Van de vorige Cats, jaren geleden in Carré, was me vooral bijgebleven hoe ontzettend slecht de cats cast destijds was. Toegegeven, ik ging toen naar één van de laatste voorstellingen, terwijl de show al 2 jaar liep of zo. Maar toch, het was toen echt allerbelabberst. Wellicht omdat die cast toen zo slecht was en al mijn negatieve aandacht getrokken heeft, dat me destijds niet is opgevallen hoe slecht het stuk zelf eigenlijk is.
Nu had ik het omgekeerde effect. Een goede (te goede eigenlijk voor deze show)bezetting en volop tijd om te ontdekken dat het echt een show van niks is. Dat er géén verhaal in zit, is geloof ik iedereen het wel over eens. Eigenlijk is dat ook niet per sé de dooddoener. Wat mij het meeste stoorde was het tempo. Vooral voor de pauze gaat het zóó vreselijk traag. En welbeschouwd is eigenlijk de hele 1e acte , met wat kleine intermezzo’s, één grote jubikelcantate. Nou vind ik Jellicle Song op zich best een leuk nummer en één van de betere van Cats, maar om in één act zo ongeveer een half uur naar een uitgesponnen versie van dit nummer te moeten luisteren ?
De 2e act loopt wat vlotter en gaat dan eigenlijk ook wat beter. Intussen ben ik het riedeltje van “nieuwe kat, nummertje, deuntje jellicle ball of memorie, nieuwe kat, nummertje etc.” echter al zo zat, dat mijn gedachten constant zijn: Laat Anita er nou maar Herinnering doorheenknallen, dan hebben we dat ook gehad en kunnen we naar huis. Dat deed ze gelukkig uiteindelijk, en toegegeven, zeer prachtig gezongen.
Hoe deze show 18 of god weet hoeveel jaren non stop in Londen heeft kunnen lopen is me echt een raadsel. Dat het begin jaren tachtig misschien nog hip en bijzonder was om “katten liedjes te zien zingen op toneel” ala; maar 18 jaar later ? Decor en kostuums zijn best ok, maar na een kwartiertje heb je het wel gezien. Voor de rest van de avond zul je het toch echt mee moeten doen, want iets nieuws verschijnt niet meer. Memory en het genoemde Jellicle Ball zijn lekkere deuntjes, maar echt niet voldoende om een hele show mee te vullen. En als er dan geen verhaal is om op terug te vallen, en géén technische hoogstandjes om de aandacht af te leiden, krijg je dus een hele saaie en vooral trage avond. Niks ten nadele van de spelers, die deden goed hun best, maar deze Cats is voor mij echt antiek waar geworden en hoeft niet meer. Laat Anita of iemand maar één keer in de zoveel tijd gewoon Herinnering in Ahoy zingen, dat is voldoende Cats voor mij.
