De afgelopen week was ik in Londen en zag 7 shows. Yumyum…het was weer smullen. Ik probeer van alle 7 een verslag te schrijven (kunnen spoilers inzitten). Hier het eeerste:
Jersey Boys, Prince Edward Theatre (7)
Book: Marshall Brickmann & Rick Elice (5,5)
Music: Bob Gaudio (7,5)
Director: Des McAnuff (7,5)
Choreographer: Sergio Trujillo (8,5)
Cast:
Franki Valli: Ryan Molloy (8)
Bob Gaudio: Stephen Ashfield (8)
Nick Massi: Ben Wheeler (8)
Tommy DeVito: Glenn Carter (8)
Jersey Boys is het verhaal van Franki Valli en The Four Seasons. Nou ja…..verhaal.
Voor mij zit daar meteen de grootste tekortkoming van de musical in. Het is wel een heel mager verhaaltje….en datgene wat er dan aan (menselijk) drama gebeurt, wordt slecht uitgewerkt zodat het ook niet echt kan boeien. Een voorbeeld hiervan is de tragische zelfmoord van Franki’s dochter. Hoe tragisch ook, het zou juist wel een interessante invalshoek kunnen zijn: de tol die een ster betaalt voor de roem en faam. Het komt wel aan bod in deze musical, echter nauwelijks meer dan dat. Zo wordt bijna alles wat diepgang zou kàºnnen hebben geven en het verhaal menselijker en boeiender zou hebben kunnen maken ingekort of weggelaten. Aan de andere kant kiest men er dan wel voor mij als toeschouwer gedurende de lengte van vrijwel de gehele eerste akte minutieus te laten weten hoe de band precies tot stand gekomen is. Dat interesseert me nu juist vrij weinig en ook al had het wel mijn interesse, dan had het nog veel korter gemogen.
Goed, het verhaal is dus niet het sterkste punt van deze Jersey Boys. Valt er dan niets te genieten in deze musical ? Jazeker wel. De sfeer van het tijdperk van Franki en zijn makkers is geniaal getroffen. In decor, kleding, belichting, muziek en bovenal choreografie: super. Hier heb ik heel erg van genoten. Ik zat niet meer in een Londens theater anno 2009 te kijken naar 4 acteurs die een verhaal speelden en zongen: ik waande me echt in de jaren 60/70 en zág the Four Seasons voor me. Geholpen door het goede spel van de acteurs en de bij vlagen aanstekelijke muziek, maakte dat, dat ik toch een leuke avond heb en zeker de tweede akte meeleef met het wel en wee van de groep. Bijzonder geslaagd vond ik de scenes van hun grote Amerikaanse tv-optredens: levensecht.
Kan me voorstellen dat deze show in New York een knaller was; dat was immers zo ongeveer de achtertuin van de band. In Londen draait het mij mijn weten ook behoorlijk succesvol. Ik ben echter benieuwd of de bekendheid van Franki op het Europese vastenland groot genoeg is om er ook hier een hit van te maken. Mij kon hun groepsgeschiedenis eerlijk gezegd niet zoveel schelen, maar wellicht zijn er ook hier hele generaties die daar anders over denken. Hoe dan ook: een vermakelijke avond uit is het in ieder geval of je nu wel of niet iets hebt met de boys uit Jersey.