Vier keer. Met Jaap op mijn schouder. VIER KEER!
Wat een dag. Wat een week. De 25000 Nederlanders die de Alpe bevolkten, hebben echt een hechte familie gevormd de afgelopen dagen, met voor mij donderdag als hoogtepunt. Het begon al in het dal, om half vijf ‘s ochtends, waar honderden mensen in het dorp voor ons stonden te juichen en te klappen bij de start. Daarna omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, omhoog, omlaag en een laatste keer omhoog. Op sommige plekken stonden de supporters letterlijk drie, vier rijen dik te schreeuwen. Het leek wel alsof ik de eenzame koploper van een touretappe was.
Om zoiets te mogen doen, exact vijf jaar nadat mijn maatje Jaap overleed aan leukemie, dat is iets dat voorlopig nog even niet te bevatten is. Om in zo’n fantastisch peleton vier keer naar boven te rijden, om samen te vechten tegen de ziekte kanker. Ik besef het nog niet helemaal. Het was een fantastische, intense week. Een week die je tegelijkertijd heel kwetsbaar en heel sterk maakt. Kwetsbaar omdat je continu wordt geconfronteerd met het gemis van jouw dierbaren, maar sterk omdat je weet dat je wat kunt doen. Om ze te eren, om ze levend te houden, om te zorgen dat er in de toekomst geen mensen meer dood hoeven te gaan aan kanker.
Bedankt iedereen die me gesteund heeft, al dan niet in euro’s. Jullie liefde en waardering zijn me minstens net zoveel waard als het (voorlopige) totaalbedrag op mijn actiepagina (ruim vijfduizend euro!). In oktober hopen we - als Alpe d’HuZessers - de eindstand op 30 miljoen te hebben! (en ja, doneren kan dus nog steeds.. 😉) Het gaat lukken.
Opgeven is geen optie!
