Cast:
Florence Vásy - Joke de Kruijff
Anatoli Sergejevski - Henk Poort
Freddie Trumper - Jasper Kerkhof
Svetlana Sergejevski - Danielle Veneman
Molokov - Ben Cramer
Scheidsrechter - Perry Dorset
In het programmaboek wordt me uitgelegd door de producent dat deze Chess gebaseerd is op de zeer succesvolle Zweedse versie uit 2002. Maar dat weer terug is gegaan naar een kleinere pop-rock-orkestbezetting om ook de lichtere, komische stukken een plek te geven. Ok, dat neem ik mee de zaal ín, erúit echter zeker niet. Hoezo lichtere komische stukken. Er zit gewoon nul humor in. Nee fout, het is erger, er zit 0,0 verhaallijn, karakterverdieping in deze Chess en waar geen verhaal is en geen karakters zijn kan per definitie al geen humor zijn. Dan de pop-rock-orkestbezetting. Klinkt leuk, maar blijkt slechts een mooie verpakking te zijn om ons eigenlijk duidelijk te maken dat er met een vreselijk mechanisch klinkend bandje gespeeld wordt, waarbij de grootste investering duidelijk is gedaan in de (afschuwelijk nep vioolklanken voortbrengende)synthesizer.
Helaas, helaas. Ik ben vol goede moed en zin naar Velsen getrokken voor deze productie. Het is me bekend dat “het verhaal” van Chess op toneel slecht werkt. Als een musical zo ongeveer elke keer dat ie gespeeld wordt, herbewerkt wordt en er nummers bijkomen c.q. uitgaan, is natuurlijk geen goed teken wat betreft het basisverhaal. Dus dat ik niet achterover gegooid zou worden door een zéér aangrijpend verhaal, daar had ik me wel op ingesteld. Waar ik me echter wel op verheugd had, is de prachtige muziek die Bjorn en Benny geschreven hebben en die (mits goed uitgevoerd)eigenlijk zonder toneeltoevoeging al de moeite waard is op 2 uur voor in een zaal te zitten.
Hoe deze “regisseur”(Marcel Sijm) het stuk bewerkt heeft is echt van een uitzonderlijk treurig niveau. Geen enkel, maar dan ook werkelijk geen enkel karakter komt tot leven. Op de meeste bizarre momenten barsten spelers ineens in liefdesduetten, liedjes over hun jeugd etc. uit, terwijl het voor de toeschouwer echt volledig onduidelijk is waar het vandaan komt. Zo slecht, met de karaokeversie van One Night in Bangkok misschien wel als tragisch hoogtepunt, dat als ik de muziek van Chess niet zo hoog had staan ik er misschien bijna wel weer om had kunnen lachen.
De muziek dan. Daar kan ik kort over zijn: vreselijk. En dan niet de orginele muziek, maar wat er hier mee gedaan werd. Dat vond ik geloof ik nog het ergste van de hele avond, hoe de nummers één voor één muzikaal verkracht werden. Klaar, niet meer over zeggen.
Tot slot de cast. Tsja, daar waar geen verhaal, geen karakteruitwerking én slechte muziek overheerst, blijft er logischerwijs weinig ruimte voor de spelers over om mee te werken. Desalniettemin vond ik (ook helaas), Henk Poort er in negatieve zin uitspringen. Ligt niet helemaal aan hem, want ik vind z’n stem gewoon niet passen in deze rol. Daarnaast, vond ik hem echter ook gewoon slecht zingen. Ik was in Rembrandt al niet echt enthousiast over zijn vocale prestaties, maar dit lijkt op een neerwaartse spiraal. Jammer, hij heeft zulke mooie rollen gespeeld en gezongen. Danielle Veneman vond ik een mooie, prettige, krachtige stem hebben. Joke vind ik nog mooi zingen, al zingt ze de Fabeltjeskrant, dus ook hier niks mis mee. Wel heeft zij volgens mij een merkwaardig goede intuïtie om in desastreus slechte producties terecht te komen. Na Carlie en Grace nu dus weer in deze Chess. Doodzonde van haar talent. Jasper Kerkhof heeft een prettige fysieke aanwezigheid, zijn stem kon mij niet zo bekoren, in ieder geval niet in deze rol, hij moest naar mijn gevoel net te vaak forceren.
Wat mij betreft dus voor een ieder die nog gaan wil naar Chess: hoop op een weeralarm, heb je goed excuus om lekker thuis te blijven, open fles wijn, kaarsje/open haardje/kachel aan, cd-tje in de speler en lekker onderuitliggend genieten van Elaine Page en consorten. Heb je een topavond en ik kan me dus echt niet voorstellen dat je het in de zaal bij deze productie meer naar je zin zou kunnen hebben dan thuis op de bank met de cd.
