Gisteren ook geweest bij de allereerste try-out.
WELLICHT ENKELE SPOILERS!!!!!
Er hangt toch een typische sfeer bij zo’n try out. Aan het publiek lag het zeker niet. Het was één brok enthousiasme.
Ik ga er niet teveel over vertellen, maar het had flink vaart. Het deel meteen na de pauze (iets met de kids) en de reprise van Close Every Door hadden van mij niet gehoeven, maar verder straalde het geheel veel plezier uit.
De muziek wordt door een opvallend groot orkest gespeeld. Mannetje of 14, geloof ik. Dat geeft de boel extra sfeer en body. De muziek blinkt in de kern natuurlijk niet uit in originaliteit, maar het klinkt fris en de melodieën zijn, zoals we van ALW gewend zijn, lekker in het gehoor.
Verstaanbaarheid is af en toe wat moeilijk, vooral bij de rol van de vertelster. Dat ligt voor een deel ook aan de muziek. Ik kan me herinneren dat ook bij een Engelse versie sommige stukken niet te verstaan zijn.
Voor de insiders: dat stukje dat de vertelster zingt als Potiphar zijn vrouw met Jozef betrapt. Geen idee wat ze daar zingt.
De megamix is natuurlijk overbodig, zeker als je een zaal hebt die er geen zin in heeft (ik kan me zo’n vertoning herinneren bij de Fabeltjeskrant), maar dit keer kon men er geen genoeg van krijgen en dan werkt zoiets wel. Stanley Burleson zat in de zaal te genieten van zijn eigen choreografieën. En in tegenstelling tot Sunset blvd. werken ze hier allemaal wel.
Conclusie: Het is een niet al te ingewikkelde, af en toe flauwe, maar nergens echt diepe show met een prima cast en strak orkest. En als de saxofonist in het vervolg alles goed speelt, kan het niet meer stuk (al lag het volgens mij aan het instrument)
