Vind het echt leuk om deze verslagen te lezen, vooral omdat ik eigenlijk geen een voorstelling kende qua verhaal. Behalve Shrek en the Phantom(nee mensen, ook Hair ken ik niet, had er natuurlijk wel van gehoord, maar ken het verhaal niet!)

Wat een heerlijke verslagen ! Hartstikke bedankt, heb ze met veel plezier gelezen. Heb NY niet echt in de planning staan, maar you never know…en er zal vast ook wel wat de oceaan overwaaien, dus dan heb ik alvast een 1e graadmeter 😊

Hoi Klaske,

Heb genoten van jouw verslagen. Kan zelf deze trip ook wel maken, maar zoek wel een maatje die met me mee gaat 😉

Groeten van Hans

Heel erg leuk om dit te lezen!
Mocht ik ooit nog eens een hoop centjes hebben (en niet bang zijn om te vliegen…) ga ik ook naar Broadway!!!

Klaske - 27 May 2009 10:07 PM

Ik ben weer terug van mijn jaarlijkse uitstapje naar New York, 13 musicals/toneelstukken gezien

Dan zal je bank rekening nu toch wel aardig leeg zijn, zeker?

Veertje - 31 May 2009 11:14 PM

Heel erg leuk om dit te lezen!
Mocht ik ooit nog eens een hoop centjes hebben (en niet bang zijn om te vliegen…) ga ik ook naar Broadway!!!

Er bestaat nog iemand met vliegangst dus!! haha. Ik ben in maart naar New York geweest en ik vond het fantastisch op het vliegen na… wat een ramp is dat toch altijd weer. Maar ja, ik doe het toch altijd maar omdat ik zo graag op vakantie ga. Maar het houdt wel heel wat in voor ze mij rustig krijgen in zo’n vliegtuig.
En als ik meer centjes zou hebben zou ik het toch nog een keer doen, want uiteindelijk was die vlieg-ellende het me wel waard!

TarzanFan - 01 June 2009 08:19 AM

Klaske - 27 May 2009 10:07 PM

Ik ben weer terug van mijn jaarlijkse uitstapje naar New York, 13 musicals/toneelstukken gezien

Dan zal je bank rekening nu toch wel aardig leeg zijn, zeker?

Yep, bankrekening is aardig leeg, maar doordat de dollar nog steeds redelijk gunstig staat, had het erger gekund 😉

Ik had beloofd om de toneelstukken nog te noemen, dus bij deze:

BLITHE SPIRIT
Ik ben gek op Noel Coward, dus dat was reden 1 om te gaan, Angela Lansbury was reden 2 en Rupert Everett was reden 3. Maar gek genoeg was het Christine Ebersole die er het meeste uitsprong. Het is een leuk stuk, man laat voor boekresearch een seance uitvoeren, en zo komt per ongeluk zijn eerste vrouw terug uit het dodenrijk. Christine Ebersole als de geest was heerlijk om naar te kijken, leuk en speels en totaal niet terugwillen naar waar ze vandaan kwam. Rupert Everett is zo op en top Engels, die weet gewoon hoe Noel Coward werkt en ja, Angela Lansbury… wat kan je daar nou op zeggen? Ze is nu 83, maar dat zie je er niet aan af. Het is geweldig om haar op een toneel te zien. Een van de recensenten noemde naar haar kijken een masterclass in acteren en dat is het eigenlijk ook wel.

EXIT THE KING
Ik ben na mijn studie theaterwetenschappen lichtelijk allergisch geworden voor absurdisme, maar als je dan een cast aangeboden krijgt met Geoffrey Rush, Susan Sarandon en Andrea Martin, dan kun je niet anders. Het stuk staat in het Nederlands bekend als ‘De Koning Sterft’ en daar is eigenlijk ook het verhaal wel mee verteld, binnen anderhalf uur, zolang als het stuk duurt, zal de koning sterven. De Koning (Geoffrey Rush) zelf, zijn 2e vrouw Queen Marie (Lauren Ambrose) en de enig overgebleven bediende Juliette (Andrea Martin) vinden dat hij niet sterft, en blijft leven, als hij dat wil. De 1e vrouw Queen Marguerite (Susan Sarandon) en de dokter (William Sadler) weten dat hij doodgaat. En dan nog de Brian Hutchinson als de laatst overgebleven Guard, iets neutraler maar loyaal tot het einde aan de Koning.

De laatste scène, de sterfscène, met alleen de Koning en zijn eerste vrouw is simpelweg prachtig. Zoals Queen Marguerite de Koning begeleidt naar de dood is indrukwekkend. Als iemand nog de kans krijgt om het voor de laatste voorstelling op 14 juni te zien, zou ik het zeker aanraden.

Oh ja, normaal naar de Radetzky mars luisteren zal ook nooit meer lukken.  😊

PERFECT CRIME
Het stuk speelt al 12 jaar off-Broadway en wordt de Amerikaanse Mouse Trap genoemd. Ik ben het er niet echt mee eens, het is een boeiend stuk, maar zo spannend als The Mouse Trap is het niet, laat staan dat het zo goed in elkaar zit. Leuke avond, maar het voelt allemaal iets te ver gezocht. Als je op de website kijkt, staat daar een sectie met spoilers, met wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd, wie vermoord wie en waarom. Ze hebben maar liefst 17 punten met uitleg. Dat vind ik wat veel.

De hoofdrol wordt ook al 12 jaar gespeeld door dezelfde actrice, Catherine Russell, die heeft in 12 jaar tijd 4 voorstellingen gemist (telkens voor een bruiloft van een familielid). En dan denk je toch: die vrouw moet eens een leven gaan zoeken, ze draagt haar voorstellingen ook op aan haar hond…

Trouwens het enige stuk waarbij je geen Playbill krijgt maar een normaal programma, wel op hetzelfde formaat.

Alleen doen als je echt niets beters kan vinden.

39 STEPS
Gebaseerd op de gelijknamige film, 4 acteurs spelen (naar eigen zeggen) 150 personages. Leuk, wel een verrassend einde, maar niet in de zin van ‘wow dat had ik niet verwacht’ maar meer ‘oh, is dat alles’? Het is een beetje slapstick met alle snelverkledingen en de soms voor de hand liggende grappen die je daar door krijgt. Leuke avond, maar niet hilarisch.

Jacco - 28 May 2009 04:55 PM

Dit was de befaamde digitale loterij van het inmiddels gesloten Spring Awakening. Was geweldig systeem. De andere loterijen zijn bijna een avond uit op zich: met 300 man hopen op 30 kaartjes Wicked (en dan nog winnen ook!). Compleet hysterisch…

Weet je wat het erge is, ik heb drie keer achter elkaar aan die verdomde loterij meegedaan en drie keer niet gewonnen maar we gaan in september weer en kijken weer erg uit naar deze hilarische Wicked-tombola! Je moet gewoon een goede back-up plan hebben voor het geval je niet wint (de kans is groot bij een show als Wicked) en dan kan je er nog om lachen. :D In ons geval bestond het back-up plan uit het kopen van prima cancellation tickets voor een dikke 100 dollar per stuk. Tsja, je moet er wat voor over hebben. 😛

Klaske, bedankt voor alle reviews! Hair is een zekerheid bij ons, kan niet wachten om die te zien. Ik zie dat er nogal wat verschillen in prijs zijn als ik via internet m’n kaartjes wil bestellen, 122 dollar voor rijen A tot P en dan opeens ‘slechts’ 72 dollar voor P t/m R. Heb jij een idee waar dat prijsverschil aan ligt? Wat raad je aan, de volle bak betalen voor prima plaatsen of proberen een gangpad-stoel te krijgen voor 50 dollar minder, op rij P of R of zo?

Reden waarom ik dit via internet wil bestellen is omdat Hair een musical is die ik ZEKER wil zien daar en ik ben bang om achter het net te vissen als straks blijkt dat via TKTS of de box office niks meer beschikbaar is als we ze ter plekke willen kopen.
Hopelijk ben ik een beetje duidelijk. 😛

Leuk om je verslagen te lezen, Klaske! Zeker omdat ik net ook in NY ben geweest. Ik was er net voor de Tony Awards (leuk om mee te maken hoe de hele stad in Tony fever opgaat) en heb tijdens een tour van Radio City Music Hall nog het decor hiervoor kunnen bekijken.

Volgens de kenners is het afgelopen Broadwayseizoen het beste — qua diversiteit, kwantiteit en kwaliteit — geweest sinds decennia, dus dat wou ik niet missen. Broadway is steeds meer en meer getransformeerd tot pretpark, maar 2008-2009 was een uitzonderlijk volwassen seizoen. De trend op Broadway past bij de tijd: met weinig middelen grote indruk maken. Slechts “Shrek”, “Guys & Dolls” en “9 to 5” weken hiervan af en dat waren dan ook gelijk de minst interessante producties.

Als eerste mijn reacties op shows die jij hebt gezien, die ik heb overgeslagen. Ook zal ik hier mijn reacties plaatsen van shows die we beide net hebben gezien.

“Shrek”. Over deze show heb ik nog getwijfeld, maar uiteindelijk koos ik toch voor “9 to 5” als laatste stuk van mijn trip. Ik ben de overvloed aan familiemusicals een beetje zat en visueel sprak het me ook totaal niet aan. Grappig dat jij de vormgeving wel heel sterk vond (en blijkbaar de Tony-jury ook). Op mij kwam het weinig creatief over (ik ben meer van de abstracte vormgeving). Hoe graag ik Sutton Foster eens live had willen zien en hoezeer ik Jeanine Tesori ook bewonder als componist, toch heb ik het gevoel (jouw verslag bevestigt dit) dat ik niet heel veel heb gemist door deze show over te slaan. De cast is ongetwijfeld super, maar dat geld voor praktisch elke show in NY.

“Happiness”. De beslissing om deze show over te slaan was puur gebaseerd op slechte recensies en het verhaal dat mij niet bijzonder interessant leek. Erg leuk om jouw contrasterende reactie te lezen! Het is mij alleen nog niet zo duidelijk wat zo’n enorme impact maakte. Was het de enscenering van Stroman? Thema? Individuele nummers? Kortom ik zou graag wat meer willen lezen over de wow factor.

Guys and Dolls. Deze sloeg ik over omdat ik niet zo lang geleden nog een fantastische rauwe productie in Londen heb gezien (2x) met Jane Krakowski (onvergetelijk), Douglas Hodge, Jenna Russell en Ewan McGregor. Misschien als je deze had gezien dat je de show meer had kunnen waarderen. Als het goed wordt gedaan is het alles behalve saai. De versie die jij hebt gezien sloeg volgens kenners de plank geheel mis, was overgeproduceerd en er scheen geen chemie tussen de acteurs te zijn.

“Altar Boyz” (top entertainment), “Phantom” (80s klassieker), “39 Steps” (aangenaam, maar doet het hart niet sneller kloppen; in Londen gezien) heb ik dit keer niet gezien, maar wel in het verleden. Ik wist niet af van het bestaan van “Perfect Crime”, maar zo te lezen is dat geen ramp.

Hier vast enkele van mijn indrukken van producties die we beide zagen.

“The Toxic Avenger”. Net als jij kende ik de horror film niet waarop het gebaseerd is en zag ik het op een maandagavond. Wat een heerlijke onzin! Ik lag constant in een deuk. Het ligt inderdaad in de lijn van “Little Shop of Horrors”, maar dan nog veel platter. Het geheel is inventief geënsceneerd door John Rando (“Urinetown”) op een gifbelt vol met wegroestende vaten (hierop bevind de kick ass band zich ook). Het monster is lekker ranzig ontworpen en het ontbrak — tot hilariteit van de jongeren op de eerste rij — niet aan spuitend bloed, afgerukte ledematen, en seksuele toespelingen. De score van David Bryan (toetsenist van Bon Jovi) en Joe DiPietro rocks! De ballads zijn wel de zwakste schakel, maar ze worden wel sterk gebracht door een indrukwekkende cast.
Nancy Opel (was op haar 22ste understudy van Patti LuPone in “Evita”) steelt zonder enige twijfel de show. Vooral in haar rol als de corrupte burgemeester van New Jersey. In het nummer “Jersey Girl” gaat ze tekeer als een Tina Turner on speed en haar “Bitch/Slut/Liar/Whore” stopt de show. Hierin brengt ze op onnavolgbare wijze solo een duet tussen twee diverse personages (ja, het werd ook gedaan in “Jekyll & Hyde”, maar geloof me dit is veel leuker). It’s got to be seen to be believed! Demond Green en Matthew Saldivar vullen diverse bijrollen op inventieve wijze in, Sara Chase was erg vermakelijk als blinde slet (haar “Choose Me, Oprah” is een van de hoogtepunten!) en Nick Cordero wist precies de juiste toon aan te slaan als het monster. Top vermaak!

“9 to 5”. Deze show had hetzelfde effect op mij als bij jou: dertien in een dozijn. Tijdens het openingsnummer dacht ik dat de show me nog wel eens zou kunnen verassen. Het sterke titelnummer was met veel flair en humor gechoreografeerd door Andy Blankenbuehler - zo liep er een man rond met een ochtenderectie — en werd spetterend uitgevoerd door de top cast. Al gauw werd echter duidelijk dat dit gelijk het hoogtepunt van de show was. Het script is niet erg interessant uitgewerkt en in tegenstelling tot jouw vond ik Dolly Parton’s songs niet erg effectief als theatrale score (hoe goed de arrangeurs hun best ook hebben gedaan). Verder was het geheel totaal over the top vormgegeven. Zo waren er o.a. drukke videoprojecties die naar mijn gevoel niets toevoegden. Het was alsof de makers van een ADHD-publiek waren uitgegaan. decorstukken werden constant op en af gereden en dit kwam de musical niet echt ten goede. De ervaren makers hadden blijkbaar niet genoeg vertrouwen in het talent van hun cast (onterecht) of het materiaal (zeer terecht).
Van de hoofdrolspelers komt Stephanie J. Block er het zwakst vanaf. Dit ligt wat mij betreft niet zozeer aan haar, maar het materiaal. Ondanks haar schitterende stem wist ze me dan ook totaal niet te raken. Megan Hilty en (vooral) Allison Janney komen er beter van af, maar hun rollen zijn dan ook leuker. Vooral Janney weet de show - dankzij haar talent - nog enigszins in geloofwaardigheid te verankeren en ik vond het totaal niet storend dat ze niet de strot van een Block had. Ze bracht haar nummers vol overtuiging en had goede chemie met haar tegenspelers. Door de middelmatige uitwerking bleven de personages eendimensionaal. Als de musical had gewerkt zou het je op veel meer niveaus — dan slechts oppervlakkig vermaak — moeten raken. Marc Kudisch en Kathy Fitzgerald kunnen zich helemaal uitleven in hun karikaturen en op de talenten van artiesten als Ann Harada (originele Christmas Eve uit “Avenue Q”) en Andy Karl (originele Luke uit “Altar Boyz”) wordt nauwelijks een beroep gedaan. Kortgeleden werd Broadway overspoeld met dit soort middel of the road materiaal, maar tegenwoordig kun je veel beter waar voor je geld krijgen.

Hair. Net als jij ben ik ook super enthousiast over deze show! Wat een trip! Vanaf het begin is het feest. Ik weet niet hoe ze het doen, maar gelijk bij het vallen van het doek gaat er een voelbare energiegolf door de zaal heen. Als je middelmatige tour versies en de bizarre Nederlandstalige productie hebt gezien kan je alleen maar meer waarderen wat er in het Hirschfeld theater gebeurt.
Zoals vermeld begon deze show in het openluchttheater in Central Park en het is regisseuse Diane Paulus gelukt om die unieke sfeer ook binnen te recreëren. Er is veel interactie met het publiek, er wordt gezongen en gedanst door de gangpaden, geklommen over en gezongen op de stoelen, bloemen uitgedeeld, de band zit op het podium in een truck, en de acteurs komen o.a. op en af via de straat.
“Hair” heeft voor mij nooit gevoeld als een organisch geheel, maar meer een collage van allerlei issues waar de flower power generatie zich druk overmaakte. Deze productie is voor mijn gevoel voor het eerst er in geslaagd om een effectief geheel te creëren. Dit mede dankzij de talenten van de geweldige Gavin Creel als Claude, die het kloppende hart van de show vormt. Gedurende de voorstelling zien we hem verscheurd tussen het hippieleven en wat hij ziet als zijn plicht om voor zijn land te vechten in Vietnam. Parallellen met de situatie in het Midden-Oosten zijn tastbaar, maar worden de show niet opgedrongen. Het laatste beeld van de show — de prijs van oorlog — hakt er flink in.
De andere centrale rol — Berger - wordt met veel verve door Will Swenson vertolkt. Hij is de Peter Pan van het stuk, de uber hippie en functioneert als de onofficiële MC van de show. Hij laat zijn kont zien, haalt zijn lange lokken over de hoofden van kale mannen in de zaal, gaat over een groepje vrouwen in de zaal liggen, wuift met zijn voeten voor de gezichten van de eerste rij, enz. Passief toekijken zit er bij deze show niet bij.
De hele cast is overigens top. Hun energie doet de hele zaal oplichten en dit bereikt natuurlijk zijn climax met de schreeuw om een betere wereld: “Let the Sunshine In” (toepasselijk voor de start van het Obamatijdperk). Tijdens de finale stroomt podium vol met dansende mensen uit het publiek. Over dansen gesproken. De choreografie is bijzonder knap, want het dansen lijkt in het moment spontaan te ontstaan. Een echte aanrader en terechte Tony Award winnaar voor Best Revival.

“Next to Normal”, “Blithe Spirit” en “Exit the King” volgen nog.

Verder zag ik nog de musicals “West Side Story”, “South Pacific”, “In the Heights”; de toneelstukken “Reasons to be Pretty”, “Joe Turner’s Come and Gone” (op dezelfde dag als de Obama’s en Meryl Streep), “Ruined”, “August: Osage County” en een dansvoorstelling van het American Ballet Theatre in Lincoln Center. Hiervan zal ik t.z.t. ook korte impressies plaatsen.

M.u.v. van “West Side Story” heb ik overigens alle voorstellingen met flinke korting kunnen zien.

Krijg (zoals altijd) zin in New York van al die verhalen…....
Maar moet wachten tot Oktober!
Brian (goed om je weer te lezen trouwens!) ik ben heel benieuwd naar je impressies van West Side Story (reeds zeer dure kaarten voor gekocht haha) en Osage en South pacific omdat ik die afgelopen Oktober al zag…

Wauw, kon ik maar snel naar New York. Ik heb Hair twee keer in Nederland gezien: Een keer een versie met Amerikaanse spelers en een keer de Nederlandse versie van een tijdje terug met Bettina Holwerda enz.. Wat ik altijd minder vindt aan deze productie is dat er niet echt een duidelijk plot is. Voor mij moet het dan allemaal met veel overtuiging gespeeld en gezongen worden, wil ik niet mijn aandacht verliezen. Bij mij is dat bij allebei de keren niet gebeurd. Maar als ik dan dat optreden van Hair bij de tony’s zie, kan ik goed geloven dat deze show ‘het’ wél heeft.

Ik ben trouwens benieuwd wat je van Next to Normal vond!

”Blithe Spirit”. In tegenstelling tot Klaske ben ik niet zo’n liefhebber van Noel Coward. Ik moet er wel bij zeggen dat ik slechts 2 stukken van hem heb gezien (“The Vortex” is de andere) en beide kwamen nogal gedateerd op mij over. Coward schreef “Spririt’ binnen enkele dagen als puur escapistisch vermaak tijdens WOII. Alhoewel deze productie geregisseerd is door Michael Blakemore (“City of Angels”, “Kiss Me, Kate”) — een doorgewinterde pro - miste de show voor mij de juiste timing en duurde het daardoor iets te lang voor zo’n luchtig verhaal.
Wat de voorstelling echter absoluut de moeite waard maakte was het spel van theater legende Angela Lansbury! Ze won Tony Awards voor de musicals “Mame”, “Gypsy”, “Dear World”, “Sweeney Todd” en haalde net haar 5de binnen voor de rol van medium Madame Arcati in “Spirit”. Haar Arcati is een meesterlijk gecreëerd personage. Zo bijzonder excentriek (haar kapsel lijkt op die van space Princess Leia uit “Star Wars”) en ze neemt zichzelf zo extreem serieus dat het puur theatergoud oplevert. Lansbury danst (op haar 83ste) als een bezetene over het podium om in contact te komen met geesten en weet met slechts haar ogen de hele zaal te bespelen. Haar spel was een master class in acteren. Ze bezit perfecte komische timing, iets wat de productie zelf ietwat mist,  en zolang ze op is zit je recht op in je stoel te genieten. Ik had deze ervaring voor geen goud willen missen en voelde me bijzonder bevoorrecht dat ik deze theaterveteraan nog aan het werk heb kunnen zien in topvorm.
Verder is Rupert Everett geknipt voor zijn rol, maar daardoor misschien ook iets te voorspelbaar. Jayne Atkinson als zijn 2de vrouw vond ik persoonlijk het sterkst naast Lansbury. Van de Amerikaanse acteurs had ze het meest overtuigende Engelse accent en was ze overtuigend als een vrouw die getergd wordt door de geest van haar mans overleden eerste vrouw. Verder wist Susan Louise O’Connor als de hysterische huishoudster een komisch pareltje te creëren uit een zeer kleine rol.
Persoonlijk vond ik musical diva Christine Ebersole (“42nd Street”, “Grey Gardens”) hier niet op haar plek. Ze zag er schitterend uit (de hele cast is overigens prachtig aangekleed door Martin Pakledinaz), maar er klopte iets niet. Of het lag aan haar timing, geen affiniteit met de periode, of haar rare, niet te plaatsen accent weet ik niet. Haar invulling deed het in elk geval niet voor mij.
“Blithe Spirit” was qua geheel de minst interessante productie die ik deze trip zag. Pijnloos vermaak, dat d.m.v Lansbury grote pieken bereikte en daardoor toch in mijn geheugen gegrift zal blijven.

Mijn uitgebreide verslag van “Next to Normal” zal ik in het topic hierover plaatsen. Ik vond het een meesterwerk. Wat een ervaring. Voor mij was het geluid overigens niet te hard, maar dat zegt misschien wat over mijn gehoor.

Ik zit te denken over een weekje in september, combi met Kristina concert.
Hebben jullie tips qua betaalbare hotels? Hoeven wat mij betreft niet in hartje-centrum, zolang het maar met metro oid te bereiken valt…