actrices, die door Andrew Lloyd Webber zijn ‘ontdekt’. Eerst was er Connie Fisher en ’s avonds de Argentijnse Elena Roger, die voor de glorieuze laatste revival van “Evita” naar Londen werd gebracht. Ze speelde die titelrol op onnavolgbare wijze en werkt sindsdien continu in Londen.

“Piaf” is geheel uitverkocht en krijgt binnenkort een West End transfer. Na afloop van de show begreep ik ook waarom: Roger! Roger! Roger! Deze geeft op meesterlijke wijze gestalte aan de chanteuse Edith Piaf en weet zelfs haar Evita creatie te overtreffen.

De show — geregisseerd door Jamie Lloyd — is rauw, minimaal en heftig. Kwaliteiten die prima bij Piaf passen. Het tempo is ook rap (schrijfster Pam Gems heeft het scriptnog compacter gemaakt). De scènes vormen vluchtige, maar cruciale momenten uit het leven van Piaf.
Het scriptis dan ook geen meesterwerk en zou veel minder impact hebben zonder La Roger. Deze houdt het publiek — op praktisch een leeg podium — 100 minuten in haar greep. Er zijn geen applausmomenten ingebouwd (heerlijk), waardoor aan het eind — als het publiek eindelijk haar waardering voor Roger mag tonen — er een atoombom van applaus afgaat. Nog nooit heb ik zo’n massale staande ovatie en luidruchtig applaus in het Donmar gehoord (en ik kom er vaak). De Olivier voor “Evita” ging aan Roger voorbij, maar dat zal met “Piaf” ongetwijfeld niet gebeuren.

Roger wordt overigens bijgestaan door een ensemble van grote klasse, waaronder Phillip Brown (“The Lion King”), Luke Edwards en Leon Lopez (respectievelijk Roger & Tom uit “Rent Remixed”), Stuart Neal (“Mary Poppins”, “Evita”) en de heerlijk ordinaire Lorraine Bruce. Ook het indrukwekkende expressionistische lichtontwerp van Neil Austin moet zeker hier genoemd worden.

Na afloop liep ik op trillende benen de zaal uit en gierde de adrenaline door mijn lijf. Wat een adembenemende creatie van Roger. De stem! Haar motoriek! Mimiek! Unieke uitstraling! Onvergetelijk!

Dit was trouwens na “Tory Boyz” en “Now or Later” de derde show in Londen zonder pauze. Dit bevalt eigenlijk prima!

Binnenkort meer verslagen van o.a. “Zorro”, de nieuwe dansshow van Matthew Bourne (“Mary Poppins”, “Edward Scissorhands”) en het West End-debuut van filmster Josh Hartnett.

Mooie inhoudelijke verslagen om te lezen weer Jeroen en Brian. Ik ben het niet helemaal eens waar het bijvoorbeeld ‘Marguerite’ betreft en over ‘Jersey Boys’ heb ik ook gemengde gevoelens. Ik zou zelf in november weer gaan maar dat gaat helaas niet door. Begin januari ben ik weer aan de beurt met in ieder geval ‘Oliver!’, ‘Piaf’ en ‘Carousel’ en heb voor de zekerheid ook ‘A Little Night Music’ al geboekt. Volgens de planning kan ik de dagen dat ik er ben 13 voorstellingen gaan zien dus ben me nu een beetje aan het oriënteren en op zoek naar leuke aanbiedingen. Ik voel me een beetje als een kind in de snoepwinkel want er is zoveel moois te zien !