We Will Rock you — 11 Oktober Matinee
De eerste voorstelling van de reeks van 4. Omdat ik vantevoren wist dat ik deze voorstelling graag wilde zien, had ik me thuis alvast snel ingelezen. Helaas begreep ik erg weinig van de Engelse vertaling, dus besloot ik me verder maar te laten verrassen. Mijn vader was erg blij met de keuze van deze musical, omdat een musical met de muziek van Queen zo erg niet zou kunnen zijn. En zo erg was het ook helemaal niet….
De hele voorstelling draagt een rockconcert sfeer met zich mee en bij elk nummer wordt er wel vrolijk meegeklapt of gezongen. Normaal gesproken kan dit mij vreselijk irriteren bij een musical, maar op een of andere manier is dat bij deze voorstelling niet het geval. Het lijkt wel of het er gewoon bij hoort. De ster van de voorstelling is voor mij de vrouw die de rol van Scaramouche op zich neemt: Sabrina Alouche. Wat een stem heeft die dame! En wat een verschrikkelijk goede komische timing. Maar ook Ian Carlyle & Rachel Tucker (denk niet dat ik vantevoren wist wie deze personen waren, ik heb het gewoon even in het programmaboekje opgezocht) die de rollen van Brit(ney Spears) en Meat spelen vind ik erg goed. Helaas raakt de mannelijke hoofdrol , Galileo gespeelde door Ricardo Alonso, mij de eerste acte iets minder. De tweede acte werd dat echter helemaal goed gemaakt met de manier waarop hij de nummers ‘We Will Rock You’ en ‘Bohemian Rhapsody’ neerzette. Deze voorstelling moet het niet echt van het verhaal hebben, maar wel heel erg van de muziek! Muziek van Queen verwerkt in een musical is écht een geweldige uitvinding, bravo!
Conclusie: Erg leuke voorstelling, aangenaam verrast!
Chicago — 11 Oktober Avondvoorstelling
Amper weg bij We Will Rock You, snel even een bordje Spaghetti naar binnen werken en opzoek naar het volgende theater waarin de voorstelling Chicago speelt. Eerlijk gezegd was dit tweede keus, omdat ik voor Joseph wilde gaan. Helaas was die helemaal uitverkocht. Nou ja, eigenlijk niet helaas. Bij Chicago kwamen we terecht op rij 1 wat wel erg leuk was. Ik had de filmversie van deze musical weleens gezien, maar ik was er niet echt door geraakt. Op nummers als ‘All that Jazz’ en ‘The Cellblock Tango’ na, is dit ook niet echt mijn smaak muziek. Maar toch was deze voorstelling voor mij een enorm succes en dat kwam vooral door de 2 fantastische dames die de rollen van Roxie Hart en Velma Kelly neerzetten. Helaas weet ik geen namen. Maar ze deden de rollen fantastisch en ook heel grappig op sommige momenten. Naast deze 2 dames vond ik de man die Amos speelde ook erg leuk. Dan vraag ik me toch af waar ze zo’n man vandaan halen en welke rollen hij nog meer zou kunnen spelen behalve deze. Maar hij wekt in ieder geval veel medeleven op. Mijn kijk op Chicago is veranderd. De filmversie vond ik niets, maar dit vond ik erg leuk, indrukwekkend en ontroerend.
The Lion King — 12 Oktober
Toen The Lion King in Nederland was, was ik nog niet met musicals bezig, dus was het nu wel leuk dat ik er toch nog heen kon. Wat mij als eerste opviel toen ik in de zaal zat: Mijn god, wat een hoop kinderen, als dat maar goed gaat! De voorstelling begint met het prachtige ‘Circle of Life’. Waarschijnlijk de mooiste opening van een musical ooit! Ik was erg onder de indruk en de kinderen in de zaal ook! Dit is een hele foute vergelijking, maar ik moest een beetje denken aan hoorcolleges bij mij op school. Degene op het podium doet erg zijn best op de leerlingen enthousiast te maken voor zijn vak, ondertussen zitten de 200 leerlingen in de zaal allemaal door elkaar heen te kletsen. In ieder geval waren de toeschouwers hier wel degelijk over de voorstelling aan het praten. Ik moet er wel bijzeggen dat dit alleen bij het openingsnummer het geval was, de rest van de show zijn alle kinderen keurig stil geweest.
Wat echt doodzonde aan The Lion King is dat deze voorstelling inderdaad een opening heeft van een geweldig hoog niveau, waardoor de rest van de voorstelling niet meer over dat niveau heen komt. Doordat ik de dag ervoor zo’n lang dag had gehad, was ik een beetje moe en ik merkte dat ik op sommige momenten gewoon echt weg zat te dromen. Daar kwam bij dat de nummers onduidelijk gezongen werden, waardoor ik er vaak geen bal van kon verstaan.
Een pluspuntje waren de kinderen die de rollen van Simba en Nala op zich namen. Ik ben altijd al een grote fan van kinderen in een voorstelling. Voor mij is het dan ook geen probleem als zo’n kind een keertje een noot niet zo zuiver zingt, maar bij deze 2 was dat geen 1 keer het geval. Dat kon je helaas niet zeggen van de ‘grote’ Simba. Die zong geregeld een valse noot en was erg slecht te verstaan. De ‘grote’ Nala deed het wel prima. Ondanks een paar wegdroom momenten, waren er ook echt wel een paar prachtige momenten bij. De opening hoef ik niet meer te noemen, maar ook de nummers ‘They Live in You’, ‘He Lives in You’, ‘Endless Night’ en ‘Can’t you Feel The Love Tonight’ leveren bij mij aardig wat kippenvel op.
Al bij al vond ik dit de minste voorstelling van de 3 dagen, maar ik heb toch nog wel kunnen genieten.
Wicked- 13 Oktober
In het kader van Save The Best For Last hadden we van te voren al kaartjes besteld voor Wicked op de maandagavond. Wicked had ik nog nooit Live gezien. Dus, al kon ik het me haast niet voorstellen, kon het wel eens zo zijn dat deze show Live helemaal niet zo’n indruk op me zou maken als dat het thuis op beeld deed.
Maar mijn conclusie is toch echt dat ik vanaf afgelopen maandag Wicked mijn lievelings voorstelling mag noemen.
De avond begint een beetje rommelig, omdat tijdens het begin van het openingsnummer ‘No One Mourns The Wicked’ de halve zaal nog op zoek is naar zijn plek, maar vanaf het moment dat Miss Galinda in haar bubbel opkomt kan niets mij meer storen en zit ik helemaal in de voorstelling. En wat een voorstelling is het toch. Ik weet niet wat het is: De magie die ervan afspat, de personages, de sfeer of de muziek, waarschijnlijk is het een combinatie van dit alles, maar deze voorstelling raakt mij gewoon tot op het bot. Ik heb vaak bij musicals dat ik tijdens een nummer met kippenvel zit, maar je moet toch echt je best doen, wil je mij echt aan het huilen maken. Tijdens Wicked is dit meer dan 1x het geval geweest.
Dianne Pilkington zet een fantastische G(a)linda neer. Dit is hoe een Glinda moet zijn. Haar ‘Popular’ is geweldig maar niet over de top. Erg mooi hoe zij haar liefde voor Fiyero neerzet. Je zou bijna willen dat zij hem aan het eind ‘krijgt’. De tranen begonnen bij mij bij ‘Thank Goodness’. Best opmerkelijk aangezien dit normaal gesproken voor mij geen nummer is waarbij ik ontroerd raak, maar Dianne lukte het toch.
Maar ook erg onder de indruk was ik van Alexia Khadime. Vooraf wilde ik liever in December naar Londen, omdat ik dan Kerry Ellis als Elphaba zou hebben. Achteraf ben ik heel blij dat ik dat niet gedaan heb. Ik vind Alexia een erg goede actrice. Vanaf het begin dat ze opkomt kan ik niet anders dan naar haar kijken. Het absolute hoogtepunt was voor mij echt ‘Defying Gravity’. Ik kan me nog goed herinneren dat ik dit nummer een paar maanden geleden voor het eerst hoorde en gewoon even niet meer wist waar ik het moest zoeken. Dit nummer bepaald voor mij of je een goede Elphaba bent. Zoals dit bij de Glinda’s voor ‘Popular’ geldt, geldt bij de Elphaba’s voor ‘defying Gravity’ dat dit nummer niet over de top gedaan moet worden. Alexia deed het precies goed. En wat heeft die vrouw een dijk van een stem zeg! Ook van het gegrom die in de youtube filmpjes te horen was is niet meer over Het enige kleine minpuntje voor mij was alleen de catfight-scene. Daarin was ze voor mij ietsjes over de top, waardoor het verdriet om haar zus en de geweldige zin: Well, we can’t all come and go by bubble, voor mij niet goed overkwam.
Oliver Thompsett vind ik een erg leuke Fiyero. In het begin erg arrogant, maar later leuk, lief en gevoelig. Wat wel erg opvalt is dat hij nogal lang is. Achteraf viel dat best mee te vallen, Alexia & Dianne zijn gewoon 2 erg kleine dames.
Verder nog wat hoogtepunten van de show waren voor mij:
*What is this feeling: Ik dacht even dat ze elkaar echt niet mogen.
*Ik noem nog een keer Defying Gravity: Voor mij echt een van de mooiste momenten uit een musical.
* Alexia’s ‘No good deed’: Waar is dat kinderlijke stemmetje opeens gebleven?
En ook ‘For Good’ vind ik 1 van de meest indrukwekkende momenten van de voorstelling. Wat een prachtige tekst en wat een prachtige stemmen die die prachtige tekst mogen zingen.
Ik denk dat dit wel de belangrijkste punten voor mij waren wat Wicked betreft. Wie had dat gedacht: Een voorstelling over 2 heksen die mij zo verschrikkelijk kan raken dat ik die nacht er geen oog dicht van doe.
Volgens mij worden dat nog veel tripjes naar Londen voor mij. Ik wacht met angst op een Nederlandse voorstelling van Wicked. Ik ben bang dat een Nederlandse vertaling mij nooit zoveel gaat raken als de Engelse dat doet. Maar laat ik me daar nog even geen zorgen om maken. Voor nu was dit een perfect einde van mijn Londen trip!
Wat ik geleerd heb van mijn allereerste Londentrip = dat ik er best aan kan wennen om in 3 dagen 4 musicals te zien! Haha
Even serieus: Mijn eerste Londentripje is voor mij een bijzondere ervaring geweest en al helemaal, omdat ik het samen met mijn vader heb kunnen doen!
