Een vriendin van me is maandag geweest naar een inhaalvoorstelling van Chess. Zelfs de zaal zat niet eens halfvol.
Er werd voor de pauze maar na 1 liedje geklapt en tijdens het eindapplaus kreeg het orkest een harder applaus dan de cast. Verder waren er in de pauze een aantal mensen weggegaan.
Ik denk dat dit wel aangeeft, dat niet alleen musicalfans de voorstelling niet bijster bijzonder vinden. Ook het ‘klootjesvolk’ om het maar even plat te zeggen, vindt de voorstelling niet briljant.
Mijn mening: In een voorstelling wil ik graag de keuzes van een personages snappen. Het voorstel van Freddy (ik laat je winnen, dan stop jij je verhouding met Florence) vond ik erg interessant en ik was heel erg benieuwd wie of wat Anatoli zou kiezen. Maar hoewel hij erg verliefd leek op Constance en graag Amerikaan wilde worden en graag de partij wilde winnen, gaf hij op en ging hij terug naar Rusland. Waarom in godsnaam? wat was zijn reden. Die heb ik er niet uit kunnen halen. Dit soort gaten, maakt het verhaal erg zwak. Zang vond ik goed, spel redelijk. De binnenkomst van Freddy vond ik geweldig. Bam hij is er en bam je weet meteen wat zijn karakter is. Dat dan iedereen in de musical een lied krijgt over wat voor rotjeugd ze hadden… tja zonde van het verhaal. Waarom mag iemand niet gewoon slecht blijven. Bijvoorbeeld Aartshertogin Sophie in Elisabeth: prachtige rol met inhoud, maar dat ene lied (o franz ik deed het allemaal voor jou, waarom doe je zo gemeen tegen mij, waaraan heb ik dit verdiend) verpest veel voor mij. Dat had ik ook met Freddy. Ik vond hem een geloofwaardig karakter hebben: de arrogante Amerikaan. WAAROM moet hij dan een hele geschiedenis hebben? Slechte mensen zijn ook te begrijpen zonder een rotjeugd. Ik kon me voor dat lied al met Freddy identificeren.