In een uitverkocht huis in Zoetermeer speelde René van Kooten gisteravond met zijn elftal zijn thuiswedstrijd. Hij wist niet te scoren, wat niet aan zijn kwaliteit lag maar aan zijn wat apart (bescheiden) vormgegeven rol in het geheel.
Wie wel scoorde, zowel voor de rust als erna, was Hanneke Last. Haar spel, zang, dans en gebruik van instrumenten waren van topklasse! Met Verdronken Vlinder maakte zij de fraaiste goal, helemaal in haar eentje opgebouwd vanaf vlakbij de achterlijn. De toeschouwers wisten dit kunststukje nadrukkelijk te waarderen. Zag haar al eerder overtuigen in HGIM als Conny.
Ook Sophie Veldhuizen zat helemaal in de wedstrijd en wist de soms scheve passes van Thomas Cammaert toch vakkundig af te maken. In de een-tweetjes Pastorale en Meester Prikkebeen deed ze haar voorgangers Liesbeth List resp. Ellie Nieman vergeten.
Er was dus genoeg te horen en te zien, echter het overall beeld op het speelveld was soms ronduit saai. De coach wilde zijn ploeg laten meeliften op het succesvolle spel van het WK 1974, soms echter leek het eerder of een wedstrijd uit het zwart-wit tijdperk van 1955 werd nagespeeld.
Maar uiteindelijk telt toch het resultaat, deze wedstrijd was qua doelpunten wel een grote triomf en het publiek beloonde dit met een lang applaus.
