Een echt verslag wordt het niet; wel een gepassioneerde impressie: van een voorstelling rond een diva die me heeft doen zinderen in mijn stoel en intern heeft doen juichen. Met een stralend gevoel devoot zitten meebeleven terwijl je hart van blijdschap vreugdehuppeltjes maakt. Ik was bijna in staat tot het opwerpen van rozen aan La Douwes’ voeten.
Vanaf het eerste moment had ze me in haar greep, met haar grootsheid en haar ogen.
Norma Desmond in vergetelheid deed overtuigen en heeft deze toeschouwer in elk geval als aanbidder voor zich gewonnen.


01-11-2008: Sunset Boulevard — Impressie:
Let op: bevat SPOILERS over de verhaallijn!

De muziek begint al mooi en het decor idem. Pia/Norma raakt me met haar eerste opkomst. Ik vind het nu al fijn dat ik straks nog een keer ga.

Antonie Kamerling is steeds beter vooruit gegaan qua zang en — hoewel er genoeg zwakke(re) momenten zijn qua zang — vind ik hem gewoon sympathiek als acteur, telkens weer. De adremme humor tussen hem en Maike Boerdam zorgt voor leuke momenten.

Onheilspellend zijn de donkere wisselingen van het decor; ronde muren met klimop, grijs en bombastische muziek. I like that. Nu nog een cd van. Prachtig stuk muziek.
“Een spook in een mausoleum”, dat is het goede woord.

Pia is prachtig!
Die eerste woorden boven bij het raam bezorgen me al kippenvel.
Haar Met één blik is eveneens kippenvel. Prachtig. Die ogen; alles. Ik kan me niet meer voorstellen hoe Simone dat zou doen en — naarmate de tijd verstrijkt — wil ik het niet eens meer weten.

“Ik bén groot! Het zijn de films die kleiner werden.”
Haar dramatiek, haar intonatie en haar dictie; de felheid in haar ogen en haar stem, de labiele kwetsbaarheid. De rol is haar op het lijf geschreven. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat dat niet zo was?
Haar foto op de poster heeft me over de streep gehaald en ik kan alleen maar beamen: ja! Ja! JA!!
Memorabel is de scène met haar script: “Salomé”, de verwijzing naar Herodes, net een soort Medéa. Diva. Schitterende vrouw. 

Gillis en Desmond, door het lot bijeen gedreven. De betrokkenheid van de butler die voor haar door het vuur gaat en haar fanmail schrijft. Dromen van licht laat me opnieuw met zwaar kippenvel zitten. Butler Max, neergezet door Peter de Smet — wat heel even duurt voor ik dat door heb — valt op vanwege zijn mooie stem. En aangezien ik niet een van de mensen is die goed vertrouwd is met het verhaal, stoort het me niet dat er sprake moet zijn van een leeftijdsverschil tussen hem en Norma.
De scènes met Desmond spannen de kroon. De diva, de dramaqueen.
Ik wil een dubbel-cd met deze cast, met alle mooie muziek.

Gillis wordt geheel volgens Desmond-eisen in het nieuw gestoken. Derek Blok is kledingadviseur. En een leuke: met z’n lama. Ik moet lachen om zijn intonatie bij de slotzin: “Nou, dat was toch best lekker! Of niet soms!”

Het Oud & Nieuw bezorgt me een warm gevoel met zijn schitterend decor: de villa van binnen met rode kaarsen, theetafel en donkerrode bloemstukken. La Desmond die de trap afdaalt in een rood met zwarte jurk, getooid met zwarte hoofdtooi (klein minpuntje, het roze-rood van de jurk vloekt nogal bij de rood accenten in het decor; ik zou een ander stofje prefereren): ik raak zowaar in love.

Het Hollywood schrijversfeestje is weer zo’n weinig om het lijf hebbend inzakmomentje en kabbelt lustig voorbij, tot ons ineens door de vitrage heen op de achtergrond een blik gegund wordt op een zich bezattende Norma, bijgestaan door een zorgzame butler. Mooi effect. De wrangheid bezorgt me kippenvel. Een gelukkige jaarwisseling en op de achtergrond Norma met doorgesneden polsen.

Sunset Boulevard: een mooi opkruipend licht tegen een donkere villa, morbide. En bij de zoveelste keer het refrein verschijnt daar op het balkon voor het open raam Norma. Zo statig.

Haar komst bij de studio’s is schitterend. Iedereen is haar vergeten, maar zij denkt nog steeds van niet. Ironisch. De dramatiek van een verloren vrouw.
Alsof ik nooit meer weg zal gaan… Hoe kan een nummer — of beter gezegd — hoe kan één vrouw me van begin tot eind zoveel kippenvel bezorgen.

Ik zie haar over het algemeen in mooie kostuums. De scène waarin ze zich laat mooi maken, heeft weliswaar een hoog Sneeuwwitje gehalte (vgl. Studio100), maar de aanvoerster van het gezelschap valt om haar stem in ieder geval op. Tot dusver was het ensemble me niet bijzonder opgevallen. Of misschien wel; bij een nogal blije choreografie op een scène die ik liever zo spoedig mogelijk weer wilde vergeten, omdat ik ‘m toch wel erg “Nederlands” vond.

Eigenlijk kunnen alle ensemblescènes direct worden geschrapt. Er is niets relevants aan en ze voegen niets toe aan het geheel. Behalve wanneer het contrast door de regie gebruikt wordt om de luchtigheid van de ‘moderne’ filmwereld weer te geven en daar de tragiek van Norma tegen af te zetten. Dan is het ineens een toevoeging, omdat daardoor de tragiek van Norma Desmond extra uit komt als een steek die zich onder de gordel in je boort.

Een mooie rol blijkt Max te hebben; hij heeft achtergrond, krijgt diepgang. Zo mooi is het nummer waarin hij zijn toewijding betoont aan haar. Met een mooie diepe stem worden zijn lagen blootgelegd, terwijl zij onderwijl op de trap de galerij met haar portretten bewondert van weleer.

Norma Desmond, ze manipuleert, ze is een vrouw in verval, die zonder de opsmuk van make-up en pruiken onder ogen moet zien dat ze vergaat. Krampachtig houdt ze vast aan haar verleden en aan Joe.
De confrontatie. Onderwel breekt (uiteraard) het onweer los. Soms heb ik een Rebecca-gevoel. Ergens begint Sunset aardige parallellen met Rebecca te vertonen, waar het villa, muziek en sfeer betreft.

De reprise van Sunset Boulevard raakt me; Gillis die vilein wordt. De reactie van Norma; haar wanhoop. De slotscène met persconferentie toont nog één keer verstilde glans aan een vermeende top. Ze is weer groots, in de belangstelling. Norma. Verward. Max probeert haar te redden, speelt haar spel, regisseert haar film, in haar wereld, overmant door emoties, met brekende stem. De monoloog. Norma Desmond.
Haar laatste noten zijn ontroerend.

Wouw! Wat klinkt dat goed! Geweldig verslag!

Jeetje, mooi verslag! Je hebt het wel een stukje intenser beleefd dan ik vanmiddag. 😊 Ook ik vond Pia super, maar heb maar een enkele keer met kippenvel gezeten. Op veel punten ben ik het wel met je eens; de nieuwjaarsscene vond ik ook prachtig omdat er op het feestje op de achtergrond Norma verschijnt achter een sluier.
De dansjes van de mannelijke kleermakers en van de vrouwelijke stylisten vond ik belachelijk (vooral die eerste).
En dat de show vooral om Norma Desmond draait, dat de rest er eigenlijk niet toe doet; en dat ik denk dat Pia hier inderdaad beter in is dan Simone.

Ik ga ook maar eens een verslagje schrijven denk ik..

Wat een geweldig verslag.

ik ben totaal niet goed in verslagen schrijven maar ik voelde de voorstelling ook op deze manier alleen had ik simone

Erg goed verslag Heidi…

Ik wil toch ook mijn verslagje nog even toevoegen…ben het op de meeste punten met Heidi eens, al heb ik het iets minder intenst beleefd dan zij.

‘Sunset Boulevard’, zondag 02-11-2008, Nijmegen

Toen ik hoorde dat Simone Kleinsma niet meer op kon gaan als Norma Desmond, en Pia Douwes in recordtempo werd klaargestoomd om haar te vervangen, werd ik meteen enthousiast. En toen ik me ook nog eens realiseerde dat Sunset Boulevard op dat moment in mijn eigen stad Nijmegen stond, was ik vastbesloten om te gaan. Dus zondagmiddag naar het theater getogen en voor 8 euro een kaartje op rij 9 te pakken gekregen.

Het eerste wat me echt opviel was het decor, in combinatie met het licht; erg mooi; de villa zet naar mijn mening heel goed de sfeer neer van de wereld waarin Norma Desmond leeft; vervallen, duidelijk enorm duur en over the top. De villa alleen al geeft de vergane glorie van haar bewoonster weer. Dezelfde draaischijf waarop de villa staat kan ook zo draaien dat het een bar wordt, of een filmset. Allemaal erg mooi gemaakt, hoewel de villa naar mijn idee het mooist blijft. Ook de kostuums vind ik passend bij Norma en bij de hele show. Het enige wat me echt niet beviel waren de dansjes van de kleermakers als Joe een nieuwe garderobe krijgt aangemeten en van de vrouwelijke stylistes als Norma verjongd wordt. Dat paste er echt totaal niet bij. En verder nog; wat doen Betty en Max op het toneel tijdens de eerste keer het nummer ‘Sunset Boulevard’? Ze staan daar maar, en gaan na een minuutje of wat weer af, zonder verder iets te doen. Er zal wel een symbolische waarde in zitten, maar ik zag ‘m niet.
De muziek daarentegen vond ik prachtig; ik kende voorheen 2 of 3 nummers, waaronder Norma’s twee bekende solo’s, die ik werkelijk prachtig vind. Maar als ik zo eens naar de lijst van nummers kijk die voorbij zijn gekomen, kan ik er zo nà³g een stuk of 8 uitpikken die ook de benaming ‘prachtig’ verdienen. Bijvoorbeeld het titelnummer. Of het liefdesduet tussen Joe en Betty, dat misschien een beetje uit de lucht komt vallen (maar dat doet het in de film ook), maar dat ik wel erg mooi vond. Of ‘De Allergrootste Ster’, Max’ ode aan Norma.
Op deze gedegen basis van decor, licht, choreografie en muziek moet de cast een voorstelling neerzetten. En dat doen ze goed. Ik had geloof ik de hele eerste cast, met dus Pia als Norma in plaats van Simone. Maike Boerdam-Ströbel en Peter de Smet vallen me allebei op vanwege hun prachtige stemmen. Buiten dat acteren ze allebei ook prachtig, en wekken voor hun personages sympathie op. Voor Antonie Kamerling was ik een beetje bang na de vele kritiek op dit forum, maar ik vond hem goed. Een erg sterke acteur, en hoewel zijn zang misschien wat beter kan, vond ik dat ook zeker niet slecht. Ik heb me er in ieder geval geen moment aan gestoord.
Maar het draait natuurlijk allemaal om Norma Desmond, oftewel Pia Douwes. En zij deed het subliem; heerlijk dramatisch. Ieder ogenblik geloof ik haar; als ze de dode aap in haar armen heeft, als ze Joe manipuleert en commandeert, en als ze helemaal opgaat in haar eigen wereld waarin ze nog de grote ster van vroeger is. Het is een rol met veel drama, wat precies is waar Pia goed in is. De laatste paar scènes, waarin de waanzin pas echt toeslaat, waren het mooist van het hele stuk. Ook ‘Alsof Ik Nooit Meer Weg Zal Gaan’ is me bijgebleven als een schitterend moment in de show.
En toch heb ik zelden met écht kippenvel gezeten, of ben ik zelden echt geraakt. Ik geloofde iedereen, het was een goede show, maar het deed me verder weinig, ondanks dat het toch wel een verhaal is dat me iets zou kunnen doen. Toch wil ik een cd. Met Pia. Ik wil deze prachtige muziek, met Pia’s interpretatie, nog vaker kunnen beleven. Over twee weken ga ik nog eens in Eindhoven, ook met Pia als Norma zo heb ik al ondervonden. Absoluut geen straf. 😊