Na de matinee van Chitty Chitty Bang Bang in Leeds spoeden wij ons per auto naar Manchester; Dat valt nog niet mee. De rit op zich is een uurtje, maar door de aanhoudende regen die ze hier helaas maar al te goed kennen staan de wegen op sommige plaatsen behoorlijk blank en zijn we genoodzaakt in een slakkentempo naar Manchester te rijden. Daar arriveren wij om 18.00,  anderhalf uur voor de volgende voorstelling: Into the Woods van Stephen Sondheim. Na het toegankelijke Chitty Chitty is het nu tijd voor serious business, want dat mag je de gemiddelde voorstelling van Sondheim wel noemen.
De kerstmarkt zorgt voor een topdrukte in Manchester en na lang zoekwerk vinden we gelukkig toch een parkeerplaats. Tijd om goed te eten en nog even te relaxen is er niet, maar zoals ik in deel 1 van mijn verslag van dit musicalweekend al zei: vandaag is logistiek gezien een behoorlijke uitdaging.
Vanuit de garage is het even zoeken naar het Royal Exchange Theatre, maar uiteindelijk blijkt dat midden in het drukke centrum te liggen. De lounge is een wat kille en onpersoonlijke, grote ruimte. De zaalligt in het midden, heeft een ronde vorm en ligt verhoogd, als een soort ufo. Via trappen kun je de ‘ufo’ van allerlei kanten benaderen, best een aparte ervaring. Binnen in de zaal zit het publiek ‘in the round’ en is het zicht overal wel goed.

Into the woods is m.i. geen gemakkelijk te verteren musical. Dat ligt in mijn ogen dan met name aan de ‘typische’ score van Stephen Sondheim, de vele door elkaar lopende verhaallijnen en de duur van het stuk: 3 uur.  En dat terwijl het verhaal zo luchtig lijkt:  Verschillende karakters en verhaallijnen uit een aantal sprookjes van Grimm en Perrault komen in deze musical op een absurdistische wijze samen. We zien oa Rapunzel, Cinderella, Little Red Riding Hood,  Jack and the Beanstalk EN een bakker en zijn vrouw die een kind wensen. Er is echter een heks die een vloek over hen heeft uitgesproken, omdat de vader van de bakker ooit groenten en magische bonen uit haar tuin heeft gestolen. De vloek zorgt ervoor dat de bakker en zijn vrouw geen kinderen kunnen krijgen, maar dit kan opgeheven worden als zij erin slagen in het duistere woud vier voorwerpen te verzamelen: een melkwitte koe, blond haar zo geel als mais, een bloedrode mantel en een glazen muiltje, puur als goud. De bakker en zijn vrouw gaan hoopvol en vastberaden op zoek naar de voorwerpen, maar stuiten in het woud op talrijke problemen en sprookjeskarakters, die allemaal hun eigen wensen, beweegredenen en ‘agenda’ hebben.  Iedere gemaakte keuze heeft gevolgen en de vraag is welke lessen hieruit getrokken kunnen worden; En uiteraard of het de bakker en zijn vrouw uiteindelijk zal lukken ongeschonden de vloek op te heffen….   

De constructie van het ronde theater, met ingangen aan alle kanten, zorgt ervoor dat de acteurs continu van allerlei kanten de zaal betreden, waarbij de stage in het midden ligt. Dit zorgt voor dynamiek en je komt ogen en oren tekort de gebeurtenissen te volgen. Afgeleid door het decor word je daarbij niet, want dat is minimalistisch. Aardig in dit kader is het huis van Roodkapjes grootmoeder, dat uitgebeeld wordt door een dichte kar op wielen waarbij de 4 houten wanden van de kar uitklappen en duidelijk wordt dat het hier om het huis met het bed van grootmoeder gaat. Dit is m.i. ook meteen de meest verrassende scene uit de voorstelling; Grootmoeder ligt echter niet in bed; het is de wolf die het publiek ziet liggen, die blijkbaar grootmoeder en roodkapje heeft verorberd.  Als de bakker de wolf ombrengt, komt grootmoeder opeens uit de buik van de wolf gekropen. Omdat de wolf en het bed er niet bijzonder groot of breed uitzagen, is het publiek hoorbaar verrast. Des te groter is de verrassing als vervolgens ook Roodkapje nog uit de buik van de wolf klautert. Dit is tovenarij! Als publiek zit je er bovenop en toch is niet duidelijk hoe men dit heeft klaargespeeld. Het publiek waardeert dit met een ovationeel applaus.

Als tegenhanger van het sobere decor had men de acteurs kunnen voorzien van mooie kostuums, passend bij deze mengelmoes van sprookjes. Persoonlijk vind ik het jammer dat men een andere keuze heeft gemaakt. Met een aantal sprookjesfiguren heeft men nog wel geprobeerd het enigszins op een sprookjesfiguur te laten lijken, zoals met de heks en Rapunzel. Maar het merendeel van de acteurs, waaronder de 2 prinsen,  loopt in hedendaagse kleding, waardoor je het toch een beetje het gevoel hebt naar een repetitie te kijken. En van Cinderella en de stiefzusters in sportkleding en een naakte wolf in een ‘tijgerstring met staart’ word je als theaterliefhebber visueel niet warm, alhoewel het laatste wel erg grappig was. In het programma lees ik dat de aankleding van de acteurs een bewuste keuze is geweest; men wilde dmv hedendaagse kleding een tijdloos verhaal laten zien waarbij de toeschouwers slechts aan een enkele verwijzing voldoende hebben het bijbehorende sprookje of sprookjesfiguur te matchen. Interessante keuze maar het zou niet de mijne geweest zijn.  Door het minimalistische decor en hedendaagse aankleding van de acteurs roept deze uitvoering niet het zo kenmerkende sprookjesgevoel op, dat de M-lab uitvoering bijvoorbeeld destijds wel had. Zelfs niet door buiten de zaal een groot aantal kerstbomen neer te zetten om de sfeer van een bos op te wekken….

De cast is kwalitatief redelijk goed te noemen met een aantal bekende namen; Cameron Blakeley als fijne verteller, die het publiek blijvend weet te boeien. Daarnaast alleskunner Alex Gaumond als bakker.  Into the Woods is echter geen voorstelling waarin Gaumond zijn kunnen goed kan tonen, het is meer een ensemblestuk en daarin zijn vanavond geen grote uitblinkers te ontdekken.
De score is fijn, typisch Sondheim, met hoogtepunten als de in de Prologue/Finale hypnotiserende klanken van “Into the Woods”, het “Agony” van de twee tegen elkaar opzingende prinsen en “Giants in the Sky”.  De verhaallijnen zijn en blijven vermakelijk, en het is opletten geblazen dat je niets mist, want er gebeurt werkelijk van alles. Maar door de aankleding mist deze uitvoering toch een beetje de slagroom op de taart waarop ik had gehoopt.