Ik ben zaterdag naar The Last 5 Years geweest in Ede: anderhalf uur aaneengesloten verwend worden met de mooiste liedje in een kleine knusse zaal.
Geniaal de gene die dit geschreven heeft!
Twee verhaallijnen van voor naar achter en van achter naar voor, zo vermengen dat zelfs wanneer Jona en Sanne elkaar ontmoeten, zij toch ieder in hun eigen “tijd” blijven.
Ara had zich voor mij bewezen in Cabaret, maar hij kon het veld ruimen naast een kleine kwetsbare tengere Birgit als Sanne: klein en tenger in postuur, maar GROOTS in haar zang en spel. Haar liedjes raakten mij vanaf het eerste moment, haar intentie, het gevoel wat uit haar tenen kwam! Ara kon niet tippen aan haar, ook niet toen de verhaallijnen vorderden en zijn verhaal langzaamaan het dramatische vijfde jaar in ging, terwijl Sanne in haar lichte vrolijke eerste jaar belandde. Het was net alsof hij niet beleefde wat hij zong: hij had de controle over zijn nummers, ook als die triest en wanhopig werden. Hij bleef een sterke man die een lied zong en inderdaad vocaal niet altijd even sterk was. Laat ik zeggen: hij deed het op zijn Ara’s.
Dit terwijl hij in Cabaret toch heeft bewezen dat hij de tragiek kan pakken en echt kan doorvoelen. In Honk vond ik hem daarom al wat minder: goed, maar teveel een verteller van zijn rol. Moeilijk om dit uit te leggen, maar ik weet zeker dat hij dieper kan.
De sfeer van het stuk kwam prachtig over en de muziek en beeldschermbeelden die in slowmotion de lichtheid en de romantiek van de relatie zoals die was lieten zien, droegen daar belangrijk aan bij.
Het begin en het slot, als een cirkel die rond werd, een stille dans op muziek al even speciaal.
Het naar hier zetten van het verhaal - wat vooral in de stukken van Sanne goed tot uiting kwam - werkte prima zonder dat het vreemd werd en ik heb gegniffeld bij de testuele grappigheden die zich in de auditievoorbereiding voordeden.
Dat hele auditienummer was een van de hoogtepunten van de avond: de frustratie en het hardop denken. Birgit doet dat zo geweldig! Het prachtig liedje “Jij!” waarin Sanne Jona verwijt, trekt ze nog eens alles open. Een belt en een gevoel en zo ineens heel klein weer terug. Ze staat zowat echt te janken op toneel.
Ik hoopte en verwachte, dat wanneer de scenes zouden spiegelen, Jona’s ofwel Ara’s moment nog kwam. Het ontmoetingsmoment als omslagmoment, zijn nummer daarna waarin hij zijn keuzes bezingt, waren momenten waarop hij het bijna had: “Als ik niet het vertrouwen had” liet het karakter van Jona even meer diepgang krijgen. Hij was begrijpelijk in zijn keuzes op dat moment en liet ons (mij) even meeleven en even in zijn binnenste kijken, maar hij zong niet voluit en verder dan dat kwam het niet.
De onbetwiste ster van de avond was Birgit. Maar ze was een ster, door geen ster te zijn.
Ze heeft voor totale verrassing gezorgd en mij in weten te pakken. Ik wist niet dat ze dat in zich had.
