Vandaag valt het doek voor de oerversie van Tarzan op Broadway, maar tegelijkertijd begint het avontuur voor Tarzan nummer 3. Bij toeval viel onze eerstvolgende Tarzan samen met de vuurdoop van Dennis ten Vergert.
Tijdens deze voorstelling maakten wij ook kennis met Britt Koole als Kala. Overduidelijk is te horen dat ‘Jij woont in mijn hart’ voor Britt geen probleemnummer is. Keurig pakte zij elke noot en elk loopje bij de kladden. Alleen was het jammer dat haar uitvoering zà³ keurig was, dat het lied niet naar een hoogtepunt werd gezongen. Dan maar een af en toe onvaste Chaira. Bovendien gooit Chaira meer emotie in de rol. Toegegeven, soms met wel heel overdadige scheuten, maar je ziet tenminste iets in haar ogen gebeuren. Bij Britt had ik regelmatig het idee dat ze vergeten was een aap te zijn.
Nog steeds heb ik bewondering voor de vaste pijlers van de voorstelling: Clayton Peroti, Hans Ligtvoet en mijn persoonlijke favoriet Arie Rustenburg spreiden misschien alleen maar het bedje voor Chantal en Ron, maar het is wel een heel stevig en veilig bed. En Chantal, ik herhaal mezelf: dat ze droog komisch is wisten we al, maar in deze musical voegt ze onvermoede kracht toe, voor het eerst.
En dan Dennis. Geen kwaad woord over Dennis zelf. Ik vond hem schattig bij Susie and the High Rollers (op het Nationaal Songfestival met Mississippi Miss) en bij Sterrenjacht. Ik heb hem een paar keer geïnterviewd, hij kijkt me dan met grote (bange?) ogen aan, maar dat zal wel aan mij liggen. Dennis met zijn smalle, lange gezicht is de volmaakte volwassen versie van de mini-Tarzan die Tjeerd neerzet. Dat is ze goed gelukt. Verder is Dennis niet zo uitgemergeld als Ron. Dat is een persoonlijk voordeel, maar het is ook een nadeel omdat Ron met zijn pezige lichaam overeenkomsten vertoont met Jezus Christus in zijn laatste uren voor zijn kruisiging. Een link naar de bijbel geeft een voorstelling altijd een extra lift, Dennis moet andere dingen doen om dat gemis goed te maken.
Dennis kan weleens betrapt worden op gehannes met zijn ‘hang- en sluitwerk’, maar ach, dat zagen we bij Ron in het begin ook. Volgens mij is dat vanaf rij 5 niet eens meer te zien. Als je Dennis hoort zingen, dan merk je dat hij uit dezelfde keuken komt als Ron. Geen volwassen rauw randje a la Bas Ragas of René van Kooten, maar allemaal heel zuiver en pril. Heel passend bij de adolescente zoekende outsider die Tarzan in dit stuk is. Net als Ron twijfelt Dennis ook tussen een aangeleerde mooie rollende r en een dieper in de keel liggende r, die hij volgens mij van huis uit heeft. In de meer rockende nummers moet Dennis oppassen dat zijn stem niet te knerpend wordt, niet te nasaal.
Zijn eerste duet met Chantal was natuurlijk de eerste echte vuurproef. Fraaie uitspraak, ik betrapte hem een keer op een modieuze Onderweg Naar Morgen-‘ij’-klank (‘ai’) en een overdreven ‘uh’ zoals in ‘ze’ en ‘te’. Maar afgezien van een paar iets te snel afgekapte eindnoten (adem?) overwon Dennis de hindernis van ‘Wat is het dan?’ met vlag en wimpel.
Na de pauze scoorde Dennis een dikke 9 met het andere duet ‘Voor het eerst’. Ik kijk tijdens dit lied eigenlijk alleen maar naar Chantal. Let op haar onderarmen en handen: de kracht waarmee ze dit lied afmaakt zie je daar aan af! Deze keer maakte ik een uitzondering en ik had daar geen spijt van. Het plaatje van Dennis was volmaakt, de zang krijgt van mij alle respect.
De strijd leek al gewonnen in Dennis’ voordeel. Jammer. Want tijdens ‘Verborgen verleden’ was er kennelijk iets geknapt bij Dennis. Het tweede couplet eindigt met ‘Deze familie die me bang maakt en boeit is niet de familie waarmee ik op ben gegroeid’. Bedenk dan even welke chaos ontstaat als de solozanger de complete lijn ‘die me bang maakt en boeit’ vergeet en het refrein wil inzetten als het orkest nog een maatje heeft te gaan. Ik fluisterde ‘Hij zal zich herstellen’, maar kennelijk brak er iets. Want bij het allerlaatste refrein sloeg Dennis zijn conclusie over dat hij ‘hier werkelijk vandaan kwam’ om meteen te vertellen dat hij een flits van zijn vader met rechte rug ziet. Zelfs de boothzanger die de tweede stem zong, hield er maar mee op: die kon niet aanvoelen welke tekst Dennis nu wel of niet zou zingen. Dennis besefte gelukkig dat er nog een heel refrein over was en besloot de rechte rug van zijn vader een tweede keer te bezingen. Toen het lied afgelopen was, blies ik een zucht van verlichting. Zweet op Dennis’ voorhoofd, zweet op mijn rug. Van plaatsvervangend beleven.
De titel van dit stukje luidt ‘met vlag en wimpel met de hakken over de sloot’. Dennis mocht gelukkig nog even revanche nemen tijdens zijn duet met Kala. Gelukkig: de rust was weergekeerd, Dennis rehabiliteerde zich kranig.
Uniek is het altijd om iemands eerste voorstelling mee te maken. Je hoopt altijd iemands doorbraak met eigen ogen mee te maken. Dennis’ Verborgen verleden moet maar snel in zijn verleden verborgen worden. Ik heb tijdens de voorstelling vaak genoeg gehoord dat Dennis alles heeft om van dat belangrijke lied iets moois te maken.
Groeten, Frans.
