Eastwick:

Mooie inhoudelijke verslagen om te lezen weer Jeroen en Brian. Ik ben het niet helemaal eens waar het bijvoorbeeld ‘Marguerite’ betreft en over ‘Jersey Boys’ heb ik ook gemengde gevoelens. Ik zou zelf in november weer gaan maar dat gaat helaas niet door. Begin januari ben ik weer aan de beurt met in ieder geval ‘Oliver!’, ‘Piaf’ en ‘Carousel’ en heb voor de zekerheid ook ‘A Little Night Music’ al geboekt. Volgens de planning kan ik de dagen dat ik er ben 13 voorstellingen gaan zien dus ben me nu een beetje aan het oriënteren en op zoek naar leuke aanbiedingen. Ik voel me een beetje als een kind in de snoepwinkel want er is zoveel moois te zien !

Ik had wel verwacht dat je mijn mening over “Marguerite” niet zou delen. 😊
Lekker 13 voorstellingen! Dat had ik dit keer ook. Ik kijk nu al uit naar je verslagen!
Ik hoop in december in elk geval “A Little Night Music” nog mee te kunnen krijgen. Mijn eerste intro met deze musical - van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen - was ‘hel’ om Jacco te citeren.

Zondag 7 september: “Dorian Gray” (Sadler’s Wells).

Matthew Bourne is de meest populaire Britse choreograaf. Naast choreografieën voor zijn eigen groep (New Adventures), werkte hij ook aan diverse musicals o.a. “Mary Poppins”, “My Fair Lady” en “South Pacific”. Binnenkort zal zijn werk voor “Oliver!” weer in het West End te zien zijn.

Ik was helemaal verkocht toen ik jaren geleden Bourne’s “Swan Lake” in Carré zag, met een stoer mannen ensemble als zwanen. Met dit meesterwerk veroverde Bourne niet alleen mij, maar praktisch de wereld, en won in NY als enige Brit Tony Awards voor zowel Best Choreographer als Best Director voor een musical (alhoewel het helemaal geen musical is).

Sinds “Swan Lake” heb ik al Bourne’s werk in Londen gezien: “The Car Man”, “Nutcracker!”, “Edward Scissorhands” en zijn grootste meesterwerk “Play Without Words”. Bourne heeft een talent voor het recreëren van bekende verhalen in een moderne context. Dit doet hij met veel humor en filmische referenties. Een soort van Baz Luhrmann (“Moulin Rouge”) van de dans. Het verhaal staat bij hem altijd voorop de bewegingen en zijn dansers zijn stuk voor stuk ook geweldige acteurs. Ook houdt hij er van om sterrenrollen voor zijn dansers te creëren. Zijn groep heeft dan ook vele sterren voortgebracht, die ook buiten de danswereld bekend zijn geworden.  Adam Cooper (de dansende zwaan aan het eind van de film “Billy Elliot”) en Will Kemp (ook bekend als de James Dean van de dans en onlangs nog een arrogante dansdocent in “Step Up 2”) zijn hier de grootste voorbeelden van.

“Dorian Gray” is de nieuwste creatie van Bourne en was een van de hoofdredenen voor deze Londen trip. De wereldpremière vond plaats tijdens het Edinburgh Festival waar het alle records brak en door 10.000 mensen werd gezien.

De show is gebaseerd op het bekende verhaal van Oscar Wilde (The Picture of Dorian Gray), waarin de schoonheid van de bloedmooie Dorian gelinkt is aan een magisch schilderij op zijn zolder. Bourne zijn versie speelt zich af in de modewereld en zijn Dorian — een sterrol van Richard Winsor - is een fotomodel, die uit narcisme er alles aan doet om zijn faam en schoonheid te behouden. Zelfs het vermoorden van zijn geliefde, een balletdanser. Het is tekenend dat de meest erotische dans in het stuk plaats vindt tussen Winsor en een camera.

“Dorian Gray” is een fanscinerende dansshow geworden (met muziek van Terry Davies), die inspeelt op onze obsessie met jeugd en schoonheid. Het speelt zich af in een steriel witte fotostudio, ingenieus ontworpen door Lez Brotherston, met in het midden een draaischijf, die constant nieuwe ruimtes doet verschijnen. Met “Dorian” slaat Bourne ook een nieuwe weg in. Het is een stuk donkerder dan zijn voorgaande stukken, die altijd een zekere romantische onschuld over zich hadden. In dit stuk lopen slechts onsympathieke, egocentrische personages rond.

Een van de inspiraties van het stuk is ongetwijfeld “American Psycho”, het controversiële boek van Bret Easton Ellis, geweest. M.n. in de tweede helft en het bloedige einde - waarin Dorian wordt omringt door de lichamen die hij vermoord heeft — wordt dit duidelijk.

“Dorian” is het zoveelste fenomenale theaterstuk van een unieke show man ( in Amerika en Azië noemen ze zijn werk dansicals). Ik heb met volle teugen genoten en het ging daardoor veel te snel voorbij. Richard Winsor zal ongetwijfeld door deze rol tot een grote (dans)ster gelanceerd worden. Hij wordt bijgestaan door een top ensemble en de chemie tussen hem en Aaron Sillis — als de fotograaf die zijn iconische foto schiet — is magisch.

“Dorian Gray” speelde voor slechts 2 weken in het schitterende theater voor moderne dans in Londen: Sadler’s Wells. Hier is het Nederlands Dans Theater ook regelmatig te zien.

Achteraf kwam een groot deel van de cast - incl. Winsor - toevallig naast ons zitten in het nabijgelegen Aziatisch restaurant (The Banana Tree). Tussen hun zat ook nog danser Sam Archer, die de rol van Edward Scissorhands creëerde en de roommate van Winsor bleek te zijn.

Ik kan iedereen het werk van Bourne aanbevelen. Zijn werk is zeer toegankelijk voor theaterliefhebbers die geen dansconnaisseurs zijn (net als ik). “Swan Lake” met Adam Cooper, “The Car Man” met Will Kemp en “Nutcracker!” zijn overigens allemaal op DVD te verkrijgen!

Maandag 8 september: “Rain Man” (Apollo Theatre).

Vandaag bezocht ik een van de laatste previews van “Rain Man”, de theaterbewerking van de beste film — volgens de Oscars — van 1988 met Dustin Hoffman (die er zijn tweede Oscar voor won) en Tom Cruise. Het stuk had al in première moeten zijn gegaan, maar dit werd uitgesteld toen de originele regisseur werd vervangen door Terry Johnson. Deze - ook uiterst succesvolle toneelschrijver (“Hitckcock Blonde”, “Hysteria!”) - maakte eerder al commerciële successen van “The Graduate” met Kathleen Turner en “One Flew Over the Cuckoo’s Nest” met Christian Slater, ook verhalen die onder het grote publiek bekend staan als films.

“Rain Man” gaat over gehaaide auto dealer, Charlie Babbitt, die na de dood van zijn vader er achter komt dat hij een autistische broer — Raymond - heeft. Niet alleen heeft Raymond speciale talenten, maar hij heeft ook al hun vaders geld geërfd. Als wraakactie ontvoerd Charlie zijn broer uit het verzorgingstehuis en neemt hem mee naar L.A. met het plan om de erfenis aan te vechten. Gedurende de road trip groeien de broers natuurlijk naar elkaar toe.

“Rain Man” is voor mij een van die theaterbewerkingen van bekende films waarvan ik mij afvroeg: waarom?!! Het lijkt puur uit commerciële motivaties opgezet te zijn. De makers hebben er niets aan gedaan om het verhaal theatraal te maken. Persoonlijk miste ik daardoor de impact van de fantastische film shots op het verhaal.  Iconische filmbeelden als bv. die van Hoffman en Cruise die in Tuxedo de roltrap in Vegas afkomen. Deze voorstelling vond ik totaal niet werken als theaterstuk. 99% van dialogen kwamen volgens mij zelfs uit het filmscript.

Adam Godley, als de autistische Charlie, vult zijn rol wel fantastisch in. Zijn houterige motoriek, monotone stem, gebogen hoofd en de subtiele opbouw van zijn dramatische spanningsboog zijn perfect gerealiseerd.

Alle aandacht ging echter niet naar deze theaterveteraan, maar naar het theaterdebuut van de Amerikaanse filmster Josh Hartnett (“Black Hawk Down”, “Sin City” en hier het gezicht van Armani Emporio). Al voor het theater verkeerde vele vrouwen in opgewonden staat, en dat was slechts voor de poster! Tijdens de show was de hysterie van de dames tastbaar en dat werd alleen maar meer toen Hartnett’s shirt uit ging in een motelscène. Aan het eind van het stuk gebeurde zelfs iets wat ik in het theater nog nooit heb meegemaakt, zelfs niet bij Daniel Radcliffe in “Equus”. Toen Hartnett zijn applaus in ontvangst kwam nemen lichtte de hele zaal op door de fotoflitsen die tegelijkertijd massaal afgingen. Bizar!

Maar hoe doet Hartnet het nou op toneel? Verdienstelijk, maar ook niet meer dan dat. Het doet je waarderen wat Cruise op film met de rol doet. Hartnett’s impact op toneel is zeker (nog) niet zo groot als op film. Zo moet hij bijvoorbeeld nog heel wat leren over timing en projectie. Dat het lelijke lichtplan zijn mooie gezicht vaak in schaduwen verborg hielp ook niet. Ook zou hij aan het begin veel grootser en energieker moeten spelen, omdat de rol van Godley al om introversie vraagt. Twee introverte hoofdrollen complementeren elkaar niet zo.

Dat het verhaal niet als theaterstuk werkt licht echter niet aan Hartnett, maar de makers. De regisseur zat vlak bij - met zijn aantekeningen en assistente — en keek zelf ook verre van tevreden na afloop.

Inmiddels is het stuk in première gegaan en heeft het tot mijn verbazing ook nog heel wat goede kritieken gekregen. Ik dacht echt dat de critici dit stuk zouden afmaken.

Na de voorstelling was de paparazzi ook nog aanwezig, omdat Hartnett op de verborgen camera’s van zijn hotel zou zijn geregistreerd terwijl hij seks had - in de hotel-bieb - met een zekere dame. “Will you be making any other adult films in the future?” gilde een uiterst irritante cameraman naar hem. Hartnett liet zich echter niet uit zijn tent lokken. Zo houdt deze filmster Shaftesbury Avenue nog wel even bezig. In en buiten het theater.

Dinsdag 9 september: “Romeo and Juliet” (Middle Temple Hall).

Na al het moderne nieuwe werk was het vandaag tijd voor een klassiek stuk. Het werd Shakespeare’s tijdloze “Romeo and Juliet”. De locatie speelde bij de keuze zeker parten. Tamara Harvey’s productie werd nl. gespeeld in The Middle Temple Hall. Dit was ooit de dinerhal van Elizabeth I, die daar o.a. de eerste uitvoering van Shakespeare’s “Twelfth Night” bijwoonde. Vrij uniek dus om in deze intieme zaal een Shakespeare-stuk te zien.

Als de voorstelling begint blijven de lichten gewoon aan en bestormt het ensemble de speelruimte om het proloog te zingen. De oogverblindende kostuums zijn geheel wit en een kruising tussen klassiek en modern. Zo dragen de mannen modieuze kniebroeken,  met Montague of Capulet in goud gestikt op hun kont. De cast kon zo de cat walk op. Decor was niet nodig, omdat de zaal op zich deze functie vervulde.

De zwakke schakel van deze productie was helaas Romeo, gespeeld door Santiago Cabrera. Deze is vooral bekend als de helderziende kunstenaar Isaac Mendez uit de populaire TV-serie “Heroes (ik ben een trouwe kijker). Zijn Romeo-creatie kon totaal geen passie communiceren. Hij articuleerde de Shakespeare tekst wel duidelijk, maar op een dodelijke monotoon.

De overige acteurs waren verder wel erg goed. De Juliet van Juliet Rylance is de beste die ik ooit heb gezien. Mag je eigenlijk ook wel verwachten van de dochter wiens vader — Mark Rylance (onlangs Tony Award-winnaar voor zijn geniale clowneske creatie in “Boeing, Boeing”) — 10 jaar lang aan het hoofd stond van Shakespeare’s Globe Theatre. Rylance wist van haar Juliet een zelfverzekerde, krachtige jonge vrouw te maken en Shakespeare’s tekst kreeg in haar mond vleugels. Het lijkt me frustrerend dat ze van Cabrera niets terug krijgt in hun dialogen. Ze schittert dan ook vooral in haar soliloquies en tegenover de andere acteurs.

De acteurs die de show echter stelen zijn die in de altijd dankbare bijrollen: Nicholas Tennant als de goedbedoelende Friar, Ann Mitchell als de Nurse en vooral Will Kemp - voormalig dansster voor choreograaf Matthew Bourne (zie “Dorian Gray”) — als een flamboyante bon vivant van een Mercutio. Diverse critici hadden hem graag in de rol van Romeo gezien en ik ben het daar helemaal mee eens.

Ondanks een zwakke Romeo heb ik toch een mooie theateravond gehad op een unieke locatie. Shakespeare’s tragi-komedie kan wel een misstap doorstaan.

Cabrera verliet de hal overigens vrij snel na de voorstelling. Plots viel er letterlijk (van de trap) een meisje voor zijn voeten. “Are you allright?”, vroeg hij verbaasd. “Sorry, I was distracted”, zei ze. Vervolgens begon ze te brabbelen over hoe erg ze van zijn spel had genoten. Zij was het ongetwijfeld niet eens met mijn oordeel over Romeo. Of was ze afgeleidt door zijn uiterlijk?

Morgen staan weer 2 voorstellingen op het programma: “Les Miserables” en “Zorro”.

Woensdag 10 september: “Les Miserables” (Queen’s Theatre).

12 jaar geleden zag ik “Les Mis” op Broadway voor het laatst. Aangezien de huidige Londen cast mij wel aanspraak besloot ik een herbezoek te brengen aan deze invloedrijke musical uit de jaren ’80. Ik was heel benieuwd hoe ik deze voorstelling - die ooit zo’n grote indruk op mij maakte — zo veel jaar later zou ervaren.

Productioneel gezien heeft producent Cameron Mackintosh de kwaliteit van de show hoog gehouden en de bijna drie uur durende speeltijd voelt minder. Altijd een goed teken. De musical wist mij dit keer echter een stuk minder emotioneel aan te spreken. Mijn smaak is blijkbaar verandert sinds 1996. De overvloed aan emoties kwam dit keer vaak kunstmatig op mij over. Ook vergt het een melodramatische stijl van (over)acteren, die mij steeds minder gaat aanspreken. Een goed voorbeeld hiervan is de dood van Eponine (Nancy Sullivan, “Never Forget”). Toen schoot ik bijna in de lach. “Billy Elliot” of “Caroline, or Change” — bijvoorbeeld — weten op een veel mooiere wijze tot rauwe emoties te komen, die je diep in je ziel raken. De enkele emoties die “Les Mis” dit keer bij mij opriep waren direct verdwenen toen ik de zaal uitliep. Wat niet het geval is bij “Billy” of “Caroline”.

Het hoogtepunt van de voorstelling was voor mij de Amerikaan Drew Sarich (“Lestat”), die een oerkracht bezit en een prettig, natuurlijke manier van acteren heeft. Ook wist hij de rol prachtig te zingen. De zangkwaliteit is sowieso - van zowel solisten als ensemble — van hoog niveau.

In tegenstelling tot Jeroen vond ik Jimmy Johnston (“Oklahoma!”) wel erg grappig als de louche herbergier Thenardier en Leanne Dobinson (de jongste finaliste van “How to Solve a Problem, Like Maria?”) hoogst irritant als heiliger-dan-heilige Cosette. De rol is al vrij suf, maar ik had het idee dat Dobinson dit alleen maar benadrukte. Ik zat maar te wachten op het moment dat Eponine haar een bitch slap gaf. Helaas gebeurde dat niet en blijft ze tot het einde leven.

Overige rollen worden kundig ingevuld door Earl Carpenter (“The Phantom of the Opera”) als Javert, Jon Robyns (zo fantastisch in “Avenue Q”) als Marius, Allyson Brown als Fantine (haar ‘I Dreamed a Dream’ was zeker niet de beste die ik heb gehoord) en David Thaxton als Enjolras. Overigens speelt Jodie Prenger — winnaar van “I’d Do Anything” en binnenkort dus als Nancy te zien in “Oliver!” — diverse ensemblerollen. Ze heeft nog nooit in het West End gestaan en moet op deze wijze ervaring opdoen van producent Mackintosh.

Wat Jeroen een klein podium vond heb ik juist als zeer prettig ervaren. Ik hou persoonlijk erg van intieme speelruimtes en had geen moeite met onoverzichtelijke massascènes, maar dat hangt misschien af van waar je zit. Een prima voorstelling, maar zeker niet de emotionele achtbaan die het vroeger voor mij was. Lekker trouwens dat bij deze voorstelling er niet de verplichte staande ovatie was!

“Zorro” (Garrick Theatre).

Dit zou oorspronkelijk de laatste avond van mijn theatermarathon in Londen zijn. Deze sluiten we traditioneel af met een luchtige show. Dat werd “Zorro”. Ik had er geen hoge verwachtingen van en had daardoor een vermakelijke avond. Als musical is het echter een rommelig geheel.

Het slap vertelde verhaal van Stephen Clark (“Martin Guerre”) gaat over de origine van Zorro (Matt Rawle), de rivaliteit met zijn jeugdvriend (Adam Levy), en de standaard musical-driehoeksverhouding tussen hem, zijn jeugdvriendin Luisa (Emma Williams) en de pittige zigeunerin Inez (ik had understudy Lucy Lummis).

De bizarre mix van traditionele musicalelementen, circus, tango en Gipsy Kings werkt niet echt. Slechts de bekende up-tempo nummers, in combinatie met de vurige choreografie van Rafael Amargo, geven de show even vleugels. Verder zit het vol met ballads, die zelfs Frank Wildhorn avontuurlijk doen klinken.

Voor liefhebbers van camp is er wel het een en ander te genieten, aangezien het geheel aandoet als een b-film. De acteurs brengen de vele clichés en goedkope grappen dan ook met een knipoog.

Rawle is een aardige Zorro. Hij heeft uitstraling en een goede stem, maar — net als bij zijn Che in “Evita” — vond ik hem niet erg overtuigend als Latino. Zeker niet tussen de losse heupen van het schitterende ensemble, die je doen verlangen naar een pure dans Zorro.

Williams en Lummis doen het slappe materiaal af en toe spetteren, puur door hun talent (al moet Williams wel heel wat draken-ballads zingen).

Zorro is niet meer dan hersenloos, middelmatig amusement. Als je met die instelling gaat, zal je een redelijk leuke avond hebben. Het publiek was makkelijk te manipuleren in een staande ovatie. Tijdens de standaard eindmedley - van schuddende heupen op latin ritmes - sprong het heel ‘spontaan’ overeind. Viva el Zorro? Ik dacht het niet.

Nog een dag of tien en dan ben ik weer even in Londen. Met 40 leerlingen weliswaar, maar dat levert in ieder geval een verplicht Wicked bezoek op (geen straf, toch?). Maar dan heb ik nog een gaatje voor 1 voorstelling schat ik. Maar na deze verslagen (waarvoor heel veel dank!) weet ik het helemaal niet meer! THANKS!

Jacco - 01 October 2008 08:36 PM

Nog een dag of tien en dan ben ik weer even in Londen. Met 40 leerlingen weliswaar, maar dat levert in ieder geval een verplicht Wicked bezoek op (geen straf, toch?). Maar dan heb ik nog een gaatje voor 1 voorstelling schat ik. Maar na deze verslagen (waarvoor heel veel dank!) weet ik het helemaal niet meer! THANKS!

He, ik ook! Nou ja, over 12 dagen dan…

lotje - 02 October 2008 08:25 AM

Jacco - 01 October 2008 08:36 PM

Nog een dag of tien en dan ben ik weer even in Londen. Met 40 leerlingen weliswaar, maar dat levert in ieder geval een verplicht Wicked bezoek op (geen straf, toch?). Maar dan heb ik nog een gaatje voor 1 voorstelling schat ik. Maar na deze verslagen (waarvoor heel veel dank!) weet ik het helemaal niet meer! THANKS!

He, ik ook! Nou ja, over 12 dagen dan…

Dan ben ik er ook   😄

Ooo, Londen. Heerlijk! Ik mag eind november.
Zeker is in ieder geval Wicked, ik loop al sinds 2004 te kwijlen bij het idee en nu ga ik dan eindelijk! Hopelijk ook naar Spamalot en ik zou ook heel graag nog Avenue Q in het lijstje proppen, geen idee of dat gaat lukken.
Het zou heel fijn zijn om nog meer te bekijken, als ik jullie verslagjes zo lees dan zie ik er heel veel tussenstaan waar ik zelf nog niet over nagedacht heb, maar die er wel heel interessant uitzien…...

Hmmm, nog maar eens rustig over nadenken dan. 😄

Donderdag 11 september: “Six Characters in Search of an Author” (Gielgud Theatre).

Vandaag zou ik eigenlijk met de Eurostar (trein) terug naar huis gaan, maar dat ging niet door vanwege een ingrijpende brand in de Channel Tunnel. ’s Avonds zat ik dus weer in het theater: een preview van “6 Characters”, een absurdistisch stuk van Luigi Pirandello dat perfect bij de gebeurtenissen van de dag paste.

Het stuk is geregisseerd en bewerkt door Rupert Goold. Deze is momenteel de regisseur van het moment. Hij gaat binnenkort “Oliver!” met Rowan Atkinson regisseren en zijn gelauwerde “Macbeth” met Patrick Stewart was vorig jaar een van mijn theaterhoogtepunten.

Het stuk gaat oorspronkelijk over 6 personages die een theaterrepetitie onderbreken om hun lugubere verhaal te vertellen. Goold en zijn partner — Ben Power — hebben hun versie gesitueerd in een hedendaagse Tv-studio, waar er wordt gewerkt aan een documentaire over euthanasie.

Bij Pirandello gaat het altijd om de vraag: ‘Wat is realiteit?’, en dat is in deze nieuwe versie al helemaal gecompliceerd om te achterhalen. Bij een uitvoering van een van zijn andere stukken in Londen hoorde ik ooit een vader tegen zijn zoon zeggen dat Pirandello net “The Matrix” was. Wat een geweldige manier om dit werk voor jongeren toegankelijk te maken!

Wat ben ik blij dat ik dit stuk heb kunnen zien! Wat een briljant regieconcept van Goold en sensationeel uitgevoerd door een top ensemble, geleidt door de angstaanjagende Tony en Olivier Award-winnaar Ian McDiarmid (wereldwijd bekend als The Emperor/Senator Palpatine uit Star Wars), wiens stem alleen al kippenvel kan bezorgen.

Het absurdisme van het verhaal is op vele wijze ingenieus geënsceneerd. Zo is het verhaal van de 6 personages (zijn het geesten als in “The Sixth Sense”?) — die de studio zijn binnengedrongen — op een gegeven moment zo gruwelijk dat woorden niet meer voldoen en de scène in opera uitbarst. Ook wordt een gruwelijke verdrinking van een kind in een aquarium uitgebeeld en beland de protagonist — de documentairemaakster (intens gespeeld Olivier Award-winnaar Noma Dumezweni) — zelfs in de voorstelling van “Les Miserables”, wat in het theater naast de deur speelt.

Dat de voorstelling nog steeds heftige reacties oproept bleek wel door het echtpaar voor mij. Tijdens de eerste acte hoorde ik de man met afgrijzen fluisteren: ‘Those poor children!’ (over de jonge acteurs die de gruwelijkheden op het podium moesten ondergaan) en in de pauze vonden ze het geheel zo ‘vile’ dat ze het theater verlieten. Voor mij was dit echter een onvergetelijke theateravond.
Ik kijk nu al uit naar de volgende Goold-productie. Lang hoef ik echter niet te wachten. In de coulissen staan zijn “Oliver!”, Sir Michael Gambon (wereldwijd bekend als Professor Dumbledore) in “No Man’s Land” van Harold Pinter en de “King Lear” van Pete Postlethwaite. Ook gaat hij komend jaar nog een stuk voor het National Theatre regisseren. Voorlopig is zijn balboekje dus propvol. Ik kan iedere avontuurlijke theaterbezoeker in ieder geval een Rupert-Goold-ervaring aanraden!

Vrijdag 12 september: “Itsoseng” (Soho Theatre).

Vandaag was ik terug in het Soho Theatre, waar ik op de eerste dag van mijn trip nog “Tory Boyz” zag. Dit keer zat ik echter in de studiozaal, waar de one man play “Itsoseng” (= wordt eens wakker!) speelde.

Met zeer minimale middelen weet de getalenteerde en energieke Zuid-Afrikaanse acteur Omphile Molusi — die ook het stuk schreef - op indringende wijze een liefdesverhaal te vertellen over twee personages, die na de afschaffing van apartheid er niet veel beter op vooruit zijn gegaan. Integendeel het meisje komt in de prostitutie terecht en de jongen kan maar geen werk vinden. Via dit tragische liefdesverhaal vertelt Molusi - met veel compassie - ook het verhaal van een hele gemeenschap in de townships.

Het stuk was de publiekslieveling van het afgelopen Edinburgh Fringe Festival, waar het ook onderscheiden werd met de 2008 Edinburgh Fringe First Award. Deze vrijdagavond zat er echter in Londen bijna niemand in - het toch al kleine - studiozaaltje. Hopelijk zijn er inmiddels meers mensen gaan kijken, want het is een mooie voorstelling die gezien mag worden.

Zaterdag 13 september: “The Female of the Species” (Vaudeville Theatre).

Deze komedie van de Australische Joanna Murray-Smith is gebaseerd op een incident, waarbij feministe Germaine Greer in haar huis werd gegijzeld door een voormalig studente. Voor het stuk in première ging liet Greer — altijd in voor een rel — weten dat ze het stuk (zonder het gezien te hebben) verwerpelijk vond.

De feministe (Margot Mason) in het stuk wordt op hilarische wijze neergezet door een van de grande dames van het Britse toneel: Dame Eileen Atkins (deze 6o-plusser haalde onlangs nog het nieuws omdat ze niet op de avances van Colin Farrell is ingegaan). Het is altijd een genot om haar aan het werk te zien. Dat de reputatie van haar personage gebouwd is op een boek met de titel ‘The Cerebral Vagina’ spreekt boekdelen over de toon van het stuk.

Atkins wordt gedurende haar gijzeling bezocht door diverse personages wiens leven ze direct of indirect heeft beschadigd. Deze worden perfect neergezet door diverse topacteurs die hun sporen ook in musicals hebben verdiend, waaronder Anna Maxwell Martin (Sally Bowles in “Cabaret”) als gestoorde gijzelaar en Con O’Neill (Olivier en Tony Award-nominatie voor “Blood Brothers”) als de ultieme alfa male van een taxichauffeur. Vooral Sophie Thompson — zus van Emma en Olivier Award-winnaar voor “Into the Woods” - is in topvorm als de oververmoeide dochter van Atkins. Na haar hysterische monoloog over hoe moe ze wel niet is barste het publiek zelfs spontaan uit in applaus.

Dit stuk pretendeert (hoop ik in elk geval) geen belangrijke of nieuwe inzichten in de battle of the sexes te geven. Het is vooral erg vermakelijk en nijgt naar kluchterige situaties. Met Atkins en regisseur Roger Michel (“Notting Hill”) aan het stuur blijft het geheel echter constant van grote klasse. Een verdiend enthousiast slotapplaus!

En nu klinkt zowaar ook Six Characters in Search of an Author nog interessant en dat terwijl ik tijdens een voorstelling van dat stuk door Toneelgroep Amsterdam heb gezworen om NOOIT meer mezelf te tergen met Pirandello!

Ik kan het wel aanraden! Persoonlijk heb ik alleen maar goede ervaringen met Pirandello in Londen (As You Desire Me met Kristin Scott Thomas en Absolutely[Perhaps!] met Dame Joan Plowright.