Gisterenavond ben ik naar Anne geweest. Vandaag gelezen dat het gelukkig opnieuw verlengd wordt en dat er extra matineevoorstellingen komen rond Bevrijdingsdag.
Van mij mag dit net zo’n langlopende productie worden als Soldaat van Oranje, en misschien wel verplichte kost voor middelbare scholieren.
Anne’s dagboek komt voor je neus tot leven en hoe! Indrukwekkend.
Dat recensenten objectief een dergelijke voorstelling kunnen beoordelen op zaken als decor, tekstbehandeling, licht, etc., hulde. Ik kon het niet, er zal vast van alles over te zeggen zijn, maar dit valt voor mij zo in het niet bij het verhaal van deze voorstelling, zo onbelangrijk. Hoewel dat alles het wel mogelijk maakt, dat het zo bij je binnenkomt, maar daar ben je pas achteraf mee bezig (of nu, nu ik me dat realiseer).
Vanaf de eerste seconde zat ik in het verhaal (voor mij was de scène in Parijs wel meteen duidelijk), de pauze vond ik eigenlijk storend (hoewel wel nodig) en de staande ovatie na afloop meer dan terecht, maar heel beklemmend. Het zou bijna nog mooier zijn als je stil het theater uit zou lopen, uit respect voor het verhaal. Applaudisseren na de vorige minuten net de schrijnende monoloog van Otto te moeten aanhoren en daarna Anne’s afsluiting, voelde bijna misplaatst.
Voor wie nog twijfelt, gaan!