Na een mooie voorstelling op de vrijdagavond in Sheffield (Show Boat) staat de zaterdagmiddag in het teken van de matinee van Chitty Chitty Bang Bang in het West Yorkshire Playhouse in Leeds. Ook Leeds is niet bepaald een mooie stad te noemen en het feit dat de regen werkelijk de hele dag met bakken uit de hemel komt werkt niet sfeerverhogend.
Gelukkig is het West Yorkshire Playhouse een fijn theater met een enorme lounch waar het een drukte van belang is met ouders en kinderen, heel veel kinderen. Niet meer dan logisch, want Chitty spreekt al tientallen jaren tot de verbeelding van jong en oud. Het begon allemaal begin jaren ‘60 met het kinderboek van Ian Fleming, tevens de bedenker van James Bond. Fleming zag tragisch gezien nooit het eindresultaat van zijn boek, want voor de eerste druk in de winkels lag stierf hij aan een hartaanval. Vervolgens kwam in 1968 de inmiddels wereldberoemde familiefilm uit, met hoofdrollen voor Dick van Dyke, Sally Ann Howes en de legendarische comedian Benny Hill. Het duurde daarna tot 2002 voor de eerste musicalversie in London op de planken kwam, met Michael Ball in de rol van Caractacus Potts, Emma Williams als Truly Scrumptious en…... Carrie Hope Fletcher (de huidige Eponine in Les Mis) als Jemima Potts.
De huidige voorstelling in Leeds vormt de aftrap voor een bijna 2 jaar durende UK tour. Ik had de film wel, maar de voorstelling nog niet eerder gezien en dat maakt het bezoek vanmiddag extra speciaal.
Het verhaal van CCBB is leuk en origineel te noemen. Een oude racewagen is na een crash verworden tot een lelijk wrak, waar 2 kinderen, Jeremy en Jemima Potts, graag in spelen. Als zij in de gaten krijgen dat de auto wordt verkocht en zij hun speelgoed dreigen kwijt te raken, proberen ze hun vader Caractacus over te halen de auto te kopen. Caractacus is uitvinder en woont met zijn twee kinderen en zijn vader in een huis dat vol staat met zijn uitvindingen en rommel. Hij heeft echter weinig succes met zijn uitvindingen en dus geen geld om het wrak te kopen. De kinderen zijn daarover erg teleurgesteld, spijbelen van school en zoeken naar allerlei manieren om aan geld te komen. Op hun zoektocht ontmoeten zij Truly Scrumptious. Truly brengt de kinderen naar huis en ontmoet Caractacus, die inmiddels goed door heeft dat zijn kinderen de auto dolgraag willen behouden. Hij besluit zijn nieuwste uitvinding, een snoepje waarop je kunt fluiten, aan te bieden aan Lord Scrumptious, eigenaar van een snoepfabriek en Truly’s vader. Helaas zonder succes. Als Caractactus vervolgens op de kermis zijn nieuwe uitvinding, een machine die automatisch haren knipt, demonstreert gaat dat hopeloos fout. Caractacus rent voor zijn leven en verbergt zich tussen de dansers van een musicalgroep; Plotseling staat hij on stage en is verplicht mee te doen. Hij heeft daarbij zoveel succes dat hij met het verdiende geld eindelijk de auto kan kopen. Hij bouwt de auto om tot een prachtig voertuig dat meer kan dan alleen maar rijden….. Tijdens een ritje met de kids en Truly horen zij de motor een vreemd geluid maken; het geluid klinkt als ‘Chitty Chitty Bang Bang’ en de bijnaam van de auto alsmede het gelijknamige beroemde lied is geboren. Tijdens een picknick neemt Caractacus zijn kinderen mee in de avonturen van Chitty. Want dat Chitty een speciale auto is, is niet onopgemerkt gebleven. De slechte Baron Bomhurst van Vulgaria heeft opdracht gegeven het voertuig te stelen en ontvoert om dat te bereiken opa Potts, in de veronderstelling dat opa de uitvinder is. Caractacus, Truly en de kids achtervolgen hen in Chitty. Opa Potts wordt meegenomen naar Vulgaria, waar kinderen verboden blijken te zijn. De baron heeft een kindervanger in dienst voor het geval dat…. Als de kinderen van Caractacus door de kindervanger worden gegrepen en opgesloten in het kasteel van de baron, bedenken Caractacus en de speelgoedmaker van de baron, die een hekel aan de baron heeft, een meesterlijk plan om de kinderen te redden en Vulgaria te bevrijden van de onderdrukking door de baron.
Dit lukt, het land is daarmee vrij van de tirannie en men ‘leeft nog lang en gelukkig’. Net als de familie Potts.
CCBB is een heerlijke familievoorstelling met een goede cast. Jon Robyns en Amy Griffiths spelen Caractacus en Truly verdienstelijk. Zang en spel zijn goed al ontbreekt de X-factor. Mijn gunfactor voor beide acteurs is groot op basis van wat ik eerder van hen zag (Robyns zag ik oa in The last five years and Griffiths in Stephen Ward), maar m.i. ‘dragen’ ze de voorstelling niet echt. Wat dat betreft steekt Tamsin Caroll als kinderhatende baronnes er meer bovenuit en ook opa Potts speelt opvallend, al is zijn stem wat minder.
Sterren van de middag zijn wat mij betreft de vertolkers van de bijrollen. Allereerst de spionnen van de baron, Boris en Goran, gespeeld door Sam Harrison en Scott Paige. Zij hebben binnen no time de lachers op hun hand (jong en oud) en hun vertolking van Act English is meesterlijk. En dan de Childcatcher, gespeeld door Stephen Matthews. Compleet weggehoond tijdens het slotapplaus, altijd het bewijs dat je je werk als slechterik goed gedaan hebt. En dat klopt inderdaad, Matthews zet een zeer kwaadaardig personage neer, dat angstaanjagend acteert en er ook zo uit ziet. De kleine kinderen die om mij heen zitten kruipen liefst terug in de buik van hun moeder. Well done!
Qua techniek vond ik de voorstelling enigszins tegenvallen. Met projectie worden de kunsten van de oude raceauto Chitty voor de crash getoond en dat geldt ook voor de latere kunsten van het voertuig. De auto zelf wordt middels een grote mechanische arm die onder het voertuig hangt allerlei kanten opgebogen. De techniek is wel erg zichtbaar vanaf mijn plaats in de zaal en zelfs met enorme hoeveelheden rook kan men dat niet goed verhullen. Het robothondje van uitvinder Potts is daarentegen erg leuk gevonden.
Maar belangrijk lijkt niemand dit te vinden. Chitty is een fenomeen in Engeland en het publiek neemt de voorstelling als een heerlijk snoepje tot zich. Met een aantal grootse ensemblenummers, zoals Toot Sweets en Me Ol’ Bamboo, en natuurlijk het Chitty Chitty Bang Bang, dat na de voorstelling niet meer uit je hoofd te krijgen is, lijkt een succesvolle revival van deze show mij een zekerheidje.
