Let op: dit is een verslag van de GENERALE REPETITIE, de voorstelling is nog niet af….
enige spoilers zullen aanwezig zijn vrees ik
TARZAN
Gezien: zondag 25 maart 2007
Ik was één van de gelukkigen die gisteravond naar de Generale Repetitie mocht van Tarzan de Musical(kent uw medewerker haha). Vooraf werd gewaarschuwd voor mogelijke stops (gelukkig niet gebeurd) en er werd duidelijk gemaakt dat de voorstelling nog niet af was. Als ik het goed begreep was gisteren pas de tweede volledige doorloop. Dat publiek komt dus altijd te vroeg. Maar ik zat er.
Bij binnenkomst in de zaal (die nog vol stond met computerapparatuur) viel me als eerste op dat er gaan uitgebreide toneellijst is. Het voordoek wordt gevormd door een tekening van een schip op woelige baren. Dit schip kantelt steeds een beetje heen en weer en door uitgekiende belichting lijkt het wel een echt schip.
De voorstelling begint plotseling (om het zachtjes uit te drukken) en de eerste 7 minuten zijn van een ongelooflijke schoonheid. Wat hier met licht en decor gebeurt is weergaloos mooi. Iets verklappen zou afbreuk doen aan het verrassingseffect, maar spectaculair is het.
Al snel bevinden we ons in de groene box. Dit decor (slierten hangen langs de muren en apen vliegen in en uit) blijft bijna de hele avond zichtbaar. Wat de lichtontwerper Natasja Katz met die groene box uithaalt is geniaal; de lichtstanden volgen elkaar in een enorm tempo op en door de schilderachtige kwaliteit wordt die groene box toch steeds iets anders. Fascinerend om naar te kijken.
De eerste acte van de musical is “problematisch”. De acte duurt minder dan een uur, maar er zit behoorlijk wat overbodig materiaal in. Het lijkt of de makers vooral steeds bezig zijn te bewijzen wat ze allemaal voor theaterkunstjes beheersen: panters klimmen langs de zijkant, vuur wordt ontstoken en enorme bloemen dansen op en neer (er gaat heel veel vermoeiend op en neer in Tarzan). Wat vooral niet helpt is het feit dat alle apen uit de show er hetzelfde uitzien. Geen choruslid is te herkennen en dat maakt het soms wat plat en stripachtig. Er wordt redelijk gezongen door Chaira Borderslee en Jeroen Pfaff, maar hun personages krijgen in de eerste acte toch te weinig kleur om er echt bij mee te leven. Verder hangt veel van het succes van de eerste acte af van de chemie tussen de jonge Tarzan (prima vertolkt door pittig mannetje) en Clayton Perotti als Tark. Perotti kan redelijk zingen (al zat hij er gisteren een paar keer lelijk naast), maar acteren is wat anders. Hij schreeuwt en schatert zich er door heen, maar niet meer dan dat. Aan het einde van de acte wordt Tarzan volwassen en komt eindelijk Jane op.
In de tweede acte krijgen Ron Link en Chantal Janzen alle kansen om te schitteren. En beide grijpen die kans volledig. Link is een supertalent dat hier een adembenemend goede performance neer zet. Zijn grote solo uit de tweede acte is een klein meesterwerkje en niet vaak overtroffen op de Nederlandse musicalpodia. Hij IS Tarzan, verlegen, beestachtig, charmant en bloedmooi. DE ontdekking van deze productie.
Chantal Janzen was gisteren eigenlijk ziek en slecht bij stem. Jammer, maar je kon duidelijk zien dat Jane op haar lijf geschreven lijkt te zijn. Haar komische timing en droge humor zijn verrukkelijk en je gelooft haar liefde voor Tarzan onmiddelijk. Met dit duo kan de tweede acte niet stuk. Hoogtepunt volgt na hoogtepunt en na weer een uur kan de daverende applausfinale beginnen. Een avond topentertainment voor jong en oud (niet zo kinderachtig als Lion King, maar minder romantisch dan Aida….ergens ertussenin).
Is Tarzan nou een goede musical? Als avondje uit ABSOLUUT. Waar voor je geld op alle fronten. Maar als show op zich zit er vooral één groot manco aan en dat is de muziek. Phil Collins is een popliedjes componist en dat merk je aan alles. Coupletje coupletje refreintje coupletje refreintje refreintje. Meer is het niet. Er zitten 3 mooie nummers in Tarzan en die worden er ingeramd. Maar zeker de eerste acte mist spannende muziek. Het klinkt allemaal wel aardig, maar het is muziek zonder lyriek, zonder veel theatrale kracht. Alles moet dus komen uit het acteerwerk, de stunts (adembenemend boven het hele circustheater), het decor en de kostuums. Bij Tarzan is dat allemaal meer dan in orde. Maar het vertroebelt ook dat we hier eigenlijk te maken hebben met een minder geslaagde musical.
Nietemin: zeker voor een eerste voorstelling met publiek: hulde hulde. Hier wordt vakwerk geleverd en zijn mensen aan het werk met verstand van theatermaken. Technisch moet deze show een NACHTMERRIE zijn: alle vliegeffecten zijn geautomatiseerd en je moet er niet aan denken wat er zou kunnen gebeuren met het indrukken van één verkeerde knop!
Iedereen die twijfels had over Tarzan als grote nieuwe show in Scheveningen kan gerust zijn: dit is een show die veel meer forumleden zal bevallen dan The Lion King. Menselijker, romantischer en met twee kanjers van acteurs in de hoofdrol. Alleen al Link’s prestatie is een kaartje waard!
