Deze week een paar dagen in londen geweest. Aanleiding van was een bezoek van een vriend uit Australia. Laat hij nu ook van theater houden.. dus dat treft! De opbrengst: drie feel good musicals en twee toneel stukken. Laat ik beginnen met de drie feel good shows in volgorde van het bezoek.

Bend it like beckham *****

De vriend uit Australie wilde deze perse zien. Ik had niet zoveel met het thema van de show, maar goed als je met zijn tweeen gaat moet je compromissen sluiten 😊. Wel ik ben blij dat ik ben gegaan. Wat heb ik genoten! Het verhaal schijnt bekend te zijn (ik heb de film niet gezien). Jess een dochter van een indisch echtpaar dat in Londen woont wil graag voetballen en ze is geobsedeerd door de beroemde voetballer David Beckham. Een speler die beroemd is om de manier waarop hij bal kon laten krullen (ja ja, voetbal is een van mijn grote hobby’s). Om een lang verhaal kort te maken, Jess komt in aanraking met jules een meisje dat voetbalt in een vrouwen voetbalteam. Jess gaat mee voetballen in dat team ondanks dat haar familie dat totaal niet zitten. Jess blijkt een groot talent te zijn en wordt ook nog eens verliefd op Joe de coach van het team, op wie Jules weer een oogje heeft. Het verhaal is niet heel ingewikkeld, zoals bij de meeste feel good shows, maar het heeft wel een hart. Er zitten een aantal interessante thema’s in, die ook nog eens heel actueel zijn. Want de famile van Jess komt uit Indie en moet zich zien aan te passen in Engeland en dat gaat niet zonder problemen en vooroordelen. Daarnaast is er de droom van Jess om voetballer te worden ondanks dat dit door haar familie wordt tegengewerkt, die zien haar namelijk liever zo snel mogelijk trouwen en dan het liefst nog met iemand uit Indie die past binnen de sociale context. Het is vooral ook de zoektocht van Jess om te vechten voor haar droom en vrijheid. Al met al is het een leuk en hartverwarmend verhaal dat ook nog eens herkenbaar is door de universele thema’s die het aanraakt.
De meeste spelers doen het prima, vooral Natalie Dew is erg geloofwaardig. Ook de ouders van Jess komen overtuigend over en een speciale vermelding verdiend Mamal Andreas die aan het eind van de show ‘uit de kast’ komt als homo en dat had ik niet zien aankomen. .Dat vond ik erg goed gedaan. Minder goed vond ik Mamie Campbell Bower die de rol van Joe speelt. Hij kon mij niet overtuigen als een voetbalcoach. Ik vond dat hij niet goed overkwam en daarnaast was ik niet onder de indruk van zijn stem. Op de een of andere manier ontbrak de chemie tussen hem en Jess.
Het decor is simpel gehouden, maar dat vind ik nooit zo erg, het komt vaak het verhaal ten goede. Een puntje van kritiek is dat de Gurinder Ghadha die de regie heeft gedaan (en ook van de film destijds) er niet in geslaagd is het verhaal wat in te korten. Maar voor de rest draait het bij deze show om de feelgood factor en daarvan kan ik maar een ding zeggen: ik ging sceptisch naar binnen en ik kwam helemaal vrolijk naar buiten. Een heerlijke show, met heerlijke muziek en vooral met fantastische teksten. Niet dat die teksten wereldschokkend zijn, maar voor de eerste keer in mijn lange musical geschiedenis kon ik letterlijk ieder woord verstaan. Een perfect huwelijk van muziek en tekst. En wat een heerlijke muziek. De vriend waarmee ik was en ik betrapte onzelf er op dat we in de pauze de nummers uit de eerste acte zongen. Hoe vaak gebeurd dat nog? Bend ik like beckham heeft goede recensies ontvangen maar sluit helaas binnenkort en dat vind ik onbegrijpelijk want dit is een van de leukste shows die ooit heb gezien. Een hele dikke vijf sterren van mij.

Mamma Mia *****

Over Mamma Mia zal ik het kort houden. De show draait al een eeuwigheid en er is al genoeg over geschreven. Daarbij komt dat ik een enorme fan ben van de componist Benny Andersson en ik heb de show al heel vaak gezien. Toch besloten we om deze show maar weer eens een keer te bekijken. Waar ik zelf heel nieuwsgierig naar was hoe de show zich houdt na al die jaren. Er is wel een hoop veranderd sinds die legendarische premiere in 1999. Zo is het decor verder versimpeld en is de cast een stuk kleiner. Dat heeft wel consequenties en niet altijd ten goede. Daarnaast is er weinig veranderd aan het verhaal. Ik had het wel aardig gevonden als de grappen in het verhaal af en toe waren geactualiseerd.
Afijn dit alles gezegd hebbende, ik heb voor deze 30ste keer (als het niet meer is), opnieuw enorm genoten. We hadden ook nog eens twee understudies: Shona White die de rol van Donna speelde en Alex Jordan-Mills die de rol van Sky speelde. En die twee deden dat uitstekend. Ook complimenten voor Gabriella Williams, die een hele andere Sophie neerzette dan ik was gewend.
Kortom Mamma Mia was als vanouds en kreeg het wederom voor elkaar om de hele zaal mee te krijgen. Mijn angst dat Mamma Mia wat van zijn magie zou verliezen bleek ongegrond. De show staat nog steeds als een huis.
En dan moet mij tenslotte nog wat van het hart. Ik hoor en lees nog wel eens wat verhalen over Mamma Mia dat het een ’ makkelijke hit zou zijn dankzij de abba songs’ , ‘dat het verhaal van Mamma Mia niet veel zou voorstellen’ etc. Ik vind dat echt grote onzin. Ik heb een enorme bewondering voor Catherine Johnson die op een geweldige manier een musical heeft gemaakt rondom de ABBA klassiekers en er daarnaast in is geslaagd ook nog een mooi verhaal neer te zetten met interessante thema’s als moeder-dochter relatie, de zoektocht van sophie naar haar eigen identiteit en keuzes die ze moet maken om haar dromen waar te maken. Een musical die is geschreven als een ABBA song: de show komt simpel over, maar onder die simpele laag zit een gecompliceerde structuur die er voor zorgt dat de show gedurende de tijd fris blijft er ook voor zorgt dat er zoveel herhaalbezoek is. Succes zegt niet alles, maar in dit geval wel. Het is geen toeval dat shows met muziek van de Beatles of van andere grote popartiesten bij lange na niet het het succes behalen van Mamma Mia. Dat heeft alles te maken met het slimme verhaal, geweldige muziek met zijn verhalende teksten, en de briljante regie van Phyllida Lloyd en tot slot door de slimme marketing van Judy Cramer. Als het echt allemaal zou makkelijk zou zijn dan waren er veel meer succesvolle compilaties shows geweest. Uiteindelijk draait het altijd om het verhaal. En het verhaal van Mamma Mia is ontzettend slim, hartverwarmend, grappig en herkenbaar voor een hele brede doelgroep.  Mamma Mia blijft zelfs voor de 30ste keer een heerlijke show.

Kinky Boots ***

Het had het hoogtepunt van deze week moeten zijn, Kinky Boots, de grote hit uit Amerika. En natuurlijk, laat dat duidelijk zijn, Kinky Boots is een enorme leuke show, met hoge productie values.  En toch krijgt hij van mij maar drie sterren. Hoe dat komt? Wel simpel, ik heb de show vergeleken met de andere twee feel good shows die ik deze week heb gezien en dan is de conclusie dat die twee andere shows meer met mij deden.
Kinky boots is het verhaal van een zoon van een eigenaar van een schoenenfabriek die de fabriek erft en concludeert dat de fabriek op sterven na dood is. De zoon van de eigenaar, Charlie Price, wordt gespeeld door Killian Donnelly. Killian is momenteel een grote naam in West-End en ik heb hem niet zo lang geleden nog gezien in Memphis. Dat deed hij toen uitstekend, maar in Kinky Boots vond ik hem niet zo op zijn plaats. Ik kan niet goed beargumenteren waarom, maar hij deed het niet voor me. Charlie ontmoet de travestiet Lola die hem overtuigt dat hij andere schoenen moet maken gericht op een niche markt, in dit geval laarzen voor travestieten. Over Matt Henry, die de travesties Lola speelt ben ik iets positiever, hoewel ook hij mij niet helemaal wist te overtuigen. Daarbij hielp het niet dat zijn make-up er niet uitzag. Over het algemeen vond ik alle travestieten niet echt goed overkomen. Wel heel positief ben ik over Lauren gespeeld door Amy Lennox. Ze is een openbaring en heeft ook nog eens het beste nummer van de show.
Het verhaal stelt niet heel veel voor, maar dat is vaker bij dit soort shows. In tegenstelling tot Mamma Mia en Bend it like Beckham, raakte het mij gewoon niet in mijn hart. Daarbij hielpen de muziek en teksten van Cyndi Lauper ook niet echt. Je merkt heel duidelijk dat dit een van de eerste keren is dat ze voor het theater heeft geschreven. Het is nog iets teveel popmuziek en nog te weinig theatermuziek. Het begint overigens prima met een van de beste openingen die ik ooit zag. The most beautiful thing in the world is een prima song. Daarna stort de show een minuut of 15 in waardoor de musical eigenlijk de eerste helft vooral probeert zijn voice te vinden. De opening is zo goed dat het de rest van eerste acte blokkeert. Productie values zijn prima in orde al vond ik het decor aan de saaie kant.
Afgezien van al deze kritische punten zitten er natuurlijk zat hoogtepunten in en eerlijk is eerlijk de zaal ging uit zijn dak en dat is inclusief mijn persoontje. Want het is natuurlijk gewoon een topshow. Maar afgezet tegen de andere twee feel good shows die ik zag, vond ik deze de minste en dat heeft alles te maken dat het verhaal en spelers mij niet wisten te raken. Ik denk eerlijk gezegd dat een run van een jaar of twee het maximum zal zijn van deze show.
Al met al een leuke show, absoluut geen verspilde avond en ik kan hem iedereen aanbevelen. Maar van de drie feel good musical vond ik deze het minste.