Leuk topic en moeilijk tegelijkertijd. Ik heb bij de eerste opwelling niet echt musicals die als geheel als super grappig zijn blijven hangen. Correctie, jawel toch al één: Urinetown…die zat zo vol van super geestige grappen over allerlei andere musicals dat ik die wel kan betitelen als een soort slap stick musical. Daarbij heb ik geloof echt tegen de slappe lach aangezeten. Ook in Avenue Q zaten velen van die leuke grappen trouwens.
Voor het overige moet ik vaak (ook heel genant vaak als enige in de zaal) lachen om van die kleine geniale tekststukken. Nadeel daarvan is dat ik ze ten eerste niet goed onthou en ten tweede dat het vaak de stukken zijn die op een cd wegvallen (ik kan ze dus ook later niet terughalen). In Sunset Boulevard zitten velen van die kleine geniale zinnetjes: “I am big, it’s the pictures that got small” vind ik bijvoorbeeld briljant. Lig dan niet naast mijn stoel van het lachen, maar moet wel breed glimlachen van binnen. In Mamma Mia zaten ook wel een paar scenes waarom ik smakelijk kon lachen, met name rondom de 2 Abfab-achtige karakters: Roos en Tanja. In Blood Brothers inderdaad ook en het meeste briljante van die musical vond ik nog wel dat het bijna a la minuut wisselde van tranen van de lach tot tranen van emotie.
Dit seizoen heb ik het meeste gelachen bij Wat zien ik en Doe Maar. Bij de eerste niet zozeer op de kippenscene, vond ik wel grappig maar net te hoog Lanting gehalte voor me, meer ook om kleine woordgrapjes. Bij Doe Maar vooral om de ouders van Dorien: daar kan ik dus smakelijk om lachen van die tuttige typetjes die dan stiekem met van die vlijmscherpe messteken komen. Maar zoals gezegd, moet nog wat beter nadenken om echte funny moments terug te halen.
