Cast:
Dorothy - Tashka Cijntje
Vogelverschrikker - Jamai Loman
Blikkeman - Jerrel Houtsnee
Laffe Leeuw - Alex Klaasen
Wiz - Roy Kullick
Acadabra - Nicole Berendsen
Sadista - Marjolijn Touw
Glinda - Mathilde Santing
Tante Em - Martine De Jager
Gisteren, als enige sukkel zonder AH-musicalpunten, naar het Beatrixtheater getrokken voor een avondje Wiz. Actie bij Appie schijnt te werken; de zaal zat zo goed als vol.
The Wiz is vooral amerikaans cultureel erfgoed. Gelukkig hou ik van sprookjes en moest ik me een tijdje geleden voorbereiden op Wicked in Londen, dus het verhaal van Dorothy en d’r vrienden op hun reis door Oz-land is me niet onbekend. Da’s ook maar goed ook, want zonder die kennis had ik eerlijk gezegd niet zo veel kunnen maken van deze Wiz. Dat is dan ook meteen m’n grootste kritiek op deze productie: ik vond de karakters erg summier uitgewerkt en het verhaal als geheel wordt er voor mijn gevoel doorheengejankt. Daarnaast zijn er rare keuzes gemaakt. Zo wordt Dorothy’s achtergrond en waarom en hoe ze in Oz terechtkomt in één (prachtig gezongen!) nummer van Tante Em doorgespoeld. Daarnaast moeten we ongeveer evenlang naar een masturberende leeuw in een paparveld kijken. De eerste scene is naar mijn smaak veel te kort, de ander veel te lang of zelfs volledig overbodig. Het geheel maakte voor mij dat de karakters allemaal een beetje uit de lucht komen vallen en ik als toeschouwer (zonder achtergrondkennis al helemaal niet) géén binding met ze krijg. Zelfs met Dorothy, om wier ontdekkingsreis The Wiz toch draait, ontwikkel ik géén enkele band. Het zal me aan het eind eerlijk gezegd worst wezen of en hoe ze terugkomt in Kansas.
Ik hou van sprookjes, omdat ze vaak lagen hebben en vaak voor veel interpretaties vatbaar zijn. Into the Woods is daar een prachtig voorbeeld van. The Wiz heeft die potentie ook als verhaal, maar dat komt er dus helaas niet uit in deze versie. Naast de eerder genoemde mankementen, helpen de (te) velen veelal flauwe woordgrapjes daar ook niet bij. Ze zijn misschien sec best wel grappig, maar als ik naar een sprookje kijk, wil ik in een sprookjessfeer komen. Sprookjessfeer heeft te maken met onwerkelijkheid en wat er met grapjes over ons asielbeleid gebeurt is dat ik juist weer terug kom in de allendaagse werkelijkheid.
Was het dan alleen maar kommer en kwel. Nee voor mij absoluut niet. Er viel genoeg te genieten. Decor en vooral belichting waren fraai. Kostuums een lust voor het oog en er werd goed gespeeld en gezongen. Ik kan niet vergelijken maar ik kan me voorstellen dat Tashka met haar jeugdige uitstraling wat meer op d’r plek is als Dorothy dan Nurlaila. Qua zang deed ze in ieder geval niet onder voor d’r. Positieve uitschieters waren voor mij Alex Klaassen en Martine Jager. Voor het overige werd er gewoon goed en kundig gespeeld en gezongen; niets op aan te merken. De enige die mij niet zo kon bekoren, was Roy Kullick. Ik vond ‘m persoonlijk erg vlak en zonder uitstraling spelen.
Al met al heb ik een leuke avond gehad. Daar waar ik bij de voorganger “Mamma Mia !” echter ook zonder toegift happy naar huis zou zijn gegaan, ging ik hier mét toegift ietwat onvoldaan naar huis. Een onderhoudend opwarmertje voor het echte Wicked werk zullen we maar zeggen.
