Ik ben weer terug van mijn jaarlijkse uitstapje naar New York, 13 musicals/toneelstukken gezien (met hier en daar een swing of een bijrol understudy, maar verder overal eerste cast) en ik wil jullie mijn ervaringen niet onthouden (voornamelijk om te voorkomen dat Jacco nog een keer naar een musical gaat waar hij absoluut niet naar toe zou moeten gaan. We willen niet nogmaals zo’n Pirate Queen incident 😉 ) .
Kun je overigens iets van recessie merken op Broadway? Niet echt, als je het ergens aan kan zien is dat shows als Mamma Mia! en Mary Poppins hun dinsdagavond hebben laten vallen, en een derde matinee spelen, maar verder zitten de zalen redelijk vol.

THE TOXIC AVENGER (6,5)
Ik kwam aan op een maandag, dan is Broadway redelijk donker, maar er zijn wel een aantal shows die spelen. Waaronder de Toxic Avenger, gebaseerd op een cultfilm (en daarna een stripboek en een tekenfilmserie). Ik had er nog nooit van gehoord. Verhaal: Nerd wil New Jersey redden van al het chemisch afval, wordt zelf in een vat met chemisch afval gegooid en wordt The Toxic Avenger. Het lijkt een beetje op Little Shop of Horrors, behalve dat de held nu zelf groot en groen is, verder een ‘blonde’ grote liefde (en blind), een op machtsbeluste burgemeester en een klein ensemble dat alle overige rollen spelen.
Ik had totaal geen verwachtingen hiervan, en ik heb een leuke avond gehad, heel erg gelachen. Misschien omdat ik totaal geen verwachtingen had. Af en toe slaat helemaal nergens op, zelfs teddybeertjes en oude vrouwtjes zijn niet veilig op het toneel. Een staande ovatie in het midden van de show, heel veel verkledingen en hier en daar wat afgerukte ledematen.

SHREK (6)
8 Tony nominaties, 12 Drama Desk nominaties (2 gewonnen), 9 Circle Awards nominaties (4 gewonnen), cast & creatives die elk een prijzenkast vol hebben staan, en toch was Shrek voor mij een aaneenschakeling van gemiste kansen. Voor mij is een bewerking van een film zo bekend als Shrek pas geslaagd als je van 90 minuten 2,5 uur kan maken, zonder er dingen aan toe te voegen, maar door het uit te diepen.
De drie hoofdrolspelers hebben iets meer achtergrond gekregen, maar alleen bij Farquaad geven ze motieven voor wat hij doet. Bij Shrek en Fiona is het meer laten zien hoe ze in het moeras en in de toren terecht gekomen zijn, maar meer niet. Er wordt bij “I think I got you beat” een poging gedaan, maar doordat dat nummer eindigt in een scheten/boeren-lied valt de betekenis enigszins weg.

Er zitten veel goede nummers in, maar weinig voelen alsof ze ook daadwerkelijk in de film hadden kunnen zitten. De pauzefinale, “Who I’d Be” is een prachtig nummer, al weet ik niet of Shrek zo zou zingen over zijn diepste gevoelens (eigenlijk vind ik dat ogres helemaal niet moeten zingen, maar dat terzijde) of dat ie er zo naar verlangd om iets/iemand anders te zijn. En behalve dat, ga je je ook nog afvragen wat Donkey in hemelsnaam op het toneel moet op dat moment.

Wat Shrek de film zo geweldig en anders maakte, was dat het de draak stak met de bestaande (Disney) sprookjesfilms, dat je daarvoor iets nieuws moet bedenken voor een bewerking, snap ik. Dat ze dan bij parodieën op musicals uitkomen, alleen maar logisch. Maar het is niet echt gelukt, ik heb welgeteld 4 parodieën voorbij zien komen, 2 geslaagd (Wicked en Hairspray) en 2 minder geslaagd (Beauty and the Beast en The Lion King), de laatste twee waren minder geslaagd doordat ze tussen een aantal andere random grappen zitten en vervangen zouden kunnen worden door elke willekeurige musical. Doordat de parodieën zo goed als weggevallen zijn, is het eigenlijk niets anders dan elke andere musical die over buitenbeentjes gaat, en daar zijn er al veel te veel van.
Wat wel bloedirritant is tijdens de show is dat alles leuk en grappig moet zijn. Er zit welgeteld één echt emotioneel moment in, en twee die wel enigszins gevoelig zijn, maar dus niet echt bij de personages passen. Het lijkt of ze gedacht te hebben dat mensen weg zouden lopen als het echt gevoelig zou worden of ergens over zou gaan.

Iets anders wat al wel in de film zat, maar niet hebben overgebracht wat me verbaasde: Fiona zingt 3 melodielijntjes in de film, waarom zou je zoiets veranderen als je een musicalbewerking maakt? Al kan ik me het voorstellen, die 3 lijntjes passen niet bij “Morning Person” en dat nummer komt voornamelijk over als uitpaknummer voor Sutton Foster, met de nadruk dat ze mag laten zien dat ze een danseres is en dat ze kan tappen.
Hetzelfde met het filmpje dat The Magic Mirror afspeelt, waarom zou je voor iets dat al goed is nieuws bedenken? Het effect van The Magic Mirror was trouwens geweldig, enig nadeel is, het is te goed gedaan, je kan nauwelijks meer zien dat het live gespeeld wordt.

Wat verder jammer is te noemen, is als je kijkt naar Farquaad en Fiona die lijken meer op de acteurs dan op de personages die ze in de film waren. Nummers als “Welcome to Duloc” en “Morning Person” passen heel erg goed bij Christopher Sieber en Sutton Foster, maar minder bij Farquaad en Fiona. Als ik Fiona zo zie zou ik inderdaad denken dat ze bipolar is en mijn advies zou zijn: dwangbuis om en terug je toren in! 
Daarnaast hoe ze het personage hebben neergezet is er totaal geen verrassing meer. Bij de jongere versies van Fiona in “I know it’s Today” zou je nog verbaasd kunnen zijn dat ze eigenlijk een ogre is, maar zodra ze als volwassen versie op het toneel staat, laten ze er geen twijfel over bestaan, dit is geen prinses. Het woord ‘ogre’ staat nog niet over op haar voorhoofd getatoeëerd, maar het scheelt niet veel.

Van Farquaad ga je je trouwens ook afvragen of hij niet eens langs een hele goede therapeut moet gaan (en wat hij met een vrouw moet). Het publiek is gek op Christopher Sieber als Farquaad, hij doet het ook geweldig, maar door steeds groter te gaan spelen, meer karikaturaal en meer kinderlijk, wordt ie haast 2D, wat best knap is als je gebaseerd bent op 3D figuur. Hierdoor is hij ook zijn positie als schurk in het verhaal kwijtgeraakt en vraag je je af waarom Shrek Farquaad inderdaad niet omver blaast om zijn moeras terug te krijgen. Farquaad is op geen enkele wijze bedreigend voor Shrek, plus alle soldaten laten zien dat ze vooral goed kunnen dansen in plaats van vechten. Maar ja, dan zou het verhaal wel heel snel over zijn

Er zitten een aantal poppen in de show, die er eigenlijk geen van allen goed uit zien. Dragon is niet meer dan een nek met hoofd, het dames ensemble vormt samen de staart en drie vormen samen de stem. Het hoofd wordt goed gepuppeteerd, maar er komt geen emotie of wat dan ook vanaf. Gingy is de tweede grote rol, maar komt ook niet over. Ik ben niet zeker of dit aan een puppeteer zonder ervaring ligt, of aan de pop, maar ze had wat moeite om Gingy vrolijk te laten kijken.

Laatste puntje van kritiek: Het is sneu dat degene die Teen Fiona speelt niet haar applaus mag halen, aangezien ze op een onduidelijke plaats ergens achteraan in de laatste scène als ensemble mee moet doen.

Ook nog even positief:
Dat ik het toch een voldoende zou geven, is voornamelijk te danken aan de vormgeving. Het ziet er fantastisch uit, met geweldige details als het kostuum van Pinokkio en de koffertjes die de 3 Biggetjes met zich mee hebben (koffertjes met een houten, stro of een stenenmotiefje).
John Tartaglia is geweldig als Pinokkio, met de geweldige grap dat hij lijdt aan pine flu, en is samen met Donkey (Daniel Breaker) degenen die het meest op de filmpersonages lijken.

Leuk om gezien te hebben, maar vaker dan één keer zal het echt niet worden.

9 TO 5 (7)
Tja, wat kun je van 9 to 5 zeggen: 13 in een dozijn, vermakelijk.
Ik heb me vermaakt, maar het stuk heeft ook wat problemen. Niet in de score, die is geweldig, Dolly Parton mag vaker musicals schrijven. Maar voornamelijk in het book zit het hier en daar niet lekker: Introductie-liedjes die te laat komen, verkeerd geplaatste nummers, en het feit dat deze musicals 3 stoned-scènes kent en daarnaast ook nog een droom-scène, het is wat te veel. Het voelt niet echt als één geheel, meer dat het te lang uitgerekt is. Plus dat ik nogal moeite heb om de motieven van de dames te geloven. Dat Violet (Allison Janney) haar baas wil ontvoeren, kan ik in komen, maar van Judy (Stephanie J. Block) en Doralee (Megan Hilty) snap ik het niet zo. Ik vind de reacties wat overdreven, zal ik maar zeggen. Als laatste, het duidelijk uitleggen wat de moraal van dit verhaal is aan het eind van de show, was voor mij ook wat overbodig.

De cast is prima, maar dat kan ook komen doordat 3 van de 4 hoofdrolspelers eigenlijk zichzelf aan het herhalen zijn. Stephanie J. Block valt niet op totdat ze mag laten zien dat ze als geen ander kan belten, zoals ze ook in Wicked en in The Pirate Queen liet zien. Haar nummer “Get out and stay out” is geweldig, lijkt veel op “Defying Gravity” waarschijnlijk daardoor dat ze haar handen op exact dezelfde manier beweegt. Maar je gaat je wel afvragen, zoals één van de recensenten deed, is het wel zo geloofwaardig om je ex-man te zeggen waar het op staat als je samen net hebt staan kijken hoe jij je baas (in zijn eigen huis) vastgebonden hebt, aan het plafond gehangen en hem met een kussen slaat. Megan Hilty speelde eerder Glinda en zoveel wijkt die niet af van de Dolly Parton imitatie (al zou je zeggen dat als je ziet hoe ze gekleed gaat tussen twee shows, dat het gewoon type-casting is) en Marc Kudisch, heeft een flink cv vol met sexist, egotistical, lying, hypocritical bigot-rollen, dus veel nieuws heeft hij ook niet te melden. Al zet ie een prima prestatie neer. Allison Janney is zoals in alle recensies genoemd is geen zangeres, maar zolang ze tegelijk mag acteren valt het mee, want dat doet ze geweldig. Pas als ze een nummer moet zingen waar de nadruk op de zang en niet op het verhaal ligt valt ze snel door de mand.

Wat ik niet wil vergeten te melden is dat de choreografie van Andy Blankenbuehler even wennen is, maar na een aantal scènes past het perfect. Het complete ensemble maakt samen één kantoor, met Jeremy Davis als Bob Enright is heerlijk om naar te kijken.

Na de out-of-town previews zijn er een aantal dingen gewijzigd, zo zijn “Out of Control” en “Tattletale” komen te vervallen, het waren leuke nummers maar het is goed dat ze geschrapt zijn, want ze hielden nog al op. Daarnaast is “The One I Love” vervangen door “I just might” en “Mundania” door “Always a Woman”. Beide nummers zijn beter voor het verhaal, maar als nummer waren de vorige versies beter.

Leuke avond, gezellig om met vriendinnen te doen. Ga voor de muziek, het ensemble en het acteren van Allison Janney.

HAPPINESS (8,5)
Het enige wat ik wist: Joanna Gleason, Hunter Foster (ik had pas door dat Ken Page meedeed toen hij voor mijn neus stond). Geregisseerd door Susan Strohman, muziek van de schrijvers van Grey Gardens, meer hoeft een mens niet te weten, toch? Ik zal het verhaal niet helemaal vertellen, mocht iemand deze of volgende week nog gaan (de show sluit 7 juni).
Ook van Happiness had ik totaal geen verwachtingen en daardoor kwam de show harder aan. Vooral het gevoel van ‘wow, dit had ik niet verwacht’.

In het kort: verschillende New Yorkers komen vast te zitten in de metro, de bestuurder probeert hen te herinneren aan hun meest Happy Moment, voor sommige is dit makkelijker dan voor anderen. Phyllis Somerville als Helen, een oude demente vrouw, Fred Applegate als Kevin, een doorman on Fifth Avenue, Ken Page als Maurice (pronounced Morris), een beroemd interieur-ontwerper, Robert Petkoff als Neill en Pearl Sun als Cindy, een stel dat alle twee co-assistent is, Miguel Cervantes als Miguel, een fietskoerier, Joanna Gleason als Arlene, een niet-zo-geliefde radio presentator, Jenny Powers als Gina, a very sophisticated woman en dan hebben we nog Sebastian Arcelus als Zack, op weg om partner te worden bij een groot advocatenkantoor. En naast dit bonte gezelschap nog Hunter Foster als Conductor Stanley.

Ze hebben allemaal hun eigen moment, waarbij er een ensemble is van 4 mannen, 3 vrouwen en 2 kinderen is die het moment helpt te creëren. Alle momenten staan los van elkaar, maar de scènes tussendoor maken het tot één geheel.

Er zitten voor mij geen slechte nummers in, hooguit wat mindere nummers. De opening “Just Not Right Now” is echt musical, in 10 minuten alle karakters van de 9 ‘hoofdrollen’ en de setting duidelijk, “Blips” als introductie van Stanley is heerlijk sarcastisch, net als zijn eigen verhaal “Step up the Ladder”. Daarnaast de nummers van Helen “Flibberty Jibbers”, Neill & Cindy “Family Flashcards” en Gina “Gstaad” zijn hoogtepunten. En dan nog het nummer van Maurice, “The Boy Inside Your Eyes” is prachtig, ik ben niet snel emotioneel, maar dit was toch wel erg aangrijpend.

Voor mij mag het script rechtstreeks naar Daniël Cohen voor een vertaling/bewerking en daarna naar het M-lab, wel jammer dat het M-lab iets te klein is voor de regie/choreografie van Strohman, maar daar zijn wel oplossingen voor te vinden. 😊

NEXT TO NORMAL (7)
Ik ben er eigenlijk nog niet uit wat ik van Next To Normal vond. Nieuw, ja. Anders, ja. Boeiend, absoluut. Eerste keer dat de muziek keihard staat, maar de stemmen nog wel te verstaan zijn (fijn, maar je hebt wel oordoppen nodig). Het is intrigerend, maar raken deed het me eigenlijk niet. Dat komen door de muziek, mijn smaak is het niet. Daarbij is er ook niets blijven hangen, behalve de regel ‘I’m Alive’. Ze hebben 80% van de eerste akte nodig om uit te leggen wat er aan de hand is, pas de laatste 10 minuten voor de pauze gaat het verhaal pas echt beginnen.

Het verhaal is fascinerend, om te zien hoe een geestesziekte doorwerkt op de rest van familie, en het is een heel onwaarschijnlijk onderwerp voor een musical, maar het werkt wel.

GUYS & DOLLS (6)
Soms kom je klassieke stukken tegen waarvan je denkt; dit moet je in een vitrinekast zetten, er naar kijken en zeggen ‘Goh, een klassieker’. Guys & Dolls is er ook zo één. Het zag er prachtig uit en het werd goed uitgevoerd, maar halleluja wat was dit saai! Ik weet het, dat ik niet door de film kwam, had blijkbaar heel duidelijk een reden! Lauren Graham van Gilmore Girls zet een goede Adelaide neer, ook de rest van de cast stuk voor stuk op dreef. Enige wat minder is, is de slis van Oliver Platt (Nathan Detroit).

ALTAR BOYZ (7)
Altar Boyz stond al jaren op mijn lijstje om te zien en er nu pas aan toegekomen. Heel erg leuk, origineel. Een concert van een religieuze boyband die gaan proberen de zielen van de mensen in de zaal te redden voor het eind van het concert. Weinig verhaal, maar genoeg om het een musical te maken. Hoogtepunt Travis Nesbitt als Mark. 

PHANTOM (6,5)
Af en toe heb je tussen alle nieuwe shows iets bekends nodig, een show waarbij je niet hoeft na te denken over de muziek en het verhaal, gewoon kijken en ontspannen. Prima show, niets bijzonders eigenlijk. Goede Phantom en Christine, alleen had de eerste wat problemen met de hoge noten en de tweede was wel zuiver maar kon de noten niet tot het einde van de muziek volhouden. Verder nog steeds een prima musical, al voelt het af en toe wat langzaam aan.
Erg leuk om Evan Harrington als Ubaldo Piangi gezien, ik kende hem alleen als Brian in Avenue Q en om hem dan opera te horen zitten is toch wel anders 😊

HAIR (8)
Na vorig jaar een aantal succesvolle optredens gedaan te hebben in Central Park is Hair naar Broadway verhuisd. Geweldige voorstelling, het voelt aan als één grote trip, waardoor de laatste scène hard aankomt. Gavin Creel en Will Swenson (Claude & Berger) zijn samen fantastisch, degenen die het daarnaast lukten om nog op te vallen waren Kacie Sheik (Jeanie), Allison Case (Crissy) en vooral Bryce Ryness (Woof).

Alles aan deze show voelt anders, het contact met de zaal, maar ook als je de bio’s leest in de playbill en de bio’s op de site bekijkt. Dit is een tribe 😊

Oftewel: AANRADER!!! Probeer een stoel aan het gangpad te krijgen, ook als je op het balkon zit voor cast-interactie en om snel het toneel op te kunnen komen na de Curtain Call om je eigen Broadway debut te maken 😉

Welkom thuis! Ik wil meer…zeker omdat ik net mijn oktobertripje heb geboekt… Shrek staat op het lijstje heel heel heel misschien… Zeker na dit verslag…

Next to Normal en Hair staan op het lijstje zeker WEL..

Ik zou Shrek niet doen als ik jou was… Maar ja, een avondje je gigantisch zitten ergeren kan soms best goed zijn 😉

Next to Normal ligt perfect in jouw straatje (gok ik) en Hair is een experience :D

Heel leuk om te lezen. Maak je ook verslagen van de toneelstukken die je hebt gezien?

Jeetje, ik wordt zo jaloers van die verslagen, haha. Maar wel heel fijn dat je er de tijd voor hebt genomen. Bedankt daarvoor! Ik ben vooral blij dat iemand uit Nederland eindelijk naar next to normal is geweest en er een kleine review over heeft geschreven. Ik wil vooral deze zo graag zelf zien!
Trouwens, grappig dat je de stand van de handen van SJB in 9 to 5 noemt, ook op Amerikaanse forums is daar een hoop over te doen, haha. Dat ze die bij veel nummers/shows hetzelfde houdt.

Geen West Side Story mensen?

Dat lijkt me namelijk ook een pareltje op Broadway deze dagen.

Jacco nog West Side Story Plannen?

@ Saigon: West Side Story was nog niet voor half geld te krijgen 😉 dus nee, geen West Side Story voor mij dit jaar. Komt volgend jaar wel.

@ Lisa: Als je bij SJB het geluid uit zou zetten, en alleen naar haar zou kijken, zou alleen haar blauwe Wendy-jurkje je kunnen vertellen dat je in 9 to 5 zit. Er is trouwens wel een vooruitgang sinds de previews, ze heeft nu 3 pruiken ipv 1 😛

@ Martijn, voor de toneelstukken moet ik nog even gaan zitten, aangezien we op een musicalforum zitten, ben ik maar met die begonnen.

Klaske, ik vroeg me nog af wat je van de spelers in next to normal vond. Ik ben eigenlijk het meest benieuwd naar Jennifer Damiano als Natalie. Zij is nog zà³ jong. Vond je haar goed en overtuigend?

Ze is inderdaad jong, maar ze was 15 toen ze op Broadway in Spring Awakening begon, dus ze is niet onervaren in het spelen van een puber, daarbij is ze net 19 geworden en zelf nog een puber 😉  Dus ja, ze was overtuigend.

Maar ook over de rest van de cast, het is niet verbazend dat 60% van de cast genomineerd is voor een Tony Award. Je moet blijven kijken, zeker naar Alice Ripley. Je bent zo benieuwd hoe het zal gaan aflopen met die vrouw of haar behandeling werkt. En zeker als de vader met Gabe achterblijft… mooi 😊

Wow! ik ben jaloers! Ik ben in maart voor het eerst in New York geweest en omdat ik met mijn musical-hatende zus was (jawel, die mensen bestaan ook) zijn we alleen naar Mamma Mia geweest, dat kon ze nog net aan, zeg maar. Super leuk! Als het aan mij had gelegen waren we iedere avond naar een musical geweest, maar ja.

Wat ik trouwens hoorde van een New Yorkse dame daar is dat je nog meer korting kunt krijgen behalve bij de TKTS balie. Misschien weten jullie dat al en anders een tip: bij sommige voorstellen is er een lotingsysteem. Dan moet je naar het theater zelf gaan of bellen en zeggen dat je je aan wilt melden voor loting. Dan krijg je een half uur vantevoren een bericht of je bent ingeloot of niet. Als dat zo is dan zit je op de speciale lotingplaatsen die vaak op de eerste paar rijen zijn voor maar 20 dollar! Je moet dan wel in de buurt blijven omdat je niet zeker weet of je gewonnen hebt, maar die kans is vrij groot omdat niet heel veel mensen weten van dit systeem. Het is ook niet bij elke musical, en welke dat zijn weet ik zo ook niet… maar misschien heb je iets aan deze tip!

Dit was de befaamde digitale loterij van het inmiddels gesloten Spring Awakening. Was geweldig systeem. De andere loterijen zijn bijna een avond uit op zich: met 300 man hopen op 30 kaartjes Wicked (en dan nog winnen ook!). Compleet hysterisch…

En kaartjes West Side Story liggen hier al klaar haha…

Klinkt allemaal echt super! Bedankt voor de verslagen 😉

Klaske - 28 May 2009 01:58 PM

Ze is inderdaad jong, maar ze was 15 toen ze op Broadway in Spring Awakening begon, dus ze is niet onervaren in het spelen van een puber, daarbij is ze net 19 geworden en zelf nog een puber 😉  Dus ja, ze was overtuigend.

Oké, bedankt! Ik dacht zelf dat ze nog veel jonger was, pas 17. Maar dat stond in een interview wat al een tijdje geleden kan zijn geschreven, natuurlijk. Maar goed, 19 jaar is nog steeds jong om al avond aan avond op Broadway te staan. Ik vind het maar wat knap hoor!

Ik hou zelf niet zo van de loterijen, als je niet wint moet je wat anders gaan zoeken om die avond te doen.
Over een voorstelling op zich gesproken, in de rij staan/zitten bij de TKTS is voor mij altijd al een hoogtepunt van de dag :D Ik ontmoet er altijd leuke mensen, ben wel eens samen met de mensen die ik ontmoet had wat gaan eten, stuk lopen, soms naar dezelfde voorstelling.
Van een van de mensen die ik dit jaar ontmoet heb, heb ik de inlogcodes gekregen voor een soort Bedrijfs Cultureel Abonnement dat ze voor Broadway hebben. Ideaal 😉