Wat een drama. Nou ja, dat had het toch moeten zijn. Dat ik geen traan heb gelaten is derhalve een slecht teken. Op een of andere manier werkt de voorstelling totaal niet voor mij. Er zitten prachtige songs in, en aan het merendeel van de cast ligt het ook niet, maar het loopt niet lekker. Barend die niet naar zee wil, een kleine opening biedt als hij met zijn broer mee kan, wat zijn moeder dan weer vol aangrijpt. Tot zo ver logisch, maar om dan meteen een hoi we gaan naar zee-lied mee te zingen, samen met wat lieden die hem een paar scenes eerder nog liepen te treiteren? Reder Bos die wel wat menselijk zou zijn omdat hij twijfel heeft en dan de jongste zoon van zijn huishoudster (al een man en twee kinderen verloren aan de zee) forceert om mee te gaan, wetend dat hij dat helemaal niet wil. Dat past alleen bij een echt gewetenloos man, zoals hij door Heijermans in mijn herinnering ook wordt geportretteerd.
Lachwekkend is de knullige uitbeelding van het schip, zeker het suffe geschommel terwijl er een zware storm woedt. Zo amateuristisch heb ik het zelden gezien.
En dan het afsluitende lied van Ellen… Het is gewoon niet goed genoeg. Waar ze bij Wat zien ik je haar emoties inzuigt lukt dat totaal niet met dit saaie vehikel. Ik dacht alleen maar: “schiet nou maar op”.
Ik zei al eerder dat het merendeel van de cast wel goed was. Eigenlijk is Ben Cramer de enige uitzondering. Hij verslikte zich een aantal keren in zijn tekst. Die zou je tegen deze tijd toch wel moeten kennen lijkt me. Maar wat nog veel storender was is dat elke harde uithaal gewoon vals was. “Achter de horizon” is een goede promotiesong, maar werd een regelrechte aanslag op je trommelvliezen.
De rest van de cast is prima in orde. Goed gezongen, mooi en overtuigend gespeeld. Met extra complimenten voor Mieke Dijkstra. Wat speelt zij uitzonderlijk mooi.
Uiteindelijk kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat deze “Op Hoop van Zegen” nogal wat gemiste kansen bevat en dus zeker niet tot mijn favorieten zal gaan behoren.