Als je niet zo vaak naar het theater meer gaat, kun je er weken van tevoren weer echt zin in hebben.
Zo ging ik afgelopen donderdag naar ‘Ik ben rustig’ van Paul de Leeuw.
Toegegeven, het is even wennen als Paul je in zijn huiskamer ontvangt; zonder een sidekick en frontaal voor publiek is het toch even wennen of het allemaal wel overkomt.
Maar als de eerste twintig minuten zijn verstreken, zit ik er toch lekker in en merk ik dat op een aantal punten toch echt werkt. Met name de liedjes zijn prachtig.
‘1 miljoen keer’ en ‘Niet van binnen’ vond ik zo mooi!
De kwetsbaarheid van dat laatste nummer voor de microfoon maakte dat je in de hele zaal een speld kon horen vallen.
Maar ook ‘Homo van negentien-toen’ en ‘Mijn tijd moet nog komen’ hebben indruk gemaakt.
Het waren liedjes waarbij ik meteen al wist: die zou ik wel willen op cd.
Die mogelijkheid is er ook na afloop, onder het genot van een wijntje en een nazit, dus dat was fijn.
De show was zonder pauze; een uitdaging voor mijn blaas, zeker gezien de ‘toiletmonoloog’ die vrijwel direct aan het begin van deze voorstelling zit.
Eén ding is zeker: je kunt niet meer naar het toilet zonder ‘All the single ladies’ van Beyoncé in je hoofd te hebben na deze show.
Ook de Louis Vuitton tasjes van Sylvie Meis krijgen een geheel nieuwe betekenis en Smeagol (‘My preciousssss!’) komt tot leven.
Hilarisch hoogtepunt van de avond blijkt dan toch de ‘Oostenrijkse skivakantie’ gecombineerd met een opvoedkundig bezoek aan Auschwitz.
Hoe vreemd deze woordencombinatie in één zin ook moge zijn, het gaat niet over het randje; bij Paul de Leeuw wisselt hilariteit over een ‘Rostgebrat’ zich af met respect voor de plek die symbool staat voor een zwarte bladzij uit de geschiedenis.
Ditzelfde respect geldt voor de titel van de show, die - eenmaal uitgelegd - de zaal in stilte houdt.
En als je dan aan het eind de allerlaatste slotzin hoort, ben je net op tijd voor de ‘ping!’ van de oven en de appeltaart die net klaar is. Timing ten top! Een show vormgeven waarbij je teksten in het teken staan van je handelingen in de keuken en waarbij de rest van de avond perfect synchroon loopt met de aflopende baktijd van de oven.
Zo perfect getimed als hij doe ik het niet na, maar daags na afloop sta ik in de keuken en bak een appeltaart volgens ‘Pauls appeltaartrecept’, terwijl ik de liedjes draai van de gesigneerde cd uit ‘Pauls appeltaartpakket’.