Soms zitten er tussen al die berichtjes in je mailbox ineens hele vervelende. Eentje van deze week is getiteld Goodbye Landor, die het einde aankondigt van het Landor Theatre.

Geen groot West-End theater, maar een kleine ruimte boven een kroeg, waar steeds kleine kortlopende producties te zien waren. Of theaterconcerten van musicalmensen. Door de brandveiligheid kwam de maximale bezetting onder de 50, en dat blijkt te weinig voor de voorstellingen die ze zouden willen brengen. Reuze jammer natuurlijk.

Ze gaan wel op zoek naar een andere ruimte, maar wie weet of dat gaat lukken, En of die locatie net zo inspirerend wordt, denkend bijvoorbeeld aan de nieuwe Above the Stag, wat ik echt een verschrikking vind.

Dus voorlopig even terug mijmeren bij al die voorstellingen die ik er heb gezien:  vooral die prachtige Ragtime, en een heerlijke Curtains, en die geweldige avond A spotlight on… Carl Mullaney, een jongen die ik niet kende, maar bezocht omdat er op die avond toch niets anders te zien was. En wat een feestje werd dat. (Ik wil nog steeds graag weten wat nou dat briljante liedje was over die lieve hondjes hij als kind kreeg en die steeds maar dood gingen).

Maar ook Noel & Cole,  Thorougly Modern MIllie, Clockmakers Daughter, Damn Yankes, [Title of Show], A spotlight on… Liz Robertson en An Evening with Sam Harris.
En dan heb ik er nog een hoop gemist die ik zeker had gezien als ik in de buurt had gewoond, waaronder natuurlijk The Bakewell Bake-off met onze eigen Musicalworld Live-ster Tim van Peteghem.

Er is dus weer wat minder keus op de zondagen, de dag dat ik vooral naar het Landor toog.