Omdat de moeder van Polly en Kester Parish voor haar werk veel moet verhuizen moeten ze ook vaak een nieuwe start op school maken. En zo komen ze aan het begin van een nieuw schooljaar terecht op weer een nieuwe school. Kester past zich gelukkig redelijk makkelijk aan maar zijn zus Polly heeft daar meer moeite mee. Ogenschijnlijk lijkt het verhaal van deze musical van Dominic Marsh en Dougal Irvine op een verhaal uit de ‘Hoe overleef ik?’-serie.
Dougal Irvine had met zijn eerste musical, Departure Lounge, behoorlijk succes wereldwijd. Nu dus een nieuwe musical, speciaal geschreven voor het National Youth Music Theatre, door Andrew Lloyd Webber ooit ‘the finest in the world’ genoemd. Ik heb zelf NYMT vorig jaar twee korte optredens zien verzorgen op West End Live, o.a. met de cast van 13 maar had nog nooit een volledige show van hen gezien.
Of NYMT écht ‘the finest in the world’ is durf ik op basis van één voorstelling niet te zeggen, maar dat ik zwaar onder de indruk was van deze show durf ik gerust op te schrijven. De cast van 26 personen, de jongste 12 jaar en de oudste 23 jaar, is ongelofelijk goed en laat naast enthousiasme en gedrevenheid ook een stuk professionaliteit zien waar je stil van word. Datzelfde geldt voor het orkest, bestaande uit 6 jongeren tussen de 12 en 20 jaar oud. De 19 jaar oude Lizzie Jay speelt de rol van Polly en maakte daarmee indruk op me. Haar spel is goed en ze heeft een dijk van een stem. Kester wordt gespeeld door Oscar Morgan, 13 jaar oud, en bij hem valt met name zijn acteerwerk op. Alle andere castleden (een aantal van hen speelde vorig jaar ook in 13) hebben elk zo hun momentjes in de show dat ze hun talent kunnen tonen zoals Tim Mahendran als kantinedame.
Zo op het eerste gezicht dus een ‘hoe overleef ik’-verhaaltje, maar dat is maar schijn. De nieuwe school van Polly en Kester blijkt namelijk niet zo gewoon te zijn. Dat blijkt zo ongeveer halverwege de eerste akte. Omdat ze nieuw zijn op school en niet weten, zoals alle andere leerlingen, waarom ze op deze school beland zijn, moeten Polly en Kester zich melden bij het schoolhoofd. Kester krijgt van haar een envelop, waarin staat beschreven wat de reden is dat hij op deze school is beland, bij Polly ligt dat moeilijker, want zij hoort eigenlijk niet op deze school te zijn. Heel langzaam begint het vervolgens bij het publiek te dagen dat The Other School een school is voor kinderen die dood zijn en vallen de stukjes van de puzzel en de hints die vanaf het begin van de voorstelling worden gegeven allemaal op hun plaats.
Kester hoort op de school thuis omdat hij na te zijn aangereden door een bus net is overleden, Polly was daar getuige van, is in shock en is nog niet klaar om Kester los te laten. Ze krijgt van het schoolhoofd dan ook een toegangskaart, waarmee ze op en neer kan pendelen tussen de wereld van de levenden en de wereld van de doden. In de loop van het verhaal leert ze langzaam te accepteren dat haar broer Kester dood is en bezoekt ze The Other School steeds minder vaak. Totdat ze hem uiteindelijk los durft te laten en de kaart verscheurt. Moeder Parish vraagt zich intussen af wat zij toch verkeerd gedaan heeft in de opvoeding van haar kinderen en de nerdy buurjongen van het gezin is degene die Polly uiteindelijk weet over te halen haar leven weer op te pakken.
Een verhaal met de diepere laag dus en in mijn ogen waanzinnig goed verteld en opgebouwd. In eerste instantie wordt je op het verkeerde been gezet en denk je dat het over weer een nieuwe school gaat en het gewenningsproces van broer en zus. Maar stap voor stap, door de volgorde van de gebeurtenissen, en zonder dat het eigenlijk wordt uitgesproken, besef je dat Kester net is overleden en ga je op in de worsteling van Polly om zijn dood te accepteren. Of zoals Kester het aan het eind van de voorstelling zegt: “what matters is how you move on!â€.
De score is prachtig, evenals de rest van de musical. Bij een productie, special geschreven voor jeugdtheater, zou je misschien iets anders verwachten maar alles aan deze productie straalt een volwassenheid uit en doet je verlangen naar een langere stint dan de paar voorstelling die nu zijn gegeven. Zowel NYMT als The Other School verdienen het om door meer mensen gezien te worden.
Werd ik gisteren nog gelukkig van de ramp met de Titanic, vandaag werd ik dus erg gelukkig van een voorstelling over de dood. Echt veel gekker moet het niet worden. Maar gelukkig werd ik later vandaag ook gewoon gelukkig van een jongen die een chocoladefabriek wint! Gelukkig maar…
